Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 19, vandaag deel 20. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zaterdag 30 april 2016  

Aan het einde van de ochtend arriveer ik bij het MegaSnackPaleis. Vandaag ga ik aan mijn vader opbiechten dat ik werkloos ben. Hij zal teleurgesteld zijn, maar ik wil voorkomen dat hij via andere kanalen over mijn situatie hoort.  

Ik twijfel of ik mijn moeder moet inlichten. Ik loop het risico dat ze verwacht dat ik voortaan samen met haar naar Turkse TV ga kijken.  

“Ha Eren,” zegt mijn vader als hij me in het vizier krijgt. “Help jij mij eens mee met die stoeltjes.”

“Natuurlijk papa,” zeg ik. Ik neem een stapel plastic stoeltjes van hem over en verspreid ze over de stoep. “Hoe gaat het?” vraag ik ondertussen.

Mijn vader gaat zitten op één van de stoeltjes die ik heb neergezet en schudt zijn hoofd. Zonder mij aan te kijken zegt hij: “Ik ben gespannen Eren. Dat mag jij weten. Ik slaap slecht.”  

Ik zet de stapel met stoelen neer en ga naast hem zitten. “Gespannen?”

Hij knikt. “Maandag verschijnt de uitslag van de Nationale friettest Eren. Deze maandag. En ik heb nog helemaal niks gehoord.”

En dat is slecht nieuws, realiseer ik me.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 18, vandaag deel 19. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Vrijdag 29 april 2016, avond  

Mijn date heet Simone en vanavond ontmoet ik haar in De Bistro, een klein tentje in het centrum van de stad. Als ze vraagt wat voor werk ik doe, ga ik haar de waarheid vertellen. Ik ben docent Engels, maar ik zit sinds kort zonder werk omdat de scholengemeenschap waar ik werkte een te duur gebouw heeft neergezet, waardoor op docenten bespaard moest worden. Simone is zelf docent en kent het verhaal waarschijnlijk al.

Mijn tennismaatje Simon heeft me vanochtend laten weten dat ze 31 is, niet eerder getrouwd is geweest, geen kinderen heeft, en te herkennen is aan een boek onder haar arm.  

Als ik om zeven uur op mijn fiets stap, probeer ik me voor te stellen hoe Simone eruit ziet. In de vierde klas van de middelbare school zat ook een Simone. Simone Duivenstein, als ik me goed herinner. Ze had lang blond haar met een lichte slag erin. En felblauwe ogen. Een mooi meisje, achteraf bezien. Lang en dromerig. Na dat vierde jaar verdween ze van school. Niemand wist waarheen. Volgens sommigen zouden haar ouders naar het buitenland zijn verhuisd, maar anderen fluisterden dat ze een relatie had gekregen met een rijke sjeik en sindsdien in een paleis in Saudi Arabië woonde.  

Ik val niet op blond haar en blauw ogen.  

Na een ritje van nog geen tien minuten arriveer ik bij De Bistro. Eén vooroordeel heb ik bij voorbaat ontkracht: deze Turk is op tijd.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 17, vandaag deel 18. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

**Donderdag 28 april 2016 **

Over twee dagen vindt mijn blind date plaats. 

Ooit liep ik een geschikt Turks meisje mis omdat ik slecht was voorbereid. Ze vond dat ik weinig van de wereld wist. Over actuele zaken wist ik zelfs helemaal niks, zei ze. 

Dat gaat me niet nog een keer gebeuren. 

Ik heb een Volkskrant en een Telegraaf gekocht. Van beide smaken iets. Dan moet het goed komen. Eerst scan ik de headlines in de Volkskrant. Stukken over Syrië, huursubsidie, het Teeven bonnetje, falend management van failliete thuiszorg organisaties, budgetoverschrijdingen bij diverse bouwprojecten van de overheid, te hoge salarissen van bankiers, verdronken vluchtelingen, één of andere prachtige theatervoorstelling en zwartspaarders die hogere boetes moeten betalen. De Telegraaf biedt luchtiger nieuws. Iets over een boer die door een koe is doodgeschopt, de vermeende borstvergroting van Bridget Maasland, de zoveelste relatiecrisis van Gordon, en een ruzie op de redactie van Voetbal International. Net als ik wil afhaken, valt mijn oog op een artikel op pagina zeven: “Uitkeringstrekkers krijgen voortaan nieuwe pc’s en tv’s.” Ik neem een slok van mijn thee en begin te lezen:

*De gemeente Groningen heeft besloten om minima voortaan gratis nieuwe televisies en kookstellen te geven, zo meldt RTV Noord. Tot voor kort kregen zij tweedehands producten, maar daar waren ze lang niet altijd tevreden over. De gemeenteraad heeft nu ingestemd met de aanpassing van de zogenaamde witgoedregeling. *

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 16, vandaag deel 17. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 27 april 2016  

Nog een week en dan is mijn inspanningsperiode voorbij. De zaken lopen naar wens. De eerste twee afwijzingen op mijn sollicitaties heb ik binnen. Ik word geen brood- en banketbakker en de positie als wijkverpleegkundige gaat ook aan mijn neus voorbij. Helaas heeft het Rode Kruis wel interesse getoond. Ze willen weten of ik al eens vergelijkbaar werk heb gedaan. Tevens vragen ze zich af hoe snel en hoe lang ik beschikbaar ben. Ik heb netjes laten weten dat ik geen enkele ervaring heb met de werkzaamheden zoals die staan beschreven in de vacature en waarschijnlijk maar kort beschikbaar ben, gezien het feit dat er veel vacatures voor docenten zijn en zo’n positie toch eigenlijk wel mijn voorkeur heeft boven het doen van semi-vrijwilligerswerk.  

Van de bedrijven die een nachtportier zoeken heeft slechts één interesse getoond. Ze hebben me laten weten dat ze mij in hun procedure willen opnemen, mits ik een motivatiebrief stuur. Zo’n brief is namelijk vereist.  

Die stuur ik niet meer.  

Als ik bij het gebouw van de gemeente arriveer voor een afspraak met klantmanager Hetty, zie ik dat er nog altijd een beveiliger voor de deur staat. Maar fouilleren hoeft niet meer. Hij wenkt dat ik door mag lopen. Waarschijnlijk lijk ik niet op de man die stampij heeft gemaakt.  

Binnen neem ik plaats in de wachtruimte. Freek is er nog niet, stel ik vast. Die zal wel te laat komen. Is vast nog bezig met zijn vreselijke rapmuziek en de tijd vergeten.

Opklik voor diepzeepica.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 15, vandaag deel 16. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zondag 24 april 2016  

Op zondag breng ik Yunus een bezoek. Yunus is de jongste neef van mijn vader. Hij heeft een eigen bedrijfje in het rondbrengen van poststukken. Ooit was hij postbode, maar dat ging niet helemaal goed. Soms was Yunus moe en dan wilde hij nog wel eens een dagje werk overslaan. Maar nu gaat het beter met hem. Hij mag zelf bepalen wanneer hij poststukken rondbrengt. Hij krijgt per stuk betaald en dat werkt goed. Na een periode van werkloosheid werkt hij nu zes dagen per week, vaak tot ’s avonds laat.  

“Eren, ik verdien nu meer dan toen ik postbode was en ik mag toch lekker uitslapen,” zegt hij. “Dat is toch geweldig?”

In een onbewaakt ogenblik vertel ik Yunus dat ik werkloos ben. Buiten mijn schuld, dat wel. En maar voor even. Ik ga snel weer aan de slag, benadruk ik. Maar, ik ga de tijd nemen om de best passende baan te vinden. Dat vindt Yunus verstandig. “Kijk naar mij,” zegt hij. “Ze hadden mij ook afgeschreven. Als ik had gewild, had ik de rest van mijn leven een uitkering kunnen krijgen. En nu? Ik werk en ik betaal belasting. Omdat ik op mijn manier kan werken.”

Ik moet denken aan Mehmet. Die is afgeschreven. De rest van zijn leven een uitkering. Hij is er blij mee, maar toch. Mehmet kan prima werken. En dat zou goed voor hem zijn. Nu is hij afhankelijk van vrienden die bereid zijn om met hem thee te drinken en tavla te spelen.

Zolang het nog mag van EU-instituties 1 op 1 overgenomen van Bits of Freedom,
DONEER DAN

De afgelopen maanden werd in Brussel achter gesloten deuren onderhandeld over nieuwe regels voor het handhaven van het auteursrecht. Het meest controversiële deel van dat voorstel is een zogenaamd uploadfilter (artikel 13). Websites moeten elke upload van hun gebruikers controleren op mogelijke inbreuken op het auteursrecht en bij twijfel blokkeren. Vanavond zijn de onderhandelingen afgerond: dat filter gaat er komen. Een grote aanslag op jouw vrijheid van meningsuiting en een grote inperking van al het moois dat je op het internet kunt vinden.

Huh? Wat?

De nieuwe regels stellen dat platforms zoals Youtube en Soundcloud moeten voorkomen dat er gecopyright materiaal wordt gedeeld zonder de toestemming van de eigenaar. De enige manier om dat te doen is met geautomatiseerde filters. Er is verschrikkelijk veel kritiek op het voorstel. Burgers, maatschappelijke organisaties, academici en het bedrijfsleven zijn het er vrijwel unaniem over eens dat het "uploadfilter" moet worden geschrapt. De lijst van critici is lang en alarmerend.

Ook wij zijn niet blij met het voorstel. De technologie werkt niet, het dwingt platforms tot risicomijdend gedrag en gebruikers hebben tegen dit soort volautomatische systemen niets in te brengen. Wordt je video ten onrechte geblokkeerd? Jammer voor je. Wil je in verweer komen? Jammer voor je. Met het internetfilter heeft klagen geen zin. Dit betekent een grote aanslag op jouw vrijheid van meningsuiting en zal op termijn leiden tot een verschraling van aanbieders. De nu al machtige platforms worden nog machtiger. Lees hier meer over falende filters.

Er zal nog één keer door het Europees Parlement over het voorstel worden gestemd. Een verzegeling van de deal, als het ware. Daarvan houden we je op de hoogte, óók over de manier waarop jij je stem het best kunt laten horen.

Maar er is meer...

Als je dacht dat de lidstaten klaar waren met het censureren van het internet, heb je het mis. In Brussel wordt momenteel ook gewerkt aan wetgeving waarmee men hoopt effectiever te kunnen optreden tegen de verspreiding van mogelijk terroristische content. Ook in reactie op dit voorstel zetten de lidstaten in op “pro-actieve maatregelen”. En ja, dit is daarmee weer een voorstel voor een uploadfilter.

Daarmee kunnen we rustig spreken van een trend. We stevenen af op een situatie waarin er een filter is voor content waar copyright op heerst, een filter voor mogelijk terroristische content, een filter voor mogelijk seksueel expliciete content, eentje voor mogelijke haatzaaierij, en ga zo maar door. Tot we op het punt zijn aanbeland waarop alles dat we online zeggen en laten zien, zelfs alles dat we proberen te delen, wordt gemonitord.

De Europese instituties staan aan de zijlijn te juichen terwijl er een complex surveillance- en controlesysteem wordt opgetuigd door internetbedrijven die keer op keer laten zien dat ze geen moer om onze privacy, onze vrijheden en onze democratieën geven. Een schande.

Help ons

We worden overspoeld door slechte wetsvoorstellen en we moeten scherpe keuzes maken waar we wel en, helaas steeds vaker, niet aan werken. Deze situatie gaat niet verbeteren. Als straks het Europees Parlement een klap geeft op artikel 13, dan zien beleidsmakers alleen maar nog meer ruimte voor nog meer toepassingen van internetfilters. Help jij ons opkomen voor onze internetvrijheid? Overweeg dan donateur te worden.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 14, vandaag deel 15. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Vrijdag 22 april 2016  

Als ik op mijn fiets bij Mehmet arriveer, staat hij al op de stoep klaar om me te verwelkomen. Hij is blij met elk bezoek. Mehmet kan niet goed alleen zijn. Hij heeft mensen om zich heen nodig om te voorkomen dat hij de hele dag aan zijn waterpijp loopt te lurken.

We drinken thee en spelen tavla. Mehmet is blij dat ik nog werkloos ben. “Jij moet niet te snel weer werken Eren, doe mij plezier!” zegt hij. “Hoe langer jij werkloos, hoe vaker wij tavla spelen. Misschien jij dan ooit nog een keer goed worden in tavla.”  

Ik ben blij dat ik hem de komende maanden vaker kan bezoeken. Al is het maar om hem weg te houden bij zijn waterpijp.

Mehmet is tevreden in Nederland. De bijstand is goed voor hem. Af en toe werkt hij zwart bij. Kleine klusjes. Hier en daar. Maar alleen als hij niet vroeg hoeft op te staan. Of tot laat moet werken. Dat is niets voor Mehmet. Daar krijgt hij stress van en dan slaat hij dicht. Dan vertrekt hij zomaar naar huis. Naar zijn waterpijp. Mede daarom is hij vorig jaar grotendeels vrijgesteld van de sollicitatieplicht. Nederland heeft hem afgeschreven. Want hij kan niet werken. Eén of andere deskundige heeft dat na twee gesprekken met mijn neef officieel vastgesteld. De man (volgens mij heette hij Gerbrand Gerbandi) heeft zwart op wit verklaard dat Mehmet niet in staat is “zich te handhaven in werk gerelateerde omgevingen”. Daarom krijgt Mehmet de rest van zijn leven een uitkering. Mehmet blij. De gemeente blij. Iedereen blij.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 13, vandaag deel 14. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Maandag 18 april 2016, middag  

Na een stevige lunch besluit ik de brochure over het maatjesprogramma door te nemen. Als ik het boekwerkje open sla, valt er een gevouwen A4-tje uit met informatie over mijn maatje.  

Naam maatje: Freek van Vuure tot Beregein

Telefoonnummer: 06 – xxxxxxxx

Adres: Regentesselaan 24

E-mail: freek.xxxx@gmail.com

Ik sta op, loop naar mijn keukentje en zet de waterkoker aan. Vanuit de keuken loop ik naar het raam in mijn huiskamer. Hier sta ik als ik op de waterkoker wacht. Op de één of andere manier duren die periodes steeds langer, alsof de waterkoker oud en traag begint te worden. Erg vind ik dat niet. Het uitzicht is prachtig. Nergens ter wereld kun je zo mooi naar een stuk snelweg kijken.  

De Regentesselaan. Freek woont in het mooiste stukje van de stad. In een villa. Bij zijn ouders, dat kan niet anders. Ik heb met hem te doen. Hij zou zoveel beter passen in toren twee aan de Begondebocht. Die zit vol met donkere mensen. Aardige lui over het algemeen. Vooral de moeders. Dat zijn geweldige vrouwen. In de zomer koken ze de lekkerste maaltijden op het grasveld voor de torens. Iedereen mag proeven.  

Als mijn thee eindelijk klaar is, neem ik weer plaats achter mijn bureau en sla de folder open. En weer dicht. Ik besluit dat ik eerst avondeten ga halen. Die brochure komt later wel.

Kijk. Een kant en klare vvd-quiz in de mail. Dat lezen wij graag. U kunt niks winnen, behalve het in uw achterhoofd knagende besef dat u voor de gek gehouden wordt.

Hoeveel van de 33 VVD Tweede Kamerleden hebben voor de overheid gewerkt?

Overheid betekent hier ambtenaar of een salaris uit belastingopbrengsten. Gekozen vertegenwoordiging in de Gemeenteraad, de Staten of het Parlement tellen niet mee.

33 VRAGEN (1 VOOR ELK KAMERLID)

CENTRALE EN INTERNATIONALE OVERHEID
• Welk kamerlid werkte bij het ministerie van Financiën?
• Welk kamerlid was projectleider bij het ministerie van Sociale zaken en Werkgelegenheid en was voorzitter van de FNV Jong?
• Welk kamerlid was jurist bij het ministerie van Buitenlandse Zaken? 
(de VVD website vermeldt alleen advocaat)
• Welk kamerlid werkte bij het ministerie van Financiën het ministerie van Buitenlandse Zaken?
• Welk kamerlid werkte als specialist bij de belastingdienst?
(de VVD website vermeldt alleen belastingadviseur)
• Welk kamerlid werkte bij de Europese Commissie voor de euro en aan de banken- en kapitaalmarktunie?
• Welk kamerlid werkte bij de Verenigde Naties?
• Welk kamerlid was diplomaat voor het ministerie van Buitenlandse Zaken?