Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 16, vandaag deel 17. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 27 april 2016  

Nog een week en dan is mijn inspanningsperiode voorbij. De zaken lopen naar wens. De eerste twee afwijzingen op mijn sollicitaties heb ik binnen. Ik word geen brood- en banketbakker en de positie als wijkverpleegkundige gaat ook aan mijn neus voorbij. Helaas heeft het Rode Kruis wel interesse getoond. Ze willen weten of ik al eens vergelijkbaar werk heb gedaan. Tevens vragen ze zich af hoe snel en hoe lang ik beschikbaar ben. Ik heb netjes laten weten dat ik geen enkele ervaring heb met de werkzaamheden zoals die staan beschreven in de vacature en waarschijnlijk maar kort beschikbaar ben, gezien het feit dat er veel vacatures voor docenten zijn en zo’n positie toch eigenlijk wel mijn voorkeur heeft boven het doen van semi-vrijwilligerswerk.  

Van de bedrijven die een nachtportier zoeken heeft slechts één interesse getoond. Ze hebben me laten weten dat ze mij in hun procedure willen opnemen, mits ik een motivatiebrief stuur. Zo’n brief is namelijk vereist.  

Die stuur ik niet meer.  

Als ik bij het gebouw van de gemeente arriveer voor een afspraak met klantmanager Hetty, zie ik dat er nog altijd een beveiliger voor de deur staat. Maar fouilleren hoeft niet meer. Hij wenkt dat ik door mag lopen. Waarschijnlijk lijk ik niet op de man die stampij heeft gemaakt.  

Binnen neem ik plaats in de wachtruimte. Freek is er nog niet, stel ik vast. Die zal wel te laat komen. Is vast nog bezig met zijn vreselijke rapmuziek en de tijd vergeten.

Als mijn nummer even later verschijnt, sta ik op en loop naar de aangegeven bespreekkamer waar Hetty mij bij de deur ontvangt. Ze heeft een nieuwe kleurspoeling daar haar haar gedraaid. Een tint of twee lichter, zo schat ik in. Maar nog steeds groen. Ik wil er een opmerking over maken. Laten merken dat ik wel degelijk zie dat ze zo lekker met haar kapsel bezig is. Iets als: “Nieuwe dag, nieuwe kleur?” Maar ik durf het niet. Voor hetzelfde geld is ze ontevreden over deze nieuwe kleur en kan ik het maar beter niet benadrukken. Bovendien, volgens de gedragsplicht mag ik geen irrelevante toespelingen maken richting medewerkers van de gemeente.  

“Goedemorgen,” zeg ik daarom, waarop Hetty mij eveneens een prettige ochtend toewenst. Als ik achter haar naar binnen stap, zie ik dat Freek al aan de tafel zit.  

“Hi… Freek,” zeg ik met een lichte hapering.

“Hey,” zegt Freek zonder me aan te kijken.  

“Ja,” begint Hetty dan in mijn richting, alsof ze mijn verbazing over de vroege komst van Freek aanvoelt. “Freek is op mijn verzoek al iets eerder gekomen vandaag. Hij heeft wat moeite om zich aan de regels te houden. Hoewel ik dit soort zaken liever alleen met de uitkeringsgerechtigde bespreek, vind ik dat u dit moet weten. U bent immers zijn maatje.”

Ik kijk naar Freek, maar die staart voor zich uit. Zijn zwarte pet is net als de vorige keer te groot voor zijn hoofd, waardoor de onderkant tot vlak boven zijn ogen zakt. Op de voorkant staat in grote zilveren letters weer de tekst “BALR” geschreven. Hij moet echt fan zijn van die rapgroep. Zijn grijze T-shirt heeft een oversized zwarte kraag en zijn witte korte broek is wel erg wijd. Het ziet er niet uit, maar is waarschijnlijk mode in de kringen waarin hij verkeert.  

“Afgelopen week heeft uw maatje aangegeven zich niet langer aan de plichten die verbonden zijn aan het ontvangen van een uitkering te willen houden. Hij had geen behoefte meer aan een uitkering. Omdat hij van zijn ouders toch al voldoende middelen ontvangt. Het kwam er op neer dat wij een nieuw maatje voor u moesten zoeken.” Hetty kijkt me een ogenblik indringend aan, waarna ze vervolgt. “Maar zo snel laten wij ons niet uit het veld slaan. Wij willen het beste voor iedereen. Ook voor uw maatje. Daarom hebben wij contact opgenomen met de ouders van uw maatje en met hen de situatie besproken. En toen…”

Opeens richt Freek zich op en zegt: “Toen hebben zij mijn toelage stop gezet!” Hij schudt zijn hoofd, draait zijn pet een kwartslag en kijkt weer neer.

Hetty trekt haar wenkbrauwen op en zegt dan: “Zo is het. Nu de toelage is ingetrokken en er daardoor sprake is van een financiële prikkel voor Freek om te voldoen aan de plichten, heeft hij aangegeven alsnog zijn uiterste best te gaan doen.”

Freek haalt zijn schouders op en mompelt: “Onder protest.”

Hetty recht haar rug, schraapt haar keel en zegt: “Als ik naar u kijk, zie ik een slimme jongen die heel goed kan werken. Ik denk dat u zelf op dit moment de grootste belemmering bent op weg naar werk. Ik zou u nogmaals willen vragen om gewoon uw best te doen.” Dan richt Hetty zich tot mij. Ze zegt: “Meneer Yilmaz, ik wil u vragen om uw maatje zo goed mogelijk te helpen. U heeft vast en zeker ingangen waarmee u de weg naar werk voor uw maatje kunt plaveien. En omdat wij het als gemeente van groot belang vinden dat jullie beiden snel weer aan de slag gaan, hebben we de bonus verhoogd van 250 euro naar 750 euro. Voor jullie allebei.”