Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 49, vandaag deel 50. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 15 september 2016  

Pas nadat de lichtjes “stoelriemen vast” zijn gedoofd en mensen haastig gaan staan om handbagage uit de vakken te halen, zet ik mijn mobiele telefoon weer aan. Sinds de Skype meeting met Hetty heb ik het apparaat niet meer gebruikt.  

Terwijl mijn telefoon het netwerk van mijn provider zoekt, zie ik hoe andere inzittenden met vermoeide gezichten hun bagage tevoorschijn trekken uit de bagagevakken en vaak gekromd boven hun stoel of in het gangpad wachten totdat de meute in beweging komt. Ik deed vroeger precies hetzelfde. Ook al wist ik dat het vaak nog wel vijf tot tien minuten duurde voordat ik mijn eerste passen richting de uitgang kon zetten. Waarom toch, vraag ik me af. Nu zit ik heerlijk in mijn stoel. Ik geniet van het feit dat ik een mooie reis heb kunnen maken. Laat mij maar lekker als laatste het vliegtuig verlaten. Des te langer ik kan nagenieten.

Als mijn provider gevonden is, open ik de app van mijn bank. Het is de vijftiende en dat betekent dat mijn uitkering binnen moet zijn. Ik toets de pincode in en dan verschijnt mijn saldo. En ja hoor: de bak met geld is binnen. Het plichtvrij inkomen is gestort.  

Wie er op de deur van mijn hotelkamer klopte afgelopen maandag? Een man die in de kamer naast ons zat. Die vond dat ik teveel aan het schreeuwen was. Dat onderbrak hem in zijn rituelen, zo gezegd. Excuses aangeboden en aangegeven dat het om en noodgeval ging.

Vrijdag 16 september 2016  

“En, is alles anders nu?” vraagt Simone vlak voordat ze een hap neemt uit een ciabatta die is belegd met vegetarisch vlees, wat dat ook mag zijn. We lunchen bij een recent geopend tentje in het dure gedeelte van de stad, vlak bij de plek waar Freek met zijn ouders woont.  

“Nou, ja, dat kun je wel zeggen ja,” antwoord ik. “Mijn liefde voor jou is echt helemaal verdwenen. Gek hoe zo’n bedevaart je beïnvloedt.”

Simone stopt prompt met kauwen en kijkt me ongelovig aan. “Wat zeg je?” stamelt ze.

Ik kijk haar nog een moment uiterst serieus aan, sla mijn hoofd vervolgens neer, en kijk dan glimlachend op terwijl ik naar haar wijs. “Ik had je!” roep ik.

“Gek!” reageert ze hoofdschuddend. “Zo laat je me toch schrikken!”

Ik vertel haar over de hadj. Over de Amerikaan. Over mijn kamergenoot. Over de prachtige bijeenkomsten.

“Ben je anders gaan denken over zaken? Over werk?” vraagt Simone.

“Goede vraag. Het vreemde is dat ik dat nog niet eens weet. Ik wil in ieder geval niet lang meer aan de zijlijn staan. Maar ook niet zomaar elk willekeurig baantje aannemen. Het moet kloppen. Ik moet er energie van krijgen.”  

Simone knikt. “Verstandig. Klinkt goed. En je huis? Heb je daar al over nagedacht?” En dan neemt ze een nieuwe hap.

“Mijn huis? Niet echt, eerlijk gezegd. Maar, zo gauw ik een nieuwe baan heb, wil ik verhuizen. Dat zijn twee zaken die wat mij betreft samen gaan.”

Ik weet dat mijn antwoord haar niet blij stemt. Ze wil dat ik meteen werk zoek. Dat ik meteen ga verhuizen. Dat ik bij haar in de buurt kom wonen.  

“Je wil dus wachten op de ideale baan?”  

“Zo is het.”

“Wist je dat heel veel mensen die werkloos zijn wachten op de ideale baan, en vervolgens de rest van hun leven werkloos blijven?” Ze leunt naar achteren in haar stoel. “Trouwens,” zegt ze dan achteloos. “Voordat ik het vergeet, bij ons op de scholengemeenschap zoeken ze nog een docent Engels. Is dat niet iets voor jou? Of past dat niet binnen jouw ideaalplaatje?”

“Mijn vader,” begin ik. “Mijn vader gaat een eigen merk friet op de markt brengen. Afgelopen week heb ik met hem een fabriekje bezocht. In Turkije. Hij heeft me gevraagd om het bedrijf verder op te zetten. Wat vind jij?”

Ze fronst. “In de friet? Daar maak je altijd grappen over. Dan zeg je dat je vader je weer eens heeft gevraagd om in de patat te gaan. Waarom nu wel?”

“Dit is anders. Dit heeft weinig te maken met het zelf runnen van een snackbar. Dat nooit. Dan zou ik na verloop van tijd zelf in een patatje veranderen. Dit is het oprichten en groot maken van een bedrijf. Nieuwe patat. Van Turkse aardappelen. We kunnen iets moois neerzetten.”

Ze kijkt bedenkelijk.

Ik beweeg naar voren en leg mijn hand op die van haar: “Geen zorgen, nog niks besloten, maar ik moet dit wel meenemen.”

“Een fabriek zei je? Maar hoeveel moet er dan wel niet geïnvesteerd worden?”

“Dat valt mee. Mijn vader en broers hebben geld opzij gezet. Ik zou gewoon een salaris krijgen. Een echte baan dus.”

Ze glimlacht. Eindelijk. En zegt: “En, betalen ze een beetje goed?”

Ik glimlach terug en zeg: “Moeten we het nog over hebben. Maar dat komt goed. En: als het een succes wordt, dan worden we rijk. Dan gaan wij samen in deze wijk wonen.”  

Ik spreid mijn armen en kijk om me heen. “In dit deel van de stad. Dat beloof ik.”

Zaterdag 17 september 2016  

Vrij snel nadat ik werkloos werd, heb ik me voorgenomen om de weekenden helemaal vrij te houden van sollicitatie-perikelen. Die belofte moet ik vandaag breken. Over twee dagen moet ik me via Skype melden bij Hetty. Mét resultaten. Anders gaat mijn kop er af en raak ik het plichtvrij inkomen kwijt. Ik moet aan de slag. Ook al is het zaterdag.

Vier uur lang. Meer niet. Vier uur om minimaal twintig sollicitaties te versturen. Om te reageren op openstaande vragen van enkele potentiële werkgevers. Om een uitzendbureau te bellen dat mogelijk een eenmalige klus voor me heeft. Eenmalig, meer niet. Tolk spelen tijdens een bijeenkomst van Nederlandse en Turkse bedrijven. Als het maar geld oplevert. Dan is Hetty tevreden. Pappen en nat houden. Zoiets. Totdat ik zeker weet wat ik wil gaan doen.