Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 47, vandaag deel 48. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Vrijdag 9 september 2016  

Als ik met mijn bagage de aankomsthal binnentreed, valt mijn oog meteen op een lange man die een nogal groot wit bord boven zijn hoofd houdt met daarop in blauwe letters de tekst “Mekkalux”. Hij draait het bord steeds van links naar rechts en weer terug, alsof hij een lekker wijf is dat bij een bokswedstrijd de rondes aankondigt. Een lekker wijf met overgewicht en opmerkelijk lange baard. Ik loop naar hem toe en stel me voor als Eren Yilmaz, waarop hij een lijst met namen afspeurt en een vinkje achter mijn naam zet.

“Welkom,” zegt hij. “Volgt U mij? Dan breng ik U naar de auto.”

Even later arriveren we bij een zwarte limousine. De man houdt de deur voor me open en ik stap in. Nadat hij mijn bagage in de achterbak heeft gelegd, reikt de man mij een flesje water en een doosje tissues aan (geen idee waarom) en vertelt dan dat hij nog één andere gast moet ophalen. Die zal er binnen een kwartier zijn. Hij komt vanuit Nederland ingevlogen.

Wanneer hij weer vertrokken is, stel ik vast dat de sleutel van de auto in het contact zit. Als ik zou willen, zou ik gewoon weg kunnen rijden. Paar uurtjes joyriden. Plankgassen, door rood rijden, doorlopend toeteren. Om vervolgens opgepakt te worden en de rest van mijn leven vast te zitten in een land met zijn eigen unieke regels. Nee, laat ik dat niet doen, besluit ik. In plaats daarvan bekijk ik het ritueel dat plaatsvindt. Doorlopend zie ik bedevaartgangers de aankomsthal verlaten en met auto’s weggevoerd worden. Soms worden acht tot tien man in een kleine auto gepropt die vervolgens met horten en stoten op gang komt.  

Na een minuut of twintig verschijnt mijn chauffeur met een joviaal ogende man. Zijn fleurig ogende Hawaii shirt wappert in de wind, zijn witte korte broek lijkt te groot uitgevallen voor zijn toch al dikke benen. In zijn blonde golvende haar zit een groene zonnebril met opvallend dik frame.

De chauffeur opent de deur waarop de vrolijke man binnenstapt. Hij kijkt me aan, glimlacht, en zegt: “Hi! Ik ben Owen, en jij?” Nederlands, met een zwaar Amerikaans accent. Hij steekt zijn hand uit en glimlacht opnieuw.

“Eren. Yilmaz. Goedemiddag,” antwoord ik.

De chauffeur stapt in, trekt zijn deur dicht, en vertelt ons dat de rit naar het hotel ongeveer dertig minuten zal duren. Hij drukt op een knopje waarop een paneel tussen de voorkant en achterkant van de auto langzaam omhoog schuift. Mehmet heeft me wel eens verteld dat zo’n paneel niet zozeer voor de privacy van de passagiers is bedoeld, maar juist voor de chauffeur zelf. Die kan zo lekker bellen met Jan en alleman en zijn eigen favoriete muziek opzetten.

“Eren, okay,” zegt Owen terwijl hij een nadenkend gezicht opzet. “Wist je dat de laatste twee letters van onze namen hetzelfde zijn? Cool!”  

Ik frons en knik dan voorzichtig. Inderdaad. Eren en Owen. De laatste twee letters komen overeen.

“Eerste keer?” informeert Owen.

“In Mekka? Ja.”

“Voor mij ook. Het staat al een paar jaar op mijn bucket list. Gewoon geweldig!” Hij wrijft in zijn handen. “Welke Amerikaan kan nou zeggen dat hij de hadj heeft volbracht? Nou?”

“Ben jij moslim?” De vraag schiet eruit voordat ik er zelf erg in heb. Omdat ik het wil weten. Deze man lijkt de hadj allesbehalve serieus te nemen. Alsof het een pretpark is waar je een paar dagen naartoe gaat. Disney World. Zoiets. Maar dat is de hadj niet. Vanaf het moment van aankomst dient volledige bezinning te worden ingezet.  

“Ja,” zegt hij. “Vier jaar geleden bekeerd. Maar ik ben een blije moslim. Ik haal louter positieve zaken uit de Koran. Weet je, als ik vertel dat ik me heb bekeerd, denken mensen dat ik al mijn gevoel voor humor heb verloren, alsof alle moslims uiterst serieuze, humorloze, en vaak agressieve figuren zijn. Maar niets is minder waar. De beste comedians zijn allemaal moslim. Maak maar eens een lijstje. Nu ben ik weliswaar geen comedian, maar ik ben vrolijk. Ik hou van het leven, you know.”

Tijdens de rit naar het hotel vertelt hij mij zijn verkorte levensverhaal. Amerikaan. Tijdens zijn studie een jaar in Nederland doorgebracht. Uitwisseling. Verliefd geworden op Nederlandse studente. Blijven hangen. Getrouwd. Nederlands geleerd. Nou ja, een beetje dan. Baan gekregen op het Amerikaanse consulaat (“they were not happy when I became a muslim!”). Vrouw ging vreemd. Gescheiden. Bucket list gemaakt. Met daarop dus de hadj. “Op plek drie,” bekent de Amerikaan. “Op de eerste plek stond het roken van een joint. En op de tweede plek het bezoeken van Yab Yum. First the fun!”

Ik zeg: “Dat is… best een gekke top drie, toch?”

“If you say so. Misschien wel ja. Had a lot of fun! Dat roken van de joint ging helemaal wrong, man! Ik werd er hartstikke ziek van. Liep zo vanuit die coffeeshop de gracht in. Gelukkig lag er een boat, you know, een sloep. Ik viel zo met mijn fat ass in een grote bak met sla die een few girls net hadden klaargemaakt. Bij het ziekenhuis stelden ze vast dat ik een gekneusde bil had. Wist jij dat je je billen kan keuzen? Dat kan dus. Moest ik er ijs tegenaan houden. Of een koud blikje cola, dat mocht ook. Heb een paar weken met een blauwe bil rondgelopen.”

Terwijl Owen onafgebroken door blijft praten, stel ik vast dat mijn bezinning nog even zal moeten wachten totdat ik in het hotel ben afgezet en verlost ben van de man.