Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 46, vandaag deel 47. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Dinsdag 6 september 2016  

Op de één of andere manier zorgt de bijstand ervoor dat je een nieuw dagritme opbouwt. Daar waar ik vroeger geen enkel probleem had met vroeg opstaan, heb ik nu grote moeite om voor negen uur uit bed te komen. Laat staan om vijf uur zoals vanochtend.  

Volgens planning zouden we om 7:40 opstijgen, maar pas na achten komt het vliegtuig eindelijk in beweging. Inmiddels heb ik de Telegraaf al uitgelezen.  

Halverwege de vlucht, ik heb inmiddels ook de Volkskrant gelezen, zie ik een man door het gangpad lopen die me bekend voorkomt. Het is Diekstra van Duzuzu Trading. Hij herkent mij ook, loopt op me toe en vraagt: “Jij hebt toch bij ons gesolliciteerd?”

“Ja, dat klopt,” zeg ik. “Op weg naar Turkije om handelswaar op te halen?” informeer ik dan.

Diekstra schudt zijn hoofd. “Nee, voorlopig ligt het bedrijf stil. Gedoe met de Fiod. We hebben een inval gehad. Dus ga ik nu maar met mijn vrouw op vakantie.”

“Inval?” reageer ik.

“Ja, zomaar, één of andere anonieme tip.”

\

Woensdag 7 september 2016  

Mijn vader heeft vanochtend de zaken rondgemaakt met de aardappelprofessor. Voor een periode van achttien maanden krijgt een nieuw op te richten bedrijf waarvan mijn vader en broers eigenaar worden het alleenrecht op de aardappelen, met de optie om daarna nog eens achttien maanden te verlengen. De professor wordt aangesteld als voorzitter van de adviesraad. De aardappelen zullen in Turkije worden verwerkt tot frieten en worden geëxporteerd naar Nederland waar ze als premium Turkse friet verkocht zullen worden. Te beginnen in de snackbars van mijn vaders en mijn broers. Mijn vader wil dat ik manager word van het nieuwe bedrijf. Als ik toehap, mag ik ook mede-eigenaar worden. Ik heb aangegeven het aanbod in beraad te nemen. Volgende maand wil mijn vader het weten. Anders zoekt hij een ander.

We zitten samen in een taxi op weg naar de fabriek waar de patat middels een speciaal en heel geheim procedé zal worden verwerkt tot medium-dikke Turkse frieten. Die frieten worden vervolgens automatisch op zo’n wijze verpakt dat ze veilig naar Nederland verscheept kunnen worden.  

Volgens mijn vader is het helemaal niet vreemd om aardappelen in Turkije te oogsten voor de Nederlandse markt. Farm Frites heeft ook fabrieken over de hele wereld. Er komen weliswaar heel wat kosten kijken bij het vervoeren van de friet naar Nederland, maar daar zijn het dan ook premium frites voor.

De fabriek ligt in een industriegebied ten oosten van Ankara. Het is een vrij groot pand waar allerlei soorten groenten worden verwerkt. Een klein deel van de fabriek zal worden klaargestoomd om aardappelen te verwerken. De directeur van de fabriek, een forse man met een grote snor, laat ons de ruimte zien en vertelt hoe het allemaal in zijn werk zal gaan. Doordat bepaalde onderdelen voor de productiestraat hergebruikt kunnen worden, zal de investering meevallen, beweert hij. Het zal ongeveer twintigduizend euro kosten om de boel goed in te richten, waarop mijn vader meteen achttienduizend biedt. Typisch Turks. Op alles afdingen. Terwijl ik toekijk, onderhandelen ze verder. Bij een bedrag van EUR 18.500 worden uiteindelijk de handen geschud.

Als we een uur later terug naar de stad rijden, belt mijn vader met de professor om hem mede te delen dat de deal met de fabriek nu ook rond is. De professor zal samen met mijn vader het procedé schrijven dat in de fabriek gevolgd zal moeten worden. Binnen nu en twee maanden zullen de eerste frietjes van de band rollen.

Woensdag 7 september 2016 (avond)  

Na een uitgebreid diner met mijn vader waarin het woord “friet” niet één keer is gevallen, lees ik mijn e-mail en stel ik vast dat er weinig nieuws is. Een verzoek voor additionele toelichting op een sollicitatie. Ik stuur de gevraagde informatie toe. Een e-mail van een uitzendbureau met de vraag of ik dit weekend als tolk wil optreden (antwoord: nee, helaas, kan niet, zit in het buitenland – en deze keer is dat nog waar ook). En een e-mail van de gemeente:

Betreft: onderzoek naar dienstverlening gemeente

Geachte heer, mevrouw,

Namens de gemeente willen wij u vragen om mee te werken aan een onderzoek naar de dienstverlening van de gemeente en samenwerking met uw klantmanager. Dit onderzoek wordt aangeboden aan iedereen die minimaal vier maanden als cliënt bij de gemeente staat geregistreerd. Wij voeren dit onderzoek uit in opdracht van de gemeente. Uw informatie zal echter anoniem worden verwerkt en u maakt bij deelname kans op een VVV bon van EUR 50. Het invullen van de enquête duurt ongeveer vijf minuten.

Klik hier om de enquête te starten.

Ik vraag me af of ik die VVV bon ook moet opgeven als inkomsten.

Ik klik het bericht weg en denk terug aan het diner met mijn vader. Hij verwacht dat de totale aanloopkosten voor het nieuwe frietbedrijf rond de EUR 40.000 zullen bedragen. De fabriek, de logistiek, de kosten van tickets om af en toe heen en weer te vliegen. Het wordt allemaal betaald uit de winsten die de snackbars van mijn vader en broers maken.  

“Weet je Eren,” zei mijn vader. “Met die snackbars verdienen wij leuk geld, maar echt rijk zullen we er nooit mee worden. Als we echt een keer een klapper willen maken, dan moeten we durven te investeren. Wij zijn ondernemers Eren, en dan moet je soms risico nemen. Dat is wat wij nu doen. En ik heb besloten om er maar van te genieten Eren. Dat is maar het beste.”