Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 48, vandaag deel 49. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Maandag 12 september 2016  

Ik heb drie dagen niet in mijn dagboek geschreven. En ook dit word geen lang verhaal. Ik wil me volledig kunnen richten op het spirituele.  

De hadj verloopt naar wens. Ik ben tevreden over MekkaLux. Niet alleen is de organisatie goed op orde – de hotels zijn goed, het vervoer comfortabel, en ik voel me continu veilig – het bedrijf heeft ervoor gezorgd dat ik niet langer ben ingedeeld met Owen.  

De hadj is al lang niet meer een ongeorganiseerde, chaotische bijeenkomst van een groep onvoorbereide gelovigen, zoals de media in Nederland het nog wel eens doet voorkomen. Ik draag doorlopend een elektronische armband met daarop mijn persoonlijke en medische gegevens. Als er iets gebeurt, is direct duidelijk wie ik ben en hoe ik behandeld dien te worden. Middels de gps-chip die in de armband zit is mijn locatie altijd bekend. Tot slot biedt de armband informatie, zoals adressen en de juiste tijden om te bidden.  

Ik heb de afgelopen dagen alle dagelijkse gedachten uit mijn hoofd kunnen verbannen en zodoende maximale ruimte kunnen scheppen voor bezinning. Het heeft me in staat gesteld om vanuit de hoogte naar mijn acties en besluiten in het verleden en naar mijn plannen voor de toekomst te kijken. Dat klinkt misschien een beetje zweverig, maar dat is het zeker niet. Pas als je alle korte termijn zaken uit je hoofd weet te verbannen, lukt het om zonder vooroordelen naar je eigen verleden en toekomst te kijken.

De fijne flow waarin ik verkeer dreigt nu ruw onderbroken te worden door een verplichte skype call met Hetty over mijn vorderingen in het kader van het onderzoek naar het plichtvrij inkomen. Als ik de call laat schieten, levert dat straf op. Dan kan ik fluiten naar mijn royale uitkering.  

Ik sla mijn laptop open en start Skype. Gelukkig biedt het hotel wifi, al heb ik al diverse mensen horen klagen over de kracht ervan. Ik overweeg om mijn e-mail te checken, maar besluit dat niet te doen. Het zou me teveel afleiden gedurende het restant van de bedevaart.

“Goedemorgen,” zegt Hetty als de verbinding enkele minuten later tot stand is gebracht.  

In Saudi Arabië is het door het tijdverschil al enige tijd middag. “Ook goedemorgen,” antwoord ik desondanks. Hetty heeft geen idee dat ik in Mekka zit. En dat wil ik graag zo houden.

“We hebben vijftien minuten. Laten we meteen aan de slag gaan, want ik moet vandaag nog tien van dit soort gesprekken doen. Hoe loopt het?”

Net als ik wil antwoorden, begint de verbinding te storen. “Slow connection” verschijnt in beeld. Ik antwoord desondanks: “Goed, ik heb diverse sollicitaties lopen. En ik ga komende week ook weer aan de slag als docent Engels.”

De verbinding herstelt zich. Hetty, die deze keer fantasieloos donkerbruin haar heeft dat strak naar achteren is gekamd, verschijnt weer in beeld. Ze zegt: “Ik hoorde niet alles wat je zei. Je begon over diverse sollicitaties en ik meende iets te horen over Turks eten, daarna viel de geluidsverbinding weg.”

Turks eten? Ik herhaal mijn tekst, waarop ik mezelf erop betrap dat ik harder ga praten, alsof dat de kans op het wegvallen van de connectie vermindert: “Ik ben met diverse sollicitaties bezig en het bureau dat…” En dan slaat de storing opnieuw toe.

Ik pak mijn laptop en loop naar het raam. Dat wil nog wel eens helpen. Aan het tekentje rechtsonder op mijn scherm zie ik echter dat de verbinding alleen maar slechter wordt. Eerst twee streepjes en nu nog één. Ik pak mijn laptop en begin weer rond te lopen in de kamer.  

In de ruimte staan twee bedden. Ik deel de kamer met een man die niet of nauwelijks communiceert. Nu ik erover nadenk: meer dan zijn naam heeft hij me niet verteld. En die naam ben ik alweer vergeten. Op een bepaalde manier ben ik jaloers op de man. Zo diep als hij kan afdalen in het spirituele. Dat zou ik ook wel willen.  

Als ik bij de deur van de kamer kom, zie ik dat drie streepjes verschijnen. En direct herstelt de verbinding zich. Ik besluit plaats te nemen op de grond voor de deur en vertel Hetty over mijn vorderingen.

“Gaat het wel goed daar?” vraagt Hetty. “Waarom stoort hij zo?”

“Ik…,” zeg ik. “Ik ben bij vrienden en de wifi is hier niet zo goed.”

“En waarom zit je op de grond?”

“Er is hier even geen stoel. Maar hier is de wifi het beste. Vandaar.”

Hetty trekt haar wenkbrauwen op. “OK. Goed dan. Wat zijn je plannen voor de komende week?”

Ik aarzel even. Hoorde ik nou geluid op de gang? Mijn kamergenoot? Onwaarschijnlijk. Die man volgt nauwgezet alle bijeenkomsten die plaatsvinden. Die is nooit voor donker terug. Maar toch, gestommel, en dat voor de deur.

Ik zeg: “Solliciteren, solliciteren en nog eens solliciteren.”

En dan klinkt er geklop op de deur.

“Hoor ik nou iemand op de deur kloppen?” zegt Hetty. “Moet je niet open doen?”

“Ik hoor niks,” lieg ik. “Misschien is het de verbinding. Dat die tikjes geeft.”

Ze haalt haar schouders op en zegt: “Goed, hoe dan ook, ik verwacht komende week een reeks uitnodigingen voor gesprekken. U moet een baan vinden. Met alleen het geven van een beetje bijles gaat u het niet redden meneer Yilmaz.”

“Vanzelfsprekend, dat komt in orde,” reageer ik haastig. “Tot dan!”

“Tot dan.”

En net als Hetty verdwijnt, wordt er weer op de deur geklopt, dit keer veel harder.