Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 14, vandaag deel 15. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Vrijdag 22 april 2016  

Als ik op mijn fiets bij Mehmet arriveer, staat hij al op de stoep klaar om me te verwelkomen. Hij is blij met elk bezoek. Mehmet kan niet goed alleen zijn. Hij heeft mensen om zich heen nodig om te voorkomen dat hij de hele dag aan zijn waterpijp loopt te lurken.

We drinken thee en spelen tavla. Mehmet is blij dat ik nog werkloos ben. “Jij moet niet te snel weer werken Eren, doe mij plezier!” zegt hij. “Hoe langer jij werkloos, hoe vaker wij tavla spelen. Misschien jij dan ooit nog een keer goed worden in tavla.”  

Ik ben blij dat ik hem de komende maanden vaker kan bezoeken. Al is het maar om hem weg te houden bij zijn waterpijp.

Mehmet is tevreden in Nederland. De bijstand is goed voor hem. Af en toe werkt hij zwart bij. Kleine klusjes. Hier en daar. Maar alleen als hij niet vroeg hoeft op te staan. Of tot laat moet werken. Dat is niets voor Mehmet. Daar krijgt hij stress van en dan slaat hij dicht. Dan vertrekt hij zomaar naar huis. Naar zijn waterpijp. Mede daarom is hij vorig jaar grotendeels vrijgesteld van de sollicitatieplicht. Nederland heeft hem afgeschreven. Want hij kan niet werken. Eén of andere deskundige heeft dat na twee gesprekken met mijn neef officieel vastgesteld. De man (volgens mij heette hij Gerbrand Gerbandi) heeft zwart op wit verklaard dat Mehmet niet in staat is “zich te handhaven in werk gerelateerde omgevingen”. Daarom krijgt Mehmet de rest van zijn leven een uitkering. Mehmet blij. De gemeente blij. Iedereen blij.

Zaterdag 23 april 2016  

Birol en ik hebben afgesproken bij het theehuis bij hem in de straat. Hij beveiligt een Albert Heijn. Birol, een goede schoolvriend, loopt in de winkel rond en probeert diefstal te voorkomen. Turken stelen nu niks meer, vertelt hij trots. Die jatten niet zo lang er een Turk in pak rondloopt. Maar, zo zegt Birol, veel verschil maakt dat niet. Zo veel stelen Turken niet. Nee, het zijn vooral donkere mensen en Oost-Europeanen die graag proletarisch winkelen. Af en toe een verdwaalde Marokkaan. Als hij ze pakt, dan belt hij de politie. Birol geniet daarvan. Praten met de politie. Dat vertelt hij quasinonchalant hoe hij de dief bij het binnenlopen van de winkel al in de smiezen had en hoe hij zo’n boef vanuit een verdekte positie in de gaten heeft gehouden om hem (of haar, want tegenwoordig zijn het steeds vaker vrouwen die stelen) na het passeren van de kassa direct “overmeesterde” en confronteerde met zijn bevindingen. Birol wil graag bij de politie werken. Deze positie is een opstapje voor hem. Hij volgt een avondopleiding die hem in staat zal stellen om zich aan te melden voor de politieacademie.  

’s Middags tennis ik op de club met Simon. Hij heeft me een paar jaar geleden overgehaald om lid te worden. Als eerste Turk van de vereniging. Ik werd met open armen ontvangen, alsof ik een asielzoeker was die op bezoek ging bij Vluchtelingenwerk. Later hoorde ik dat de gemeente een subsidiebedrag had gezet op elke allochtoon die lid werd van de club. Onder het mom van integratie. Overigens wist Simon dat ook niet.

Simon, die zelf Nederlands doceert, heeft me ooit aangenomen op de scholengemeenschap waar ik tot voor kort les gaf. Mijn sollicitatie duurde een half uur. Toen stond hij op en zei dat ik was aangenomen. Met als voorwaarde dat ik enkele verplichte cursussen zou volbrengen teneinde voor de klas te mogen staan. Op mijn vraag waarom het gesprek zo kort duurde, zei hij: “Ik vind jou gewoon een aardige vent. Dat is voor mij van belang. Wat je voor de klas doet, moet je zelf weten. Maar ik moet straks wel met jou in de docentenkamer zitten en met jou vergaderen over allerlei onzin die zich afspeelt binnen deze school, en dat doe ik liever met iemand die ik prettig vind dan met iemand die het bloed onder mijn nagels vandaan haalt. Want die hebben we hier voldoende.”

Na enkele maanden nodigde hij me uit om een keer met hem te lunchen. Ik belandde op de tennisclub. Het bleek de eerste zet in een vooropgezet plan om mij binnen te loodsen. Niet voor de subsidie overigens, daar wist Simon zoals gezegd net als ik niets van. Enkele weken later stond ik voor het eerst op de baan, en een maand later werd ik lid.

Hoewel ik vrijwel altijd van Simon verlies, heb ik plezier in de sport. Het past bij mij. Ik hou ervan om zelf in controle te zijn. Teamsporten zijn niks voor mij. Bij tennis bepaal ik zelf de resultaten en ben ik van niemand afhankelijk. En sinds we in Marsel Ilhan een heuse Turk hebben die de top honderd van de wereld is binnengedrongen, is mijn motivatie om beter te worden alleen maar toegenomen.  

De club ligt tegen het chique gedeelte van de stad aan. Goed voor mijn zoektocht naar werk, zou Hetty zeggen. Ik sport op een plek waar veel directeuren rondlopen. De banen liggen net als de ballen voor het oprapen.  

Bij het drankje na onze wedstrijd vertelt Simon tussen neus en lippen door dat hij een blind date voor mij heeft geregeld. “Volgende week zaterdag. Alles is geregeld.”  

“Wat zeg je nou?” zeg ik terwijl ik rechtop in mijn stoel ga zitten. “Je zou toch stoppen met je pogingen om mij te koppelen?”

“Dat is waar, maar ik heb me bedacht. Deze keer weet ik zeker dat het een succes wordt. Deze vrouw past helemaal bij jou.”

“Dat zei je de vorige keer ook. Maar dat werd helemaal niks.” Ik zet mijn glas op tafel en schud mijn hoofd.  

“Het is al rond, ik kan het nu echt niet meer afzeggen,” zegt Simon terwijl hij een forse slok van zijn glas bier neemt. “Ze heet Simone en ik heb haar niet uitgekozen op haar naam.”

“Simone,” herhaal ik. “Dat is wel erg toevallig. Jij heet Simon.”

“Dat zeg ik, puur toeval. Aanstaande zaterdag, Eren. Schrijf het in je agenda. Je hebt niets te verliezen. Half acht.”

“Hm…,” mompel ik. “Ik weet niet.”

“Ze is een paar maanden jaar single nu. Ik ken haar al jaren. Ze is leuk. Ze doceert Frans aan de scholengemeenschap waar ik vroeger werkte. Ze is ook docent. Ze weet wat het is.”  

“Het is maar de vraag of dat zo’n voordeel is,” merk ik op. “Wat heb je over mij gezegd?”

Simon haalt zijn schouders op en fronst. “Gewoon, goede dingen Eren. Maar niet teveel. Dat is niet goed. Jullie moeten die date blanco in gaan.”

En zo eindigt mijn middag. Met een nieuwe verliespartij én een date op zak.