Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 13, vandaag deel 14. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Maandag 18 april 2016, middag  

Na een stevige lunch besluit ik de brochure over het maatjesprogramma door te nemen. Als ik het boekwerkje open sla, valt er een gevouwen A4-tje uit met informatie over mijn maatje.  

Naam maatje: Freek van Vuure tot Beregein

Telefoonnummer: 06 – xxxxxxxx

Adres: Regentesselaan 24

E-mail: freek.xxxx@gmail.com

Ik sta op, loop naar mijn keukentje en zet de waterkoker aan. Vanuit de keuken loop ik naar het raam in mijn huiskamer. Hier sta ik als ik op de waterkoker wacht. Op de één of andere manier duren die periodes steeds langer, alsof de waterkoker oud en traag begint te worden. Erg vind ik dat niet. Het uitzicht is prachtig. Nergens ter wereld kun je zo mooi naar een stuk snelweg kijken.  

De Regentesselaan. Freek woont in het mooiste stukje van de stad. In een villa. Bij zijn ouders, dat kan niet anders. Ik heb met hem te doen. Hij zou zoveel beter passen in toren twee aan de Begondebocht. Die zit vol met donkere mensen. Aardige lui over het algemeen. Vooral de moeders. Dat zijn geweldige vrouwen. In de zomer koken ze de lekkerste maaltijden op het grasveld voor de torens. Iedereen mag proeven.  

Als mijn thee eindelijk klaar is, neem ik weer plaats achter mijn bureau en sla de folder open. En weer dicht. Ik besluit dat ik eerst avondeten ga halen. Die brochure komt later wel.

Dinsdag 19 april 2016  

Dag 16. Nog twee weken en mijn inspanningsperiode is voorbij.  

Vandaag ga ik mijn eerste reeks sollicitaties verrichten. Op zo’n wijze dat niemand me uitnodigt voor een gesprek.

Ik log in bij werk.nl en klik op “Mijn Matches”. Direct verschijnen er twintig van in totaal tachtig vacatures. Ik schrik, maar nadat ik de eerste twintig posities heb bekeken stel ik vast dat het algoritme van werk.nl nog enige verbetering behoeft. Bij meer dan de helft van de vacatures ontdek ik nauwelijks enige overlap met mijn CV.  

Binnen een uur heb ik alle tachtig posities bekeken. Ik besluit op zestien banen te solliciteren. Stuk voor stuk posities waarvoor ik mezelf kansloos acht: 

- Taalmaatje bij het Rode Kruis - Wijkverpleegkundige (onderdeel van multicultureel team voor multiculturele klandizie)   - Brood- en banketbakker in Turkse wijk - Klantenservice medewerker voor Turks sprekende klanten - Turks sprekende ondersteuner bij Humanitas - Medewerker call center met kennis Turkse taal - Nachtportier (3x!) - Turks sprekende gastheer voor restaurant - Beveiliger (5x!) - Fytopatholoog  Nog eens een uur later zit het erop. Zestien sollicitaties verricht. In minder dan twee uur tijd. Morgen de laatste vier.

***

Intermezzo: weet u wat een Fytopatholoog is? Speciaal voor u een stukje tekst uit de vacature.

Als Fytopatholoog (ook wel: Diagnostics Specialist) werk je in een klein team van specialisten ten behoeve van de Supply Chain Seedlings en Cuttings. Dit team houdt zich bezig met de detectie van plant pathogene virussen, schimmels en bacteriën. Je bent het aanspreekpunt voor diagnostische vragen uit de interne organisatie en maakt effectief gebruik van specialisten bij externe onderzoeksbureaus. Je deelt jouw bevindingen en adviseert direct betrokkenen om te komen tot operationele oplossingen. Je verzorgt de planning van (preventieve) toetsingen en zorgt ervoor dat plantmateriaal bij de juiste laboratoria terechtkomt. Je helpt je collega in het lab bij drukte of in diens afwezigheid en legt verantwoording af aan de Manager Supply Chain Cuttings.

En nu vraagt u zich als lezer natuurlijk af waarom het algoritme van werk.nl deze specifieke vacature voor mij had geselecteerd. Dat zal ik u vertellen. Het had, zo ontdekte ik na lang speuren, te maken met de naam van de contactpersoon bij het bedrijf dat deze vacatures had open staan.  

Voor aanvullende informatie kunt U contact opnemen met Ruben Turk (Manager Supply Chain Cuttings).

Woensdag 20 april 2016  

Hetty heeft mij een e-mail gestuurd met het verzoek om contact op te nemen met mijn maatje Freek. Om hem beter te leren kennen, moet ik hem drie vragen stellen en de antwoorden aan haar doorgeven:

- Wat vind je leuk om te doen? - Waar ben je goed in?  - Welk type werk wil je per se niet meer doen?   Pas tegen vier uur besluit ik Freek te bellen. Op de één of andere manier gaan de dagen sinds ik werkloos ben steeds sneller voorbij.  

Freek neemt niet op en hij heeft zijn voicemail uit staan. Misschien had ik eerder moeten bellen.

Ik haal mijn schouders op en wil naar mijn keuken lopen, maar dan gaat mijn telefoon over. In de display zie ik dat het Freek is.

“Hallo, met Eren,” zeg ik.

“Eren?” hoor ik Freek zeggen. “Ah!” roept hij dan. “De Marokkaan van de uitkering!”

“Turk,” zeg ik. “Ik ben een Turk.”

“Turk? Ook goed! Waarom bel je?”

“Ik moet je drie vragen stellen. In verband met het maatjesprogramma.”

“Drie vragen? Nu? OK. Ga je gang.”

“OK. Waar ben jij echt goed in?”

“Uitslapen. Daar ben ik echt de beste in. Tot in de middag.”

“Dat kan ik toch niet opgeven aan Hetty?”

“Waarom niet?”

“De antwoorden moeten op de één of andere manier relevant zijn voor het vinden van werk.”

Dan zegt Freek: “Muziek produceren. Daar ben ik goed in.”

“OK… Dat kunnen we gebruiken denk ik.”  

“Tof.”

“Tweede vraag: wat vind je leuk om te doen?”

“Hetzelfde.”

“OK.” Ook dat noteer ik. “Tot slot: welk werk wil je liever niet meer doen?”

“Niet meer?” Freek denkt even na en zegt dan: “Werk waarbij ik zo’n idioot naambordje moet dragen. Tenzij er Jalil op mag. Dan vind ik het prima.”

“Jalil? Maar je had het eerder over Jamal, toch?”

“Ik zit nu te denken aan Jalil. Wat vind jij?”

“Jalil lijkt me ook prima,” zeg ik. “Maar doe vooral waar je jezelf goed bij voelt.”

“Ga ik doen vriend. Later!”