Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 15, vandaag deel 16. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zondag 24 april 2016  

Op zondag breng ik Yunus een bezoek. Yunus is de jongste neef van mijn vader. Hij heeft een eigen bedrijfje in het rondbrengen van poststukken. Ooit was hij postbode, maar dat ging niet helemaal goed. Soms was Yunus moe en dan wilde hij nog wel eens een dagje werk overslaan. Maar nu gaat het beter met hem. Hij mag zelf bepalen wanneer hij poststukken rondbrengt. Hij krijgt per stuk betaald en dat werkt goed. Na een periode van werkloosheid werkt hij nu zes dagen per week, vaak tot ’s avonds laat.  

“Eren, ik verdien nu meer dan toen ik postbode was en ik mag toch lekker uitslapen,” zegt hij. “Dat is toch geweldig?”

In een onbewaakt ogenblik vertel ik Yunus dat ik werkloos ben. Buiten mijn schuld, dat wel. En maar voor even. Ik ga snel weer aan de slag, benadruk ik. Maar, ik ga de tijd nemen om de best passende baan te vinden. Dat vindt Yunus verstandig. “Kijk naar mij,” zegt hij. “Ze hadden mij ook afgeschreven. Als ik had gewild, had ik de rest van mijn leven een uitkering kunnen krijgen. En nu? Ik werk en ik betaal belasting. Omdat ik op mijn manier kan werken.”

Ik moet denken aan Mehmet. Die is afgeschreven. De rest van zijn leven een uitkering. Hij is er blij mee, maar toch. Mehmet kan prima werken. En dat zou goed voor hem zijn. Nu is hij afhankelijk van vrienden die bereid zijn om met hem thee te drinken en tavla te spelen.

“Jij moet een keer met Mehmet gaan praten,” zeg ik tegen Yunus als ik op het punt sta om te vertrekken. “Misschien is het ook wel iets voor hem, poststukken rondbrengen op tijden die hem goed bevallen.”

“Mehmet? Misschien. Ik zal eens bij hem langsgaan.”

“Doe dat.”

Als ik naar de bushalte loop, realiseer ik me dat ik naar Brabant moet. Ik moet mijn ouders en broers vertellen dat ik even werkloos ben, voordat Yunus hen spreekt.  

Maandag 25 april 2016  

Maandagmiddag word ik bij het gemeentehuis welkom geheten door twee beveiligers. De grootste van de twee geeft aan dat er die ochtend een incident is geweest en dat daarom iedereen die naar binnen wil moet worden gefouilleerd. Als ik vraag wat er dan precies is gebeurd, mompelt hij iets over een man die een medewerkster van de gemeente met een schaar heeft aangevallen nadat hij te horen had gekregen dat zijn uitkering zou worden stopgezet. “We hebben hem eruit gezet, maar deze meneer heeft gedreigd om met zijn hele familie terug te keren. We nemen het zekere voor het onzekere.”

Ik mag verder. Iets voor twee uur loop ik een zaaltje binnen voor de laatste sessie van Flipstra. Deze gaat over het volbrengen van een succesvol sollicitatiegesprek.  

Na enig rumoer – de verhalen over de man die in de ochtend de boel op stelten heeft gezet worden steeds gekker, inmiddels is het zo ver dat één van de aanwezigen met grote stelligheid beweert dat de man een bomvest droeg en dreigde het hele gebouw op te blazen – kan de sessie van start gaan. Deze keer om elf uur. Half elf bleek toch lastig voor veel mensen.

“Dus,” zegt Flipstra een paar minuten in de sessie, “je kleding moet passen bij de verwachtingen van de werkgever. Besteed aandacht aan de details. Bekijk jezelf uitgebreid in de spiegel voordat je op pad gaat.”

Ik kijk de zaal nog eens rond. Een jongen met een immense hanenkam in alle kleuren van de regenboog. Een donker meisje dat rechtstreeks uit een rapvideo lijkt te zijn gestapt (haar short is zo short dat de onderkant van haar vrij fikse bilpartij eronder flabbert; haar witte topje zo strak dat haar enorme borsten er elk moment uit lijken te ploppen). Een meisje met meer ringen in haar oor en neus dan in de gemiddelde juwelierszaak te koop zijn.  

“Zorg dat je op tijd bent en zorg dat je droog aankomt. Je moet professioneel overkomen. En dat gebeurt niet als je te laat of volledig verzopen bent.”

Iemand roept: “Of volledig bezopen bent!”

Enig gelach stijgt op, maar Flipstra kan er niet om lachen. Hij vervolgt: “Goed, dan moet je natuurlijk het gesprek goed voorbereiden. Verdiep je in het bedrijf waar je komt, de baan waarop je solliciteert en de persoon waarmee je het gesprek voert. Gebruik desnoods LinkedIn om meer te weten te komen over de gesprekspartners en neem de website van het bedrijf diverse keren door. Als je laat merken dat je weet met wie je spreekt, heb je al een dikke streep voor.”

De woorden van Flipstra doen me denken aan mijn date met Simone. Sinds Simon mij over de aanstaande ontmoeting heeft vertelt, moet ik de neiging om via Google onderzoek naar Simone te doen met volle kracht onderdrukken. Volgens Simon moet ik me laten verrassen. Alleen dan is mijn eerste reactie authentiek. “En let op, geloof mij,” zei Simon, “het wordt liefde op het eerste gezicht.”