Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 12, vandaag deel 13. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zaterdag 16 april 2016  

Weekend. Geen bezoekjes aan de gemeente, geen brieven, geen brochures, geen gedoe met sollicitaties, helemaal niks.  

Vanochtend heeft een aardige mevrouw van MekkaLux mij gebeld. Ze vroeg zich af of ik dit jaar de hadj nog wil volbrengen (“Het gaat nu echt heel snel, we hebben nog maar enkele plekken over”) en wees me erop dat hun nieuwe website live is gegaan. Op die site kan ik zelf heel gemakkelijk een pakket samenstellen voor mijn reis, beloofde ze. Als ik zeker wil zijn van een plekje voor dit jaar, moet ik wel dit weekend nog boeken. Anders is het waarschijnlijk te laat.

Met een verse kop thee neem ik plaats achter mijn bureau. Het is nog ochtend, maar de middag ligt op de loer. Langzamerhand begin ik in het ritme van een werkloze te komen.

Ik klik mijn laptop open en surf naar de website van het reisbureau. Het duurt even voordat de gehele site geladen is, ondanks het feit dat de eerste pagina vooral uit tekst bestaat. Op de bovenste helft van het scherm staat in grote gouden letters de tekst “BELEEF DE HADJ”. Daaronder, in dikke witte letters: veilig – authentiek – luxe. Helemaal onderaan het scherm staat een gouden button met daarin de tekst “Start de aanvraag”.  

Als ik via de website boek, krijg ik vijftien euro korting. Desondanks besluit ik de telefoon te pakken. Dit wordt mijn grootste uitgave ooit en dan heb ik liever een echt persoon aan de lijn.

“Mekkalux, met Fatima, hoe kan ik u helpen?” klinkt een aardige stem als de telefoon wordt opgenomen.  

“Goedemorgen,” zeg ik. “Ik wil graag een reis boeken.”

“Daar kunnen wij u zeker bij helpen. U weet dat wij vooralsnog alleen reizen ten behoeve van de hadj verzorgen?”

“Ja, dat weet ik,” bevestig ik. “Ik wil dit jaar nog gaan.”

“Dat kan nog net. Moment alstublieft, dan pak ik ons boekingssysteem erbij.” Er klinkt enig getyp waarna de vrouw verder spreekt: “Goed, u weet dat bij ons elke reis inclusief visumaanvraag, vliegtickets, hotels en vervoer tussen locaties is?”

“Ja, dat is mij bekend. Ik heb al eens eerder met jullie contact gehad en over de reis gesproken. Vanmorgen nog zelfs.”

“Ah, dan heeft u een collega van mij gesproken. Vanochtend hebben we iedereen gebeld die eerder interesse heeft getoond in de hadj maar nog niet heeft geboekt.”

“Slim.”

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 11, vandaag deel 12. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Donderdag 14 april 2016  

Vandaag ga ik kennis maken met mijn “maatje”. Een andere zogenaamde recente werkloze. Een werkloze die om bepaalde redenen aan mij is gekoppeld met het idee dat we elkaar kunnen helpen om sneller aan werk te komen. Als we allebei binnen zes maanden werk vinden, krijgen we ieder een bonus van EUR 250.

Als ik enkele minuten in de wachtruimte zit besluit ik de brief uit de binnenzak van mijn jasje te halen. Brieven die de gemeente stuurt moet je altijd meenemen naar afspraken. Het zijn bewijsstukken waarmee je als werkloze kunt aantonen dat je daadwerkelijk een afspraak hebt bij de gemeente. Ik vouw de brief open en lees de tekst.

Mijn maatje heet Freek van Vuure tot Beregein.  

Freek heeft vast dezelfde brief gehad als ik. Daarin heeft hij gelezen dat hij gekoppeld is aan ene Eren Yilmaz. Heb ik weer, moet Freek gedacht hebben, word ik gekoppeld aan een ongeletterde allochtoon die niet wil werken.  

Freek dus. Vandaag ga ik hem ontmoeten in het bijzijn van mijn klantmanager. Ik vraag me af wat voor soort persoon Freek is. De naam doet chique aan. Alsof hij van adel is. Hij heeft vast en zeker een universitaire studie afgerond. Rechten. Of misschien geneeskunde. Misschien is Freek wel een chirurg. Hoewel, die hebben bijna altijd een goed betaalde baan. Alleen chirurgen die verkeerd snijden worden werkloos en die wil je niet als maatje.

Terwijl ik in de wachtruimte zit, kijk ik om me heen. Zou Freek er al zijn? En wie zou hij dan zijn? Ik tel elf mannen in de ruimte. Behoorlijk aantal allochtonen. Die zullen vast geen Freek heten. Die vallen af. Blijven er vijf over.

Knip-plak wegens is wel zo

hebben supermarkten geen belang er bij . deed verschillende supermarkten voorstel den haag geeft niks om mensen . vraag me af supermarkten wel . mijn iedee . de btw 9 procent . den haag roept gezond leven en eten is dan mogelijk je rekent 9 procent maar je verlaagt de prijs na 6 procent wat minder winst dan in kranten den haag geeft niet om uw wij supermarkt wel gezond eten en fruit verlagen wij ondanks de btw 9 uw met prijs uit komt van 6 procent weer want wij geven om onse klanten en gezondheid maar geen een supermarkt zegt iets vind je gek ongezonden prudukten ieder koopt vlees is al niet meer te betalen ging van jilo na 900 gram nu 500 gram zelfde prijs of duurder niet de boer wint maar supermarkt dan maar doos frikedel om kind stukje vlees te geven , we worden als melk koe gebruikt word tijd dat gele hesjes na den haag en regeering afzetten gemeente belasting enz alles word flink duurder maar merkt mark rutte niks van die zit met hunker aan de drank en naait zijn vriendje zo als ons mijn voorstel is aan ieder wie met 9 btw te maken heeft verlaag je produkt kapper supermarkt zo dat je als nog 6 btw betaalt een vuist tegen dit kabinet en na 20 maart naait de vvd en vriendjes je weer stem dan de pvv . of anders de SP
(via linktips)

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 10, vandaag deel 11. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 13 april 2016, einde middag  

Als mijn moeder de deur opent, spreekt ze me aan op mijn slechte timing. Ik heb (voor de zoveelste keer) precies aangebeld op het moment dat er allerlei spannende zaken spelen in één van de Turkse soaps die ze volgt. Ik wil aangeven dat het nu eenmaal niet anders kan met een moeder die vierentwintig uur per dag naar televisie kijkt, maar houd me wijselijk in.

“Jij moet dat ook doen Eren,” zegt ze terwijl we samen de huiskamer binnen lopen. “Vaker naar Turkse televisie kijken. Dat is goed voor je taal, Eren. Jij moet de taal wel bijhouden. En dan kunnen wij er samen over discussiëren.”

Discussiëren. Niet over mijn levenskeuzes maar over de ontwikkelingen in een soap.

Soms vraag ik me af of mijn moeder trots op me is. In de familie ben ik de enige die een opleiding op universitair niveau heeft afgerond. Ze heeft er nooit veel over gezegd. Toen ik mijn plan bekend maakte om een heuse studie te gaan volgen, stelde ze vooral veel vragen. Of het niet beter was als ik gewoon aan het werk ging. Net als mijn broers. Ik hoefde niet per se in de patat te gaan, zoals mijn vader graag wilde, maar gewoon, iets met mijn handen doen. Daar zijn Turken goed in, zei mijn moeder. Je hoofd moet je niet teveel gebruiken. Dan ga je nadenken en domme dingen doen.

Hee kijk nou. Iemand die het niet eens is met Eduardo's verhaal over zonnepanelen en dat verhaal derhalve heeft gekloosried. Kom er maar in Marco van Veen, CEO van Solar NRG! (nachtkijkers even naar dagmodus switchen svp)

Beste redactie,

Ik ben een groot fan van Geen Stijl en lees jullie graag, heerlijk pragmatische journalistiek en soms functioneel kort door de bocht maar,…….. het artikel over zonnepanelen klopt echt voor geen meter, ik zit al 16 jaar in de zonne-energie dus weet wel waar ik over praat. Er staan een aantal feitelijke onjuistheden in jullie artikel. Ik heb een documentje bijgevoegd met mijn commentaar, doe er mee wat je wilt. Ik lig er verder niet wakker van want wij zullen er geen paneel door verkopen maar dit soort artikelen komt jullie geloofwaardigheid op het gebied van energie-issues niet ten goede en dat is zonde, just saying ;)

Van het gas af gaan kost huishoudens bergen geld en de kosten-effectiviteit is dramatisch slecht.

Beste GeenStijl,

Als energieconsultant volg ik de duurzame trends natuurlijk op de voet. Ik krijg helemaal kromme tenen van de van-het-gas-af-discussie. Eigenlijk wordt er helemaal geen discussie gevoerd, de politiek heeft besloten dat we van het gas af moeten. Wat me opvalt is dat je nergens iets hoort of leest over de effectiviteit van het beleid. En waarschijnlijk met een reden. Ik ben met een simpele berekening even wat door gaan rekenen hoe effectief van het gas gaan nu is. In het kort komt het hierop neer:

Stel dat je als gemiddeld huishouden van het gas af wil gaan. In dat geval zul je je huis op een andere manier moeten verwarmen en een veel gehoord alternatief is de lucht/water warmtepomp. Daarmee bespaart een gemiddeld huishouden 1350 m3 gas per jaar. Dit komt overeen met ongeveer 2,55 ton CO2 per jaar.

Aan de andere kant ga je meer elektriciteit verbruiken, dit levert 1,56 ton CO2 meer emissies op. Netto bespaar je als huishouden dus minder dan 1 ton CO2 per jaar. Dat is echt niet veel. 

In het gunstige geval dat je huis geschikt is voor een warmtepomp zul je ruim €8000 moeten betalen (hierin zit de subsidie al verrekend). Als je je huis moet aanpassen (isolatie, radiatoren/vloerverwarming, voorraadvat voor de douche) zullen de kosten pas echt de pan uitrijzen. Maar stel dat je dat allemaal niet nodig hebt en een ideaal huis hebt, dan kost een warmtepomp in het meest gunstige geval €8000.

Over de gehele levensduur van de warmtepomp van 15 jaar bespaar je nog geen 15 ton CO2 met een prijskaartje van minimaal €8000. De kosten per ton CO2 liggen daarmee op €540. Dat is extreem hoog. Uit onderzoek van de overheid zelf blijkt dat alleen het subsidiëren van nulemissies auto's nog minder kosteneffectief is dan van het gas af gaan. Bron (pdf)

(Opmerking: Mocht je de besparing op energiekosten meerekenen dan kom je alsnog op  een prijskaartje van ruim €400 per ton vermeden CO2.)

Kortom, van het gas af gaan kost huishoudens bergen geld en de kosten-effectiviteit is dramatisch slecht. Er zijn alternatieven: het is voor grootverbruikers in de industrie vele malen goedkoper om dezelfde hoeveelheid CO2 te besparen voor een fractie van deze prijs. Een indicatie van de kosten voor de industrie is te zien op de beurs voor emissierechten. De prijs van emissies ligt nu op €23,40 per ton CO2. Als de industrie wordt aangezet tot emissiereductie is dat 20x effectiever dan wanneer huishoudens zich in bochten moeten wringen om emissies te reduceren. Ik begrijp dan het standpunt van de overheid ook niet, het lijkt op kapitaalvernietiging. (Bron voor emissieprijs)

Bijlage: Excel-bestand om zelf na te rekenen

NAW bekend bij de redactie. PS: Onze VolGas Energievergelijker al gezien?

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 9, vandaag deel 10. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 13 april 2016, middag  

Rond het middaguur loop ik het Paleis binnen. Mijn vader staat met zijn rug naar me toe en laat net enkele frikadellen in het vet vallen. Als hij zich omkeert en mij ziet staan, verschijnt er langzaam maar zeker een brede glimlach op zijn gezicht. Hij spreidt zijn armen en loopt via een klein klapdeurtje naar me toe. We omhelzen elkaar alsof we elkaar twintig jaar lang niet gezien hebben. Dat is Turks. Zo doen we dat nu eenmaal. Ik hou hem stevig vast en druk hem drie keer tegen me aan. “Vader!” zeg ik. “Eren!” zegt hij. Hij legt zijn handen op mijn schouders en bekijkt me van top tot teen.

Een kleine drie maanden geleden was ik hier voor het laatst. Toen had ik nog werk.

Mijn vader klapt enkele keren met beide handen op mijn schouders en schudt zijn hoofd. “Eren,” zegt hij nogmaals. De weinige bezoekers in de zaak kijken verbaasd naar ons ritueel. “Jullie hebben elkaar zeker lang niet gezien,” merkt een vrouw op terwijl ze een patatje in de mayonaise doopt.

“Dit is Eren, mijn zoon,” zegt mijn vader. Ik knik naar de vrouw, alsof ik wil bevestigen dat de man die nu in mijn wang knijpt inderdaad mijn vader is.

Zo. Kregen wij als Nieuwjaarsgroet opeens een kant en klare verstripping van een verhaal van Heere Heeresma jr. in de stijlloze mailbox! Lees dan!

U kunt de zeven pagina's afzonderlijk opklikken voor groot of hierrr het complete verhaal als PDF downloaden.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 8, vandaag deel 9. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Donderdag 7 april 2016  

Hoewel ik al een paar weken zonder werk zit, word ik nog vaak vroeg wakker. Volgens Mehmet duurt het wel even voordat mijn lichaam zich volledig aanpast aan mijn nieuwe situatie. “Maar,” zei hij, “dat komt vanzelf goed. Uiteindelijk word je ’s ochtends om elf uur wakker en ga je pas ruim na middernacht weer naar bed. Dat is het ideale ritme voor een werkloze.”

Terwijl ik een bagel in stukken snijd, besluit ik dat ik vandaag mijn CV ga invoeren op werk.nl. Ik neem een hap, loop naar mijn bureau, en surf naar de site. Na enkele klikken beland ik op de pagina waar ik mijn gegevens kan invoeren. Dat is heel simpel, staat er. Maar twaalf stappen. Ik vul mijn personalia in (ik hoop dat mijn Turkse naam me meteen een streepje tegen geeft), vertel iets over mijn opleidingen en cursussen (en met name het gebrek daaraan), vul mijn werkervaring in (waarbij ik mijn prestaties en posities zoveel mogelijk bagatelliseer), geef zogenaamde zoekberoepen op (beroepen die ik graag zou willen uitvoeren, waarbij ik vooral posities noem die onhaalbaar zijn), noem een beperkt aantal competenties, geef mijn (gebrek aan) talenkennis op, en roep iets over het niet hebben van een rijbewijs.

Nadat ik alle gegevens nog een keer heb gelezen om er zeker van te zijn dat iedere recruiter meteen afhaakt bij het zien van mijn CV, druk ik op de knop “Activeer mijn CV”.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 7, vandaag deel 8. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 6 april 2016, later op de ochtend

In de stad waar ik woon zitten alle uitzendbureaus in dezelfde straat. Netjes naast elkaar. Alsof ze weten dat werklozen verplicht zijn om zich bij minimaal vijf stuks aan te melden. Wel zo gemakkelijk.  

Vandaag kies ik voor Randstad en Start. Ik start met Randstad. Terwijl ik het kantoor benader realiseer ik me dat dit de eerste keer wordt dat ik een uitzendbureau van binnen ga zien.  

Voordat ik binnenstap, kijk ik door het raam van het kantoor naar een groot scherm waarop allerlei vacatures voorbijkomen. Er wordt met spoed gezocht naar mensen die voor DAF, Philips en Nuon willen werken. Verkoper, Assemblagemedewerker, Spuiter, Kwaliteitscontroleur, Systeem tester, Magazijnmedewerker.  

Als ik langs het scherm naar binnen kijk, zie ik dat het kantoor bestaat uit een grote ruimte waarin op het eerste gezicht lukraak twee bureaus zijn geplaatst. Achter het voorste bureau zit een blond meisje, achter het achterste bureau een Aziatisch typje. Beiden druk aan het typen op hun laptop.

Binnen is bijna alles blauw. Het tapijt, de muren, stoelen en zelfs de lampen. Het doet me ergens aan denken, maar ik weet niet meteen wat.

Terwijl ik binnen stap zie ik dat de twee meisjes tegelijkertijd opkijken en hun meest vrolijke gezicht opzetten. “Goedemorgen,” zegt de blonde met een vriendelijke glimlach. “Bent u op zoek naar werk?”  

“Nou,” zeg ik terwijl ik verder naar binnen loop, “ik kom eigenlijk voor een broodje döner.”