De dozen staan klaar. Nou, dan gaan we maar.

Dag Nespresso. Dag kleine uitdeelzakjes chips van de Albert. Dag stomme zinloze flesjes Spa die desondanks toch iedereen dronk. Dag fijne kratjes vrijdagbier (ff meesnaaien - red.) Dag tapijttegels in de verkeerde kleur. Dag pleisterdispenser. Dag mooi rookmeisje van RS Finance. Dag politiemensen van de overkant, die hun peuken met tientallen per dag gewoon op de stoep keilen terwijl ze hun eigen luxewagens door de wasstraat staan te halen. Dag hippe lunchtent met je heerlijke tosti's brisket in een verder muisgrijs kantoorkwartier. Dag hangjongvrije Vomar met de vriendelijke kassameneer. Dag millennialmeisjes (m/v) van Upcoming. Doeidoei in duizend (programmeer-) talen tegen de hoogverlopende developers. Behouden vaart, Autobahnboys. Groetjes aan het grote geld, DasKapital. So long, Salesteam bij het poolbiljart. Dag directeur - dat zijn we nu zelf. 24 september werd het bekend. 1 november was het officieel. Vandaag trekken we de #DeDeur voor het laatst achter ons dicht. Het waren (bijna) 16 fantastische jaren. En nu wordt het nog leuker - in onze nieuwe zolderkamer op een supergeheime locatie in de spelonken van de stad. Hallo tapijttegels in de juiste kleur.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 6, vandaag deel 7. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Dinsdag 5 april 2016, middag  

“Dat is geen enkel probleem,” zegt de vrouw aan de telefoon. “Als u vandaag besluit om deel te nemen aan de hadj, dan maken wij alles voor u in orde en kunt u dit jaar nog afreizen.”

“Ook het visum?” vraag ik terwijl ik notities maak.

“Natuurlijk, wij bieden een volledige service. Dat betekent dat we ook uw visum regelen.”

Terwijl ik probeer het lopende gesprek tot me door te laten dringen, merk ik dat de twijfel toeslaat. De hadj hoort geen luxe vakantie te zijn, maar een tijd van bezinning.

“Blijft de hadj nog wel authentiek op deze wijze?” informeer ik.

“Authentiek? Natuurlijk. U doet overdag precies hetzelfde als alle andere deelnemers. Het feit dat u in een relatief goed hotel slaapt, doet daar niets aan af. Sterker nog, dat geeft u juist de mogelijkheid om tot rust te komen. U hoeft zich in ieder geval geen zorgen te maken over uw nachtrust en veiligheid.”

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 5, vandaag deel 6. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Dinsdag 5 april, 2016  

Om kwart voor tien in de ochtend meld ik me bij de gemeente om de eerste sessie van de cursus “Solliciteren kan iedereen” te volgen. Zaal C14 is, afgezien van een nerveus ogende man die voorin de zaal druk met zijn laptop bezig is, helemaal leeg. Ik wil hem goedemorgen wensen, maar hij is te druk met het invoeren van allerlei combinaties op zijn toetsenbord teneinde de beamer aan de praat te krijgen. Zonder resultaat.

Ik haal mijn schouders op en neem plaats op de achterste rij. Er ligt een blocnote en een scherp geslepen potlood klaar. En een paar pepermuntjes op een klein schoteltje.  

Als ik zit, bekijk ik de man eens goed. Hij is kleiner dan ik, nauwelijks 1 meter 70. Lichtblond, dun wordend haar, al schat ik hem nog geen dertig. “Vreemd,” hoor ik hem mompelen. Hij haalt zijn smalle schouders op en loopt naar een telefoon die in de hoek van de ruimte aan de muur hangt. Als hij verbinding heeft, zegt hij: “Ja, ik zit in zaal C14. De beamer werkt niet… Ja… C14... Graag. Dank.”

Enkele minuten later, ik ben nog altijd de enige cursist in de ruimte, komt een IT mannetje van een jaar of vijftig de zaal binnengelopen. Hij begeeft zich naar de voorkant van de ruimte, wisselt enkele woorden met de jongen en bukt daarna richting de laptop. Hij checkt of alle kabeltjes goed zitten, duwt daarna enkele toetsen in, en ja hoor, achter hem komt het scherm tot leven.  

Terwijl het IT mannetje vertrekt stromen de eerste mede-cursisten langzaam de zaal binnen. De meesten kijken rustig om zich heen voordat ze plaatsnemen. Alsof ze willen weten met wie ze werkloos zijn geworden.  

De hadj blijft door mijn hoofd spoken. Hoeveel zou een reis naar Mekka kosten? Drieduizend euro? Meer? Als ik zou gaan, moet ik dan reisgenoten vinden? Een paar neven? Of ooms? Mijn broers? En hoe zit het met een visum? Heb ik die eigenlijk nodig? En kan ik die nog aanvragen of ben ik al te laat? Wil ik dit jaar eigenlijk wel gaan? Het kost me heel wat vakantiedagen. En bijna al mijn spaargeld.

De cursusleider kijkt op zijn horloge, loopt naar de deur van de zaal en sluit deze. “Goed,” zegt hij terwijl hij in zijn handen wrijft. “De groep is iets kleiner dan ik had verwacht, maar laten we van start gaan.” Hij loopt naar voren en neemt plaats achter een simpel spreekgestoelte. “Welkom allemaal bij de cursus solliciteren. Vandaag ga ik jullie laten zien hoe je passende vacatures op het internet kunt vinden en hoe je een CV kunt aanmaken op de website werk.nl.”

Een jonge vrouw op de rij voor me steekt haar vinger op. “Meneer,” zegt ze. “Wat is een CV?”

Pastboem lange rant in de mail. Lekker actueel zo met die politie-invallen bij de misbruikkantoren dus kom er maar in, anonieme reaguurder!

\

Hallo beste GeenStijl,

Ik zou graag iets voor het voetlicht brengen dat raakvlakken heeft met zaken waar GeenStijl regelmatig over bericht... Daarnaast heeft uw weblog heeft in zekere zin bijgedragen aan mijn bevrijding uit de mentale slavernij van het Wachttorengenootschap, beter bekend als Jehovah's Getuigen en ik hoopte dat gratis kopij wellicht een mooie vorm was om u en zeker ook reaguurders te bedanken. Bovendien zou aandacht voor de zaak ons als ex-leden helpen in onze strijd tegen deze charlatans.

Ik ga er vanuit dat u vertrouwelijk om zult gaan met mijn personalia, als uitkomt wie ik ben, kost mij dat het weinige contact dat ik nog heb met mijn familie. Ik ben reaguurder [nick bij redactie bekend].  Ik heb in al die jaren minder tegels gebakken dan necrosis in gemiddeld vijf minuten kon; ik ben meer een reagluurder zeg maar.

Toen ik voor het eerst op GS kwam kijken, was ik een bijna volledig geïndoctrineerde drone. Ik was een oprecht gelovige Jehovah's Getuige. In gelukzalige onwetendheid nog, geen idee hoe diep het konijnenhol werkelijk was. In sommige van mijn reaguursels apologetisch t.o.v. mijn eigen religie en bijvoorbeeld het scheppingsverhaal. Tegelijkertijd werd Europa overspoeld met uitingen van 'de religie van vrede' en ontstond er een parallelle samenleving. Dit is niet aan uw aandacht ontsnapt. Ik raakte geïntrigeerd in dit fenomeen, omdat ik aan de ene kant vermoedde dat deze terreur de voorbode was van Armageddon (volgens Jehovah's Getuigen is dat de oorlog van God tegen alle politieke en religieuze systemen. Iedereen die geen lid is van hun organisatie wordt dan vernietigd door God), maar ook omdat ik me begon af te vragen wat mensen er toe dreef om zichzelf op te blazen voor God. Ik verdiepte me in de mechanismen van radicalisering onder moslimjongeren.

Langzaam drong het besef door dat wij dezelfde methoden gebruikten als de jihadronselaars van de Schilderswijk. Jehovah's Getuigen zoeken mensen die vatbaar zijn voor hun boodschap. Mensen die net een dierbare hebben verloren, huwelijksproblemen hebben of anderszins op een zwak moment in hun leven zijn. De getuigen krijgen wekelijkse instructies en trainingen hoe ze hun boodschap en publicaties aan de man moeten brengen, hoe ze met weerstanden om kunnen gaan en in moeten  spelen op persoonlijke omstandigheden van de mensen die de deur nog voor  hun open doen. Feitelijk zijn het allemaal zeer goed getrainde colporteurs die moeite doen om de huisbewoners langzaam hun organisatie in te trekken (zoveel mogelijk mensen redden voordat ze vernietigd worden tijdens Armageddon heet dat in hun jargon).

GeenStijl Premium is vernieuwd & verbeterd! Nu met extragratis weggeefdingen!

Premium is niet meer alleen maar leuk voor kroontjespronkers in de comments, maar een lidmaatschap met voordelen voor alle lezers. Voor maar 33,33 euro per jaar draag je bij aan het onafhankelijke voortbestaan van je favoriete weblog. En ook doneren was nog nooit zo makkelijk!

Word lid, zodat we alle Jopen, Jesses & SJW's nog lang op de huid kunnen zitten, zodat we blijven roeren waar het stinkt, religieuze uitwassen terug achter hun man/vrouw-gescheiden voordeur kunnen trappen, met de lange neus langs de MSM & over het Mediapark kunnen rijden en nog jarenlang de hele bureaucratische malle- en baantjesmolen van politiek Den Haag kunnen blijven uitlachen.

Maar het gaat niet alleen om ons! Nieuwe Premium leden krijgen ook wat terug: standaard ontvang je een Koepon voor 15 euro korting op een vriezerlade vol heerlijk vlees van Koop een Koe (of kip, kalkoen en varken). Daarnaast ontvangen nieuwe leden een stijlloos telefoonhoesje, krijg je slicke stickers en hebben we een cokeversnijder ledenpas laten maken. Alles met ingebouwde 'neegaweg met je plastic soep'-optie, want als jij ons geen NAW-gegevens wil geven, sturen wij niks op - even goeie vrienden.

*Dat is nog niet alles, Jim! Hoezo Mike, wat krijgen ze dan nog meer? Dat zal ik je vertellen, Jim: *

Lezers die de stijlloze startup een extra schop onder de kont willen geven en meteen twee jaar lid worden, krijgen een uniek, speciaal, zeldzaam & custom made in China MERKEL LEGO BETONBLOK! Voor veiligheid, tegen stress & om de algehele trololo.

Anders nog iets? Ja. We zullen Premium blijven uitbreiden met nieuwe features op de site, stijlloze kortingen en ledenvoordeel voor allerlei awesome shit, omdat we iedereen die ons steunt & financieel support voor altijd van gratis goedkoop bier willen voorzien. Maar als je helemaal geen officiële banden met dit blog wil hebben (of je vindt 33,33 euro gewoon echt te goedkoop) dan kun je ook altijd je geld doneren - geen touwtjes verbonden!

Overtuigd? Lid worden kan HIERRR. Doe dan, of doneer daarrr!

Na de breek nog een paar alinea's kleine lettertjes&huishoudelijke updates.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 4, vandaag deel 5. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zondag 3 april 2016

Terwijl ik de post uit mijn brievenbus haal, denk ik terug aan mijn eigen carrière, voor zover er van “carrière” kan worden gesproken. Ik heb in totaal twee werkgevers gehad. Na mijn studie kon ik direct aan de slag bij het vertaalbureau waar ik een jaar eerder stage had gelopen. Van een sollicitatie was nauwelijks sprake. Ik mocht langskomen bij de directrice, zelf een Turkse, om een kort gesprek te voeren over hetgeen van mij werd verwacht. Nog tijdens de meeting kreeg ik een mooi salaris aangeboden en ging daar veel te snel mee akkoord. 

Hoewel ik bij het gesprek had aangegeven dat ik graag mijn kennis van de Engelse taal wilde benutten tijdens mijn werk, kwam daar in de praktijk weinig van terecht. Vlak voor mijn komst had het bedrijf een lucratief meerjarencontract getekend met de Rijksoverheid. Een hele reeks aan folders, documenten en websites moest naar het Turks worden vertaald teneinde de Turken in Nederland betere service te verlenen. Ik werd, op een enkele uitzondering na, volledig ingezet op werkzaamheden die volgden uit het contract dat het bureau had gesloten met de overheid. Dat ik de Turkse taal niet volledig beheerste, maakte volgens de directrice niet zoveel uit. “De mensen die het lezen, beheersen de taal vast niet beter dan jij,” zei ze. “Jij hebt gestudeerd Eren, jij bent een stuk verder dan de meeste Turken in dit land.” 

Ik vertaalde brochures over het bevolkingsonderzoek borstkanker voor het RIVM, websites over de procedure bij scheiden voor het Ministerie van Algemene zaken, allerlei stukken over gezinshereniging, een hele reeks flyers over de Zorgverzekeringswet, een brochure over het behalen van je rijbewijs en heel specifieke documenten met titels als “Je bent als verdachte aangehouden en meegenomen naar het (politie)bureau of naar een andere verhoorlocatie. Wat zijn je rechten?”.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 3, vandaag deel 4. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Dinsdag 29 maart 2016

Geachte heer Yilmaz,

Recent is aan u een bijstandsuitkering toegekend. Als gemeente hebben wij tot doel om u zo snel mogelijk weer aan (betaald) werk te helpen.

Uit onderzoek is gebleken dat de kans op een snelle terugkeer op de arbeidsmarkt in grote mate wordt bepaald door de activiteiten die een uitkeringsgerechtigde gedurende de eerste vier weken na het toekennen van een uitkering uitvoert.

Teneinde u te helpen om een goede start te maken met uw terugkeer naar de arbeidsmarkt, geldt daarom een inspanningsperiode.

Op 4 april 2016 gaat uw inspanningsperiode in. Gedurende een periode van vier weken dient u een aantal activiteiten te volbrengen die de kans op het snel vinden van werk verhogen. Hierna worden deze activiteiten kort beschreven.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 2, vandaag deel 3. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zaterdag 26 maart 2016

Ik heb voorlopig alle tijd van de wereld.

Totdat ik een nieuwe baan heb, ga ik leuke dingen doen.  

Vandaag ga ik thee te drinken met Adem en Cem en tennissen met Simon.

Adem en Cem zijn broers. Ze weten niet dat ik werkloos ben. Als ik weer een nieuwe baan heb, vertel ik ze dat ik op mijn initiatief een switch heb gemaakt. Adem en Cem vragen nooit naar mijn werk. Ze vinden mij maar een “intelligent figuur”. Een Turk die gestudeerd heeft. Dat is veel te ingewikkeld. Daar moet niet over gesproken worden. Zelf werken ze in een fabriek waar raamkozijnen worden gemaakt. Adem bestuurt een machine die basismaterialen snijdt, Cem zet losse stukken in elkaar. Althans, zo leggen ze het altijd aan me uit.

Ik ken Adem en Cem omdat hun vader een vriend is van mijn vader. Ze kwamen tegelijk naar Nederland. In Turkije woonden ze naast elkaar. Hun stukken grond grensden aan elkaar. Dat schept een band. Soms kwam een kip van Cem en Adem bij ons buurten. En soms liep een geit van ons bij Cem en Adem naar binnen.

Vorige week las u deel 1 *van onze roman in stukjes 'Dagboek van een uitkeringstrekker'. Vandaag deel 2. *

Maandag 21 maart 2016  

Vandaag krijg ik te horen of ik mijzelf officieel uitkeringsgerechtigde mag noemen. Hier heb ik dertien dagen op gewacht.

Het pand van de gemeente doet me denken aan het imposante bouwwerk waaraan ik mijn ontslag heb te danken. Het tweekoppige bestuur van de school waar ik als docent Engels werkte, bestaande uit een voormalig Tweede Kamerlid en een ontslagen burgemeester die een goed betaald baantje nodig had, vond het nodig om voor vele miljoenen een nieuw schoolgebouw aan de rand van de stad te realiseren. Lang en uiterst voorspelbaar verhaal kort gemaakt: het werd allemaal een beetje duurder dan verwacht. Véél duurder. En er lekten wat dingen uit. Over de enorme kamers die de bestuurders zouden krijgen. Over (en dat was dan wel weer amusant) een politiek correcte moskee die in de school geïntegreerd zou worden teneinde tegemoet te komen aan de eisen van een uiterst kleine groep Turken en Marokkanen (ik vind dat soort politieke correctheid altijd hilarisch, we roepen een beetje als Turken, zeuren wat, en kijk, de politiek doet meteen wat we willen, en gooit er ook nog een fijne pot subsidies bij). Hoe dan ook, halverwege werd de bouw wegens ernstige budgettaire overschrijdingen en een vertrouwensbreuk tussen iedereen stilgelegd, een commissie benoemd, en na enkele maanden een oplossing bedacht die kon rekenen op een minieme meerderheid in de gemeenteraad, zonder dat ook maar iemand politieke verantwoordelijk hoefde af te leggen. De nieuwbouw moest kleiner en, om alles te kunnen betalen (waaronder de riante vertrekpremie van het falende bestuur), moest er bespaard worden. Mensen eruit dus.  

Waaronder Eren Yilmaz.

Nieuw op de GeenStijls: een heuse roman in stukjes. Vandaag verschijnt de eerste aflevering van 'Dagboek van een uitkeringstrekker'. Lees dan!

Dinsdag 8 maart 2016, ochtend
“Meneer Yilmaz,” zegt de vrouw die mijn zaak behartigt, “ik wil u echt op het hart drukken dat u een heel waardevol mens bent, ondanks het feit dat u werkloos bent geworden. Daar hoeft u zich niet voor te schamen. U moet weten, meneer Yilmaz, dat het hele jaar door mensen werkloos worden.”

Ik zit tegenover mijn klantmanager. Zij gaat onderzoeken of ik recht heb op een uitkering nu ik plotseling zonder werk zit.

Ik wil reageren op de vertederende woorden van de vrouw, maar nog voordat ons gesprek op gang komt worden we onderbroken door een collega die mij vriendelijk vraagt of ze even gebruik mag maken van mijn klantmanager. “Natuurlijk,” antwoord ik luchtig terwijl ik achterover leun en mijn handen spreid. “Ik heb geen haast. Deze jongen hoeft niet naar zijn werk. Dat heb ik namelijk niet meer.” 

De collega fronst, haalt haar schouders op, en zegt: “Hetty, sinds we zaaksgewijs werken is het toch zo dat de integrale units van het team Werk & Inkomen ook de aanvragen voor bijzondere bijstand en het beheer van WWB uitkeringen op het gebied van doel- en rechtmatigheid behandelen? We hebben dan toch onze eigen caseload?”

Mijn klantmanager heet Hetty. Terwijl ze in een onnavolgbaar gesprek belandt met haar collega, bekijk ik haar eens goed. Zou haar rode haar echt zijn, vraag ik me af. Felrode, lange stekeltjes. Fier overeind. En haar neus? Dat is een raar ding. Die moet wel echt zijn. Zo’n puntige neus zou niemand zich voor de lol laten aanmeten.