Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 4, vandaag deel 5. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zondag 3 april 2016

Terwijl ik de post uit mijn brievenbus haal, denk ik terug aan mijn eigen carrière, voor zover er van “carrière” kan worden gesproken. Ik heb in totaal twee werkgevers gehad. Na mijn studie kon ik direct aan de slag bij het vertaalbureau waar ik een jaar eerder stage had gelopen. Van een sollicitatie was nauwelijks sprake. Ik mocht langskomen bij de directrice, zelf een Turkse, om een kort gesprek te voeren over hetgeen van mij werd verwacht. Nog tijdens de meeting kreeg ik een mooi salaris aangeboden en ging daar veel te snel mee akkoord. 

Hoewel ik bij het gesprek had aangegeven dat ik graag mijn kennis van de Engelse taal wilde benutten tijdens mijn werk, kwam daar in de praktijk weinig van terecht. Vlak voor mijn komst had het bedrijf een lucratief meerjarencontract getekend met de Rijksoverheid. Een hele reeks aan folders, documenten en websites moest naar het Turks worden vertaald teneinde de Turken in Nederland betere service te verlenen. Ik werd, op een enkele uitzondering na, volledig ingezet op werkzaamheden die volgden uit het contract dat het bureau had gesloten met de overheid. Dat ik de Turkse taal niet volledig beheerste, maakte volgens de directrice niet zoveel uit. “De mensen die het lezen, beheersen de taal vast niet beter dan jij,” zei ze. “Jij hebt gestudeerd Eren, jij bent een stuk verder dan de meeste Turken in dit land.” 

Ik vertaalde brochures over het bevolkingsonderzoek borstkanker voor het RIVM, websites over de procedure bij scheiden voor het Ministerie van Algemene zaken, allerlei stukken over gezinshereniging, een hele reeks flyers over de Zorgverzekeringswet, een brochure over het behalen van je rijbewijs en heel specifieke documenten met titels als “Je bent als verdachte aangehouden en meegenomen naar het (politie)bureau of naar een andere verhoorlocatie. Wat zijn je rechten?”.

Het ging goed met het bedrijf en mijn positie. De directrice, die inmiddels in een dikke BMW reed en op de nominatie stond om beste Turkse ondernemer van de regio te worden, stelde me overal voor als haar topvertaler. Ik kreeg een mooie bonus en werd na twee jaar beloond met een promotie. Voortaan was ik senior vertaler. Het contract met de overheid werd na drie jaar verlengd, hetgeen opnieuw een enorme lading werk opleverde voor het bureau. Maar ik was er klaar mee. Tienduizenden woorden. Elke week weer. Het duizelde me. Ik merkte dat ik ’s nachts steeds vaker wakker werd omdat woorden door mijn hoofd spookten. 

Na de zoveelste slapeloze nacht, besloot ik dat het tijd was voor een nieuwe stap. Een stap waarbij ik mijn kennis van het Engels echt kon benutten. Een stap waarbij ik niet langer de hele dag achter een bureau moest zitten. Een stap waarbij ik veel vakantie zou hebben.

Ik werd docent Engels. Aan een middelbare school. Eentje met prachtige bouwplannen voor een nieuw, modern pand. 

**Maandag 4 april 2016 **

Ik heb op twee vacatures voor docent Engels gesolliciteerd en voor beide posities ben ik op gesprek uitgenodigd. De kans is groot dat ik twee aanbiedingen zal krijgen. Er is een tekort aan docenten Engels.

Desondanks begint vandaag mijn inspanningsperiode. Ik heb afgelopen vrijdag gebeld met mijn klantmanager om te vragen of ik vrijstelling kon krijgen, maar zonder succes. “Tot u een baan heeft en u mij een arbeidscontract kunt overhandigen, zult u echt moeten voldoen aan alle plichten,” sprak Hetty me streng toe. “Anders kunnen we iedereen die stelt binnenkort een baan te hebben wel vrijstelling geven. En geloof me, u wilt niet weten hoe vaak mensen mij vertellen dat ze op het punt staan een contract te krijgen, waarna het toch allemaal niet rond komt op de een of andere manier.”

Ik lees mijn e-mail – niks bijzonders – en als ik uitlog valt mijn oog op een nieuwsartikel.

*Reisbureau wil luxe reizen naar Mekka aanbieden *

Vanaf dit najaar kunnen moslims die op bedevaart gaan naar Mekka in luxe reizen. Het nieuwe reisbureau MekkaLux stelt hiermee in een groeiende behoefte te voorzien. Volgens oprichter Ali Çelik zijn er steeds meer moslims die gemak en comfort tijdens de zogenaamde hadj van belang vinden.

*De Turkse ondernemer stelt dat de markt voor reizen naar Mekka sterk versnipperd is. Bureaus zijn niet altijd in staat om beloftes waar te maken, waardoor het nog vaak “mis” gaat tijdens de bedevaart ondanks de vaak forse bedragen die voor de reis worden gevraagd. Çelik: “Soms worden mensen letterlijk en figuurlijk vertrapt doordat transport en verblijf niet goed geregeld is.” *

MekkaLux vraagt volgens eigen zeggen een kleine vijfhonderd euro meer dan een gemiddeld reisbureau, maar biedt daarvoor onder meer een verblijf in een vier-sterren hotel, vervoer in een luxe limousine, en de aanwezigheid van ervaren begeleiders tijdens de drukste momenten. Çelik: “Zij weten wat de beste en veiligste plekken zijn. Hierdoor hoeven reizigers zich nergens zorgen over te maken en kunnen ze in alle rust de bedevaart ervaren en echt tot bezinning komen.” Indien gewenst kunnen reizigers extra diensten afnemen, zoals een fotograaf die alle mooie momenten vastlegt en deze later in een fotoboek verwerkt.

Vorig jaar ging een reisbureau waar tientallen moslims een reis naar Mekka hadden geboekt failliet. De oprichter bleek onvindbaar en de betaalde bedragen, vaak vele duizenden euro’s, waren verdwenen.

Ik klik het bericht weg en leun achterover in mijn bureaustoel. Ooit moet ook ik naar Mekka toe. Net als elke gezonde, volwassen moslim die over voldoende geld beschikt om de reis te betalen. 

Ik pak mijn papieren agenda en stel vast dat de hadj dit jaar in september valt. Over vijf maanden. 

Dat duurt te lang. Dan ben ik al lang weer aan het werk.