Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 6, vandaag deel 7. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Dinsdag 5 april 2016, middag  

“Dat is geen enkel probleem,” zegt de vrouw aan de telefoon. “Als u vandaag besluit om deel te nemen aan de hadj, dan maken wij alles voor u in orde en kunt u dit jaar nog afreizen.”

“Ook het visum?” vraag ik terwijl ik notities maak.

“Natuurlijk, wij bieden een volledige service. Dat betekent dat we ook uw visum regelen.”

Terwijl ik probeer het lopende gesprek tot me door te laten dringen, merk ik dat de twijfel toeslaat. De hadj hoort geen luxe vakantie te zijn, maar een tijd van bezinning.

“Blijft de hadj nog wel authentiek op deze wijze?” informeer ik.

“Authentiek? Natuurlijk. U doet overdag precies hetzelfde als alle andere deelnemers. Het feit dat u in een relatief goed hotel slaapt, doet daar niets aan af. Sterker nog, dat geeft u juist de mogelijkheid om tot rust te komen. U hoeft zich in ieder geval geen zorgen te maken over uw nachtrust en veiligheid.”

“Is het zo erg dan?”

“Wist u dat er elk jaar heel wat doden vallen? En duizenden mensen gewond raken? Vaak heel ernstig. Wat een moment van bezinning moet zijn, draait soms uit op ordinair geduw en geruzie om bepaalde posities. Nu is dat misschien ook niet zo gek. Er doen jaarlijks zo’n twee miljoen mensen mee. Dat is niet niks. Een goede voorbereiding is van het grootste belang. Bij ons krijgt u vooraf een training over hoe u de hadj veilig en optimaal kunt beleven. Met echte ervaringsdeskundigen.”

“En de kosten?” informeer ik.

“U betaalt bij ons niet veel meer dan bij andere reisorganisaties. Het hangt af van de opties die u kiest, maar in de basis kost de reis 3750 euro.”

Nadat ik het gesprek heb beëindigd met de boodschap dat ik er serieus over na zal denken, leun ik achterover in mijn bureaustoel en wrijf over mijn kin. Sinds ik werkloos ben, sla ik mijn scheerbeurt steeds vaker over. Nu, na drie dagen, vormt zich voor het eerst in jaren een beginnende baard.

Het is een hoop geld. Een hele hoop. Maar ik kán het betalen. En ik héb de tijd.  

Althans, zo lang ik werkloos blijf.

Woensdag 6 april 2016, ochtend

In Turkije is het een eer dat je mag werken. Niet werken is een afgang. Dat is iets voor losers. Je wordt er ongelukkig van.  

Ziet ernaar uit dat het wonen in Nederland me heeft veranderd. Vannacht heb ik, na lang wikken en wegen, besloten om zes maanden werkloos te blijven. Ik zie het als een soort sabbatical na een paar drukke jaren. Een betaalde sabbatical, dat wel. Gefinancierd door de Nederlandse overheid. Ik ga naar Turkije, ik ga de ramadan in alle rust volbrengen, en ik ga naar Mekka. Ik ga bij veel vrienden en familie langs en ik ga tijd besteden aan Simone. En nu het mooie weer eraan komt, ga ik veel tennissen.  

Zes maanden. Geen dag langer. Daarna ga ik weer aan het werk. Dat beloof ik. Dan geeft me alle tijd om eens goed na te denken over wat ik nu precies in de toekomst wil gaan doen.

Ik verorber twee Turkse bagels en verlaat tevreden mijn flat om een begin te maken met de plichten. Hoe eerder ik die onzin heb afgerond, des te sneller ik kan genieten van mijn sabbatical.