Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 2, vandaag deel 3. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zaterdag 26 maart 2016

Ik heb voorlopig alle tijd van de wereld.

Totdat ik een nieuwe baan heb, ga ik leuke dingen doen.  

Vandaag ga ik thee te drinken met Adem en Cem en tennissen met Simon.

Adem en Cem zijn broers. Ze weten niet dat ik werkloos ben. Als ik weer een nieuwe baan heb, vertel ik ze dat ik op mijn initiatief een switch heb gemaakt. Adem en Cem vragen nooit naar mijn werk. Ze vinden mij maar een “intelligent figuur”. Een Turk die gestudeerd heeft. Dat is veel te ingewikkeld. Daar moet niet over gesproken worden. Zelf werken ze in een fabriek waar raamkozijnen worden gemaakt. Adem bestuurt een machine die basismaterialen snijdt, Cem zet losse stukken in elkaar. Althans, zo leggen ze het altijd aan me uit.

Ik ken Adem en Cem omdat hun vader een vriend is van mijn vader. Ze kwamen tegelijk naar Nederland. In Turkije woonden ze naast elkaar. Hun stukken grond grensden aan elkaar. Dat schept een band. Soms kwam een kip van Cem en Adem bij ons buurten. En soms liep een geit van ons bij Cem en Adem naar binnen.

Ze vragen of ik al een vrouw heb. In tegenstelling tot mijn werk is een vrouw wel een belangrijk onderwerp. Ze begrijpen niet dat ik nog geen vrouw heb. Zelf hebben ze allebei al drie kinderen. Bij Cem is de vierde op komst.

“Waarom Eren, waarom toch?” vraagt Cem. Hij schudt zijn hoofd terwijl hij het vraagt.

“Ik heb de juiste nog niet gevonden,” antwoord ik.

“De juiste? Jij veel te kritisch Eren, veel te kritisch. Een vrouw is een vrouw, toch?” Zijn broer Adem knikt.

Ik neem een vrij grote slok thee. “Nou ja,” zeg ik daarna. “Je moet wel goed bij elkaar passen. Met elkaar kunnen communiceren.”

“Communiceren?” Cem kijkt naar Adem. Adem kijkt naar Cem. Daarna barsten ze in lachen uit. “Wat bedoel jij? Zeggen dat ze het huis schoon moet houden? Bedoel jij dat?”

Typisch Cem. Die ziet vrouwen met name als apparaten. Die moeten vooral het huis schoon houden en voor de kinderen zorgen. Dat klinkt traditioneel, maar echt traditioneel is Cem niet. Zijn vrouw mag gewoon naar buiten. Zonder hoofddoek als ze wil (al doet ze dat nooit). TV kijken. Sporten. Met andere vrouwen thee drinken. Als ze het huis maar schoon houdt en voor de kinderen zorgt.

“Hij wil natuurlijk op een hoog niveau praten,” vult Adem zijn broer aan. “Hoe noem je dat ook alweer. Converseren. Zoiets. Toch?”

Ik knik. “Zo heet dat. Converseren.”

We lachen. Deze conversatie hebben we al honderden keren gehad. Ze weten dat ik een uitzonderlijke Nederlandse Turk ben. Eentje zonder vrouw. Eentje die tennist. Eentje die gestudeerd heeft aan een echte universiteit.  

Op zondag tennis ik met Simon. Ik verlies met 6-3 6-4. Simon is consultant bij een groot adviesbureau. Hij staat op het punt om partner te worden. Dat betekent dat hij mede-eigenaar wordt en enorm veel geld gaat verdienen. Simon is gespecialiseerd in het ontslaan van mensen. Zelf omschrijft hij zich als reorganisatie-expert. Ik heb wel eens op zijn LinkedIn profiel gekeken. Daar staat: “I restructure organistions towards (more) profitability”. In de praktijk komt het erop neer dat hij een grote groep mensen naar huis stuurt onder het mom van allerlei dure woorden. Effectiviteitsslag. Strategische heroriëntatie. Focus op kerncompetenties. Versteviging van het DNA.  

Hij heeft het me wel eens uitgelegd. Bij ontslagrondes moet een variabele worden bepaald die leidend is bij het vaststellen van de mensen die ontslagen zullen worden. Bijvoorbeeld: mensen die het minste renderen (ze kosten meer dan dat ze opbrengen), mensen die het goedkoopste zijn om te ontslaan (ze zijn vaak pas kort binnen en de afkoopsommen zijn beperkt), mensen die de nieuwe strategie niet dragen (ze zijn een “pain in the ass”). Of een combinatie van dit soort zaken.

Bij de school waar ik les gaf kozen ze voor de tweede optie: zoveel mogelijk mensen tegen zo laag mogelijke kosten lozen. Als eerste diegenen met een aflopend contract.  

Daarom ben ik nu werkloos.