Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 5, vandaag deel 6. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Dinsdag 5 april, 2016  

Om kwart voor tien in de ochtend meld ik me bij de gemeente om de eerste sessie van de cursus “Solliciteren kan iedereen” te volgen. Zaal C14 is, afgezien van een nerveus ogende man die voorin de zaal druk met zijn laptop bezig is, helemaal leeg. Ik wil hem goedemorgen wensen, maar hij is te druk met het invoeren van allerlei combinaties op zijn toetsenbord teneinde de beamer aan de praat te krijgen. Zonder resultaat.

Ik haal mijn schouders op en neem plaats op de achterste rij. Er ligt een blocnote en een scherp geslepen potlood klaar. En een paar pepermuntjes op een klein schoteltje.  

Als ik zit, bekijk ik de man eens goed. Hij is kleiner dan ik, nauwelijks 1 meter 70. Lichtblond, dun wordend haar, al schat ik hem nog geen dertig. “Vreemd,” hoor ik hem mompelen. Hij haalt zijn smalle schouders op en loopt naar een telefoon die in de hoek van de ruimte aan de muur hangt. Als hij verbinding heeft, zegt hij: “Ja, ik zit in zaal C14. De beamer werkt niet… Ja… C14... Graag. Dank.”

Enkele minuten later, ik ben nog altijd de enige cursist in de ruimte, komt een IT mannetje van een jaar of vijftig de zaal binnengelopen. Hij begeeft zich naar de voorkant van de ruimte, wisselt enkele woorden met de jongen en bukt daarna richting de laptop. Hij checkt of alle kabeltjes goed zitten, duwt daarna enkele toetsen in, en ja hoor, achter hem komt het scherm tot leven.  

Terwijl het IT mannetje vertrekt stromen de eerste mede-cursisten langzaam de zaal binnen. De meesten kijken rustig om zich heen voordat ze plaatsnemen. Alsof ze willen weten met wie ze werkloos zijn geworden.  

De hadj blijft door mijn hoofd spoken. Hoeveel zou een reis naar Mekka kosten? Drieduizend euro? Meer? Als ik zou gaan, moet ik dan reisgenoten vinden? Een paar neven? Of ooms? Mijn broers? En hoe zit het met een visum? Heb ik die eigenlijk nodig? En kan ik die nog aanvragen of ben ik al te laat? Wil ik dit jaar eigenlijk wel gaan? Het kost me heel wat vakantiedagen. En bijna al mijn spaargeld.

De cursusleider kijkt op zijn horloge, loopt naar de deur van de zaal en sluit deze. “Goed,” zegt hij terwijl hij in zijn handen wrijft. “De groep is iets kleiner dan ik had verwacht, maar laten we van start gaan.” Hij loopt naar voren en neemt plaats achter een simpel spreekgestoelte. “Welkom allemaal bij de cursus solliciteren. Vandaag ga ik jullie laten zien hoe je passende vacatures op het internet kunt vinden en hoe je een CV kunt aanmaken op de website werk.nl.”

Een jonge vrouw op de rij voor me steekt haar vinger op. “Meneer,” zegt ze. “Wat is een CV?”

“CV?” herhaalt de trainer. “Dat is een afkorting voor curriculum vitae. Een duur woord voor een opsomming van de dingen die je allemaal in je leven hebt gedaan.”

De vrouw knikt en maakt een notitie.

Ik vraag me af wat de jongen krijgt voor het verzorgen van deze sessie. Paar honderd euro? Hij is in ieder geval één van de weinigen in het land die wel baat heeft bij stijgende werkloosheid.  

“Mijn naam is Erik Flipstra. Sinds dit jaar verzorg ik de leergang “solliciteren kan iedereen” in deze en diverse omringende gemeentes met als doel om jullie snel weer aan de slag te krijgen. Om elkaar een beetje te leren kennen, lijkt het me goed om te beginnen met een voorstelrondje. Wie wil er beginnen?”

Ik blijk in een divers zaaltje te zijn beland. Van sommige mensen verwacht ik dat ze binnen enkele weken een nieuwe baan hebben, maar er zitten ook figuren in de zaal waarvan ik de kansen iets minder positief inschat. Een vrouw die tot aan haar nek onder de tatoeages zit. Fel gekleurde draken die vuur spuwen en vage gezichten van allerlei mannen. De zijkanten van haar hoofd zijn kaalgeschoren en door het middenschot van haar neus hangt een nogal forse ring. Een man die nauwelijks een woord Nederlands spreekt (waarop Flipstra opmerkt dat de cursus ook in andere talen wordt gegeven, eveneens gratis te bezoeken, maar dat verstaat de man dan weer niet). Een paar oudere heren die één en al ellende uitstralen, die het vreselijk vinden dat ze, na tientallen jaren werken, nu gedwongen worden om de laatste jaren van hun leven elke maand twintig sollicitaties de deur uit te moeten doen.  

Het opleidingsniveau van de aanwezigen verschilt eveneens behoorlijk. Sommigen hebben na hun 12e geen school meer gezien – één man grapt dat hij heel recent de schoolbanken nog heeft gezien, namelijk toen hij aan het inbreken was in de school – anderen hebben een universitaire studie doorlopen.

“Goed,” zegt Flipstra nadat de laatste cursist zich heeft voorgesteld. “Nu ik de presentielijst heb ingevuld, kunnen we echt van start gaan.” Hij klikt op een kleine afstandsbediening waarna de eerste slide op het scherm verschijnt.  

“Herkennen jullie dit?” vraagt hij.

Enkele mensen kijken op vanachter hun mobiele telefoon en er klinkt enig geroezemoes. Uiteindelijk zegt iemand: “Dat is de website werk.nl toch?”

“Dat klopt,” zegt Flipstra. “Dit is een screenshot van werk.nl. Op die site staan tienduizenden banen. En die kunnen jullie doorzoeken.”

Flipstra vertelt dat de website werk.nl een zoekveld bevat en dat we in dat zoekveld een zoekwoord kunnen invoeren. Als we op “enter” klikken, gaat de website passende vacatures zoeken. Wanneer er teveel resultaten zijn, kunnen we de lijst verfijnen met zogenaamde filters. En als we meer willen weten over een specifieke vacature, dan moeten we op de titel klikken. In het geval we een passende baan vinden en willen solliciteren, dan moeten we op de button “solliciteren” drukken.

Mijn gedachten dwalen weer af naar Mekka. Ik heb bijna vierduizend euro spaargeld. Dat zou voldoende moeten zijn om de reis te maken schat ik.

“Verdorie nog aan toe!” schalt het opeens door de ruimte. Een oudere man, keurig lichtgroen jasje aan, grijs haar dat zorgvuldig in een scheiding is gekamd, en bril met dun zilveren frame, staat op en balt zijn vuist. Met licht bekakte stem zegt hij: "Jullie doen alsof we een stel stommelingen zijn! Sufferds! Mensen die niks kunnen! Dat ik nu net werkloos ben geworden, wil niet zeggen dat ik dom ben! Ik heb tientallen jaren voor diverse vooraanstaande werkgevers gewerkt. In managementfuncties. En nu word ik behandeld als een eersteklas imbiciel. Alsof ik niet in staat ben om een website te gebruiken! Hou toch op zeg!”

Hij zucht diep, gaat weer zitten met zijn armen over elkaar en kijkt met een verbeten gezicht recht voor zich uit.