Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 10, vandaag deel 11. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 13 april 2016, einde middag  

Als mijn moeder de deur opent, spreekt ze me aan op mijn slechte timing. Ik heb (voor de zoveelste keer) precies aangebeld op het moment dat er allerlei spannende zaken spelen in één van de Turkse soaps die ze volgt. Ik wil aangeven dat het nu eenmaal niet anders kan met een moeder die vierentwintig uur per dag naar televisie kijkt, maar houd me wijselijk in.

“Jij moet dat ook doen Eren,” zegt ze terwijl we samen de huiskamer binnen lopen. “Vaker naar Turkse televisie kijken. Dat is goed voor je taal, Eren. Jij moet de taal wel bijhouden. En dan kunnen wij er samen over discussiëren.”

Discussiëren. Niet over mijn levenskeuzes maar over de ontwikkelingen in een soap.

Soms vraag ik me af of mijn moeder trots op me is. In de familie ben ik de enige die een opleiding op universitair niveau heeft afgerond. Ze heeft er nooit veel over gezegd. Toen ik mijn plan bekend maakte om een heuse studie te gaan volgen, stelde ze vooral veel vragen. Of het niet beter was als ik gewoon aan het werk ging. Net als mijn broers. Ik hoefde niet per se in de patat te gaan, zoals mijn vader graag wilde, maar gewoon, iets met mijn handen doen. Daar zijn Turken goed in, zei mijn moeder. Je hoofd moet je niet teveel gebruiken. Dan ga je nadenken en domme dingen doen.

Misschien zei ze het omdat ze bang was dat ik mijn opleiding niet af zou maken. Een neef van haar was ooit een studie gestart nadat de familie een berg geld bij elkaar had gebracht om zijn plannen te bekostigen. Het zou een goede investering zijn, maakte iedereen elkaar wijs destijds. De neef zou dankzij zijn diploma veel gaan verdienen en alle centjes netjes, met veel rente, terugbetalen. En dan kon iedereen die had geïnvesteerd een mooi stuk grond kopen. Maar het was op een kleine ramp uitgelopen. In plaats van te studeren besteedde de jongen vooral tijd aan thee drinken. En van thee drinken is nog nooit iemand slim geworden. Na twee jaar, toen een groot deel van het geld was opgegaan aan studiekosten, inwoning, en luxe thee, bleek dat hij niets aan zijn studie had gedaan. Iedereen was zijn geld kwijt. Dromen over een eigen stukje land gingen in rook op. Nu, vele jaren later, gaat het niet slecht met hem. Hij heeft een klein handeltje in thee op een lokale markt in een kleine Turkse badplaats waar hij vooral aan toeristen verkoopt. Derderangs thee in mooie, dure doosjes. De lening? Is nooit terugbetaald.

Ik besluit mijn moeder niets te vertellen over mijn werkloosheid. Het zou haar wel eens kunnen herinneren aan haar mislukte neef. Dat wil ik haar niet aandoen.  

Tijdens de reclame zeg ik mijn moeder gedag. Ik beloof vaker te komen. Dat vindt ze fijn, zo lang ik maar niet precies op de spannende momenten binnenkom. “Doe dat niet meer, Eren, ik wil niks missen.”

Ik knik. “Natuurlijk mama, ik zal er op letten.”  

“Dag Eren, mijn jongen,” zegt ze als ik vertrek.  

Nog voordat ik een stap uit de kamer heb gezet voert ze het volume van de televisie op en laat zich achterover hangen in de zachte, diepe bank en stopt een lading Turks fruit in haar mond. Ik kijk een ogenblik naar haar en stel vast dat ze zo gelukkig is.