Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 7, vandaag deel 8. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 6 april 2016, later op de ochtend

In de stad waar ik woon zitten alle uitzendbureaus in dezelfde straat. Netjes naast elkaar. Alsof ze weten dat werklozen verplicht zijn om zich bij minimaal vijf stuks aan te melden. Wel zo gemakkelijk.  

Vandaag kies ik voor Randstad en Start. Ik start met Randstad. Terwijl ik het kantoor benader realiseer ik me dat dit de eerste keer wordt dat ik een uitzendbureau van binnen ga zien.  

Voordat ik binnenstap, kijk ik door het raam van het kantoor naar een groot scherm waarop allerlei vacatures voorbijkomen. Er wordt met spoed gezocht naar mensen die voor DAF, Philips en Nuon willen werken. Verkoper, Assemblagemedewerker, Spuiter, Kwaliteitscontroleur, Systeem tester, Magazijnmedewerker.  

Als ik langs het scherm naar binnen kijk, zie ik dat het kantoor bestaat uit een grote ruimte waarin op het eerste gezicht lukraak twee bureaus zijn geplaatst. Achter het voorste bureau zit een blond meisje, achter het achterste bureau een Aziatisch typje. Beiden druk aan het typen op hun laptop.

Binnen is bijna alles blauw. Het tapijt, de muren, stoelen en zelfs de lampen. Het doet me ergens aan denken, maar ik weet niet meteen wat.

Terwijl ik binnen stap zie ik dat de twee meisjes tegelijkertijd opkijken en hun meest vrolijke gezicht opzetten. “Goedemorgen,” zegt de blonde met een vriendelijke glimlach. “Bent u op zoek naar werk?”  

“Nou,” zeg ik terwijl ik verder naar binnen loop, “ik kom eigenlijk voor een broodje döner.”

Het meisje giechelt even, kijkt een moment naar haar collega, en zegt dan: “U bent al de zoveelste vandaag.”  

Glimlachend schud ik mijn hoofd en zeg: “Heel goed, jij laat je niet gek maken.”

“Werk dus?”

Ik zeg: “Inderdaad, werk.”

“Daar kunnen wij u vast wel bij helpen. Neemt u plaats?” Ze staat op en wijst naar de stoel tegenover haar, aan de andere kant van haar bureau. “Wilt u misschien iets drinken?”

“Nou,” zeg ik terwijl ik naar de stoel loop, “Ik wil wel een kopje thee.”

“Nog een voorkeur voor een smaakje?”

“Doe mij maar een appelthee met een beetje hibiscusbloem erin. Graag met een kaneelstokje erbij om lekker te roeren.”

“Oh, ja, dat klinkt heerlijk,” giechelt ze, “maar ik heb hier alleen maar de smaakjes van Pickwick.”

“Pickwick?” Ik draai me in de richting van het meisje. “Wist je dat dat geen echte thee is?”  

Het meisje schudt verbaasd “nee”.  

Ik zeg: “Echt waar. Is residu. Rommel dat overblijft na het verwerken van echte thee. Maar goed. Doe dan maar die wintergloed, heb je die? Daar zit ook kaneel in. Zo lang er een beetje kaneel in zit, kan ik ermee leven.”

Het meisje zoekt even en heeft dan beet. “Nou ja,” zegt ze, “dat is ook gek, ik heb hem gewoon. Terwijl het helemaal geen winter is.” Met enige verwondering laat ze het rode zakje aan mij zien.  

Ik glimlach. “Wat een geluk. Soms zit het mee.”

Ze knikt en laat het theezakje langzaam in een glas met heet water zakken, trekt een paar keer aan het touwtje, en ziet dan tot haar schrik dat de vloeistof razendsnel verkleurt. “Ik haal hem er snel uit,” zegt ze.

“Nee hoor, laat er maar lekker in,” zeg ik. “Hoe sterker, des te beter.”

Even later zit ik achter het bureau met een kop dampende, zwarte nep-thee voor me. Het meisje – ze stelt zich voor als Evelien van Dam en noemt zichzelf intercedente, iemand die bemiddelt tussen mensen die tijdelijk werk zoeken en bedrijven die voor een korte periode mensen nodig hebben – stelt allerlei klantmanager-achtige vragen. Wie ben ik, wat kan ik, waar woon ik, wat wil ik. “Hoe meer ik van u weet,” legt ze uit, “des te groter de kans dat ik u aan passend werk kan helpen.”

“Nou goed, dan zal ik wat over mezelf vertellen. Ik werkte tot voor kort als docent Engels en…”

“Docent Engels? Dat is geweldig!” breekt ze in. “We hebben wel dertig vacatures op dit moment, in heel Nederland. Maar ook dichtbij hoor.”

“Dat is precies het probleem, ik wil geen docent Engels meer zijn. Al die leerlingen, je wordt er gewoon gek van. Nee, ik zoek iets dat weinig stress oplevert met aantrekkelijke werktijden. Niet te vroeg opstaan, niet te laat thuis. En bij voorkeur met zo weinig mogelijk vrouwen. Dat is een geloofsding.”

De intercedente stopt met typen en kijkt me met een frons aan alsof ze me niet direct gelooft. “U wil niet met vrouwen werken zegt u?”

Ik knik. “Ja, sinds kort, maar toch.”

“In verband met uw geloof?”  

Ik knik opnieuw. “Ja.”

Ik voel me verschrikkelijk. Natuurlijk wil ik wel met vrouwen werken. Graag zelfs! Maar als ik daadwerkelijk de komende zes maanden met succes zonder werk wil doorkomen, heb ik geen keus. Dat moet ik gekke dingen doen. Rare dingen zeggen.

“Goed dan…,” aarzelt ze. “Ik zal het noteren. Dat maakt het wel een stuk lastiger…”

En dat is precies de bedoeling. Ik zeg: “Ja, dat begrijp ik. Vervelend, misschien lukt het toch.” Ik kijk op mijn horloge en zeg: “Hebben jullie zo voldoende informatie? Ik moet weer verder.”  

Met een diepe frons knikt het meisje. “Ja,” zegt ze. “Ik weet genoeg. Wilt u nog een bewijs van inschrijving?”

“Graag.”  

Een minuut later verlaat ik de winkel.  

De eerste is binnen.