Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 9, vandaag deel 10. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 13 april 2016, middag  

Rond het middaguur loop ik het Paleis binnen. Mijn vader staat met zijn rug naar me toe en laat net enkele frikadellen in het vet vallen. Als hij zich omkeert en mij ziet staan, verschijnt er langzaam maar zeker een brede glimlach op zijn gezicht. Hij spreidt zijn armen en loopt via een klein klapdeurtje naar me toe. We omhelzen elkaar alsof we elkaar twintig jaar lang niet gezien hebben. Dat is Turks. Zo doen we dat nu eenmaal. Ik hou hem stevig vast en druk hem drie keer tegen me aan. “Vader!” zeg ik. “Eren!” zegt hij. Hij legt zijn handen op mijn schouders en bekijkt me van top tot teen.

Een kleine drie maanden geleden was ik hier voor het laatst. Toen had ik nog werk.

Mijn vader klapt enkele keren met beide handen op mijn schouders en schudt zijn hoofd. “Eren,” zegt hij nogmaals. De weinige bezoekers in de zaak kijken verbaasd naar ons ritueel. “Jullie hebben elkaar zeker lang niet gezien,” merkt een vrouw op terwijl ze een patatje in de mayonaise doopt.

“Dit is Eren, mijn zoon,” zegt mijn vader. Ik knik naar de vrouw, alsof ik wil bevestigen dat de man die nu in mijn wang knijpt inderdaad mijn vader is.

Burak, die achter in de zaak een tafeltje aan het opruimen is, komt nu ook op me afgelopen en omhelst me. Burak is de rechterhand van mijn vader. Al jaren. Hij is voor een klein deel eigenaar van het Paleis. Als beloning voor tien jaar trouwe dienst. Van origine is Burak een boer. Nu nog steeds, zegt hij altijd. Maar dan patatboer.  

“Eren, weet jij hoeveel klanten we afgelopen jaar hebben gehad?” vraagt mijn vader. “Jij raadt dat nooit!” Hij kijkt me samen met Burak vragend aan. “Burak en ik hebben het uitgerekend. Nu we de jaarcijfers definitief hebben. Nou? Hoeveel klanten?”

“Geen idee,” zeg ik. “Twintigduizend?” Dat is te laag. Dat weet ik. Maar mijn vader moet de kans krijgen om te roepen dat het veel meer is. Hij moet zijn trots kunnen uiten.  

“Veel meer Eren, veel meer!”  

“Dertigduizend?”

“Meer!”

“Goed dan, veertigduizend!?”

Burak en mijn vader kijken elkaar aan en zeggen dan tegelijkertijd: “Ruim vijftigduizend!”

Ik wil vragen hoeveel calorieën het Paleis de Nederlandse samenleving rijker heeft gemaakt, maar besluit daarvan af te zien. Het feestje moet niet verstoord worden.

“Geweldig!” zeg ik. “Echt zoveel?”  

Mijn vader knikt trots. Hij slaat nog een keer op mijn schouder. “Zoon, waarom stap jij ook niet in de patat. Neem toch ontslag en doe met me mee. Ik weet nog wel een tent die te koop staat. Aan de rand van Brabant. Mooie zaak. Net verbouwd. Maar de eigenaar is ziek geworden. Die wil ervan af. Heeft me al een goede prijs genoemd. Wat zeg je Eren? Wat denk je daarvan?”

Als ik hem nu vertel dat ik zonder werk zit, dan ontkom ik er niet meer aan. Dan koopt mijn vader die snackbar voor me. Dat is er geen weg meer terug.

“Dank u vader, maar het leven als docent bevalt me goed,” zeg ik. “Het is een leuke school met leuke klassen. En eerlijk is eerlijk: ik voeg liever kennis toe aan de maatschappij dan calorieën.”

Burak is weer begonnen met het opruimen van rommel die klanten hebben achtergelaten. Het Paleis heeft ongewoon veel tafels voor een snackbar. Meer dan de helft van de klandizie blijft eten. In de grote witte ruimte hangen zes televisies. Op elke TV is een andere zender te zien. Zo kan elke klant zijn eigen plekje kiezen. Er is sinds vorig jaar ook een kinderhoekje. Met Disney Channel en allerlei speelgoed. Een slimme zet van mijn vader. Het aantal klanten met kinderen is sterk toegenomen.

Mijn vader neemt me mee naar één van de tafeltjes en gebaart me te gaan zitten. Hij neemt plaats tegenover me. “Eren,” zegt hij, “Burak en ik hebben het recept voor onze patat afgelopen maand drastisch aangepast. En we gebruiken ander vet. Duurzaam spul. Iets duurder, maar dat berekenen we door aan de klanten. De patat is nu knapperiger en gezonder. Minder calorieën. Ik wil dat jij het proeft.”

Ik heb trek in een sandwich, een lekker broodje met kip piri piri. Ik heb geen trek in patat. Niet om twaalf uur in de middag.

“Graag,” zeg ik. “Doe mij een portie. Ik zal proeven.”

“Geweldig!” roept mijn vader en hij wenkt Burak. Die steekt een duim in de lucht en grijpt daarna met twee handen een berg patat die hij in de frituur gooit.

Elk jaar verandert mijn vader zijn frieten. Met maar één doel: het winnen van de Nationale Friettest van het AD. Zijn hele leven draait erom. Vorig jaar werd hij knap zevende, maar dat zei hem niks. “Wat moet ik met een zevende plek?” zei hij. “Een spandoek ophangen dat we zevende zijn geworden? Dat nooit. Eerste of niks.”

“Weet je Eren,” zegt mijn vader terwijl hij het bakje met frieten voor me neer zet. “Er was vorige week een man hier die drie porties kocht en alleen aan een tafeltje ging zitten. Die man zat met een apparaatje te prikken in de patatten en schraapte al het zout eraf met een soort spatel. Toen hij weg ging, nam hij een heel doosje onaangeroerd mee. Dat is toch raar Eren?”

Ik zeg: “Misschien is het zijn hobby. Prikken in patatten. En zout schrapen van patatten.”

We lachen samen. Het is goed zo. Ik vertel mijn vader dat ik naar mama ga om haar gedag te zeggen. We omhelzen elkaar en ik vertrek.