Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 19, vandaag deel 20. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zaterdag 30 april 2016  

Aan het einde van de ochtend arriveer ik bij het MegaSnackPaleis. Vandaag ga ik aan mijn vader opbiechten dat ik werkloos ben. Hij zal teleurgesteld zijn, maar ik wil voorkomen dat hij via andere kanalen over mijn situatie hoort.  

Ik twijfel of ik mijn moeder moet inlichten. Ik loop het risico dat ze verwacht dat ik voortaan samen met haar naar Turkse TV ga kijken.  

“Ha Eren,” zegt mijn vader als hij me in het vizier krijgt. “Help jij mij eens mee met die stoeltjes.”

“Natuurlijk papa,” zeg ik. Ik neem een stapel plastic stoeltjes van hem over en verspreid ze over de stoep. “Hoe gaat het?” vraag ik ondertussen.

Mijn vader gaat zitten op één van de stoeltjes die ik heb neergezet en schudt zijn hoofd. Zonder mij aan te kijken zegt hij: “Ik ben gespannen Eren. Dat mag jij weten. Ik slaap slecht.”  

Ik zet de stapel met stoelen neer en ga naast hem zitten. “Gespannen?”

Hij knikt. “Maandag verschijnt de uitslag van de Nationale friettest Eren. Deze maandag. En ik heb nog helemaal niks gehoord.”

En dat is slecht nieuws, realiseer ik me.

“En dat is slecht nieuws,” zegt mijn vader.  

Want de winnaar krijgt altijd vooraf bericht. Zodat de bekendmaking op feestelijke wijze kan plaatsvinden op locatie van de winnaar.  

Ik leg mijn hand op de schouder van mijn vader en zeg: “Geen zorgen papa, er kan nog van alles gebeuren.” Dan sta ik op en ga verder met het neerzetten van de stoelen.  

“Ik weet het niet,” reageert mijn vader. Hij staat op en loopt achter me aan terwijl hij de door mij neergezette stoeltjes allemaal stuk voor stuk weer een beetje verplaatst. Als het gehele terras staat, loopt mijn vader naar binnen, naar zijn “keuken”. Knoppen van apparaten worden omgedraaid, vers frituurvet wordt in de frituur gegooid, en bakken met ingrediënten worden gevuld. Sla, gesneden uitjes, ei, plakjes kaas, plakjes ham, döner, shoarma, pindasaus, knoflooksaus, mayo, chili, curry, knoflooksaus, ketchup, en sambal.  

Ik moet het vertellen, nu het nog rustig in de zaak is. Mijn vader moet het van mij horen voordat anderen hem inlichten. Ik weet precies wat ik ga zeggen. In de trein heb ik de woorden geoefend, keer op keer.  

“Vader,” zeg ik. “Ik wil…”

“Wat is er zoon?” zegt mijn vader terwijl hij naar me kijkt.

“Ik wil eigenlijk… wel een patatje.”

“Natuurlijk mijn jongen, natuurlijk.” Mijn vader snijdt gooit een handje patat in de inmiddels borrelende frituur. “Niks beter dan een verse friet van jouw papa.”

Enkele minuten later zitten we samen achter een tafeltje, ieder een bakje patat voor zich. Mijn vader met pindasaus, ik met een dot mayo. We praten over het Turkse voetbalelftal en dan opeens komt het eruit. “Ik ben werkloos,” zeg ik.  

Mijn vader knikt en kijkt me aan. “Ja, Eren, ik weet dat.”

Ik laat het patatje dat ik in mijn mond wil steken terug in het bakje vallen en kijk mijn vader met grote ogen aan. “Jij weet dat?”

“Zeker Eren. Jij hoeft dat maar aan één Turk te vertellen en het vindt zijn weg naar mij.”

“En?”

“Niks Eren, niks. Ik vind dat niet erg dat jij werkloos bent. Er is altijd plaats voor jou in de patat. Maar jij moet wel eerlijk tegen mij zijn. Mij voortaan eerder vertellen over wat er met jou gebeurt allemaal. Begrijp jij?”

Ik knik. “Dat zal ik doen papa. Jij hebt gelijk.”

“Misschien is het wel goed,” zegt mijn vader. “Weet je, die zaak waar ik je over vertelde. Die is nog te koop. Je hoeft het alleen maar te zeggen Eren, en ik koop die zaak voor jou. Nu is een goed moment. De zaak is niet duur. Jij gaat vanaf de eerste maand goed geld verdienen.”

Ik beloof er serieus over na te denken en neem afscheid.

Mijn moeder vindt het niet erg dat ik werkloos ben. In de Turkse soaps die ze bekijkt worden mensen vaak werkloos, zegt ze. En dan vinden ze altijd weer snel een betere baan. Vaak met een veel hoger salaris.  

Mijn broers maken zich evenmin zorgen. “Jij komt op je pootjes terecht,” zegt Aydin. “En als dat niet lukt, kun je altijd nog in de patat gaan met papa.”  

Galip is vooral jaloers op mijn vrije tijd. Zeker als ik vertel dat ik mogelijk de hadj ga volbrengen. Ook hij wil graag op bedevaart, maar met zijn zevendaagse werkweek zit dat er voorlopig niet in.