De Profeet van Molenbeek is weer op reis! De oorlog tussen Englishness, islam, wokeness en politieke correctheid

Reizen kan mij niet treurig genoeg zijn. Ik zit op de luchthaven van Faro te wachten op mijn Ryanair-vlucht naar Manchester en de zalige tristeza is al losgebarsten. Wat een feest: stokoude kreeftrode Britse kerels - uitpuilende bierbuiken onder t-shirts met het logo van hun favoriete voetbalclub of de kop en naam van David Beckham, genietend van hun glazen ontbijt terwijl hun vrouwen - tattoos, doodblond, uitgedroogde reptielenkop, spataderen, geil hemdje met tijgermotief, legging, Crocs - slappe thee met melk slobberen en duidelijke ontwenningsverschijnselen vertonen omdat ze al een kwartier niet hebben gerookt. 

De komende veertien dagen bezoek ik in het kader van Safari Eurabia zelfmoord-opwekkende oorden als Blackburn, Bradbury, Burnley, Bradford, Leeds, Dewsbury, Huddersfield, Rotherham, Southampton en Didsbury. Het zijn allemaal vervallen industriesteden met aanzienlijke moslimpopulaties. In Bradbury zijn de mohammedanen zelfs in de meerderheid. 

Blackpool is nog niet geïslamiseerd maar daar ga ik puur voor de gezelligheid heen. Ik overwinterde wel eens in de bergen in Benidorm en niets maakt mij blijer dan C-artiesten uit Blackpool (buiksprekers, goochelaars, stand up comedians, crooners die Tom Jones en Shakin’ Steven nadoen en natuurlijk de onvergetelijke Sticky Vicky, inmiddels opgevolgd door haar dochter) die in de herfst neerstrijken aan de Spaanse costa’s.  

In mijn rugzakje heb ik een boek van Ed Husain: Among the Mosques. A Journey Across Muslim Brittain. Het kwam vorig jaar uit en is bijzonder alarmerend. Ed Husain, ex-salafist en wereldwijd gerenommeerd academicus, beschrijft een Engeland dat precies past in het plaatje van Eurabia: no-go area’s voor blanken (nir vir moslems), kindertjes die worden aangevallen omdat ze blank zijn, hele wijken waar Talibanoïden een waar schrikbewind voeren en vrouwen die de deur niet uit mogen en nog net geen zweepslagen krijgen van de shariapolitie als ze dat wel doen. 

Kortom: de ware islam volgens de Arabische en Pakistaanse baardmannen in hun schattige non-binaire jurkjes, haar en baard met henna geverfd op de manier van de Profeet.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Ook in het Duitse Dusseldorp is het postmoderne eindtijd wat de klok slaat. Hoeren&soara's, en lekker veel kiekjes

Zo zit je in een Duitse trein lekker te genieten van een mok slappe Jacobs Bohnenkaffee en de Bild-Zeitung, zo word je aan reepjes gereten door een Syrische baardmans die allahoe akbar roept. Dat overkwam vier reizigers vorig jaar november in de ICE tussen Regensburg en Nürnberg. Verwarde man, verwarde man, riepen alle media braaf. Der Tagesschau wist al vijf minuten na de aanslag dat de beste man overduidelijk aan schizofrenie leed en dat dit akkefietje niets maar dan ook niets met de islam te maken had. 

In 2016 deed Der Tagesschau de gruwelijke moord op een 17-jarige studente in Freiburg - door een Afghaan die eerder in Griekenland al wegens moord veroordeeld was - af als fait divers en daarom hoogstens interessant voor een regionaal krantje. Omwille van de Willkommenskultur worden islamitische terreuraanslagen door de Duitse staatsmedia het liefst meteen in de doofpot gestopt maar dankzij internet is dat onmogelijk.  

De Duitse media zijn net zo politiek correct en laf als de Belgische. Zo werd de dodelijke aanslag op het Joods Museum in Brussel, op 24 mei 2014, door de landelijke media in eerste instantie afgedaan als een incident, de gebruikelijke reflex in Belgikistan als het om overduidelijk islamitisch geïnspireerd geweld gaat. Een moslima schreef op de website van een van de dagbladen: "Moslims doen zoiets walgelijks en lafs niet, dit moet daarom wel het werk van de Mossad zijn of van neonazi’s."

De aanslag vond op zaterdag plaats, een dag voor de Belgische verkiezingen. Tot de stembussen dicht gingen op zondag, bleven de autoriteiten verkondigen dat het niet zeker was dat het om een aanslag ging. Stel je toch eens voor dat de dader wellicht een mohammedaan is, dan speel je rechts in de kaart!

Wellicht was het wel een interne afrekening in het Joods milieu, werd her en der gesuggereerd. En mocht het stomtoevallig toch om een aanslag gaan, dan was nog lang niet bewezen dat die aanslag een antisemitisch karakter had, misschien was het een vergisaanslag en was het eigenlijke doelwit een homofiele antiquair, even verderop in de Minimenstraat. Mohammedaanse websites waren er van overtuigd dat het om een aanslag van de Mossad ging, bedoeld om de islam in een kwaad daglicht te zetten. Diezelfde websites waren en zijn er ook van overtuigd dat de Islamitische Staat een duivelse uitvinding van het zionisme en de Mossad was en dat de kalief een jood was. 

Pas een etmaal na de aanslag, op exact het moment dat de stemlokalen sloten, kwam de federale politie met waardeloze beelden van de bewakingscamera’s. Uiteindelijk bleek de dader een Frans/Noord-Afrikaanse crimineel te zijn, Mehdi Nemmouche uit Roubaix, die in de gevangenis vroom was geworden en in Syrië een spoedopleiding koppensnellen had gevolgd: het bekende verhaal. De arme schat kreeg levenslang.

Ik ben benieuwd hoe lang ICE-slasher Abdelrahman A. moet gaan schoffelen in Duitse plantsoenen. Na een grondig, maandenlang durend onderzoek door een team gewichtige psychiaters blijkt nu dat de knul warempel tóch een ordinaire islamitische moslimterrorist is, iets wat iedereen die op Twitter zit natuurlijk al vanaf dag 1 wist. Abdalrahman’s hele woonst was tot de nok gevuld met IS-propaganda maar kennelijk vonden de deskundigen dat in eerste instantie geen aanwijzing.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. We hadden nog een Turkse toer door Keulen *tegoed: '*Köln alla Turca: ich bin wütend'

Ik kreeg mijn liefde voor Turken met de paplepel ingegoten, besef ik als door de Keupstrasse in Keulen flaneer. Het zit zo: begin jaren zeventig moest ik met mama Turkenpensions in Ede bezoeken. Het goede mens nam dan levensmiddelen mee, zoals zakjes wonderstamppot van Maggi, potjes Buisman en blikken Smac. Daarnaast schonk ze ‘die arme muzelmannen’ zakken vol afgedragen schoenen, colberts, overhemden, pantalons en stropdassen van papa. 

De gastarbeiders waren echter nooddruftig noch de hongerdood nabij. Ze waren gezellig mollig en overal zag ik flessen bier, sterke drank, hompen kaas, olijven en worsten. En als ze niet aan het smikkelen en smullen waren, rookten ze zich helemaal suf. Mama wilde de mohammedanen dolgraag over de Heere Jezus vertellen maar ze kreeg al snel door dat dat heilloos was. Ik vond de Turken veel leuker en gastvrijer dan de gluiperige boeren van de Veluwe en in de ploegendienst van de stinkfabriek van de ENKA bleken zij, een paar jaar later, de fijnste collega’s.  

Niet voor niets zette ik tijdens mijn hoernalistieke loopbaan komisch duo Turkish Delight op de kaart, al gold mijn belangstelling niet de ietwat oubollige en voorspelbare grapjes over Hollandse kaaskoppen en piemels met smegma maar veel eerder de stralende verschijning van de half Syrische Inci Lulu Pamuk (wat is daarmee gebeurd?) en niet zozeer haar wederhelft: de ietwat lawaaierige Nilgün Yerli (wat is daarmee gebeurd?). 

Later had ik zelfs een heuse Turkse boezemvriend, Ahmet Olgun, met wie ik op vakantie ging en een enorme reportage over Wassenaar maakte voor de Nieuwe Revu, waarmee we zelfs de cover haalde. Het was de enige keer dat jaar dat er geen lekker jong wijf op de voorkant stond (of Derk Sauer met een blackface), maar ouwe kerels die aan het poloën waren op renbaan Duindigt. Ahmet werd de eerste NRC-Turk en vervolgens woordvoerder van de belastingen in 020. Sindsdien heb ik nooit meer iets van hem vernomen. 

Dit alles schiet door mij heen in de Keupstrasse, plus een aantal erotische avonturen met bekende Nederturkinnen die - om mij een eindeloze eerwraakketen te besparen - pas postuum worden gepubliceerd. Bovendien lezen de kinderen mee.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Bekomen van de vorige verzoeking blijkt het bezoek aan Berlijn ook nog andere kanten te bieden

Wat is treuriger in Berlijn: het Bud Spencermuseum bezoeken; een David Bowie walking tour doen met aansluitend een junkiesafari in de voetsporen van Christiane Felscherinow; terwijl je al een doodswens hebt vijf keer achter elkaar Berlin van Lou Reed beluisteren in een slaapzaal op de bovenste verdieping van een goor hostel; je laten leegslobberen door een stokoude seropositieve travestiet met mondherpes in Berghain (als ze je daar tenminste binnenlaten) of een gratis islamvoetsafari door de mohammedaanse getto's van de stad? 

Ik kies vanzelfsprekend voor de laatste optie want ik ben van nature een vrolijk, opgewekt en optimistisch mens en bovendien dol op multikul. 

Het is steenkoud maar de zon schijnt en zelfs de meest treurige wijken van Berlijn - en dat zijn er nogal wat - krijgen iets exotisch als de hemel boven de stad knalblauw is. 

Ik begin bij de Kottbusser Tor, in de hoop een glimp op te vangen van Christiane F. die hier in de buurt woont. Die junkiesafari bestaat echt maar die rotdrugs hebben ook mijn leven verwoest en ik word liever niet herinnerd aan die inktzwarte periode uit mijn leven, al moet ik zeggen dat de bruin van Ali, die altijd voor de moskee aan de Rozengracht in Amsterdam postte, de allerbeste Turkse dope was ooit en bovendien altijd gunstig geprijsd: een geeltje voor een strakke bal. 

Rond de Kottbusser Tor, volgens iedereen de gevaarlijkste plek in Berlijn, scharrelen stoephoeren, Turkse, Arabische en Germaanse zombies maar daar gaat op dit vroege tijdstip nog minder dreiging van uit dan van Rob Jetten in een reetveter.  

Ik wandel door naar de Hermannplatz, waar de Sonnenallee begint. Die ooit prachtige straat eindigt vijf kilometer verder in Treptow-Köpenick, een goed geconserveerd oostblokpareltje.

In deze Kiez (stadswijk) rond de Sonnenallee vonden en vinden al decennia lang  complete veldslagen, afrekeningen en vendettas plaats tussen Arabieren, Koerden en Turken. De Allee werd door de pers al snel omgedoopt tot de Gazastrook. Uiteraard gingen deze interetnische oorlogen in Neukölln om territoriumdrift, drugs, wapenhandel en prostitutie (m/v), al zullen er ongetwijfeld Leolucassenoïden zijn die de spanningen tussen deze nieuwe Duitsers verklaren aan de hand van termen als Verelendung, Lumpenproletariat und Rassismus.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. In Berlijn blijkt hij toch nog te frivool voor een progressieve moskee

Een Berlijnse moskee waar ongesluierde vrouwen en LGBTQQIP2SAA'ers samen bidden: die moest ik zien! In Frankrijk bestaat zo'n regenboogduiventil al sinds 2012. Imam en aidsactivist Ludovic-Mohamed Zahed trouwde in Parijs in zijn moskee met zijn vriend en predikte dat de profeet Mohammed - als hij nu leefde  - homostellen in de echt zou verbinden want volgens imam Zahed druist homoseksualiteit niet tegen de islamitische wet in. 

Het Midden-Oosten en Noord-Afrika waren altijd populaire reisbestemmingen voor aanhangers van de Griekse beginselen, paradijzen voor de vleselijke herenliefde. Paul Bowles, André Gide, Jean Genet, Michel Foucault en de Nederlandse schrijvers Hans Warren en Jan Hanlo beleefden er gouden tijden. 

In 2005 verscheen in Beiroet het eerste tijdschrift voor Arabische homo’s, getiteld Barra (Arabisch voor buiten, naar buiten). Toen ik aan het begin van de jaren negentig correspondent was voor Het Parool in Beiroet, kreeg de stad na de verwoestende burgeroorlog langzaam maar zeker weer iets terug van zijn glamour en grandeur. De wilde feesten in de de hipste tent uit die tijd, de BO18, deden me erg denken aan de glorietijd van de IT - en Sylvana Simons -  in Amsterdam. 

Meer dan genoeg nostalgie uit opa's ouwe doos und jetzt tacheles, Von Amerongen ! 

Ik heb in de Ibn Rushd-Goethe-moskee afgesproken met Salima Essakkati alias Salima el Musalima. Ik kwam haar voor het eerst tegen tijdens het Boeckenbal in Zaandam, dat ik organiseerde met Rob Muntz. Een bonte verzameling mensen stond op de kansel in de Bullekerk, van Ebru Umar tot Martin Bosma en Stella Bergsma. Avantgarde imam Salima hield een wervelende preek over haar liefde voor Theo van Gogh en Pim Fortuyn. Ze studeerde rechten aan de Erasmus en volgde de opleiding Fine Arts aan de AKI- kunstacademie in Enschede. 

Salima is in Berlijn omdat ze dolgraag imam Seyran Ateş, de oprichtster van de moskee, wil ontmoeten. De omstreden Turkse imama was drie jaar geleden in de Rode Hoed en Salima schreef deze blog over die happening. Daarin beloofde onze avantgarde imam naar de moskee in Berlijn te reizen, om in haar "Avant-Garde-Piraten-Niqaab" mee te bidden na de vrijdagpreek.  

Salima: "Imam Seyran zegt dat ze heel inclusief is, en dat iedereen mee mag bidden in haar moskee, van ongesluierde vrouwen tot de LGTB-club. Mijn idee was: ik trek onder die boerka een super sexy zijden jurkje aan en dan mag de imam beslissen wat ze leuker vindt."

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Na Spanje, België en Frankrijk is zijn trein nu aanbeland op het Keulse Hauptbahnhof

Net toen ik dacht: eigenlijk zijn die Duitsers best tof, gebeurt het. In de trein van Keulen naar Berlijn drink ik in de eerste klas een mok typische laffe Duitse filterkoffie. Ik doe het masker af en onmiddellijk beginnen drie kutmoffen hysterisch te schreeuwen: Masker op, masker op! Hoe kan ik dan koffie drinken, vraag ik verbijsterd, en of ze niet so laut willen schreien! Mijn oren werken prima, danke schön! Bij elk slokje even het masker af, luidt het Befehl. Ze willen de conducteur er bij roepen, en ik begin over de Stasi, wat niet goed valt. De oorlog hou ik er maar buiten vandaag. 

Het doet me denken aan dat weekeinde met mijn toenmalige schoonfamilie in het Zwarte Woud. We hadden een prachtige huis gehuurd en in het lommerrijke laantje stond nog één ander huis. We waren met drie auto's en stonden de bagage uit de auto's te halen, toen het buurvrouwtje uit het raam ging hangen en schreeuwde: BLEIBEN SIE DA NOCH LANGE STEHEN? Moet je voorstellen dat je op zo'n moment een neger, zigeuner of Tamil bent! 

De Duitsers zijn meesters in het corrigeren van anderen: niet door rood lopen, niet naast elkaar fietsen, niet met fiets over zebrapad und so weiter und so weiter. In de treinstations van Keulen en Dusseldorp wemelt het van de Sturmabteilungen die alleen maar in de gaten houden of de passanten hun masker wel goed op hebben. Een soort boa's maar dan echt eng. Ik was net in Frankrijk en Spanje waar ze veel relaxter zijn en sowieso bijna alle regels hebben laten schieten. Duitsland is volgens mij het laatste bastion van coronaparanoïa. 

Het land was lang mijn grote liefde. De ouders van mijn schoolvriendje Bobbie baatten het Protestants Militair Tehuis (PMT) in Ede uit, een pretpark vol flipperkasten, biljarttafels en kaartende militairen. Ik heb daar leren zuipen, vloeken én de soldatentaal geleerd, met schitterende termen zoals achteruit eten (kotsen), rukbunker (slaapzak), nukubu (nutteloze kutburger), neukteugels (bretels), lulijzer (microfoon), loho (lompe hond) en kutsoppen (douchen). 

Een paar keer per jaar ging ik met het hele gezin van Bobbie naar het het PMT in het Duitse Blomberg, waar zijn vader eerder de scepter had gezwaaid. Ik sprak al een aardig mondje Duits, zoals iedereen in het grensgebied. We keken naar de Duitse tv, met Tarzan, die Sendung mit der Maus, Der Kommissar, Tatort en Klimbim (met heel veel tieten). Legerbasis Blomberg stond geheel in het teken van de Koude Oorlog en de Russen konden elk moment binnenvallen.

Ik luisterde naar Heintje, Rex Dildo en het Grote Rukken begon. Met Rob Muntz maakte ik voor de bekroonde serie De Inburgerking een nostalgische en vooral hilarische Duitsland-special, een hommage aan de door onze oosterburen verrijkte jeugd. Jaren later was ik als razende reporter voor de Groene Amsterdammer veel in Duitsland, met een bijzondere aandacht voor extreem-rechts en etnische minderheden. Ik interviewde veel neonazi's en was in Solingen, kort na de aanslag op de Turkse familie. Die aanslag had de meest bespottelijke collectieve verstandsverbijstering van het Nederlandse volk ooit tot gevolg: protestkaartenactie Ik Ben Woedend. 

Weer veel later woonde ik een paar maanden in Berlijn. Ik was in de ban van Egon Erwin Kisch, de razende reporter op wie Kuifje is gebaseerd en deed research naar Kisch, die er correspondent was. Een driedelige zeer scabreuze radioserie in zijn voetsporen, door zeven nieuwe Europese lidstaten, was het gevolg. Sindsdien was ik niet meer in Duitsland. Nu ben ik terug voor Safari Eurabia.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Hij is aanbeland in het Toulouse van totale loser Mohamed Merah, die tien jaar geleden dood en verderf zaaide op een joodse school

Wat doet een normaal mens of een Viva-vrouwtje in het pittoreske Toulouse? Nou, dit dus. Mijn notoire Twittervriend Marcus alias @Echoduider woonde drie jaar in de stad en tipte het dakterras van Galeries Lafayette voor het prachtige uitzicht, waarvoor dank. Restaurant Ma biche sur le toit was mij echter te tragically hip, amigo. 

In het oude centrum van Toulouse heerst de terreur van de jeugd, de studenten, BCBG (Bon Chic Bon Genre) en BoBo (bourgeois-bohemian). In de Algarve ben ik een jonge God tussen al die veenlijken in hun campers, maar in Toulouse ben ik dor hout. Een Luftmensch. In het kader van mijn ramptoerisme verliet ik daarom rap de oude binnenstad en wandelde ik naar de Joodse school Otzar ha Torah (Schat der Tora) in de Rue Jules Dalou 33. 

De wijken achter het station zijn al meteen een rafelrand, met veel Algerijnse, Marokkaanse, Turkse, Libanese en Syrische toko's, halal-slagers, gokhuisjes, verbrokkelde kroegen als Le Jockey, clochards bij de supermarkt, antifakrakers met schurftige honden, rijen huizen waar alleen de gevel nog van staat en een kunstproject met grote foto's van buurtbewoners die moesten verhuizen door de sloop. Dit alles in het decor van spuuglelijke Plattenbau. Otzar ha Torah is een complex met onder andere een synagoge, scholen en een sportcentrum. Bij de ingang staan zes zwaarbewapende Franse soldaten. Een Israëlische beveiliger doet de poort open. Het is één van die schaarse keren dat ik profijt heb (buiten Israël en bij shoarmatenten in Europa) van mijn studie Semitische talen. 

Normaliter zijn dit soort gastjes van de bitachon (de beveiliging) terecht paranoïde als Gordon op crack en crystal meth, maar mijn Hebreeuws doet wonderen. Ik hoef alleen maar achi, te zeggen, broertje. En altijd de klemtoon op de a van Shaloom en nooit Shalooooom want dat klinkt als als een stomdronken Nederlander in Salou die ooolé ooolé brult. Ik maak een praatje met de jongen, die de volgende naar huis vliegt voor vakantie. Hij lijkt niet echt blij, hier in het steenkoude Toulouse, op deze macabere plek. 

Op 19 maart 2012 parkeerde Mhamed Merah omstreeks 08.00 zijn gejatte scooter (goh) en voor de poort van Otzar ha Torah. De aanslag was niet gepland want hij had opnieuw een soldaat op het oog, die hem wist af te schudden. Gewapend met een pistool en een mini-Uzi-machinepistool, opende hij het vuur op een groepje mensen bij de poort en vermoordt een leraar en diens twee kinderen.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Hij is aanbeland in Montauban, ten noorden van Toulouse

Je zou mijn safari door Europese steden met grote moslimpopulaties en langs plekken waar islamitische terroristen aanslagen pleegden, slecht getimed journalistiek ramptoerisme kunnen noemen. De Nederlander ligt nu immers vooral wakker van inflatie, vermindering van de koopkracht, de stinkende dure benzine, de coronapandemie, climageddon, de annexatie van Oekraïne door Poetin, de dreiging van een atoomoorlog en het tekort aan wc-papier. 

Islam never sleeps*
*Maar ook de jihadcellen slapen niet, zij het om andere redenen dan de ongeruste burger. Het feit dat de Nederlandse kranten nauwelijks nog berichten over de minuscule excesjes van de islam (het liefst weggemoffeld bij de faits divers), wil niet zeggen dat de de dreiging van islamitische aanslagen verdwenen is. Noem het struisvogelpolitiek.

Volgens het Europol-rapport van 2021 over de terrorisme-situatie in de EU, hebben er 57 terroristische aanslagen plaatsgevonden in 2020, vergeleken met 55 in 2019. Daarvan waren er tien jihadistische terroristen aanslagen in Oostenrijk, Frankrijk en Duitsland. Dat lijkt relatief weinig, maar allerlei met messen zwaaiende en prikkende Allahu Akbar brullende baardmannen zijn niet opgenomen in de statistieken omdat ze "verward" waren.

**Zero-zero
**Net zoals ik niet weet waarom er in Nederland nog steeds geen grote aanslagen plaatsvonden, weet ik ook niet waarom het de afgelopen paar jaar ogenschijnlijk rustig was wat de jihad in Europa betreft. Natuurlijk zaten de grenzen potdicht door de pandemie, waardoor bijvoorbeeld de toevoer van hasjiesj uit Marokko naar grootverbruiker Frankrijk stagneerde en een grammetje zero-zero uit Ketama net zo duur was als een klompje crack of meth. 

Het merendeel van de Noordafrikaans-Belgisch-Franse jihadisten zijn vaak al dan niet gesjeesde criminelen en gebruiken dezelfde routes en safehouses als drugssmokkelaars uit de Rif. Er loopt een directe lijn van Marokko naar Amsterdam, via Algeciras, Madrid, Barcelona, Zuid-Frankrijk, Parijs, Brussel, Antwerpen en Amsterdam. Als de grenzen van Europa dicht gaan, hebben mohammedaanse terroristen en mocromaffiosi dus dezelfde logistieke problemen.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Vandaag flaneert hij (nogmaals) over de beruchte boulevard van Nice, Europees knooppunt tussen rubber boten en lange messen

De vraag die mij het meest gesteld is sinds het verschijnen van Brussel Eurabië, is ook meteen de domste: wanneer komt er een islamitische terreuraanslag in Nederland? Men vraagt dan nog net niet om hoe laat en waar precies. De op één na domste vraag kwam van een juffie - pumps, leren rok, zijden blouse met drie knopen los - van de radionieuwsdienst van het ANP: "Goh, wat leuk, je hebt een boek geschreven! Waar gaat het over?"

In Frankrijk kan een willekeurige pershorzel beter vragen: wanneer is de vólgende islamitische terreuraanslag, want de lijst van mohammedaanse massakers is duizelingwekkend. Vrijwel altijd waren de slachtoffers soft targets: kinderen, huisvrouwen, geestelijken en gelovigen. Kerkgangers staan hoog op de hitlist van de dappere jihadisten. Op 29 oktober 2020 werden in de Notre-Dame de Nice de 60-jarige Nadine Devillers, de 44-jarige Simone Barreto Silva en Vincent Loquès, de koster van de basiliek die op het punt stond zijn 55ste verjaardag te vieren, afgeslacht door Brahim Issaoui. 

In de basiliek is het business as usual zoals in de meeste kerken in Frankrijk: leeg dus, op een scharrelend omaatje na, en een klerk die heel boos wordt omdat ik op een stoeltje van de curie ben neergeploft. In een hoek van de kerk staat een monument voor Nadine, Simone en Vincent. Op de gedenksteen wordt nadrukkelijk vermeld dat ze de slachtoffers waren van een islamitische terrorist. In Nederland zou er in zo'n geval staan: vergeef het hem, Heilige Vader, want de arme stakker wist niet wat hij deed en ook hij is een slachtoffer. 

De 21-jarige Issaoui werd op 29 oktober om 06:47 uur gezien in het station van Nice-Ville. Hij ging nog even bidden in een gebedsruimte achter het station en begon aan de wandeling van ongeveer 400 meter naar de basiliek Notre-Dame de Nice, waar hij in koele bloede met zijn slachtpartij begon. De politie maaide hem neer terwijl hij nog eventjes voor de volledigheid "Allahu akbar" riep. 

Wat alles extra macaber maakt voor de nabestaanden, is dat de islamitische moslimterrorist van plan was naar Parijs - hét eldorado voor zijn species -  af te reizen om een aanslag uit te voeren op de Eiffeltoren maar de stakker had niet genoeg geld voor een TGV-kaartje. De Tunesiër kwam als "asielzoeker" met een bootje naar Italïe, madame Sargentini. De aanslag volgde dertien dagen na de onthoofding van Samuel Paty en tijdens het het proces tegen de medeplichtigen van de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo. Zoals gezegd: allemaal soft targets.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Vandaag flaneert hij over de beruchte boulevard van Nice. In de regen

Het regent nooit in Nice, zeggen ze. Behalve als ik er ben. De zondvloed is uitgebroken en verzuipt het carnaval, dat in één adem wordt genoemd met dat van Rio de Janeiro, Venetië en Mardi Gras in New Orleans. Overal door de stad staan metershoge doorweekte poppen. Het reuzenrad bij de tribunes waar de optocht voorbij komt, is buiten werking. 

Mijn hotelletje ligt aan de Promenade des Anglais, waar de Tunesische islamterrorist Mohamed Salmene Lahouaiej-Bouhlel op 14 juli 2016 in naam van Allah, diens Profeet en in naam van Islamitische Staat met een vrachtwagen dood en verderf zaaide. Op 14 juli dit jaar wordt het beeld ter nagedachtenis aan de slachtoffers na lang geharrewar, eindeloze discussies en bureaucratische rompslomp eindelijk onthuld, tegenover Le Palais de la Méditerranée. Het proces tegen de handlangers van meneer Bouhlel staat gepland van 5 september tot 15 november 2022. Nu al. 

Eind jaren zeventig kwam ik voor het eerst in Nice. Het was hartje augustus en toen regende het niet. Ik vond de stad vunzig, woest en exotisch, met zijn couscous, merguez, uitgewoonde hoeren en het permanente pastisgeslobber in gore kroegjes vol Pépé le Moko-achtigen en Noordafrikaanse boeventronies. De kiem voor mijn Oriëntalisme was gelegd en kort daarna reisde ik naar Marokko. Een beetje Nice vond ik later terug in Beiroet en Rio de Janeiro.

De Gitanes die ik destijds kettingrookte gelijk mijn idool Serge Gainsbourg, kosten tegenwoordig een godsvermogen.