Geenstijl

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Hij is aanbeland in Montauban, ten noorden van Toulouse

Je zou mijn safari door Europese steden met grote moslimpopulaties en langs plekken waar islamitische terroristen aanslagen pleegden, slecht getimed journalistiek ramptoerisme kunnen noemen. De Nederlander ligt nu immers vooral wakker van inflatie, vermindering van de koopkracht, de stinkende dure benzine, de coronapandemie, climageddon, de annexatie van Oekraïne door Poetin, de dreiging van een atoomoorlog en het tekort aan wc-papier. 

Islam never sleeps*
*Maar ook de jihadcellen slapen niet, zij het om andere redenen dan de ongeruste burger. Het feit dat de Nederlandse kranten nauwelijks nog berichten over de minuscule excesjes van de islam (het liefst weggemoffeld bij de faits divers), wil niet zeggen dat de de dreiging van islamitische aanslagen verdwenen is. Noem het struisvogelpolitiek.

Volgens het Europol-rapport van 2021 over de terrorisme-situatie in de EU, hebben er 57 terroristische aanslagen plaatsgevonden in 2020, vergeleken met 55 in 2019. Daarvan waren er tien jihadistische terroristen aanslagen in Oostenrijk, Frankrijk en Duitsland. Dat lijkt relatief weinig, maar allerlei met messen zwaaiende en prikkende Allahu Akbar brullende baardmannen zijn niet opgenomen in de statistieken omdat ze "verward" waren.

**Zero-zero
**Net zoals ik niet weet waarom er in Nederland nog steeds geen grote aanslagen plaatsvonden, weet ik ook niet waarom het de afgelopen paar jaar ogenschijnlijk rustig was wat de jihad in Europa betreft. Natuurlijk zaten de grenzen potdicht door de pandemie, waardoor bijvoorbeeld de toevoer van hasjiesj uit Marokko naar grootverbruiker Frankrijk stagneerde en een grammetje zero-zero uit Ketama net zo duur was als een klompje crack of meth. 

Het merendeel van de Noordafrikaans-Belgisch-Franse jihadisten zijn vaak al dan niet gesjeesde criminelen en gebruiken dezelfde routes en safehouses als drugssmokkelaars uit de Rif. Er loopt een directe lijn van Marokko naar Amsterdam, via Algeciras, Madrid, Barcelona, Zuid-Frankrijk, Parijs, Brussel, Antwerpen en Amsterdam. Als de grenzen van Europa dicht gaan, hebben mohammedaanse terroristen en mocromaffiosi dus dezelfde logistieke problemen.

Moslimknuffelende brillebelgen*
*Het kan natuurlijk ook zijn dat de jihadisten eindelijk het dwingende advies van het Vlaamse Orakel David van Reybrouck ter harte hebben genomen. Hij schreef dat als de pers nou maar stopt met het aandacht schenken aan islamitische terreuraanslagen, die aanslagen vanzelf ophouden. Het is de ijdele moslimterrorist namelijk maar om één ding te doen: de voorpagina's van de kranten en de opening van het televisienieuws halen. 

De moslimknuffelende brillebelg (montuurtje Peter Vandermeersch) deed net alsof Allah, de Profeet, en de Koran geen enkele rol speelden bij de honderden aanslagen in Europa, hetgeen ik beledigend en respectloos vind naar de vrome moslimterrorist toe. Bon, ik heb de ongewervelde Vlaming toen maar even geplet (in de terminologie van GeenStijl). 

**Moslimbommen op bordelen
**Safari is overigens Swahili en komt van het Arabische werkwoord safara (سفر ). Dat betekent gewoon reizen en heeft niets te maken met een TUI-excursie in Afrika, door een verrekijker koekeloerend naar het plaatselijke wild in zijn natuurlijke omgeving. In het centrum van Algiers staat een schitterend koloniaal hotel dat Al Safir heet: De Reiziger. Ik mocht daar graag vertoeven en met name in de hoerenkroeg aan de overkant, die door een mohammedaanse bomaanslag volledig werd wegblazen inclusief clientèle en kommersjele sekswerksters. 

Tijdens mijn lange, eenzame treinreizen door Frankrijk en Spanje keek ik deels nostalgisch, deels pathetisch terug op mijn jarenlange verblijf in de islamitische wereld. Soms voelde ik me een op zijn leven terugblikkende Michael Gambon in The Singing Detective, ook al ben ik niet aan bed gekluisterd door een smerige arthritis psoriatica. À la recherche du temps perdu, zou ik bijna willen schrijven maar dat klinkt meteen zo pretentieus.

**Stront aan de knikker
**In mijn lege eersteklascoupé tijdens de reis van Nice naar Marseille, stapte een Algerijnse tokkiemama in met de meest onopgevoede koters die ik ooit in mijn leven zag. De tweede klas zat stampvol en van de alleraardigste Algerijnse conducteur mocht de vrouw met haar kroost eersteklas reizen. 

Ik raakte aan de praat met Khadidja - terwijl ze de strontluier van haar jongste uittrok, peuzelde ik mijn croissant met Nutella op - en ineens was ik weer in Algerije, het leuke, woeste Algerije van de overweldigende gastvrijheid, van het ongeremde hoeren en snoeren, het Algerije van de raïconcerten van Cheb Khalid, Cheb Mami en Cheb Hasni, die werd afgeslacht door islamitische terroristen. 

We kwebbelden aan één stuk door over haar bled Bejaia, voorheen Bougie, en we wisselden nog net geen telefoonnummers uit toen de trein stopte in Marseille. Dat was wel even genoeg tonton Arthúúr voor die dag, al had ik zo als nieuwe papa meegekund naar Khadija's ongetwijfeld knusse flatje in de wijk Saint-Barthélemy in het noorden van Marseille. Bovendien was de schat opnieuw zwanger en vier kinderen trek ik echt niet, op mijn ouwe dag. 

**Dystopisch Marseille
**Treinstation Charles de Gaulle is de volmaakte dystopie: overal junks, clochards en andere paria's, scharrelend tussen de bergen vuilnis op de perrons, in de stationshal en rond het station waar overal gedeald wordt. Nog even en het stationsgebied heeft net als Philadelphia (Pen.) zijn eigen Walmart of Heroin.

Gelukkig had ik die dag geen zin in dope en reisde ik meteen door naar Montauban, een prachtig middeleeuws slaapstadje op een half uur van Toulouse. Aan de oostelijke oever van de Tarn staat midden in Le cours Foucault een indrukwekkend monument ter ere van de Franse militairen die sneuvelen in de Eerste en Tweede wereldoorlog en tijdens alle mogelijke missies waar dan ook ter wereld. Ik hoopte even dat het ereveld vernoemd was naar de filosoof-provocateur Michel Foucault, die aan de gevolgen van aids overleed maar de cours is vernoemd naar l’intendant Nicolas-Joseph Foucault, die er overigens ook behoorlijk nichterig uitzag, met zijn pruik.

Tegenover het park ligt de Léo Ferré-school, en die legendarische zanger was minstens zo tegendraads als Michel Foucault. Mijn favoriete uitspraak van Ferré: links is de wachtkamer van het fascisme. Tegenover de cours ligt de het enorme kazernecomplex van het legendarische 17e Régiment de Génie Parachutiste. Op 15 maart 2012 werden hier twee soldaten van Algerijnse afkomst, Abel Chennouf (26 jaar) en Mohamed Legouad (24 jaar) vermoord door moslimterrorist Mohammed Merah.  

Loïc Liber, zwart en afkomstig van Guadeloupe (28), raakte ernstig gewond en zit de rest van zijn leven in een rolstoel. Het drietal wilde pinnen bij de geldautomaat naast de benzinepomp aan de overkant van de kazerne, toen ze van dichtbij onder vuur werden genomen door Merah die op een geroofde (goh!) scooter reed. Toen de moslimterrorist wegreed, riep hij voor de volledigheid nog even 'Allahu Akbar!' Op de plek des onheils staat een monumentje voor de slachtoffers, met kaarsjes en een bosje bloemen. 

Eerder die maand, op 11 maart, liquideerde Merah hoofdsergeant Imad Ibn Ziaten, een Fransman van Marokkaanse afkomst van het 1e regiment der parachutisten, in een buitenwijk van Toulouse. Ibn Ziaten was benaderd door Merah, die reageerde op een advertentie op de verkoop van een scooter op het Franse marktplaats. Merah maakte opnamen van de executie met een GoPro-camera op zijn borst. "Zit je in het leger, ben je militair? Ga plat op je buik liggen. Ga liggen", commandeert hij. 

Ibn Ziaten blijft koel: “Je doet je wapen nu weg. Ik ga niet plat op mijn buik liggen. Ga weg. Ga je schieten? Nou, ga je gang, schiet "Merah: "jij vermoordt mijn broeders, ik vermoord jou". 

Mohammed Merah was nu klaar voor zijn aanslag in Montauban en voor zijn grand finale in het hart van Toulouse. Een bijzonder wrang detail: de aanslag op de Joodse school Ozar Hatorah was niet gepland. Merah besloot pas die aanslag te plegen toen zijn beoogde doelwit, opnieuw een militair, ontsnapte. Daarover meer in de volgende aflevering van Safari Eurabia. 

Bernard Squarcini, het hoofd van DRCI (de Franse binnenlandse inlichtingendienst) zou later verklaren : "We moeten terug naar de gebroken jeugd van Merah, naar de psychiatrische problemen die daaruit voortkwamen. Zijn daden wijzen meer op een medisch probleem dan op een simpel jihadistisch traject."

Uit inlichtingendocumenten bleek later dat Mohammed Merah meer dan 1.800 telefoontjes had gepleegd naar ruim 180 contacten in 20 verschillende landen, naast zijn verschillende "studiereizen" naar het Midden-Oosten, Pakistan en Afghanistan. Niks eenzame, verwarde wolf dus, ook al zullen de Leo Lucassen en de Martijn de Koningen ( alias Dr. Kromzwaard) van deze wereld tot ze met hun hoofd op het hakblok van de mohammedaanse beul liggen, blijven verklaren dat  islamitische aanslagen en islamitische onthoofdingen niets met de islam te maken hebben want de islam is immers liefde. 

Presidentskandidaat Éric Zemmour koppelde op bizarre en macabere wijze in september vorig jaar, live op de Franse televisie nota bene, Mohammed Merah aan zijn vier joodse slachtoffers. De familie van Merah wilde hem begraven in Algerije (hetgeen geweigerd werd door de Algerijnse autoriteiten); rabbijn Jonathan Sandler, zijn kinderen Gabriel en Arié, en Myriam Monsonégo, werden in Israël begraven. Zemmour:  "ils n'appartenaient pas à la France". Ze behoorden niet tot Frankrijk dus. 

Smakeloze lijkenpikkerij van monsieur Zemmour dus, die wel zo verstandig was om niets te zeggen over de begrafenis van hoofdsergeant Imad Ibn Ziaten in Marokko.

De trein van Montauban naar Toulouse is afgeladen met agenten, soldaten en zwaarbewapende speciale veiligheidstroepen want een andere presidentskandidaat, Emmanuel Macron, houdt die dag een verkiezingsbijeenkomst in Toulouse. Op het station Toulouse worden overal mensen lukraak gefouilleerd, de tunnels naar de achterkant van het station zijn afgesloten. 

In de oude binnenstad is het knus en gezellig. De kroegen en eethuisjes zitten bomvol met vooral studenten. Ik heb echter weinig zin om mij in het vrolijk gedruis te storten en trek me terug in mijn hotel. Vroeger kon ik aan het einde van een "werkdag" in Afghanistan, Libanon, Irak, Gaza en Algerije makkelijk de knop om draaien maar nu, op mijn 62ste, beklijft het naargeestige journalistieke ramptoerisme dat Safari Eurabia met zich meebrengt, mij meer dan me lief is. 

En ik ben pas aan het begin van mijn queeste.

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuurgevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: