Geenstijl

Leve Reve

Donderdag 7 december

Wees wijs en vlucht tijdens de feestdagen naar een warm land.

De donkere, duistere dagen voor kerst: kent u die uitdrukking? In de Algarve valt het reuze mee, want de zon straalt hier in december gemiddeld 9 uur per dag. De afgelopen dagen steeg het kwik tot boven de 20 graden en kon je gewoon in een T-shirt op een terras aan zee of op het strand bier drinken.

Ik heb dan ook nog eens de luxe dat ik vanuit mijn werkplek, die uitkijkt op de Atlantische Oceaan en het eiland Armona, de zon ‘s ochtends op zie komen en ‘s avonds weer onder zie gaan. Vandaar die fraaie openingskiek met Matcha. Het kost me dan ook veel moeite om een cynische aflevering van Annus Horribilis te schrijven, maar ik ga mijn best doen. Noblesse oblige.

Op de social media wemelt het zoals gewoonlijk rond deze tijd van de jammerklachten. Vrouwen die niet weten wat ze moeten koken met Kerstmis en wat ze moeten aantrekken, en mannen die geen zin hebben in de schoonouders en in de schoonbroer, waarvan ze na vijfentwintig jaar nog steeds niet precies weten wat die voor werk doet (“je deed toch iets in de IT, Evert?”).

Het ergste is natuurlijk als je ouders gescheiden zijn en nieuwe partners hebben. Bij wie ga je dan op Eerste Kerstdag eten? Ik heb echt de meest vreselijke ruzies gezien bij stelletjes. Het is algemeen bekend dat wanneer mensen lang bij elkaar zijn, ze de ouders van de partners gaan afzeiken. In de eerste jaren van een relatie ontzie je de schoonouders nog, maar op een gegeven moment begin je dan toch met het afkraken en het slopen van bompa en bomma, en daarmee raak je meestal een gevoelig punt bij je lief. Eigenlijk is dat hetzelfde mechanisme als scheten laten in bed en met de lakens wapperen. Dat doe je ook niet in de kennismakingsfase, althans niet tijdens de wittebroodsweken.

Ik had achttien jaar een relatie met een schone Joodse wier moeder ultra-orthodox was en die vierde dus geen Kerstfeest. Ik kan het dus iedereen aanraden om een partner te kiezen van de Hebräische of de mohammedaanse persuasie, want dat scheelt een boel gezeik rond deze tijd. Met enige pech vast Aisha de hele maand ramadan, maar dan ga je gewoon stiekem bij de FEBO een vette bek halen.

En verder kan ik iedereen aanraden om gewoon twee weken weg naar een warm land te gaan, van vrijdag 22 december tot maandag 8 januari. Man man, wat scheelt dat een boel ellende en een boel centen. Gewoon lekker met je luie reet op een zonovergoten strand van een van de Kaapverdische eilanden liggen bakken, om maar wat te noemen. Eilat kan natuurlijk ook, maar dat is reteduur en daar word je gek van de sirenes. De feestdagen ontvluchten deed dat vroeger al, toen ik nog in 020 woonde, en de laatste decennia woonde ik in warme landen als Libanon, Israël, Paraguay, Brazilië en nu dan bijna twaalf jaar in de Algarve.

In Amsterdam in de jaren tachtig was ook nog eens alle horeca potdicht en kon je alleen terecht bij het Leger en in de diverse leertenten in de binnenstad. Ik vond alles beter dan Kerstmis vieren in het ouderlijk huis. Ik wist trouwens niet dat er talloze fobieën zijn met betrekking tot het vieren van Kerstmis: christougenniatikophobia, selaphobia, syngenesophobia (ook wel familiaphobia genoemd), ghabhphobia, phagophobia en ecclesiophobia.

Projectielkotsen op kerstavond

Mijn gruwelijkste kerstavond moet zijn geweest rond 1974. Ik woonde nog nét thuis en had een vriendinnetje: Astrid. Die had een hippe broer en die woonde buiten Ede, echt in de brousse, in een boerderij. Er waren drugs, er was heel veel drank, en er was heel veel vet eten van de Chinees. Op een gegeven moment ging ik knock-out en bracht mijn schoonbroer mij naar de Nachtegaallaan in Ede. Ergens tussen Bennekom en Ede moest ik projectielkotsen. Bijna al het braaksel belandde in de auto van de zwager, die keiharde remde in de berm. Ik kroop naar buiten, onder de kots, en flikker zo in een poepsloot. Stond ik daar, tot mijn middel in de stront, met mijn bovenlijf vol kots. Ik bivakkeerde helemaal op de zolder van ons enorme ouderlijk huis en ben op de een of andere manier als een zombie naar boven gekropen, een goor slakkenspoor achterlatend.

De volgende dag was het dus Kerstmis en mijn moeder, een echte Miep Kraak, heeft voordat ze naar de kerk ging, de hele boel schoon staan te schrobben, het arme mensje. Ik schiet vol, want ik mis die lieverd, die alles zo goed bedoelde en altijd voor iedereen klaar stond. Op oudejaarsavond zong ze gezang 160 van Rhijnvis Feith: ‘Uren, dagen, maanden, jaren vliegen als een schaduw heen.’

Mijn ouders maakten - helaas - zelf muziek. Eerst was er een harmonium, ook wel traporgel genoemd. Daarna kwam er een massief kerkorgel dat praktisch de hele voorkamer vulde. Mijn vader speelde met een sigaar in de mond psalmen, geholpen door een nummersysteem dat op de toetsen lag. Mijn moeder begeleidde hem met zang. Ik zou het tafereel huiselijk, warm en gezellig kunnen noemen, maar ik vond het tenenkrommend vreselijk. De voorkamer stond op oudejaarsavond blauw van de sigarenrook. Bolknaks waren pa’s enige geneugte. Op de tafel een schaal met verkoolde appelflappen en oliebollen. Pa haalde altijd siervuurwerk bij de ijzerwinkel en droeg een veiligheidsbril als hij dat heel voorzichtig aanstak. Ik mocht niet mee naar buiten en drukte mijn gezicht tegen het raam. Alle andere kinderen waren op straat. Op de laatste avond van het jaar mocht pa van mama twee advocaatjes naar binnen lepelen. Daar werd hij tipsy en een beetje baldadig van. Als mama dan even weg liep, zong hij zijn versie van gezang 160: ‘uren, dagen, maanden, jaren, vliegen als een schaap door 't veen. Ambtenaren uitgezonderd, geldt deez' regel iedereen.’ Daar moesten we allebei vreselijk om lachen, papa en ik. Ik mis mijn oudjes. De feestdagen bij de Van Amerongetjes, was De Avonden van Gerard Reve, maar dan ongezellig. Op Reve kom ik zo terug want op 14 december zou de goede man 100 jaar geworden zijn. Mijn lieve ouders deden zo hun best om het toch gezellig te maken. Met Sinterklaas werden ik, mijn broertjes en mijn zusje overladen met kado’s. Ik heb een foto van zo’n viering. Mijn broertje Gerard ligt op een ziekenhuisbed bij ons thuis. Hij is kaal en uitgemergeld door de jeugdkanker en de chemotherapie. Op dat bed liggen kadootjes uitgestald. Mijn moeder staat achter het bed te lachen. Mijn zusje, die 3 jaar jonger is dan ik, op de achtergrond, verdrietig kijkend. Voor het bed zitten mijn tien jaar jongere broertje Willem, die nu in Thailand woont, en ik. Ik was vol aan het puberen, had een Donny Osmond-kapsel en een spijkerpak. Op die kiek speel ik quasi-cool met mijn hondje Blackie, die geheel wit was. Het is een bizar tafereel, vol verdriet en opgeklopte feestelijkheid. Ik koester die foto, niet uit een soort masochisme, maar om niet te vergeten waar ik vandaan kom. En het is ook memento mori. ‘Denk er aan te moeten sterven.’ De dood werd mijn trouwe metgezel omdat ik er zo vroeg mee geconfronteerd werd. Nu ik met negen tenen in het graf sta en de onwelriekende adem van Magere Hein scherper ruik dan ooit, vind ik het allemaal wel best. Kom maar op, trouwe metgezel, ik lust je rauw.

Mijn vader maakte altijd foto’s, overal en van iedereen, en bij voorkeur op familiefeestjes. Dan hoefde hij niet te socializen met de broers van moeder - die hij haatte - en had hij als smoes dat hij alles moest vastleggen. Hij heeft mij ooit gefotografeerd op de Sinterklaasviering bij de KEMA. Ik zit jankend op schoot bij de Goedheiligman, vermoedelijk omdat ik diens pielemuis voelde prikken. Dat was nog mijn vrolijkste Sinterklaasviering ooit, kan je nagaan.

Mijn vader was chemicus, had in Wageningen gestudeerd en werkte de rest van zijn leven bij de KEMA in Oosterbeek. Hij kon met zijn twee linkerhanden nog geen ei koken, maar verrichtte vreemd genoeg wel onderzoek met uranium. Ik moet nog ergens een foto van hem hebben in een ruimtepak. Paps vertelde me ooit met enige schaamte dat het radioactieve afval gewoon de grond in ging op het terrein van de KEMA. De zoon van de opzichter van de KEMA speelde altoos in het zand van het terrein en overleed aan kanker. Bij mij bleef de schade beperkt tot twaalf tenen en twee enorme piemels, maar desondanks bleek ik - als geëxcommuniceerd lid van de Linkse Kerk - niet interessant genoeg voor het programma Andere Tijden, dat een hele aflevering aan schandaal wijdde. Tegenwoordig staat het hippe Paviljoen van de Kookplaats op de verdoemde KEMA-grond.

Vrolijk liedje van de dag:

Vrijdag 8 december

Manische naaimachine Matthijs van Nieuwkerk

Wat een heerlijke hetze van de onvolprezen Mediacourant tegen Khaled & Sophie.

Advocaat Job Knoester kan deze promotie van Khalid & Sophie niet volgen, zei hij in Vandaag Inside. “Daar zitten volgens mij alleen maar halvegaren naar te kijken. Dat is geen journalistiek meer. Het is geen journalistiek meer, maar activisme. Het is een communistisch geluid aan het worden. Het is geen journalistiek, het is echt vreselijk.”

René van der Gijp wordt misselijk van Khalid & Sophie. “Het zijn twee griezels.” Wilfred Genee vindt die twee nog niet kundig genoeg. “En dan word je beloond door later op de avond een talkshow dagelijks te krijgen. Speelt het ook mee dat het een vrouw en een man met allochtone afkomst is?” Johan: “Ja, dat vinden ze wel lekker, ja. Het had nog beter geweest als de allochtone man ook nog homofiel was. Dan heb je alles verpakt.”

Heel gezond-verstand-Nederland slaakte een zucht van verlichting toen Margriet van der Linden gedwongen moest stoppen met M. Ik vond het een verschrikkelijk programma maar ik moet daarbij opmerken dat ik wel een zwak heb voor Margriet. We komen allebei uit de zwartekousenkerk, spugen allebei niet in ons glas en waren collega’s bij SBS Nieuws (haar standplaats was New York, ik deed dingetjes voor het nieuws in Israël). Ik schreef verhalen voor de glossy Blvd. toen zij daar hoofdredacteur was en we hebben samen ooit een historisch slechte dronken radiodocumentaire gemaakt in Israël, voor de VPRO notabene. Haar transformatie tot het woke geweten van Nederland heb ik altijd met een korreltje zou genomen. Maar goed, die bedorven soepkip van een Sophie en BNNVARA-huismohammedaan Khaled zijn tien keer zo erg. Ik heb die Khaled een paar keer ontmoet toen ik met Edith Mastenbroek was. Ze hadden samen een stichting: Ben je Bang voor Mij? Hij kwam zelfs een paar keer eten in onze flat aan de Staalmeesterslaan maar Khaled was niet zo blij met mij omdat hij een oogje had op Mastenbroek. Er was na de dood van Edith van alles aan de hand met die stichting, waar nog veel geld in zat en dat geld is op de een of andere manier spoorloos verdwene. Dat moet ik nog eens uitzoeken. Ik vind het nog steeds een raadsel dat mafiavriendje Khaled overal mee wegkomt. Het zal me niks verbazen als hij ooit naar de nachtsauna is geweest met Frans Klein en dat hij bovendien veel geheimen van andere van BNNVARA-bobo’s bij zich draagt. Hoe kan het anders dat deze nitwit dit flutprogrammaatje mag presenteren? Je zou bijna heimwee krijgen naar DWDD! Gelukkig komt Matthijs weer terug. Ik en Matthijs gaan ver terug in de tijd. Toen ik correspondent was voor Het Parool in Beiroet, was hij chef kunst. Jaren later werd ik uitgenodigd bij DWDD. Brussel Eurabia was net uit en ik woonde nog in Paraguay.

De Volkskrant in februari 2008 : Het succesvolle VARA-programma De Wereld Draait Door blijft de gemoederen bezig houden. Volgens de arabist en auteur Arthur van Amerongen heeft hij zwart op wit dat er wel degelijk een harde afspraak was om te komen praten over zijn boek Eurabia. In een mail van dinsdag 5 februari aan Van Amerongen meldt DWDD-redacteur Elma Verhey (ex-Vrij Nederland): ‘We gaan het dus doen Arthur! En ja, je mag als eerste alleen bij ons hoor..... Ik heb het georganiseerd tenslotte!’

Erwtensoep

Donderdag 7 februari mailt de DWDD-redactrice: ‘Je staat nu op het bord voor donderdag de 14de.’ ‘Ze hebben het toch niet over een bord erwtensoep? Dat is dus gewoon een afspraak. En ik moest daarvoor niet uit Lunteren komen, maar uit Paraguay. Dan word ik vlak van tevoren afgebeld door een meisje van 18, omdat ze iets willen doen met Valentijnsdag’, zegt Van Amerongen. ‘Ik word door DWDD nu weggezet als een leugenaar. Dat schrijvertje poeieren we wel even af. Maar zo werkt het niet. DWDD is arrogant geworden. Ze hebben daar echt een probleem.’ DWDD kwam vorige week onder vuur te liggen toen Peter R. de Vries presentator Matthijs van Nieuwkerk terecht wees, vanwege een niet nagekomen afspraak. Later werd Freek de Jonge op het laatste moment afgebeld, omdat sidekick Marc Marie Huijbregts hem niet in de uitzending wilde.

Ik had Matthijs wel eens achter een bureautje op de redactie van Het Parool zien zitten. Hij viel vooral op door dat rare pagekapsel (waarmee hij zijn flaporen verhult) en hij droeg rare lange witte regenjassen en puntlaarzen. Een toffe gast dus, die als het effe kon met zijn maatjes Joep Hek en David Endt naar AC Milaan vloog en daar luid brullend kond van deed in mijn favoriete kroeg Oosterling aan de Utrechtsestraat, vlak bij de Nederlandse Bank en bordeel Princess.

Ik kende DWDD niet omdat ik in het buitenland woonde (begin 2008) maar uit de mail die ik in Paraguay kreeg van zijn redactie, begreep ik dat Matthijs een soort polder-Johnny Carson was geworden. DWDD wilde mij in de show vanwege mijn pageturner Brussel Eurabia. Ik had levendig e-mailverkeer met een ervaren redactrice en ik moest zweren dat ik niet in Pauw & Witteman ging zitten en verder stond er zwart op wit in een email dat ik duizenden boeken extra zou verkopen als ik in DWDD zou verschijnen. Daar kon ik natuurlijk geen nee op zeggen. Mijn uitgever Atlas betaald mijn ticket en ik vloog van Asuncion via Sao Paulo naar Amsterdam. Ik logeerde bij Rob Muntz. Die zat naast me toen ik een dag voor de uitzending werd afgeserveerd door een VMBO-tiepgeitje omdat ze die dag plotseling een Valentijnsdag-special gingen maken. Nou kan je nu al de datum van Valentijnsdag 2098 googlen dus die smoes was je reinste gelul. Ik wist toen al dat Brussel Eurabia veel te kritisch was voor VARA/PvDA/Maakbare samenlevingsvehikel DWDD. Kritiek op de islam kon en kan nog steeds niet in het showtje van Matthijs. Enfin, Muntz is nogal bedreven in het bespelen van de media en ging als een gek bellen. Er was net een rel geweest tussen DWDD en Freek de Jonge en Peter R. de Vries. Allebei waren ze op het laatste moment afgebeld door Matthijs en ik bevond mij in ‘goed’ gezelschap.

In RTL Boulevard riep ik: ‘presentator Matthijs van Nieuwkerk is voorlopig nog niet van mij af. Die ga ik gewoon aanklagen. Dit kost mij handen vol met geld. Ik ben schrijver en heb geen cent. Bovendien is mijn hele voorbeeldige reputatie (proest) naar gort.’

De opnamen vonden plaats in het huis van Robbie Muntz en die lag net als ik in een deuk.

Tegen de Volkskrant zei ik, bijna huilend: ik dacht dat de Publieke Omroep altijd heel beschaafd was. Dat je opgehaald werd door een taxi en een hapje kreeg van tevoren. Niets van dat alles. Ik sta gewoon in de kou, letterlijk en figuurlijk.

Ik viel vooral Matthijs aan want dat werkte het beste. Die tiepgeitjes van zijn redactie konden er ook niks aan doen. Toen begon Hauptkommandantin Dieuwke Wynia te krijsen dat ik alles verzonnen had, dat er geen emails waren en dat ik een zielige aandachtsjunk was, of iets in die geest, die wilde profiteren over de rug van Matthijs.

Ik stuurde al mijn emails door Jan en Alleman en zei tegen de Volkskrant: ik word door DWDD nu weggezet als een leugenaar. Dat schrijvertje poeieren we wel even af. Maar zo werkt het niet. Matthijs is arrogant geworden. Hij heeft echt een probleem. Ik noemde hem in de Revu ook nog Teflon Thijs omdat hij overal mee wegkomt. Ik ben een ouderwetse en discrete gentleman dus ik ging verder geen flauwe grappen maken over zijn vermeende cokesnuiverij en het vermeende systematisch en vooral manisch afwerken van de tiepgeitjes van zijn redactie.

Enfin, ‘s anderendaags zat ik bij Pauw en Witteman en Brussel Eurabia werd een bestseller.

Ik ben Matthijs dus erg dankbaar voor die rellette van destijds. Via via hoorde ik dat er heel wat afgevloekt is tussen hem en Wynia nadat ik al hun mails in de ether smeet. Zelfs Vera Keur bemoeide er zich mee, die kwam speciaal over uit het Rosa Spierhuis.

Dit is trouwens een leuk filmpje over manisch seksbeest Matthijs van Nieuwkerk en zijn gewip met Maan, Wortelbroek en Iris Hond.

Zaterdag 9 december

Even een kijkje in des schrijvers keuken. Aan het einde van dit jaar heb ik ongeveer 200.000 woorden geproduceerd voor Annus Horribilis en die breng ik terug tot 90.000 woorden. De writers cut, zogezegd. Die komt dan in boekvorm uit, in een speciale limited edition voor GS en in een pauperversie voor het gewone volk. Ik dacht aan het begin van dit jaar echt dat ik dood ging, anders was ik natuurlijk nooit aan dit project begonnen. Zo ijdel en leugenachtig ben ik nou ook weer niet.

Toen mijn lieve hond Jamba dood ging, ben ik gestopt met drinken en roken en die rotdrugs want ik wilde de rouwbeleving puur beleven, en dus niet verdoofd. Volgens veel reaguurders schreef ik tijdens mijn vier maanden abstinentie veel beter dan wanneer ik onder invloed was. Dat zal allemaal wel waar zijn, maar ik ben in die periode mooi al mijn vrienden kwijt geraakt. Het was net zo erg als toen ik in Brussel woonde en bijna mohammedaan was geworden. Toen kwam er ook niemand meer op bezoek. Zat ik daar met mijn Marokkaanse servies voor de muntthee en de baklava.

Eigenlijk wilde ik er al mee stoppen in januari, met dit hele gedoe. Reaguurders wisten mij tot op het bot te kwetsen door continu TLDR te schrijven: too long didn't read. Dat doet pijn, mensen. Ik zit godverdomme mijn hele ziel en zaligheid uit mijn toch al zo versleten donder te persen en dan komt er een puisterige volidioot van 17 die nog bij zijn mama woont en de hele dag manisch op milfs zit te fappen in zijn mancave-rukbunker, met TLDR aankakken. En dan al die mensen die zeggen: ga eens dood Van Amerongen, ben je nou eindelijk uitgereuteld? En verder natuurlijk de belerende tiepjes die zeggen dat ik met drank moet matigen en dat crack de duivel is. Maar gelukkig zijn er veel reaguurders die van mij houden en mij lieve dingen mailen. Voor jullie doe ik het, schattekes. Ik ben al druk in conclaaf met GS-HQ over het vervolg op deze serie want 2024 gaat helemaal mijn jaar worden. Ik ga doorbreken! Er waait een frisse rechtse wind door Nederland en er gaat een grote schoonmaak plaatsvinden. Nieuwe bezems vegen schoon! Annus Horribilis wordt dan opgevolgd door Annus Mirabilis. Dat zal jullie jongelui leren!

Twiet van dag:

Zondag 10 december

Weer een oude bekende dood: Vincent Steinmetz. Die kwam ik ooit tegen in cafe Kerk in de Vijzelstraat, naast de Albert Heijn. Het wemelde er van de valse toneelnichten. Guus Vleugel (dood), Ton Vorstenbosch (schijnt te leven) en Michael Eenhoorn, wereldberoemd geworden door zijn onbegrepen meesterwerk Een Bulgaar in Wassenaar (ook dood). Guus deed eerst met Michael en toen met Ton en toen mocht Michael niet meer meedoen maar ze gingen wel altijd met z'n drieën op stap, wat zijn nichten toch raar eigenlijk. Attenooije, wat waren die lui vals en dronken. Peter Vos kwam er vaak (ook dood) en die droeg hele stukken poëzie uit zijn hoofd voor, gewoon uit Dante’s Inferno. In het Italiaans. Waar vindt men deze eruditie nog? Cor Witschge had er wortel geschoten en die werd altijd zo geplaagd met zijn Pipo-verleden, dan had je die aanstellers van een Jerome Reehuis en Huib Broos (ik ga er gevoeglijk van uit dat die dood zijn). Ma Flodder kwam er ook (die gelukkig leeft nog, zij het in de Flesseman) en die deed het met Annemarie Grewel (wel dood) en die 2 hielden ook wel van een slokkie. Ma Flodder was in een ander leven heteroseksueel want getrouwd met Nico Frijda. Het ergste was de claque rond die walgelijke cabarettroep Purper, het ergste wat Nederland is overkomen na de Tweede Wereldoorlog. Adelheid Roosen: gadverdamme (leeft nog). Karin Bloemen (leeft nog, sort of). En dan waren er die vreselijk enge nichten van Purper die driestemmig zongen. En Frank Govers (dood) liet mij in het toilet ongevraagd zijn kinderarmpje zien. Ik deed het als overtuigd metroman met Sjoukje, de schitterende blonde barkeepster uit Friesland, uit Kollum om precies te zijn. Die ging later met de legendarische agent Willem van bureau Warmoes (over hem heeft de NPO ooit een docu van een 1 uur gemaakt), die was heel aardig want hij liet mij een keer lopen op de Dijk terwijl ik allerlei narcotica op zak had. Sjouke is helaas ook niet meer onder en ik word daar erg verdrietig van. Iedereen gaat maar dood.

Kortom: ik was zo’n beetje de enige hetero (of wat daar voor doorgaat) in kerk. en kreeg vleselijke kennis aan Sjoukje die tevens stewardess was bij Transavia. we gingen op kerstvakantie naar Mombassa in Kenia. Tijdens de lange nachtvlucht (Sjoukje had dienst) waren er twee feestelijke momenten: ik passeerde voor het eerst de evenaar en vervolgens schoof mijn vriendin in werkkleding maar zonder slipje bovenop me en zei op vrolijke toon toen het klaar was: welcome to the mile-high club, baby! Later - ik was weer terug bij vrouw 1 - deed Sjouk het met Henny Vrienten, die echter getrouwd was en een gelukkig gezinnetje had. Dan gingen ze neuken na sluitingstijd op de bar van cafe Kerk, tot het hem te lastig werd en hij het uitmaakte. In de bar, na het neukgedoe. Toen heeft Sjouk hem opgesloten, naakt, en zijn kleren in de gracht gegooid, de volgende dag heeft de schoonmaakster hem moeten bevrijden uit Kerk.

Maar het zou over Vincent Steinmetz gaan. Ik ging met Vinnie regelmatig door de grachten varen met het bootje van Hans van der Togt (een geweldige vent, met schitterende humor) en met Ramses Shaffy, die nog enige tijd de minnaar was Gerard Reve. Het Parool: Steinmetz werd geboren in Amsterdam, maar groeide op in Huizen. Hij raakte bevriend met de zoon van dichteres Fritzi Harmsen ten Beek en laafde zich aan de kunstenaars die hij ontmoette in de Blaricumse villa Jagtlust. Midden jaren zeventig kreeg hij een relatie met Gerard Reve, met wie hij in Zuid-Frankrijk samenwoonde.Maar de gulle Steinmetz, die groots en meeslepend wilde leven, liet het geld graag rollen en dat vond de zuinige Reve, zegt Andrea, ‘iets te begrotelijk’. De verhouding hield niet lang stand, ook omdat Steinmetz toen al z’n eigen gang ging. ‘Ik heb alles bereikt met een ijzeren discipline,’ schrijft Reve in een brief aan hem. ‘Wie niet op tijd opstaat, moet gedood worden. Als de zon om 4.33 uur opgaat, is het godslastering om tot 9 uur te blijven liggen. Je bent nu eenmaal een stadsmens en een atheïst, en dat gaat niet samen met een degelijke boerenmeid zoals ik, die nog heel vroom is ook.’Vincent werkte voor bladen als Rits, Aktueel, Nieuwe Revu en de Krant op Zondag. In 1986 was hij verantwoordelijk voor de Nederlandse uitgave van de communistische Pravda, en eind jaren negentig richtte hij het weekblad Vriendin op.

Twiet van de dag:

Dinsdag 12 december

Pritt stuurde mij deze geestige twiet:

Nogmaals. Ik heet Arthur. Niet Martin. En ik heb nog steeds geen idee wie die Doeke Oostra is. Vermoedelijk een van de duizend pseudoniemen van Peter Breedveld.

Twiet van de dag:

Woensdag 13 december

Morgen word Gerard Reve 100 jaar. De Volkskrant presteert het om Tommy Wieringa en Arnon Grunberg op Reves graf te laten pissen. Ware Revianen als Theodor Holman en Pieter Waterdrinker worden niet gevraagd want die zijn niet woke en niet links. Bah.

Ik eindig met een prachtige brief die Gerard Reve op 6 mei 1969 schreef uit Portimão (Brieven aan Wim B.). In een klein kruidenierswinkeltje wilden hij en zijn vriend Tijger zes eieren kopen: ‘De winkeltjes zijn open zo lang de eigenaars niet slapen, om een maksimaal aantal begunstigers te trekken, maar kom je iets kopen, dan sticht je paniek. Zes eieren? Zes eieren, zegt U. Wel, wel. Eerst vinden ze er drie. Is het zo goed? Nee, nog niet, liever zes. Zes, zei U. Ja, zes. We zullen zien. Het worden er, zuchtend, vijf. Maar nu moet het toch goed zijn. Nog niet goed? De voorraad kippeneieren blijkt uitgeput, en er wordt, om het opgeëiste aantal te bereiken, een veel groter, en ook gladschaliger, ei aan toegevoegd. Nu is het goed, maar dat ene ei is een ander ei, van een heel ander dier: 'Kwek, kwek!' Zachte maar langdurige pret.’

In dezelfde brief beschreef Reve een ander winkelprobleem: ‘Ik had Tijger gewaarschuwd tegen de bijna onoplosbare problemen die je schept, als je nieuw en oud, vol en leeg staatsiegeld in één transaksie wilt doen verwerken, maar hij vatte die waarschuwing al te licht op. Hij kocht in de kampwinkel een fles wijn met vier Escudos staatsiegeld, en leverde een lege melkfles van 2 Escudos in. 'Que complicado!' zuchtte de winkelvrouw. Tenslotte heeft de vrouw eerst de twee Escudos voor de melkfles terugbetaald, heeft zich toen om gedraaid en even de ogen dicht gedaan, en is daarna pas aan de afrekening van de wijn (+ staatsiegeld) begonnen alsof daaraan niets was voorafgegaan.

Ik raad iedereen aan om naar de waanzinnige Grote Gerard Reve Show te kijken, ter gelegenheid van de 100ste verjaardag van de Grote Volksschrijver.