Geenstijl

Het einde nadert

Donderdag 21 december

Hoerneuken in een ambulance in Maastricht

Wat lees ik nou op de GeenStijl: leden van de raad van bestuur van het Academisch Ziekenhuis in Maastricht hebben in anderhalf jaar tijd tonnen gedeclareerd. 100.000 euro aan privéchauffeurs, meer dan 150.000 euro voor tripjes naar het buitenland, autoritjes voor 1.647,89 euro en lekker in San Diego een dagje naar een of ander congres en dan een paar dagen betaald op het strand hangen.

Ik hoefde maar even naar de bakkes van bestuurslid Helen Mertens te kijken en toen snapte ik het meteen. Het is de kwaadaardige schickeria van Limburg ten voeten uit. Alleen in Limburg kwakken de kakmadammen hun tronie zo dramatisch dicht met plamuur, en nergens in Nederland wordt zoveel hairspray gebruikt als in Maastricht. Men vindt dat daar deftig, er bij lopen als een kommersjele sekswerkster in Caïro tijdens het bewind van koning Farouk, net zoals de mannen in Maastricht het deftig vinden om knickerbockers en Oostenrijkse jagershoedjes met veertjes te dragen (Pieter Menten droeg ze ook graag).

De PVV heeft gelukkig Kamervragen gesteld over deze schandalige uitvreterij en oplichterij door de Bende van Drie van Maastricht.

Ik ken het AZM vrij goed omdat mijn ex Tanja daar ooit chirurg was. Voor Vrij Nederland heb ik toentertijd een verhaal gemaakt over chirurgen in dat academisch ziekenhuis. Vroeger was dat echt een mannenberoep en hadden chirurgen hetzelfde imago als piloten: altijd lekker Hans van Willigenburg-gebronzeerd, gouden klokkie om en veel neuken met het ondergeschikte personeel. Inmiddels is het merendeel van de chirurgen in opleiding vrouw.

Ik heb toen een week meegelopen op chirurgie, en een paar dingen vielen me op. Zo was er een moddervette vent wiens buik open moest. Dat was nog een hele klus, met veel gezaag en veel snijwerk. De stank was precies die van een varkenslap die geroosterd wordt. Toen het enorme vetschort werd dichtgenaaid, kon ik me goed voorstellen hoe er soms een tang, scalpel of een horloge achterblijft bij een patiënt. Verder stond de radio hard aan en droegen de chirurgen hele kekke banderas en maakten ze zwartgallige grapjes.

Helemaal onderaan de pikorde stond de orthopeed. Tijdens mijn verblijf in het operating theater was dat een dikke Belg, die door de collega’s ‘de slager’ werd genoemd. Ik heb hem een keer bezig gezien tijdens een amputatie en dat was letterlijk beenhouwen: niks romantisch aan! Verder genoot de anesthesist ook niet echt veel aanzien bij de chirurgen, hoewel zo’n narcotiseur mij best belangrijk lijkt, in het hele plaatje. Al met al vond ik het een geweldige en unieke ervaring, hetgeen niet zo heel raar is omdat ik dol ben op gory slasher & splatter movies.

Ik ging elke dag met de chirurgen borrelen en in de kroeg hoorde ik natuurlijk de beste verhalen. De PR-afdeling van het AZM hield mij angstvallig in de gaten en ik moest de eerste versie van mijn reportage (vijfduizend woorden) aan een of andere koekenbakker op suède bordeelsluipers laten zien. Ik had er een prachtige anekdote in verwerkt over Co Greep, de oude teamarts van Ajax en de oprichter van het AZM. Een klassieke brallerige bullebak, met heel veel chique en grandeur. Ik vond een mooi oud verhaal in het NRC over Greep.

NRC: Hij bezocht steeds „de beste opleidingsinstituten in de wereld" ter wereld. Promoveerde in Utrecht, kreeg zijn chirurgie-opleiding in het Rotterdamse Dijkzigt-ziekenhuis, werkte in het Massachusetts General Hospital in Boston, belandde in het Sint Lucas ziekenhuis in Amsterdam en raakte als sportarts betrokken bij Ajax. Twintig jaar al beschouwt hij dat als zijn club, ofschoon hij sinds anderhalf jaar voorzitter van de raad van beheer van MVV is. Speelt Ajax, dan is Greep erbij, bij voorkeur als de televisiecamera's snorren. Op het veld, in de catacomben, Greep zorgt ervoor dat er meer dan een glimp van hem wordt opgevangen.

Sjieke medici

De ex-Ajacied en inmiddels gevierde stukjesschrijver Jan Mulder verklaart Greeps liefde voor het voetbal uit „een geringe neiging tot vulgariteit". „De mooiste ogenblikken beleeft Co als hij in gezelschap van sjieke medici op het Vrijthof Wim Suurbier tegenkomt, die dan keihard roept: hé Cootje, ouwe rukker". Deze „amusante man" roept bij Mulder eveneens minder prettige associaties op. Greep en de Amsterdamse chirurg Keeman verklaarden de Ajax-speler wegens ziekteverzuim van zestig procent voorgoed ongeschikt voor het profvoetbal en volgde daarbij een handelwijze die volgens Mulder „helemaal niet in de haak was". Rancuneus is Mulder er niet door geworden: „Het ging natuurlijk weer om geld. Co wilde het Ajax-bestuur een plezier doen door mij af te keuren, maar vergat in zijn grootmoedigheid even wat dit voor mij betekende". In wezen zijn de inzet en werkwijze van Greep altijd eender, of nu hij als student de 200 meter loopt, een conflict beslecht of een academisch ziekenhuis uit de grond stampt.

Welnu, ik hoorde van twee chirurgen dat Greep er een initiatieritueel voor kersverse chirurgen op na hield. Die werden uitgenodigd op zijn landgoed, volgens mij vlakbij de wijngaarden van de Apostelhoeve, en daar stond dan een ambulance klaar met een hoer er in en daar moest de kersverse chirurg dan mee naaien. Fluitje van een cent dunkt mij, wie wil dat niet, op kosten van de baas, en ik had het uit twee bronnen vernomen dus het moest wel waar zijn. Een andere bron vertelde mij nog dat er een kersvers snijlijk in die ziekenwagen lag, maar hoewel ik van mening ben dat je een goed verhaal nooit moet doodchecken, heb ik dat saillante detail niet meegenomen in mijn sfeerverhaal over de chirurgen in het AMC. Toen ik mijn VN-repo inleverde bij de PR van het AZM, brak de hel los. Ik ben iemand van het poldermodel en heb de tekst aangepast en de (levende hoer) uit de reportage gehaald. Zo ben ik: likken naar boven en trappen naar onderen. Uiteindelijk was het toch een prima verhaal, zeer geëmancipeerd en vrouwvriendelijk, al had het natuurlijk niks met mijn gonzo-journalistiek te maken.

De vraag die nu bij de lezer rijst is natuurlijk: wat deed Tuurtje toch in Maastricht? Welnu: in een zeldzame vlaag van altruïsme had ik destijds mijn standplaats Jeruzalem verwisseld voor Maastricht. Mijn toko in Jeruzalem liep als een tierelier en ik reisde door het hele Midden-Oosten ‘in de tijd en op kosten van de baas’, maar het waren ook bar ongezonde tropenjaren: iedere avond doorzakken en alleen maar in restaurants vreten, nooit eens een avondje gezellig thuis voor de buis. Mijn stapmaatje Conny Mus had precies hetzelfde ritme als ik en is helaas niet oud geworden.

Ik koos dus voor de liefde - mede uit lijfsbehoud - voor huisje, boompje, beestje en meisje en verkaste naar Limburg. Daar werd ik eindredacteur van de Limburger. Een carrièremove die te vergelijken is met die van Frenske die van de vleespotten van Brussel naar de quinoaburgers in de kantine van de Tweede Kamer afdaalde.

Ik werkte van ‘s avonds een uur of zeven tot de krant gezakt was, ergens rond middernacht. Vrijwel elke avond dook ik dan met een paar collega’s de kroeg in. Meestal eerst naar de legendarische In de Boonte Kooj in de Koestraat, want ‘In de Bonte Koe’ bleef open tot in de wee wee hours. Anny Costongs was een geweldige gastvrouw, die graag Beppie Kraft en Benny Neyman draaide. Tot mijn verdriet las ik net dat Anny in 2020 is overleden. D'n Dolle Dries op de markt was de enige kroeg die nog open was als In de Boonte Kooj dicht ging en daar kwamen de hoeren na hun nachtdienst, Marokkaanse cokedealers - bien étonnés de se trouver ensemble -, paradijsvogels van diverse pluimage en ander schoon volk. Maastrichtse volkszanger Fabrizio bracht deze schitterende hommage aan D’n Dolle Dries. Puur genieten!

Helaas treedt Fabrizio niet meer op en zijn horecaondernemingen liepen niet zo lekker, zo las ik in De Limburger.

Elke doordeweekse dag kwam ik dan om een uur of zeven ‘s morgens thuis - we woonden op stand in Ceramique, om de hoek bij restaurant Beluga - en dan stond mijn ex al fris & fruitig klaar om te gaan opereren in het AZM. In het weekeinde zakte ik na een nacht stappen door in Vroenhoven (showarma!) en op zondagmorgen was café chantant Aux Olivettes aan de Rue Pied-du-Pont-des-Arches nummer 6 in Luik vaste prik. Wat een geweldige Waalse treurigheid. De sfeer doet niet onder voor die kroeg in de geweldige Belgische horrorfilm Calvaire. Gelukkig bestaat de Aux Olivettes nog. Gaat dat zien!

Om een lang verhaal kort te houden: dat ging dus goed mis, want ik zoop in Maastricht net zoveel in Jeruzalem en zat binnen de kortste keren aan de dope en ben na een half jaar met mijn knapzak naar Spanje afgedropen. Story of my life!

Twiet van de dag:

Vrijdag 22 december

Fascistenjager Nanda Oudejans is een zure doos

Nanda Oudejans is vandaag trending op Twitter. Ze is cum laude gepromoveerd in de filosofie en doceert nu rechtsfilosofie. Ze denkt, schrijft en twittert over veel maar vooral over asiel & migratie en is de sterverslagger van de vrolijke subsidiezuigeling One World.

Tot zover nix aan de handa. Maar toen kwam ze ineens met haar hysterische twietje dat ze vanaf nu elke PVV-stemmer keihard racist gaat noemen. Ouch! Vervolgens kwam Sander van Dam met een leuk vierluikje van haar boude uitspraken over blanke mannen, terwijl Nanda als ik zo naar haar kroost kijk absoluut een blanke man als zaaddonor heeft en dus geen nobele wilde uit de Gazastrook of uit Gambia. Precies van hetzelfde laken een pak dus als Sylvana, met haar voorkeur voor rijke blanke mannen en als Anna Steijn alias Anousha Nzume, die met roomblanke vent, psychiater in het Mount Sinai-ziekenhuis, op stand in New York bivakkeert en de hele dag schuimbekkende tirades tegen blanke mannen uitkraamt. Zo schreef ze in het reeds genoemde One World, de digitale muurkrant van inclusief Nederland, dat ze dacht het gezapige, witte Amsterdam te ontvluchten in New York, ‘waar het bewustzijn over raciale ongelijkheid zoveel verder is’. Maar ook daar werd ze ‘geruisloos deel van de elite’.

Ik heb nog nooit zo’n schaamteloze klaagzang gelezen. Wat een rotwijf! Je zal zoiets maar thuis hebben zitten.

Anna Steijn: Ik had inderdaad tijdens de rondleiding nauwelijks witte kinderen gezien. Toen realiseerde ik me dat al mijn paniekerige Amerikaanse kennissen wit zijn. Mijn dagelijkse omgeving hier – de hoogopgeleide middenklasse met kinderen – is nog witter dan in Amsterdam.

Al met al zit ik hier wéér in een bubbel. Ook in de VS wordt met ‘alle ouders’ niet ‘alle’ ouders bedoeld. Meestal gaat ‘alle’ over witte, hoogopgeleide ouders die kennelijk liever niet willen dat hun kind naar een ‘zwarte’ school gaat, hoe woke ze ook overkomen in hun New York Times-column. Hetzelfde geldt trouwens voor hoogopgeleide middenklasse-ouders van kleur, blijkt uit de cijfers.

Enfin, ik was benieuwd naar de stem van ons aller Nanda en vond dit op YouTube. Ze was vermoedelijk in de zon in slaap gevallen na een fles bruiswijn van de Dirk en vervolgens naar de studio afgereisd, want ze ziet er bepaald niet fris & fruitig uit. Die ring door haar neus flatteert ook niet echt. Het is echt onnavolgbaar koeterwaals, vol kromme redenaties, iets dat je kan verwachten van een filosoof in de traditie van haar collegaatje Marjan Slob.

Ik probeer met de beste wil van de wereld iets charmants in haar te vinden maar het lukte maar niet. Ik bedoel, zou je gewoon met haar in de kroeg kunnen zitten zonder ruzie te maken? Er zullen toch kwesties zijn waar we het wel over eens kunnen worden. Ik vrees echter dat ze behoort tot de categorie vrouwen die interessant en leuk proberen te doen, maar die gewoon bipolair zijn: Jip van der Toorn, Claudia de Breij, Soundos El Ahmadi, Debby Gerritsen, Karin Bloemen, Adelheid Roosen, Sara Kroos, Hester Macrander, Janneke Bijl en al die inwisselbare Truusjes die cursiefjes schrijven voor de krantjes van het Vlaamse mediakartel. Bijl is de huiscabaretier van Groep Timmermans en net zo dolkomisch als een kinderbegrafenis. Kijkt en huivert.

Het mensje ziet er uit alsof ze uren klem heeft gezeten tussen de schuifdeuren bij haar oma thuis en dat is natuurlijk een groot voordeel als je bij het cabaret wil. Tineke Schouten heeft het ver geschopt met zo’n scheve bek, net als Jan Jaap van der Wal. En die scheve smoel is dan meteen ook het enige geestige aan Janneke, die in alle opzichten de jonge dubbelganger van Aaf Brandt Corstius is. En dan is er nog de knettergekke Aafke Romeijn, a suitable case for treatment. Ik heb voor alle zekerheid nog even wat filmpjes zitten kijken van al deze lolbroeken en ik was verbijsterd. Dat mens is zo gek als een deur! Kijk maar hier, hier en hier en hier.

Al die bovengenoemde vrouwkes zijn niet eens goed voor een glimlach. Allemaal voorgeconcipieerde, subsidiezuigende, politiek-correcte en dus volstrekt voorspelbare humor. Ingeblikt met lachzak. Ze zíjn niet grappig, ze dóen grappig. En ze hebben allemaal een smoel alsof ze elk moment in huilen kunnen uitbarsten en dan keihard gaan guilttrippen. Overigens vind ik deze over pijpen, van Katinka Polderman, niet ongeestig. En die dames van Zaai vind ik trouwens ook hilarisch! Maar verder ben ik natuurlijk zo misogyn als de neten.

Grappige vrouw van de dag: Ruby Wax, met Donald Trump.

Zaterdag 23 december

Kent u die grap van die twee kansenjongeren die een FEBO gingen overvallen?

Wat een treurig bericht op AT5: Bij een overval op de FEBO op de Amsteldijk in Zuid zijn vannacht meerdere mensen lichtgewond geraakt. Agenten hebben één verdachte opgepakt en zijn nog op zoek naar een tweede verdachte. De overval vond rond 1.00 uur plaats. Op dat moment kwamen twee overvallers de zaak in. Zij dreigden met een vuurwapen en een mes. "De medewerkers en klanten vertonen moed door de verdachten te proberen verjagen", laat de politie weten. "Er ontstaat een schermutseling waarbij meerdere personen, onder andere door heet frituurvet, gewond raken." De overvallers vluchtten daarna in de richting van het Amstelstation. Daar heeft de politie een 17-jarige verdachte aangehouden. Hij bleek brandwonden te hebben en moest daarom naar het ziekenhuis.

Ik ga er gemakshalve maar even van uit dat het Marokkanen waren en een van die gasten heeft gloeiend heet frituurvet op zijn smoel geworpen gekregen en wordt dan ook nog eens aangehouden. Wat voor loser ben je dan? Ach, waarschijnlijk ziet die knul dat litteken als een tribal mark waarmee hij lekker kan patsen in de moskee.

Ik spel iedere dag Het Parool en de website van AT 5 en het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel overvallen, ontploffingen, berovingen, aanrandingen, potenrammerij er dagelijks plaatsvinden in de Stad van de Liefde. Het lijkt wel alsof er helemaal geen gezag is in die stad. Een bandeloze bende. En iedereen vindt het maar normaal.

Ik heb trouwens in de buurt gewoond van die FEBO aan de Amsteldijk en mocht er graag een vette bek halen. Uitbater Jan van Boven was een begrip in de buurt. Verder kwam ik op onzalige tijdstippen bij Barbarella in de Van Woustraat en bij Ma Baker aan de Rozengracht (als de Mazzo dicht ging). Those were the days.

Twiet van de dag:

Zondag 24 december

Twiet van de dag:

Maandag 25 december

Marjan Slob heeft een rare kob

Ik noemde in mijn opsomming van onverdraaglijke vrouwen - qua innerlijk en qua uiterlijk - Marjan Slob. Zij is de Denker des Vaderlands en de moeder van Arie Slob en mag regelmatig het uitgedroogde Trouw bevochtigen met haar natte, kleffe hersenscheten. Dit keer maakte ze het wel heel erg bont want zij predikt hoe de gefossiliseerde Trouw-lezers tijdens het kerstdiner om moeten gaan met minderwaardige familieleden die op de PVV hebben gestemd. En dan die kop van Slob er bij. Ze komt uit Giessendam, in het hart van de bible belt, and it shows.

Slob geeft raad: “_Door de verkiezingswinst van de PVV is deze kersttijd voor mij een andere dan de vorige. Een lopend buffet is een excuus om elkaar uit de weg te gaan. Ik ben aangedaan en bezorgd door de verkiezingsuitslag. Dat wil ik niet verzwijgen voor de lieve vrede. Ik wil zeggen waar ik sta. Zelf zal ik het onderwerp aan tafel niet aansnijden, maar zwijgen is laf nu ik ben geraakt in de waarden waar ik voor sta._”

De Denker des Vaderlands heeft nog een tip voor de kerstdis, zo voorbij het hoofdgerecht. “_Zeker met drank op wordt de sfeer gauw lollig. Maar pas op met grapjes. Je steekt zomaar de draak met een ander. Dat is in feite gewelddadig gedrag. Humor is prachtig, maar als je dan toch om iemand wilt lachen, doe dat om jezelf. Een kerstdiner wint aan kwaliteit door zelfspot van de gasten._”

Je zal dat spook maar aan tafel hebben met je kerstdiner. Of die lolbroek van een Jip van Toorn, de gesjeesde minnares van Gijs Groenteman.

Mijn kerstdiner vond traditiegetrouw plaats in de meest treurige Chinees van de Algarve. “Wees gerust niet zuinig met de ve-tsin!” riep ik vrolijk bij binnenkomst. En dat was niet aan dovemansoren gericht, want later die avond zaten mevrouw Van Amerongen en ik met totaal uitgedroogde muilen en een knerpende hoofdpijn naar Ricky Gervais te kijken. Hoogtepunten: Timmy, bruiloften, de buurtpedofiel en de grapjes over woke.

Liedje van de dag:

dinsdag 26 december

Ve-tsin ontgiftingsdag.

woensdag 27 december

Oudejaarsinterview met Metje Blaak, de vrolijke Tukker uit Almelo die het tot koningin van de Wallen schopte en straalde bij Corona Ontbijt TV. Zaterdag online op GS, met een felle aanval op de snode plannen van burgemeester Halsema om het stadsbordeel te vestigen bij de Zuidas, de Keileweg van Mokum. En over naar nieuwe boek: Marieke. Eindelijk van GOD los.

En over vroeger, toen de Wallen nog leuk waren. Kijk en geniet naar de opnames van Wat zien ik, van Paul Verhoeven.