Soep van de Week in het StamCafé

Mijn grootste en tevens enige frustratie is dat ik het nooit tot Bekende Nederlander heb geschopt. Ik word daarom nooit gevraagd om mee te protesteren tegen pesten, tegen laaggeletterdheid, tegen vrouwengeweld, tegen advertentiefraude, tegen de bio-industrie, tegen bont, tegen kanker (terwijl ik echt iets heb met kanker), tegen corona, tegen zorgelijke uitspraken van minister Blok, tegen racisme, tegen de btw-verhoging, tegen spierziekten (met die Lucille Werner was wel meer aan de hand), tegen de climapocalypse, tegen vluchtelingenkou, tegen GeenStijl, tegen de PVV, voor slachtoffers Syrië (2013), voor slachtoffers ebola, voor Beiroet, tegen Zwarte Piet, voor Sulawesi, tegen de oorlog in Irak tegen overbevissing (toen Sophie nog een frisse jonge blom was, roflol), tegen de marteldood van George Floyd, tegen de verbreding van de A27 bij Amelisweerd, voor Black Lives Matter, voor de culturele sector, voor Oekraïne, voor onze beschaving, tegen de mediawet, tegen jodenhaat (terwijl ik met afstand de grootste vriend van Israël en de internationale jodenheid ben), en uiteraard werd ik ook niet gevraagd voor de antisemitische campagne van de kleuterneukers van Oxfam.

Isa Hoes wel. Ze had nog aan de viespeuken van Oxfam gevraagd of de naam van Antonie ook op de poster kon, plus de link naar haar nieuwe boek over Antonie, maar dat werd iets te druk op de foto volgens de vormgever van de vuile viezeriken van Oxfam.

Gerecenseerd door lachebekje Lamyae Aharouay
(Tevens StamCafé)

Jajajajaja, beste mensen, wat hebben we vorige week weer gelachen met Lamyae Aharouay, de politiek verslaggever van NRC Handelsblad die klassiek geworden sketches van het Simplisties Verbond een halve eeuw later langs de populismemeetlat legde. De onderbuikgevoelens waaraan Koot en Bie volgens Aharouay appeleerden, werden vervolgens geduid voor roomblanke, dementerende, gefossiliseerde boomers van de VPRO en Trouw en anderhalve moslim (Abdelkader BenAli) en een paardenkop (Aaf). Het was alsof Tijs van den Brink extreme porno uitlegt aan huisvrouwen in Staphorst, al gaat die vergelijking eigenlijk mank omdat ik zowel het boegbeeld van de EO als de dames in zwarte kousen zeker niet onderschat als het om ongebreidelde geile fantasieën gaat en de verwezenlijking daarvan, al dan niet in de bosschages op een HOP, of in de hooiberg en de hengstenstal.

Jammer overigens dat Lamyae Aharouay, vriendin van de show, deze klassieker van Koot en Bie over de chrislam niet heeft geduid!

Hilarische Soep van de Week in het StamCafé

Naar aanleiding van mijn ontroerende lijkrede over kostuumjood Paul Damen vorige week, schreef reaguurder Bisbisbis: Waarom bekruipt mij nu toch nogal eens het vermoeden dat ook menig relaas van van Amerongen een zeker waarheidsgehalte ontbeert?

Welnu, mijn enige verzinsel ooit is de reportage over de penisverkleining die ik vorig jaar in Turkije onderging. Dat betrof een witte leugen, want in werkelijkheid liet ik mij daar volgens mohammedaans ritueel besnijden omdat ik eindelijk eens van die hardnekkige kopkaas af wilde. Om die reden werd ik menigmaal gedumpt door joodse dames, die bovendien grapjes maakten over de flapperende voorhuid van mijn fluit. Dat stukje huid vol belangrijke genotszenuwen heet orlah in het Hebreeuws en in Israël was mijn bijnaam daarom Arele van Mokum.

De sünnet in een louche buitenwijk van Istanboel was niet duur, maar de meur van de permanente ontsteking van mijn pielemuis sedertdien, is misselijkmakender dan die van een emmer vol klotsend smegma (niet te verwarren met mannenpap) die een dag in de zon heeft staan rijpen.

Om Bisbisbis tegemoet te komen - fair and balanced als ik ben - stelde ik zijn vraag aan Claude, de concurrent van ChatGPT. Claude antwoordde:

Ik begrijp uw twijfel over Arthur van Amerongen's betrouwbaarheid als schrijver en journalist. Van Amerongen staat bekend om zijn kleurrijke en soms controversiële schrijfstijl, waarbij hij regelmatig verhalen vertelt die zo bijzonder zijn dat ze vragen oproepen over hun authenticiteit. Een belangrijk punt om in gedachten te houden is dat Van Amerongen vaak een mengvorm hanteert tussen journalistiek en literaire non-fictie, waarbij hij bekendstaat om zijn uitgesproken toon en het verwerken van persoonlijke ervaringen en observaties in zijn werk. Het is begrijpelijk dat dit bij lezers vragen oproept over het waarheidsgehalte. Zonder specifieke voorbeelden te kunnen beoordelen, zou ik wel willen opmerken dat journalistieke vrijheid en literaire stijl niet per definitie betekenen dat verhalen verzonnen zijn - maar een gezonde dosis scepsis bij zeer uitzonderlijke verhalen is altijd verstandig. Heeft u specifieke voorbeelden van verhalen van Van Amerongen waar u aan twijfelt? Dan kunnen we die misschien wat gedetailleerder analyseren.

hoe mijn dierbare vriend en hondenoppas iedereen fopte met zijn gefabuleerde jiddischkat

Ik vond het al vreemd dat Paul Damen niet naar mijn verjaardagsfuif was gekomen en ook niets van zich had laten horen. Hij was jarenlang mijn trouwe hondenoppas en bovendien dol op Portugal en de Algarve. Als een geroutineerde makelaar kon Paul moeiteloos de prijzen van markante gebouwen in Olhão die te koop stonden opdreunen. Hij was een wandelende encyclopedie en kon uren uitwijden over de kleinste details en ontpopte zich mettertijd als een heuse algarvoloog. Soms deed hij mij denken aan Kim Peek, de originele rainman. Vaak vroeg ik hem waarom hij zich niet definitief nestelde in Portugal, hij was immers pensionado? Dan begon hij over zijn kat en hoe hij toch ook erg gehecht was aan zijn woning in de Jordaan en aan café De Pels (het literaare circlejerkclubhuis dat ik steevast het voorportaal van de hel noem).

Over zijn staminee annex huiskamer gesproken: Paul was een uitbundige Brabantse kroegtijger en decennialang intens horecabezoek hadden roofbouw gepleegd op zijn lijf. Alleen al de sloten drank die wij samen genuttigd hebben, zouden voor een normaal en fatsoenlijk man fataal zijn geweest. Er zijn gelukkig nog bewegende beelden van een slanke Paul, een magere moi en onze matties René Zwaap en Mohamed El-Fers en een tafel vol bier bij de legendarische cd-presentatie van de joods-Rotterdamse volkszanger Leo Fuld in Eik en Linde in Amsterdam.

Paul  kwakkelde met zijn gezondheid maar ik ging ervan uit dat hij net als ik 120 zou worden, tot ik vrijwel gelijktijdig van Esther Voet en Sabry Amroussi vernam dat Paul was overleden en even flink van slag was. De grote vraag vervolgens was hoe onze gemeenschappelijke vriend begraven moest worden, en vooral waar? Ik dacht meteen aan de joodse begraafplaats in Muiderberg maar er was een probleem want dan moest er een rabbinaal bewijs zijn van Paul’s jood-zijn, en dat was er niet. Ik regelde altijd zijn vliegticket als hij kwam oppassen en volgens zijn paspoort bleek hij Paulus Henricus Maria te heten. Welke jood heeft er nou Maria als doopnaam, dacht ik wel eens? Dat was een van die bizarre aspecten van Paultje: enerzijds was hij de gezellige roomse Brabo uit Oeteldonk waar je vreselijk mee kon zuipen, anderzijds was hij de felle zeer zionistische polemicus die snoeihard reageerde op alle uitspattingen van antisemitisme. Met lede ogen moest hij aanzien hoe Amsterdam sinds vorig jaar oktober degenereerde tot een bolwerk van onversneden jodenhaat, met de de jodenjacht als dieptepunt.

Soep van de Week in Het StamCafé

Abdelkader Benali was voor mij altijd de onnavolgbare, P.C.Hooft-prijsgerechtigde woordkunstenaar uit wiens briljante brein de geilste alinea der Nederlandse bellettrie ontsproot, in zijn meesterlijke roman ‘Feldman en ik’: '"Vastpakken," zei de jongen en hij stak me zijn vleesknuppel toe, alsof hij me een rol behang aanreikte. Ik hield hem mechanisch in mijn hand vast. Hij was hard en in dat vlees voelde ik het kloppen, het verlangen. "Stop 'm in je mond en begin er eerst op te likken. Ik hoef je niet alles te zeggen." De jongen keek om zich heen, alsof hij toeschouwers verwachtte. "Komt dat zien, komt dat zien." "In je mond stoppen en likken," herhaalde de jongen. Hoe kun je likken en hem in je mond stoppen tegelijk, maar over dit soort kwesties met hem in discussie gaan zou tot veel verwarring leiden.'

Ik ontmoette de ongekroonde koning van de poldernarratofilie voor het eerst op een borrel bij de Arbeiderspers, ergens rond 1997/1998, en vond hem een aardige gozer. Als oprecht lid van de linkse kerk schreef ik in die tijd apologetische stukjes over de islam en etnische minderheden (zo heetten ze toen nog) en interviewde talloze Turkse en Marokkaanse schrijvers, filmers, kunstenaars en cabaretiers. Als de Divibokaal toen had bestaan, had ik die deugtrofee zeker een paar jaar achter elkaar gewonnen. Mijn warme contacten met Mocro’s beperkten zich niet tot de artistieke bovenwereld en waren ook drugsgerelateerd, maar daar zal ik de lezer - heil hem en haar - nu niet mee lastig vallen.

Interview met advocaat Hillel Neuer, de directeur van UN Watch, een onafhankelijke waakhondorganisatie die al twintig jaar het virulente antisemitisme binnen de VN onderzoekt.

Trump
Neuer: “Trump was in 2018 de eerste Amerikaanse president die de financiering van de UNRWA stopzette. Ruim 300 miljoen dollar, een kwart van de begroting van UNRWA. Het ondermijnen van UNRWA werd en wordt door Trump en zijn adviseurs gezien als de manier om het ‘Palestijnse vluchtelingenprobleem’ op te lossen. Hun redenering is dat er zonder UNRWA niet langer sprake is van een gedefinieerde groep Palestijnse vluchtelingen met specifieke rechten. Maar de financiële steun aan UNRWA is niet het belangrijkste onderdeel van het probleem, want Qatar kan binnen twee minuten $1,2 miljard doneren. Het probleem van UNRWA is dat zij willen dat westerse donoren doelbewust hun agenda legitimeren, en door te stellen dat UNRWA onvervangbaar is. Maar dat is onzin: UNHCR zorgt voor miljoenen vluchtelingen en ontheemden over de hele wereld. Verder heb je UNICEF, de WHO, het Wereldvoedselprogramma en gigantische hulp-NGO's. Die instellingen kunnen prima voor 2 miljoen Palestijnen in Gaza te zorgen. Maar de agenda van de UNRWA stelt dat de Palestijnen het recht op terugkeer hebben, hetgeen in feite de ontmanteling van Israël impliceert. Plus: degenen die UNRWA willen behouden, willen ook die verderfelijke agenda behouden.

Ik ga ervan uit dat Trump de steun aan UNRWA zal opheffen, en wellicht ook de steun aan de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties. Zestig procent van de zetels in de Mensenrechtenraad bestaat uit dictaturen en andere niet-democratische entiteiten. Inclusief Qatar, dat openlijk terrorisme financiert, dat de Taliban steunt, dat Hamas steunt, dat Al Jazeera sponsort en een van de ergste verspreiders van antisemitische leugens en bloedsprookjes is, met zogenaamde journalisten die feitelijk voor Hamas in Gaza werken. China, het communistische regime dat 1,5 miljard mensen, een vijfde van de mensheid, onderdrukt, zit in de Mensenrechtenraad. En natuurlijk hebben we Cuba in de Mensenrechtenraad, Eritrea, en de lijst gaat maar door.

Soep van de Week, in het StamCafé

Vrienden, we moeten het als mannen onder elkaar eens over een gevoelig onderwerp hebben: seks, en dan met name de betaalde variant. Ik spel altijd alle reacties op GeenStijl (ik val wel eens in als moderator en er is niets leukers dan vijanden te jorissen) en het valt mij op dat die nogal preuts zijn. Nooit schrijft een of andere lolbroek eens dat hij lekker naar de hoeren is geweest of dat hij als een beest heeft zitten fappen op porno in een categorie die alleen op de dark web bestaat. Wel lees ik regelmatig dat een reaguurder zich om een uur of vier ‘s nachts naar de echtelijke sponde sleept om vervolgens hikkend en boerend achter de warme (dat hoop je dan ) billen van zijn spouse kruipt, en dan moet ik maar raden wat er dan gebeurt.

Eerlijk gezegd wilde ik het helemaal niet over hoeren hebben, want er spelen veel belangrijkere zaken in het tragische moederland. Het is de schuld van de alleraardigste maar ook vileine Lammert de Bruin (Journalist / Collectioneur NPORadio1 / EenVandaag - Podcastmaker: oa Showbizzmoord / Mathilde’s Mysterie / Butlermoord / JFK: THE SECRET ARCHIVES - 13/5 ONLINE).

De schat stuurde mij deze week een triggerende DM:

Goedenavond Arthur, we kennen elkaar niet echt maar ik geniet volop van je schrijfsels! Vandaag weer een aantal keren hardop zitten lachen waarop mijn jongere Braziliaanse vriend mij vertwijfeld aankeek of ik wel bij mijn volle verstand ben door zoveel vreugde uit dode letters te kunnen halen. Hoe dan ook, ik heb een vraag! Ik ga binnenkort een nieuwe podcast serie opnemen over de Wallen, met bureau Warmoesstraat als stralend middelpunt. Veel misdaad, oude dienstkloppers en een Telegraaf journalist van de oude stempel erin. Nu las ik al een aantal keren jouw geromantiseerde herinneringen aan het oude verdwenen Mokum en dacht: Arthur heeft vast ook op de wallen de bloemetjes wel eens buiten gezet. En anders weet je wel waar de dope te halen was. Je begrijpt dat ik omwille van de geschiedschrijving dit ook graag in de podcast wil. Ben je de komende maanden misschien eens een dag in onze hoofdstad en heb je dan zin en tijd om mij en mijn collega Babs Assink mee te nemen naar de zelfkant van weleer? Alles in het fatsoenlijke uiteraard, uitzonderingen zijn bespreekbaar. Ik hoop van je te horen.

Een en ander moest uiterlijk vanwege de deadline van de potkast uiterlijk dit weekeinde gebeuren maar het toeval wil dat ik op maandag 4 november met pensioen ga en dit op zondag 3 uitbundig vier in Villa Vischlugt. Koop mijn glossie! 

Ik had me echt verheugd om mee te werken aan de potkast, want ik kende de Walletjes op mijn broekzak vanwege mijn obscure hobbies, en bovendien woonde ik jarenlang op een boogscheut afstand van de hoerenbuurt, waar helaas niets meer van over is. Vroeger was de Geldersekade een grote rode gloed vanwege de talloze peeshokken en tikten kommersjele sekswerksters driftig tegen de raampjes. Maar zelfs de Dominicaanse oma die altijd wijdbeens sigaren rookte, is verdwenen. Hopelijk speelt ze nu de hoer in bejaardenhuis de Flesseman of in het Rosa Spierhuis te Laren, want oma was een rasartiest.

Als de legendarische fotograaf Ed van der Elsken nu uit zijn graf zou opstaan om kiekjes te maken van zijn ouwe buurtje, zou hij regelrecht weer naar zijn kist rennen. Ik hoorde hem gewoon mopperen, met die markante stem van hem. ‘Waar zijn godverdomme me gabbertjes gebleven… Wat doen al die teringyuppies hier?‘ De geweldige fotograaf Huub Prickaerts heeft net als Van der Elsken schitterende foto’s gemaakt op de Wallen en die leeft gelukkig nog. Ook hij zal verdrietig worden van de preutse pottenkast die de hoerenbuurt nu is. De politiek, en met name de PvdA, heeft de meest pittoreske buurt van Amsterdam gesloopt. Ach, Brusselmans schreef dit al in 2012:  Amsterdam haat hoeren. U heeft natuurlijk allemaal een vast dinnetje op de bank zitten, dus dit gaat niet over u. Maar over die ontelbare ANDERE mannen die regelmatig een hoertje in Amsterdam volblaffen. Deze week publiceerde de gemeente Amsterdam vol trots een rapport over het bestuurlijk toezicht op de prostitutie in Amsterdam. U weet: onder leiding van vice-premier Lodewijk Asscher is er in Amsterdam een kruistocht tegen prostitutie en criminaliteit gaande. Uiteindelijke doel: postcode 1012 veranderen in een soort Anton Pieck-achtig openluchtmuseum met alleen maar keurige winkeliers en feelgoodtoerisme zonder hoeren en drugs. Want dan komen er natuurlijk veel meer toeristen naar 020. Right.

Uiteraard ben ik wel eens naar de hoeren geweest, vrienden. Ik maak daar geen geheim van en schaam me er niet voor. Meestal beschrijf ik mijn avonturen in de wereld van de kommersjele seks op anekdotische wijze: 

Tijdens mijn correspondentschap ging ik met Connie Mus een lang weekeinde naar Caïro, gewoon voor de lol, want de boog kon niet altijd gespannen staan. In de disco van het Hilton maakten wij kennis met twee dames, een Marokaanse en een Keniaanse. Het leek alsof we ze al jaren kenden en we werden uitgenodigd in hun gedeelde 'studentenappartement'. De juffrouw uit Kenia bleek familie in Nederland te hebben die belde ze onmiddellijk op, uiteraard op de mobiel van Connie. Die heeft toen nog minstens een half uur lopen kletsen met die Kenianen, die hem zowaar kenden. We waren dan ook hoogstverbaasd toen we bij het ontbijt hoorden dat honderdvijftig dollar de man moest aftikken. Toen we gevieren naar de bank liepen, hoorde ik plotsklaps de bulderende lach van Mus. ‘Je hebt met Manke Nelis liggen rampetampen, ouwe.’ Het ene been van mijn Marokkaanse verloofde (die nog steeds in avondkleding en op hoge hakken liep) was ongeveer dertig centimeter korter dan het andere. Ik had daar niks van gemerkt die nacht. Heel Caïro keek ons na. Ik voelde compassie opborrelen toen ik haar het honorarium overhandigde. ‘Koop er maar een paar fijne krukken voor, zuster’. Mus bedacht vervolgens dat het leuk was om met zijn vieren naar de Titanic te gaan. Dat hebben we geweten: toen we de bioscoop in liepen, begonnen honderden Egypische pubers te krijsen en te gillen en heel hard 'hoeren! hoeren! hoeren!' te brullen en moesten we vluchten.

In een interview met dominee Ewout Klei, de sterverslaggever van het prachtblad  De Kanttekening, zei ik dit: “Weleerwaarde heer, ik zal u eens meenemen op hoerensafari naar Zuid-Amerika. Daar heeft u veel voor weinig, en een ander geschiedt niet in een kille kommersjele sfeer zoals in de peeshokken van de Korsjespoortsteeg te 020. Daar betaalt u 70 euro voor een pompertje van een kwartier maar u bent al vijf minuten kwijt met de bekende piemelwas-truc. Dan gaat het troostmeisje overdreven de kleine Ewout schrobben in de wasbak en resteren u nog maar tien minuten die teloor gaan aan nutteloze hoerenpraatjes. In Zuid-Amerika gaat u als vrienden voor het leven uit elkaar, met tranen in de ogen. De kans is groot dat u verliefd wordt op de eerste de beste putita en haar ten huwelijk vraagt.”

Mijn fascinatie voor de wereld der prostitutie heeft een artistiek-literair aspect: ik hou van de zelfkant. Ik ben nogal sfeergevoelig en vertoef graag in de milieus die Tom Waits zo geweldig bezingt. Denk aan Christmas Card From a Hooker in Minneapolis, I´m Your Late Night Evening Prostitute en Saving all my love for you: I paid fifteen dollars for a prostitute with too much makeup and a broken shoe but her eyes were just a counterfeit she tried to gyp me out of it but you know that I'm still in love with you.

Ach, Amsterdam, wat hebben ze met je gedaan? De Wallen bestaan alleen nog maar tussen mijn oren. Op onzalige tijdstippen zakte ik door bij Bloemen Pietje aan de Geldersekade en bij nachtkroeg De Witte Ballon alias de Herberg (met goedkope peeshokken) op Geldersekade 56, waar ik de legendarische Mexicaanse bonensoep van Sally naar binnen slobberde en probeerde recht op mijn benen te staan als ik naar de plee moest, want anders schopte uitbater Gerrie mij er zonder pardon uit.

Bon, ik heb de knuppel in het hoenderhok gesmeten en ik verwacht nu prachtige hoerenverhalen van de reaguurders, die toch allemaal in de anonimiteit opereren. Of kom in ieder geval met leuke plaatjes die over hoeren gaan, zoals deze:

Of deze:

En natuurlijk het lijflied van alle werkende meiden:

Soep van de Week

Kent u die grap van Tofik Dibi, Mia Khalifa, Jørney Hendrikx en Pepijn Lanen die hand in hand naar een LGBTQQIP2SA-rooftop swingersparty in Gaza gingen? Het feest ging niet door omdat er geen hoge gebouwen meer zijn in Gaza.

Lanen, ook wel bekend als Faberyayo van De Jeugd van Tegenwoordig, is de nieuwste aanwinst in de freakshow van Palliepijpers die dagelijks de ether vervuilt. Deze week krijste Lanen uit het niets “Free Palestina” tegen wakaman Umberto, vermoedelijk in de hoop hiermee nieuwe optredens in babbelshows op de treurbuis binnen te harken. De knaap zag er apestoned en verward uit en in eerste instantie dacht ik dat het Patti Smith was, na een extreme make-over. We kijken even naar de beelden:

20 jaar later is het leven alleen maar verschrikkelijker geworden door de islam

Soep van de Week in Het StamCafé

Ik heb de vier delen van De Hunkering, de documentaire over Theo van Gogh, in een dag uitgekeken. “Een feest der herkenning” wilde ik bijna schrijven, maar het was geen feest want ik werd er dieptreurig van. Atlantische stormen beukten op Villa Vischlugt, de stroom viel regelmatig uit, het hout (steeneik) in de kachel was zeiknat en wilde niet branden, het hele huis zat onder de modder door de hondjes en ik werd genadeloos geconfronteerd met mijn eigen vergankelijkheid. Bij documentaires over dooien pieker ik toch vooral over mijn eigen dood.

Ik vind het heerlijk om te zwelgen in zelfbeklag en draaide de meest treurige plaatjes, om het effect van mijn saudade te versterken, zoals Avec Le Temps van Léo Ferré, Les Feuilles Mortes van Yves Montand, Dis, quand reviendras‐tu ? van Barbara, Old Dom is Dead van de geweldige Hans van Hemert (net overleden), Hou alsjeblieft mijn graf schoon van Meindert Talma en In Every Hole van Vanessa del Rio.

De enige geruststelling was dat de hele generatie boomers die in De Hunkering voorbij komt er over twintig jaar niet meer zal zijn en - last but not least - dat er over mij nooit een dergelijke docu zal worden gemaakt. Een verbod op zo’n postuum eerbetoon heb ik contractueel vastgelegd bij notaris Domingos Passos Dias Aguiar Mota, want voor je het weet staat er een cameraploeg van de NPO op mijn graf te pissen.

Soep van de Week in Het StamCafé

Ik wilde voor GS eigenlijk een doorwrochte essayette schrijven over de virulente jodenhaat in gekkenhuis 020, in de geest van mijn preek voor HP/De Tijd (getiteld Dolhuis Amsterdam heeft een nieuw fopbaan: de stadsreservist. Nog minderwaardiger dan de boa), toen ik tot mijn schrik zag dat Sven Kockelmann, inmiddels nog vetter dan Frenske, het in zijn harses had gehaald om Alexandra van Huffelen te interviewen. Dacht ik - net als heel weldenkend Nederland - eindelijk van die narcistische kobold te zijn verlost, komt Svenske de Potvis met de dubbelganger van de moorddwerg uit Don’t Look Now aankakken! Daar moest natuurlijk een geestig twietje overheen want: noblesse oblige.

Er kan maar één reden zijn dat Kockelmann - in vergelijking met hem is Ivo Niehe een genadeloze interviewer, meedogenlozer dan Tomás de Torquemada, grootinquisiteur der Spaanse inquisitie - deze ramp op twee pootjes in de schijnwerpers van zijn ongetwijfeld naar oud zweet en etensresten riekende studiootje zette: de buttplug van de diverse kabinetten Rutte gaat er vanuit dat D66 weer in de regering komt na de val van Schoof 1. Over wishful thinking gesproken… Veel schaamtelozer kan het niet bij NPO66.