Soep van de Week in Het StamCafé

Domrechts is voor mij een eretitel en een geuzennaam en het zal dan ook niemand verbazen dat ik reikhalzend uitkijk naar Blauwe Maandag, de vrolijkste dag van het jaar omdat komisch duo Trump & Musk dan aan de macht komt.

Bij die feestdag hoort een toepasselijk vrolijk plaatje: Blue Monday van New Order.

Apropos, New Order heeft niets te maken met Hitler, ook al wordt dat her en der gesuggereerd. In zijn toespraak voor de Reichstag op 6 oktober 1939 brult Hitler over “e_ine neue Ordnung der ethnographischen Verhältnisse, das heißt, eine Umsiedlung der Nationalitäten so, daß sich am Abschluß der Entwicklung bessere Trennlinien ergeben, als es heute der Fall ist.“_ Kortom: Lebensraum und Umvolkung, en daar zingt het vrolijke popgroepje uit Salford helemaal niet over. En Joy Division, de opgewekte voorganger van Neue Ordnung, heeft ook niks te maken met de oorlog, ondanks hardnekkige geruchten zoals deze:

Soep van de Week in Het StamCafé

Ik wilde eigenlijk openen met Keir Starmer, een zo mogelijk nog engere griezel dan Jeremy Corbyn, maar toen zag ik deze hilarische twiet.

Een brandweerpersoon van de saffische (moeilijk woord voor potteus) beginselen geeft voor de camera toe dat ze met haar 150 kilo te vet is om een kat uit te een boom te halen of om op een ladder tegen een fikkend huis te kunnen klimmen, laat staan dat ze iemand op haar rug kan dragen. Deze juffrouw is overigens niet zomaar een een brandweerpersoon, want Kristine Larson is de first black lesbian Equity Bureau Chief van de Los Angeles Fire Department en verdient $399,000 per jaar. De LAFD heeft nog twee Kristina’s en laten die nou ook lesbisch zijn (maar van wit): Kristina Crowley is First LGBTQ Fire Chief LAFD ($439,722 per jaar) en Kristina Kepner is First Lesbian Assistant Chief LAFD ($264,468 per jaar).

En het wordt nog beter: een man zou Larson ze nooit en te nimmer redden (wat ze dus niet kan omdat ze aan morbide obesitas lijdt), omdat het zijn eigen schuld is dat hij zich in dat fikkende huis bevindt. Burn and roast, white male chauvinist pig!

Ik vraag me af of ze Bill Cosby, Dave Chappelle, O.J. Simpson, Eddie Murphy, Sean 'Diddy' Combs of R. Kelly wel van de vuurdood zou willen redden, in puur hypothetische zin, maar misschien redt ze alleen maar homofiele mannen van kleur, wederom in puur hypothetische zin want zelfs de gang van het digitale menubord van een willekeurige fastfoodketen naar de counter waar haar bestelling wacht, is voor haar al levensgevaarlijk.

StamCafé

De trouwe lezer weet dat ik wars ben van piskijkers, strontlezers, tasseografen, slangenolieverkopers, sterrenwichelaars, auguren en andere kermisklanten. De laatste keer dat ik mij de toekomst heb laten voorspellen, was in 1985 in de brousse van Bosnië. Op de jaarlijkse zigeunermarkt stond tussen de paarden, het schroot en de tweedehands auto’s een goor tentje met daarin een stokoude zigeunerin. Het tandeloze besje zat achter een vunzig tafeltje met tarotkaarten en volgens mij was er ook nog een glazen bol, maar dat kan verdichting zijn (wie waren Alzheimer en Korsakov ook al weer?).

De goede vrouw begon mijn hand te lezen - dat was het goedkoopst en volgens mij het minst onbetrouwbare consult - en na 5 minuten slaakte zij een ijselijke kreet want ik zou zeer spoedig getroffen worden door een vreselijke ziekte, dat maakte ik althans op uit haar spastische gebaren naar mijn broze lijf. En inderdaad: drie dagen later bleek ik een hele smerige gonorroe te hebben opgelopen bij haar dochter, die tippelde tussen het oud ijzer, de knollen en de roestige barrels.

Ik moest aan de Bosnische ciganin en haar hoerige dochter denken toen ik van de week Rob de Wijk’s voorspellingen voor 2025 las. Decennialang whiskymisbruik hebben bij de Profeet van Clingendael meer sporen op zijn bakkes achtergelaten dan bij Bonnie St. Claire en Shane MacGowan samen. Alcohol maakt meer stuk dan je denkt en dat blijkt uit deze natte hersenscheet:

Recht voor mijn Villa Vischlugt was ineens een kampement opgebouwd door tot op de draad vervuilde wiggers, blanke rasta’s, hippies, grufti’s en gothics. Duitsers dus. Caravans, verbouwde trucks en uitgewoonde bestelbusjes stonden in een kring rond een kampvuur, er werd getrommeld en gedanst en uiteraard zat er iemand aan een didgeridoo te lurken.

Als ik niet in de ban van de kerstgedachte was geweest, had ik ‘s nachts een flinke baal wiet onder een van de voertuigen gelegd en de politie gebeld. Illegaal kamperen mag niet in het beschermde natuurgebied waar ik woon, en in Portugal heerst zero tolerance wat drugs betreft.

De politie heeft het niet zo op deze rondtrekkende vogelverschrikkers en vindt het een uitdaging om dit soort entiteiten op te jagen (denk aan de cop from hell uit willekeurige B-movies).

Eerder had ik al een paar “Mädels” van het kampje bij de ingang van de Lidl zien zitten. Schroeven door neus, oren en lippen, de uitgemergelde knekelzakken bont en blauw door de tattoos, dampende dreadlocks, de vingers okergeel door het kettingroken van goedkope shag: ze waren kortom zó smerig dat je je hond er van af zou schoppen.

Er lag een vunzig hoedje voor de “dames” (ze zaten ook nog eens wijdbeens en ik ga hier liever niet in details op in. Laat ik volstaan met “What Has Been Seen Cannot Be Unseen.”) met daarin een paar centen en knopen, maar ze deden niet eens de moeite om te bedelen. De brave Portugezen liepen er gelukkig met een grote boog omheen.

Tevens StamCafé

Dat is het eerste dat ik dacht toen ik de beelden zag van de kerstmarkt in Maagdenburg: Groundhog Day. Voor Safari Eurabia bezocht ik veel schuldige plekken, plekken waar mohammedanen terreuraanslagen hadden gepleegd. Zoals Berlijn, waar op 19 december 2016 moslimterrorist Anis Amri met een gestolen vrachtwagen over de kerstmarkt scheurde op de Breitscheidplatz. Er vielen 12 doden en er raakten meer dan 50 mensen gewond.

De Duitsers - totaal doorgeslagen in hun politieke correctheid - plaatsten op het opsporingsbericht van massamoordenaar Anis A., een balkje voor diens gezicht. De privacy van de arme jongen mocht eens worden aangetast. Nordine Amrani, een Belg van Marokkaanse afkomst, zaaide op 13 december dood en verderf op de kerstmarkt in Luik. Hij gooide granaten in het publiek en leegde een automatisch geweer. Er vielen 6 doden en 123 gewonden.

In december 2018 schoot moslimterrorist Cherif Chekatt 5 mensen dood op de kerstmarkt in Straatsburg. Er vielen 11 gewonden. Een man opende het vuur, waarbij 5 mensen om het leven kwamen en 11 anderen gewond raakten. In december 2000 werd een aanslag op de kerstmarkt in Straatsburg voorkomen. De autoriteiten arresteerden een groep mohammedanen die van plan waren een aanslag te plegen. In Potsdam werd in december 2017 een verdacht pakket met spijkers en explosieven gevonden bij de kerstmarkt, en onschadelijk gemaakt.

Soep van de Week in het StamCafé

Mijn grootste en tevens enige frustratie is dat ik het nooit tot Bekende Nederlander heb geschopt. Ik word daarom nooit gevraagd om mee te protesteren tegen pesten, tegen laaggeletterdheid, tegen vrouwengeweld, tegen advertentiefraude, tegen de bio-industrie, tegen bont, tegen kanker (terwijl ik echt iets heb met kanker), tegen corona, tegen zorgelijke uitspraken van minister Blok, tegen racisme, tegen de btw-verhoging, tegen spierziekten (met die Lucille Werner was wel meer aan de hand), tegen de climapocalypse, tegen vluchtelingenkou, tegen GeenStijl, tegen de PVV, voor slachtoffers Syrië (2013), voor slachtoffers ebola, voor Beiroet, tegen Zwarte Piet, voor Sulawesi, tegen de oorlog in Irak tegen overbevissing (toen Sophie nog een frisse jonge blom was, roflol), tegen de marteldood van George Floyd, tegen de verbreding van de A27 bij Amelisweerd, voor Black Lives Matter, voor de culturele sector, voor Oekraïne, voor onze beschaving, tegen de mediawet, tegen jodenhaat (terwijl ik met afstand de grootste vriend van Israël en de internationale jodenheid ben), en uiteraard werd ik ook niet gevraagd voor de antisemitische campagne van de kleuterneukers van Oxfam.

Isa Hoes wel. Ze had nog aan de viespeuken van Oxfam gevraagd of de naam van Antonie ook op de poster kon, plus de link naar haar nieuwe boek over Antonie, maar dat werd iets te druk op de foto volgens de vormgever van de vuile viezeriken van Oxfam.

Gerecenseerd door lachebekje Lamyae Aharouay
(Tevens StamCafé)

Jajajajaja, beste mensen, wat hebben we vorige week weer gelachen met Lamyae Aharouay, de politiek verslaggever van NRC Handelsblad die klassiek geworden sketches van het Simplisties Verbond een halve eeuw later langs de populismemeetlat legde. De onderbuikgevoelens waaraan Koot en Bie volgens Aharouay appeleerden, werden vervolgens geduid voor roomblanke, dementerende, gefossiliseerde boomers van de VPRO en Trouw en anderhalve moslim (Abdelkader BenAli) en een paardenkop (Aaf). Het was alsof Tijs van den Brink extreme porno uitlegt aan huisvrouwen in Staphorst, al gaat die vergelijking eigenlijk mank omdat ik zowel het boegbeeld van de EO als de dames in zwarte kousen zeker niet onderschat als het om ongebreidelde geile fantasieën gaat en de verwezenlijking daarvan, al dan niet in de bosschages op een HOP, of in de hooiberg en de hengstenstal.

Jammer overigens dat Lamyae Aharouay, vriendin van de show, deze klassieker van Koot en Bie over de chrislam niet heeft geduid!

Hilarische Soep van de Week in het StamCafé

Naar aanleiding van mijn ontroerende lijkrede over kostuumjood Paul Damen vorige week, schreef reaguurder Bisbisbis: Waarom bekruipt mij nu toch nogal eens het vermoeden dat ook menig relaas van van Amerongen een zeker waarheidsgehalte ontbeert?

Welnu, mijn enige verzinsel ooit is de reportage over de penisverkleining die ik vorig jaar in Turkije onderging. Dat betrof een witte leugen, want in werkelijkheid liet ik mij daar volgens mohammedaans ritueel besnijden omdat ik eindelijk eens van die hardnekkige kopkaas af wilde. Om die reden werd ik menigmaal gedumpt door joodse dames, die bovendien grapjes maakten over de flapperende voorhuid van mijn fluit. Dat stukje huid vol belangrijke genotszenuwen heet orlah in het Hebreeuws en in Israël was mijn bijnaam daarom Arele van Mokum.

De sünnet in een louche buitenwijk van Istanboel was niet duur, maar de meur van de permanente ontsteking van mijn pielemuis sedertdien, is misselijkmakender dan die van een emmer vol klotsend smegma (niet te verwarren met mannenpap) die een dag in de zon heeft staan rijpen.

Om Bisbisbis tegemoet te komen - fair and balanced als ik ben - stelde ik zijn vraag aan Claude, de concurrent van ChatGPT. Claude antwoordde:

Ik begrijp uw twijfel over Arthur van Amerongen's betrouwbaarheid als schrijver en journalist. Van Amerongen staat bekend om zijn kleurrijke en soms controversiële schrijfstijl, waarbij hij regelmatig verhalen vertelt die zo bijzonder zijn dat ze vragen oproepen over hun authenticiteit. Een belangrijk punt om in gedachten te houden is dat Van Amerongen vaak een mengvorm hanteert tussen journalistiek en literaire non-fictie, waarbij hij bekendstaat om zijn uitgesproken toon en het verwerken van persoonlijke ervaringen en observaties in zijn werk. Het is begrijpelijk dat dit bij lezers vragen oproept over het waarheidsgehalte. Zonder specifieke voorbeelden te kunnen beoordelen, zou ik wel willen opmerken dat journalistieke vrijheid en literaire stijl niet per definitie betekenen dat verhalen verzonnen zijn - maar een gezonde dosis scepsis bij zeer uitzonderlijke verhalen is altijd verstandig. Heeft u specifieke voorbeelden van verhalen van Van Amerongen waar u aan twijfelt? Dan kunnen we die misschien wat gedetailleerder analyseren.

hoe mijn dierbare vriend en hondenoppas iedereen fopte met zijn gefabuleerde jiddischkat

Ik vond het al vreemd dat Paul Damen niet naar mijn verjaardagsfuif was gekomen en ook niets van zich had laten horen. Hij was jarenlang mijn trouwe hondenoppas en bovendien dol op Portugal en de Algarve. Als een geroutineerde makelaar kon Paul moeiteloos de prijzen van markante gebouwen in Olhão die te koop stonden opdreunen. Hij was een wandelende encyclopedie en kon uren uitwijden over de kleinste details en ontpopte zich mettertijd als een heuse algarvoloog. Soms deed hij mij denken aan Kim Peek, de originele rainman. Vaak vroeg ik hem waarom hij zich niet definitief nestelde in Portugal, hij was immers pensionado? Dan begon hij over zijn kat en hoe hij toch ook erg gehecht was aan zijn woning in de Jordaan en aan café De Pels (het literaare circlejerkclubhuis dat ik steevast het voorportaal van de hel noem).

Over zijn staminee annex huiskamer gesproken: Paul was een uitbundige Brabantse kroegtijger en decennialang intens horecabezoek hadden roofbouw gepleegd op zijn lijf. Alleen al de sloten drank die wij samen genuttigd hebben, zouden voor een normaal en fatsoenlijk man fataal zijn geweest. Er zijn gelukkig nog bewegende beelden van een slanke Paul, een magere moi en onze matties René Zwaap en Mohamed El-Fers en een tafel vol bier bij de legendarische cd-presentatie van de joods-Rotterdamse volkszanger Leo Fuld in Eik en Linde in Amsterdam.

Paul  kwakkelde met zijn gezondheid maar ik ging ervan uit dat hij net als ik 120 zou worden, tot ik vrijwel gelijktijdig van Esther Voet en Sabry Amroussi vernam dat Paul was overleden en even flink van slag was. De grote vraag vervolgens was hoe onze gemeenschappelijke vriend begraven moest worden, en vooral waar? Ik dacht meteen aan de joodse begraafplaats in Muiderberg maar er was een probleem want dan moest er een rabbinaal bewijs zijn van Paul’s jood-zijn, en dat was er niet. Ik regelde altijd zijn vliegticket als hij kwam oppassen en volgens zijn paspoort bleek hij Paulus Henricus Maria te heten. Welke jood heeft er nou Maria als doopnaam, dacht ik wel eens? Dat was een van die bizarre aspecten van Paultje: enerzijds was hij de gezellige roomse Brabo uit Oeteldonk waar je vreselijk mee kon zuipen, anderzijds was hij de felle zeer zionistische polemicus die snoeihard reageerde op alle uitspattingen van antisemitisme. Met lede ogen moest hij aanzien hoe Amsterdam sinds vorig jaar oktober degenereerde tot een bolwerk van onversneden jodenhaat, met de de jodenjacht als dieptepunt.

Soep van de Week in Het StamCafé

Abdelkader Benali was voor mij altijd de onnavolgbare, P.C.Hooft-prijsgerechtigde woordkunstenaar uit wiens briljante brein de geilste alinea der Nederlandse bellettrie ontsproot, in zijn meesterlijke roman ‘Feldman en ik’: '"Vastpakken," zei de jongen en hij stak me zijn vleesknuppel toe, alsof hij me een rol behang aanreikte. Ik hield hem mechanisch in mijn hand vast. Hij was hard en in dat vlees voelde ik het kloppen, het verlangen. "Stop 'm in je mond en begin er eerst op te likken. Ik hoef je niet alles te zeggen." De jongen keek om zich heen, alsof hij toeschouwers verwachtte. "Komt dat zien, komt dat zien." "In je mond stoppen en likken," herhaalde de jongen. Hoe kun je likken en hem in je mond stoppen tegelijk, maar over dit soort kwesties met hem in discussie gaan zou tot veel verwarring leiden.'

Ik ontmoette de ongekroonde koning van de poldernarratofilie voor het eerst op een borrel bij de Arbeiderspers, ergens rond 1997/1998, en vond hem een aardige gozer. Als oprecht lid van de linkse kerk schreef ik in die tijd apologetische stukjes over de islam en etnische minderheden (zo heetten ze toen nog) en interviewde talloze Turkse en Marokkaanse schrijvers, filmers, kunstenaars en cabaretiers. Als de Divibokaal toen had bestaan, had ik die deugtrofee zeker een paar jaar achter elkaar gewonnen. Mijn warme contacten met Mocro’s beperkten zich niet tot de artistieke bovenwereld en waren ook drugsgerelateerd, maar daar zal ik de lezer - heil hem en haar - nu niet mee lastig vallen.