Geenstijl

Tuur achter de toog van het Stamcafé

\

Zuipen, zuipen, zuipen
Ik hou toch zo van zuipen
En bonken in die hutte
Die hut van ome Henne

- Rubberen Robbie

Het is weer Intreeweek in Amsterdam. Vroeger was dat één groot neukfestijn, want al die eerstejaarskippetjes waren nog nooit in de grote stad A. geweest en werden een gewillige prooi voor iedere knul met een goeie babbel en een gezond libido. Das war einmal, want er is sprake van een woke offensief tegen sex, drugs en rock’n roll - ooit zo mooi bezongen door Ian Dury - onder studentjes. 

God, wat mis ik Ian Dury. Ik heb de goede man vaak in concertgezien en was al fan van hem toen hij nog bij Kilburn and the High Roads zat. 

De Halsemabode: *De intreeweek moet inclusiever en toegankelijk worden voor studenten met een hulpvraag. De introductieweek is voor de meeste studenten de feestelijke aftrap van hun studententijd, vol feestjes, leuke activiteiten en nieuwe vrienden. Maar voor sommige nieuwbakken studenten ligt de drempel voor de introweek te hoog, bijvoorbeeld doordat zij een fysieke beperking of chronische ziekte hebben, of snel overprikkeld raken. Ook blijkt dat studenten die geen alcohol drinken, vaak buiten de boot vallen. Commissies wordt aangeraden om op drukke plekken een prikkelarme ruimte te creëren, waar studenten met een energiebeperking op adem kunnen komen. Commissies wordt op het hart gedrukt na te denken over hoe om te gaan met studenten die geen alcohol drinken, terwijl bij veel activiteiten doorgaans ruimschoots wordt geborreld. *

Een originele, nieuwe bangmaker in het kader van de mediale angstporno is dat studenten zomaar dood kunnen vallen na een Breezer omdat ze wellicht een genetische afwijking onder de leden hebben. 

Leest en huivert: Tess is 22 jaar, zit bij een studentenvereniging en gaat in het weekend graag de stad in. Zij hoorde vorig jaar dat ze nooit meer alcohol mag drinken, omdat ze een genetische alvleesklierontsteking heeft. Ze schrikt in eerste instantie erg van dat nieuws: "Ik schrok heel erg, omdat ik ook dacht: hoe ziet mijn leven er dan uit." Dat alcohol een belangrijke rol speelt onder jongeren blijkt ook wel uit een angst die Tess had, namelijk dat haar vrienden het vervelend vinden dat ze niet meer met hen mee kan drinken. "Ik dacht, gaan mensen nog wel met mij chillen als ik geen alcohol meer drink." Gelukkig (en uiteraard) blijkt de angst ongegrond.

En daar komt de advertorial-aap uit de mouw!

Bij 0.0 slijterij Nix&Nix spelen ze graag in op de alcoholvrije trend. Eigenaar Frederike de Groot: "We hebben vandaag een heel leuk feestje met een dj om te laten zien dat je het ook onwijs leuk kan hebben zonder dat je drinkt. Ik bedoel, je kan net zo goed een hele gave avond of festival hebben zonder alcohol dan dat je die hebt met alcohol. Dus wij hopen wel bij te dragen aan het feit dat die sociale norm zich omkeert."

Het eerste dat mij opviel tijdens mijn eerste jaar aan de Universiteit van Amsterdam - ik was 26 en niet echt bleu meer- was de schaamteloze alcoholinname van professoren, docenten en studenten. Ik liep college bij sociologie en antropologie en in het Spinhuis aan de Oudezijds Achterburgwal waar die faculteiten waren ondergebracht, bevond zich een heuse bar die de hele dag geopend was. Man man man, wat werd daar gezopen! Even verderop bij CREA zaten de studentjes óók de hele dag te zuipen. Wat een schitterende tijd was dat.

Maar nu! 

“De UvA voert een actief diversiteitsbeleid en wil een diverse en inclusieve studie- en werkomgeving zijn. Ook om die reden past de vanzelfsprekendheid van alcoholgebruik niet bij de UvA. De sociale norm waarin alcoholgebruik normaal is, is een norm waar sommige groepen zich niet in kunnen vinden. Met het nieuwe alcoholbeleid streeft de UvA ernaar meer rekening te houden met diverse groepen geheelonthouders die wegens uiteenlopende redenen - waaronder religieuze en gezondheidsoverwegingen - geen alcohol drinken.”

Een groep geheelonthouders die om religieuze overwegingen geen alcohol drinkt: dat betreft naar alle waarschijnlijkheid geen aanhangers van het Leger des Heils. Hoeveel praktiserende mohammedanen zouden er aan de UvA studeren? 

Het altijd geestige en coole Amsterdamse VVD-raadslid Claire Martens, inmiddels vermoedelijk vertrekkend naar Den Haag, reageerde adekwaat: 

"Aanpassen of ophoepelen is de boodschap aan de studenten van de @UvA_Amsterdam die een biertje willen drinken. Het enige dat dit doorgeslagen “inclusiviteitsbeleid” van de UvA bereikt zijn gesegregeerde borrels en feestjes, studenten gaan dan gewoon de stad in."

Mijn bijna 400 jaar oude alma mater is verworden tot een crèche voor millennials, sneeuwvlokjes en andere ongewervelden, een safe space vol teddyberen tegen tentamenstress, met rubberen tegels onder de klimrekken en diversiteitsboa’s die je bekeuren als je boe roept tegen een medescholier. 

Neem nou dit interview met hoogleraar Bas van den Putte in Folia: *Ik krijg net als veel van mijn collega’s regelmatig klachten van studenten dat ze zich tijdens de les onveilig voelen omdat ik hen een vraag stel, bijvoorbeeld over iets wat ze vooraf hebben moeten lezen, over hun gedachten over een fenomeen dat in de les wordt besproken, of dat hen wordt gevraagd wat ze van het antwoord of mening van een andere student vinden. Dat willen deze studenten niet. Ze geven aan dat ze daardoor gestrest in de klas zitten, zich niet meer goed kunnen concentreren en het onderwijs als onplezierig en onveilig ervaren. *

Op de website van AT5 las ik eens een bericht over Antilliaanse eerstejaars die ernstig geschrokken waren van agendagebruik op de UvA. Een noviet: “Niemand heeft een agenda op Bonaire. In Nederland moet ik wel met een agenda werken, want hier plan je alles.” De UvA reageerde geschokt en verbood met onmiddellijke ingang alle Jip en Janneke-agenda’s én Bert en Ernie-klokken en voegde daaraan toe dat tijd, afspraken en agenda’s sociale constructies en de perfide erfenis van koloniale witte suprematie zijn. 

Ik kan mijn universitaire oorkonde niet eens terugsturen naar het UvA-dolhuis, want na mijn afstuderen leefde ik uit een koffer en is de bul spoorloos verdwenen, net als mijn tiep- en zwemdiploma. Bij deze stuur ik mijn bul daarom maar virtueel terug naar die open inrichting. Ik poch overigens nooit over mijn academische graad, want ik was een waardeloze, luie, en vooral feestende en zuipende en snuivende zesjesstudent. Niemand geloofde dan ook dat ik was afgestudeerd en het eeuwenoude zaaltje in de universiteitsbibliotheek aan het Singel barstte uit zijn voegen – er was gratis drank – tijdens de buluitreiking. De professoren van de faculteiten Arabisch en Hebreeuws maakten goedbedoelde vileine grappen terwijl mijn moeder en mijn verloofde traantjes wegpinkten. 

Laat mij in sfeer afsluiten met Rubberen Robbie, tevens twiet van de dag.

Don Arturo: een vrijgevochten, door de wol geverfde hedonist die weet waar het ruige leven te vinden is

Ik kreeg weer veel flauwe reacties op mijn vorige ontboezemingen over masturbatie, maar laat ik eerst even op een waardige manier de Haagse legende Ton van der Meer herdenken. Trekke trekke trekke is natuurlijk episch, maar wat te denken van Ik kan ‘t niet alleen, Dobbertje, Den Haag, het gevoelige De Schooier en zijn Hond, Ik ben gebeten door de Poolvos en het epische Ik heb niks aan mijn Leven. 

George Kooymans en Barry Hay schreven speciaal voor Ton “Ik ben gebeten door de Poolvos”. Peter Koelewijn verzorgde de LP met arrangeur Jan Rietman. En nu ik toch in Haagsche sferen ben: dit nummer, een hommage aan de legendarische manager Aad van Delft, gaat door merg en been.

De aanleiding voor deze muzikale fruitmand was het liedje Trekke Trekke Trekke en mijn ontboezemingen over handkarren. U lacht hier wellicht besmuikt om, maar een heuse geleerde wetenschapper van de reeds genoemde Universiteit van Amsterdam heeft mijn literaire teksten geanalyseerd en kwam onder andere tot de volgende conclusies: 

Van Amerongen komt openlijk uit voor zijn groteske seksdrive, waarmee zijn viriliteit wordt onderstreept. Dit doet hij in praktisch elke column door over zijn prostitueebezoeken of ‘manische gemasturbeer’ te verhalen, maar ook door de maatstaf te hanteren of hij ergens al dan niet geil van wordt. Hierdoor schetst hij een situatie waarin de wereld slechts in dienst staat van zijn penis; een erg directe verwerking van het phallogocentrische wereldbeeld. Een typerend beeld met betrekking tot zijn viriliteit vormt het ontwerp voor de omslag van zijn bundel columns Ik, Arthur van Amerongen, door zijn vaste illustrator Gabriel Kousbroek. 

Van Amerongen is op de voorgrond afgebeeld terwijl hij een blaadje vasthoudt waarin zes inwisselbare vrouwen staan afgebeeld in een gewillige houding. Hun subjectiviteit doet er niet toe, het gaat om de toegankelijkheid van hun lichaam. De ironie van deze representatie is dat er niet daadwerkelijk zes dames voor hem klaarstaan, maar dat hij het moet stellen met een blaadje: zijn continue toegang tot seksueel genot is daarmee slechts een schijnvertoning. Dit geeft het geheel ook een wat sneu karakter, wat lijkt te moeten compenseren voor een overmaat aan hegemonische mannelijkheid.

Maar Emma Gosses is nog niet klaar met mij: 

Een groot deel van Van Amerongens witte mannelijkheid is gebaseerd op zijn grenzeloosheid. Dit kan letterlijk opgevat worden, want hij heeft de hele wereld over gereisd en op verschillende continenten gewoond: vanwege de liefde in Zuid-Amerika, als correspondent in Jeruzalem, als onderzoeksjournalist in Zambië, in Brussel om onder te duiken in de Islamitische gemeenschap en momenteel resideert hij in Portugal. (neuken, Emma?)

Als witte man heeft hij dus het vanzelfsprekende privilege om zich overal op de wereld te kunnen vestigen, door zijn bevoorrechte positie lijkt hij zich vrij van restricties in elke cultuur te kunnen begeven. Deze levensloop levert hem vervolgens een bepaalde wereldwijsheid op. In combinatie met de geografische afstand wendt hij die aan om zich te distantiëren van de Nederlandse samenleving, waarmee hij zowel de letterlijke als figuurlijke Nederlandse grenzen thematiseert; immigratie en moralistische begrenzing zijn namelijk terugkerende onderwerpen in zijn werk. Zijn grenzeloosheid komt op verscheidene manieren tot uiting, bijvoorbeeld in zijn niet aflatende drang naar verdovende middelen, feesten en seks. Hij presenteert zich als een vrijgevochten, door de wol geverfde hedonist die weet waar het ruige leven te vinden is. Zijn onverschrokken houding duidt op een hoge machtspositie, vanuit de veronderstelling dat aan iemand als hij (i.e. een witte man) toch zeker geen consequenties opgelegd zullen worden. 

De heterorepresentatie is overeenstemmend, zoals het artikel met de veelzeggende naam ‘Helden sterven niet’ van journalist Olaf Koens illustreert. Diens bewonderende beschrijving van zijn ontmoeting met Van Amerongen onderstreept dat laatstgenoemde vertrouwd is met de zelfkant van de maatschappij en zich daar onbevreesd in stort. Veelzeggend is dat Van Amerongen in onderstaand citaat de omgangsvormen schendt en zodoende een belangrijk moment voor autorepresentatie – de eerste kennismaking – aangrijpt om zijn losgeslagen levenswijze te benadrukken. De daaropvolgende heterorepresentatie die bestaat uit Koens’ opsomming van hun uitspattingen bekrachtigt dit initiële beeld: “Als je cocaïne wilt kopen moet je dat bij een hoer doen”, zegt hij – bij wijze van kennismaking. In amper vierentwintig uur rolt Van Amerongen me langs groezelige cafés, oneindige dansfestijnen, dwars door de favela’s en langs de Copacabana. 

Niet alleen Van Amerongens gedrag is onbegrensd, ook zijn uitingen zijn ongefilterd. Agressief en krachtig overkomen zijn beproefde methodes om mannelijkheid te bewaken en dat procedé wordt bevestigd in zijn discours. Zijn grofheid is wat zijn achterban aanspreekt, regelmatig roemen lezers hem daarom. Geheel in traditie met de manosphere maakt Van Amerongen er dus een sport van om te choqueren: ‘Ach, het is een verdienmodel.’ 

En zo is het, Emma! Mooie kiek op Instagram!

Voor jou een vrolijk plaatje!

**Dat kleine beetje zon waar je al weken lang op wacht
Die uitgestoken hand die je van hen niet had verwacht
Dat kleine bosje bloemen en precies op dat moment
Die onverwachte brief als je alleen of eenzaam bent. **

Om nog maar even terug te komen op de academische analyse van mijn persoontje door Emma Gosses: ik wou dat ik jouw gedroomde beest was, meid! Mijn enige rock’n roll-moment deze week, en vermoedelijk deze maand, was een brief op hoge poten aan de Aldi. 

Ik koop al jaren hondenvoer van het merk Alnutra, dat in alle onafhankelijke testen in Duitsland de hoogste rapportcijfers krijgt. Sinds enige tijd is zowel het droogvoer als het natvoer van de schappen verdwenen en ligt er alleen nog maar inferieure troep die ik nog niet eens aan de zwijnen van mijn huisbaas zou durven geven. Aan het personeel van de Aldi in Olhão iets vragen is zinloos, die weten niks nakkes nada, nooit. Er heeft sowieso een zeer ontregelende revolutie plaatsgevonden bij de Aldi in Portugal, en wellicht wereldwijd. De groenteafdeling zat altijd helemaal achterin rechts, en is verplaatst naar de ingang, meteen rechts als je binnenkomt. Groente en fruit bij uw favoriete mof zijn sowieso peperduur, werkelijk alles zit in plastic en het aanbod is sneu. 

Een heleboel vertrouwde producten zijn gesneuveld tijdens de extreme makeover, variërend van chocola, koekjes tot pitabroodjes. Bij de broodafdeling is het zware zuurdesembrood ausradiert. Het enige dat hetzelfde bleef, zijn de bakken met gore afdankers bij de kassa. Heel veel giftig kindersnoep, ranzige Poolse worstjes in blik en dubieuze afslankpillen voor de obese Portugezen. 

Ondernemer Rob Muntz nam mij eens mee naar Loods 5 in Zaandam. Een fatsoenlijk mens als ik word nog liever op Tweede Paasdag dood gevonden in de IKEA in Hengelo, maar dit betrof een leermoment. We stelden ons strategisch op, op de eerste verdieping, met uitzicht op de batterij kassa’s. “Let op,” zei Muntz, “heel veel mensen gaan hier gewoon een uur rondwandelen, puur voor de gezelligheid. Ze kopen niks. Dan komen ze bij de kassa en dan schamen ze zich. De eigenaren van Loods 5 zijn slim en die hebben allemaal bakken met gore geurkaarsen bij de kassa gezet. Uit schaamte koopt vrijwel iedere onbenul een paar kaarsen.”

Muntz kreeg gelijk.

Enfin. 

Ik heb een boze brief gestuurd naar de Aldi over de verdwijning van het hondenvoer en ik hou de lezers op de hoogte van de ontwikkelingen. Inmiddels boycotten mijn verloofde en ik de Aldi. Loodzwaar moffenbrood halen we nu bij de Lidl, of bij Kubi Doce, de beste bakkerij van de Algarve. Groenten scoren we bij de diverse boerenmarkten in de regio, vlees bij Talho Ideal, de beste slager van de Algarve en hondenvoer maak ik zelf. Dat deed ik altijd al, met rijst, groenten, vers vlees of vis, afgewisseld met een blik Alnutra maar ik ben helemaal klaar met blikvoer. Qua droogvoer koop ik nu brokken van het merk Wolf of the Wilderness. Dat kost een godsvermogen maar u zou eens moeten weten wat een *crack-*sessie in een willekeurige hoerenkast in Olhão kost. 

Ik zit me nu weer dagen op te vreten omdat de Aldi nog niet heeft gereageerd. Tot zover mijn rock’n roll-bestaan. Groots en meeslepend. Het leven is als een rol toiletpapier: hoe dichter je bij het einde komt, hoe sneller het gaat. Toekomst is een onzinnig begrip geworden, die heb ik niet meer. Daarom is mindfulness zo fijn: genieten van het moment. Ik draai nu de hele dag dit liedje van Saskia en Serge.

En daarna zing ik luidkeels mee met Passepartout en hun onvergetelijke hit De Doodgewoonste Dingen. 

Soms zie ik het vervagen,
Dat zijn mijn trieste dagen.
Die brengen mij dan even van mijn stuk.
Maar meestal zijn de dingen,
Als de vogels die mooi zingen.
Van eindeloos geluk.

Zo, en nu gaat ome Tuur effekes naar het krekhuis. En nog bedankt, Pee Wee Herman! Ouwe kinderschender!

De absolute waarheid is natuurlijk dat ik de onwelriekende adem van Magere Hein ruik en daarom steeds meer zwelg in herinneringen, net als Philip E. Marlow, de hoofdpersoon van de BBC-serie The Singing Detective die in 1986 werd uitgezonden op de Nederlandse televisie. Met die waanzinnige soundtrack! 

Marlow ligt in een ziekenhuis en kwijnt weg door helse pijnen, veroorzaakt door artritis psoriatica. De detectiveschrijver vlucht in een hallucinante fantasiewereld, vol jeugdherinneringen en avonturen. Dat levert een van de mooiste dramaseries aller tijden op. 

Dennis Potter, de schrijver van The Singing Detective, gebruikte gedeelten uit zijn eerste roman, Hide and Seek (1973) en voegde daar autobiografische elementen aan toe samen met populaire muziek uit de jaren veertig en toepassing van *film noir-*stijlfiguren. Marlows hallucinaties komen in de buurt van die van Philip Marlowe in Murder, My Sweet, de filmbewerking uit 1944 van Raymond Chandler's Farewell, My Lovely, met Dick Powell als Marlowe. 

De briljante Dennis Potter stierf op 59-jarige leeftijd. Ik wist niet dat zijn einde zo vreselijk was. Art imitates life, of is het omgekeerd? 

Leest en huivert: 

In 1962 kreeg Potter symptomen van een acute vorm van psoriasis bekend onder de naam arthritis psoriatica, een zeldzame aandoening die de huid aantastte en artritis in zijn gewrichten veroorzaakte. De rest van zijn leven was Potter herhaaldelijk opgenomen in het ziekenhuis, waarbij hij zich soms op geen enkele manier kon bewegen en vreselijke pijn leed. De ziekte verwoestte uiteindelijk zijn handen, en reduceerde ze tot wat hij “knotsen’ noemde. Hij kon alleen maar schrijven door een pen aan zijn hand vast te binden. Potter bleef, tussen de aanvallen van pijn, misselijkheid en diarree, doorschrijven, waarbij hij een pen in zijn samengeklauwde hand vasthield en schreef dan toch met een opvallend net handschrift. "Ik kan geen typemachine gebruiken", zei hij, "omdat mijn strompelende vingers dan meer dan een toets tegelijk aan zouden slaan."

Het script van de "Son of Man", dat voornamelijk in het ziekenhuis was geschreven, werd afgeleverd met spetters bloed en vegen corticosteroïdenzalf. Een paar maanden voordat bij Potter de diagnose alvleesklierkanker werd gesteld, hoorde zijn vrouw Margaret Morgan Potter dat ze borstkanker had. Ondanks zijn eigen verslechterende toestand en slopende werkschema, bleef Potter voor haar zorgen tot zij op 29 mei 1994 stierf. Hij overleed negen dagen later in Ross-on-Wye, Herefordshire, Engeland, 59 jaar oud.

Er zit een knop op je TV
Die helpt je zo uit de puree
Druk 'em in en ga maar mee
De bloemen buiten zetten

Treurbuisdag. Lekker kokoenen op de bank, ingeklemd tussen 2 loeiende ventilatoren want het is 40 graden en we gaan dood. 

Even mezelf autoplagiëren (ja, dat is dubbelop): 

Netflix is precies die gore, naar ingekookte filterkoffie, oud zweet, geronnen zaad en zware shag stinkende Jumbo-videotheek van Miep Brons (dat haar herinnering tot een zegen mag zijn*) in de Amsterdamse Van Woustraat, diep in de donkere jaren tachtig. Dan hing je daar uren rond als een potloodventer, zoekend naar een enigszins acceptabele film, en dan kwam je toch weer thuis met Rambo, Porky’s Pikante Pretpark of - als moeders de vrouw niet thuis was -met een schunnig VHS’je (Debbie Does Dallas, Deep Throat of The Pizza Boy, He Delivers met Art Williams en Brent Woods) uit de volwassenenafdeling van die Jumbo. *

*Zelfs als Netflix met een detectiveserie komt die gesitueerd is op de roomblanke Shetlandeilanden (22.000 bewoners), een van de laatste cisgenderparadijzen van Europa, zit de cast verplicht opgescheept met minimaal de helft aan personen van kleur, een zoöfiele-homofiele inspecteur die in scheiding ligt omdat zijn vrouw er net is achtergekomen dat hij liever rammen “scheert”, plus als bonus hun non-binaire puberende aan spice verslaafde dochter met een zeldzame spierziekte die uiteindelijk zwaar pot blijkt én last but not least een inheemse transgenderende gepensioneerde walvisjager in een rolstoel die net bekeerd is tot de islam. Neuken, zuipen en roken is er niet meer bij, behalve dan die ouwe die rammen ramt in het schuurtje achter het huisje aan de bulderende oceaan en die labiele dochter die met spicegif bespoten tijm rookt in het schuurtje achter het huisje aan de bulderende oceaan. *

Na een kwartier grasduinen geef ik het op en surf ik naar NPO Plus. Het goede van NPO Plus is dat je alle afleveringen van het Uur van de Wolf kan kijken, maar verder is het allemaal woke shit met een heilsboodschap wat de klok slaat. 

Ik vind een serie van Channel Four: Holding. 

VARA BNN: Agent PJ Collins (Conleth Hill uit Game of Thrones) moet in zijn eentje de orde bewaren in het (fictieve) dorpje Duneen, gelegen aan de noeste zuidwestkust van Ierland. Voor de buitenwacht doet hij alsof hij een stoere bink is, maar gaandeweg de eerste aflevering blijkt al dat als het moeilijk wordt, Collins liever zijn hoofd in het zand steekt. Zo weet hij niet zo goed wat hij aan moet met de vondst van een skelet tijdens een verbouwing. Dan maar de forensische dienst bellen? Even later eet hij zijn stress weg. Een half brood en een pak vol plakjes cheddar zijn het slachtoffer.

Enfin, dat klinkt uitnodigend. Maar helaas: het is een klucht vol overacting, die het midden houdt tussen een aflevering van Swiebertje en een willekeurige komedie van John Lanting. 

En Holding heeft een boodschap: in het gehucht woont een pottenstel, de zwarte agent die uit de grote stad Dublin komt blijkt ook nog eens homo te hebben, er is ook nog een Chinese knul, zoon van een van de 2 potten, die het enige lekkere wijf (voor Ierse begrippen althans) uit het gehucht neukt in een caravan. Tot overmaat van ramp is Holding een felle aanklacht tegen fat shaming want de obese vraatzuchtige agent PJ Collins gaat uiteindelijk vrijen met een alcoholische zeekoe. Tamelijk weerzinwekkend allemaal, temeer omdat de kamerolifanten ook nog eens trompetteren dat het heerlijk is om dik en obese te zijn en dat je helemaal niet hoeft te schamen voor je vet. Eat that, Frenske. 

Een lofzang op morbide obesitas in het kader van de inclusiviteit en de diversiteit. Bah! 

Doe maar maar Weird Al Yankovic

\

Uiteindelijk binge ik op fmovies gratis ende voor niks We own this city. Wat een geweldige, meeslepende serie van David Simon en George Pelecanos, de makers van The Wire en The Deuce! En maar een heel klein beetje woke! 

Zomergasten sla ik over en ter compensatie kijk ik heel even naar de briljante persiflage van Jiskefet: De Hoerenman

De oude Maxim Hartman blijkt voor enige reuring te hebben gezorgd bij de NPO. Hij noemt Vandaag Inside een populistische, aartsconservatieve aanzet tot haat, met wanstaltige meningen, voor een zeer dom publiek. Het zal allemaal wel. Ooit volgde hij mij en Rob Hoogland voor het Volkskrant Magazine. Dat werd een hilarisch verhaal. 

Hier een van de hoogtepunten: 

Hartman; Intussen vraag ik mij af of Rob en Arthur ook zo'n last hebben van al die wijn van gisteravond. In het keukentje zag ik zeker 14 lege flessen staan. En in het restaurant hadden we er ook minstens 6 of 7 op met zijn vijven.

'Welnee!', reageert Arthur: 'Een goede journalist moet wel kunnen zuipen!'

Rob: 'Journalisten zijn zulke burgerlijke braveriken geworden.'

Arthur: 'In onze tijd dronken de bazen van de krant om 10 uur 's ochtends al whisky. Het was Mad Men-achtig. Pure romantiek. Zo moet het zijn. Avontuur zoeken. Kuifje spelen.'

Rob: 'In ons boek vertellen we elkaar graag sterke verhalen. We proberen elkaar constant af te troeven. Het is een soort Voetbal Inside maar dan intelligenter. En melancholieker.'

Arthur: 'Het heeft ook iets tragisch. Maar dat is juist mooi. We zijn een uitstervende generatie. Na ons komt niemand meer.'

Het beste hoofdstuk uit het boek is volgens Arthur het allerlaatste. Dat gaat over de dood. Rob is het daar volledig mee eens. 'Maar het hoofdstuk over besnijdenis en aids mag er ook wezen.'

Ik kijk naar Arthur en Rob die gebroederlijk naast elkaar in het boemeltreintje zitten. Ze vertederen mij. Het zijn twee oldschool-journalisten van de uitstervende soort. Mooie types en interessant genoeg om met verbazing naar te luisteren. Maar net als in de dierentuin is het voor de veiligheid van de bezoekers het beste om er toch een stevig hek omheen te zetten.

Ik lees dat alle Nederlandse televisiezenders op 10 september gezamenlijk zullen afstemmen op de Abel Herzberg-lezing door Frans Timmermans. Het zal stil zijn op straat. 

De Rode Hoed: Timmermans is sinds 2019 verantwoordelijk voor de Europese Green Deal, het beleid dat ervoor moet zorgen dat Europa in 2050 het eerste klimaatneutrale continent is. In de lezing zal Timmermans ingaan op de uitdagingen van deze grote opgave in een wereld vol omwentelingen. Waarom lijkt de mensheid niet in staat om met voldoende overtuiging te handelen, terwijl we weten dat dit wel zou moeten?

Eerder werd de lezing gehouden door Rob Jetten (2022), Femke Halsema (2021), Hugo de Jonge (2020), Robbert Dijkgraaf (2019), Sigrid Kaag (2018) en vele anderen.

Ik weet genoeg.