Geenstijl

Karaoke met Tuur

Donderdag 18 augustus

Like a surgeon, hey
Cuttin' for the very first time
Like a surgeon
Got your kidneys on my mind

„Het is geweldig om te leven... en geweldig om mijn dansschoenen aan te kunnen trekken en mijn verjaardag te vieren”, schrijft Madonna bij een montage van foto’s en video’s van haarzelf en haar vrienden tijdens het feestje in Lissabon. „Ik ben zo dankbaar. Bedankt Lissabon en iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt!”

Het is zo makkelijk om grapjes te maken over het gedeformeerde besje, maar ik en Madonna zijn samen oud geworden. Haar eerste lp’s heb ik grijs gedraaid en in een euforische bui wil ik nog weleens Like a Virgin krijsen in een karaokebar.

Karaoke is een van mijn schaarse guilty pleasures en mijn passie voor deze uitvinding van Daisuke Inoue, of Kisaburō Takagi zo u wilt, begon in Bamako, de hoofdstad van Mali. Twee stomdronken Libanezen blèrden in een hoerentent hartverscheurend J'ai quitté mon paysvan Enrico Macias mee, en ik was verkocht. Van nature ben ik erg verlegen en karaoke werd een therapeutische uitlaatklep. Ze mogen mij wakker maken voor babyvet en wat was ik toentertijd dol op dat gezellige dikke propje. Madonna was het ideale buurmeisje dat ik nooit had. Ik haakte af toen ze met Sean Penn trouwde, maar Madonna bleef mij achtervolgen. 

Toen ik in Rio de Janeiro woonde, moest zij ook zo nodig daarheen. Ik werkt in de favela's voor Nanko van Buuren (descanse em paz) en zijn geadopteerde zoon van kleur had een vriend die het met Madonna deed (iedereen deed het met haar in Rio, behalve ik, omdat ik 30 jaar te oud was en niet van kleur). 

De diva zat met haar pikzwarte toyboy vooraan in het Sambódromo Marquês de Sapucaí tijdens het carnaval. Nanko vertelde dat haar Israëlische lijfwachten laserpennen hadden die ze in de ogen van toeristen richtten als die een kiekje van Madonna wilden maken: toen al een van de werkelijkheid  losgezongen, paranoïde oma. 

Toen ik van Brazilië naar Portugal emigreerde, deed Madonna dat ook. Haar zoontje zou en moest bij Benfica spelen. Dat deed mij denken aan Al Saadi al Qadhafi, de zoon van de ‘Dolle Hond van Tripoli’. Die wilde profvoetballer in Italië worden, pompte papa’s poen in Udinese, maar kwam niet verder dan een handvol symbolische speelminuten. 

In Lissabon was Madonna binnen de kortste keren gehaat. Waar Madonna komt, komt ellende. Ze werd hysterisch toen haar verzoek om een videoclip met een paard in een 19e-eeuws paleis in Sintra te draaien, geweigerd werd. 

Toen ze met de staart tussen de benen vertrok, zei ze: "Ik heb Portugal zoveel gegeven en als ik iets vraag en wil doen om Portugal aan de hele wereld te tonen, dan wordt dat mij geweigerd¨. 

Vijf maanden later was de bitch back. Ze vluchtte uit de Verenigde Staten, zogenaamd uit protest tegen Trump, en koos voor de socialistische heilstaat Portugal. 

Ik zag een foto van haar aankomst op de luchthaven van Lissabon. Madonna ‘babyvet’ Ciccone was verworden tot een angstaanjagende knekelzak met een loodzware rugzak. Ik hou van mensen die mooi en natuurlijk opdrogen: Clint Eastwood, Robert Redford, Ed Nijpels, Bonny St. Claire en Nelly Frijda, met wie ik wel eens het glas hief in de legendarische kroeg Chez Nelly in de Bethaniënstraat in Amsterdam, waar Jan Lenferink achter de bar stond en die ook niks aan zijn bakkes heeft lopen versleutelen. En ik ook niet!

Twiet van de dag. 

Vrijdag 19 augustus

Oh holiday,
Oh what a lovely day today,
I think I'll get down on my knees and pray,
That's what I'll do,
Thank heaven for this holiday

Zoals bekend is, heb ik regelmatig ruzie met de GS-redacteuren over hun muzieksmaak. Zo vinden ze de Beatles beter dan de Kinks. Nou, je hoeft alleen maar naar het briljante Holiday te luisteren om te weten wie de beste band van het Verenigd Koninkrijk was en is. 

Holiday beschrijft met weinig woorden de tristesse van de Britse vakantieganger in bijvoorbeeld de Algarve. Bij vakantie moet ik altijd denken aan Vive les vacances*,* het epische stripboek van de geweldige tekenaar Jean-Marc Reiser. Vroeger verslond ik tijdschriften als Hara-Kiri en Fluide Glacial. En ik ben dol op de in Frankrijk wereldberoemde striptekenaar Bernard Holtrop alias Willem, die ook op de dodenlijst stond van de slachters van Charlie Hebdo (de opvolger van Hara-Kiri) maar toevallig net op zijn eilandje voor de kust van Normandië was die middag. Daarnaast zijn de strips van Reiser dus, Wolinski en Gotlib van invloed op mijn humor geweest. En Peter Pontiac,  Crumb en Gilbert Shelton uiteraard. 

Wie Vive les vacances van Reiser leest, wil nooit meer op vakantie. Taferelen uit het boek zie ik in de zomer dagelijks om mij heen in de Algarve: families die elkaar nog net niet afslachten vanwege moordende verveling, zonnesteken, buikloop, drankzucht en diepe haat.

Ik hoef gelukkig nooit op vakantie omdat ik geen baan heb en al helemaal geen jammerend kroost. Vakantie is bovendien slecht voor het milieu en het klimaat, en bakken & bruinen is vulgair en ongezond. Een getinte huid is voor landarbeiders, bouwvakkers, patjepeeërs en tokkies. 

Parvenu’s proberen al sinds de antieke oudheid de nobele bleekheid van het blanke gezicht te verkrijgen door zich in te smeren met loodwit, een giftig pigmentpapje (het zogeheten whitefacing). Na de dood van Michael Jackson is de verkoop van dat loodwit verboden door de Europese Unie, net als het oorstokje, de kromme komkommer, de cilindervormige meloen en de stofzuiger met meer dan 900 watt. 

Mijn goede grootvader placht te zeggen: ‘Tuurtje, ons soort mensen blijft uit de zon. Een teint is voor arbeiders en boeren.’ Bovendien ben ik van nature rossig met sproeten. Tijdens vakanties in Zoutelande en Biggekerke resulteerde die pigmentuitdaging - “je vader heeft roest in de pijp” - in vieze gore blaasjes en blaren. Vierdegraads dermatitis solaris dus.

Mijn moeder, die het bombardement op Rotterdam had overleefd, prikte de blaren gewoon door met een speld. Na een eruptie van etter en pus, desinfecteerde ze de wonden met Eau de Cologne. Als ik daarna in een wolk van 4711 langs de Zeeuwse boerenpummels liep, werd ik uitgescholden voor enge fat. 

Maar waarom woon je dan altijd in een warm land, van Amerongen, als je zo’n hekel hebt aan de zon? Welnu: mijn drang naar licht, warmte en overwinteren heeft een diepere reden. Mijn jeugd was inktzwart. De Veluwe vond ik afschuwelijk. Voor mijn gevoel regende en mistte het er altijd. Ik zou eigenlijk de zonuren er tussen 1959 en 1974 erbij moeten pakken. Ik dacht altijd dat mensen die in zonnige landen woonden, vrolijk waren en nooit dood gingen. Biafra was natuurlijk een uitzondering.

Op mijn 21ste eiste ik mijn Zilvervloot-spaarrekening op. Mijn ouders hadden jarenlang die rekening gespekt en het flinke bedrag was vermoedelijk voor mijn uitzet bestemd. Ik zette het bedrag om in traveller’s cheques en ging naar de Verenigde Staten, midden in de winter. San Francisco en Los Angeles, Tijuana, Acapulco: het was een droom. Bij een van mijn exen moeten nog kiekjes liggen van mij op het strand van Santa Monica met de voorpagina van de Los Angeles Times in de handen: de gijzeling van de Amerikaanse ambassade in Teheran was tot een eind gekomen. Die datum moest ik even opzoeken: 20 januari 1981. Daar in Californië wist ik het zeker: nooit meer een Hollandse winter.

Zaterdag 20 augustus

Het is precies wat Uri van As zegt: Kaag is de Hollandse Hillary Clinton. D66 gaat minimaal 16 zetels verliezen maar het is natuurlijk niet de schuld van D66 en Kaag, maar van de kiezer. Alleen de Belgen geloven die onzin nog. De prolofobe Kaag mag nog even reutelen bij kartelkrantje De Morgen, maar het zit er op. Ze verdwijnt in de vergetelheid, al sluit ik niet uit dat ze ineens opduikt als Eurocommissaris. Typisch Nederland, waar de verliezers worden beloond en de daders slachtoffers zijn. 

Er zijn nog steeds een paar mensen die haar een goudeerlijke, betrouwbare, warme en empathische vrouw vinden die het beste voor heeft met het Nederlandse volk maar de rest is  klaar met Kaags talloze leugens en flaters, haar duikgedrag en haar volslagen incompetentie als Minister van Financiën en dientengevolge chronisch plichtsverzuim. 

Maar goed, nu krijgen we Kaag met een baard. Het zal me niks verbazen als Frenske zich de komende tijd ook onder het volk gaat begeven, net als Kaag destijds. 

Dit vind ik een epische twiet uit de campagnetijd van Kaag, en hier zien we het al goed fout gaan met de beste premier die we nooit hadden. En dan was er dat totaal geregisseerd interview met haar in het NRC, dat ondanks alle inspanningen van de Magere Mannetjes , totaal de verkeerde kant op spinde.

“Nederland is heel veelzijdig”, zegt Kaag. Dat geldt ook voor de stad waarin ze woont en werkt, Den Haag, de meest gesegregeerde stad van Nederland. “Ik hoor het vooral van mijn kinderen. En ik weet het, omdat ik hier vroeger ook gewoond heb. Als je druk bent, dan ga je vooral naar dezelfde wijken. Daar zijn we vaak blind voor.”

Constateert u dat zelf ook bij uzelf?

“Ja ja ja, absoluut. Het is niet genoeg om te zeggen dat je op zondag in een ander buurtje koffie drinkt. Het gaat om mensen ontmoeten, er zijn. Mijn kinderen hebben een heel sterk gevoel bij Den Haag. Die zeggen ook vaak: ‘mam je hebt geen flauw idee wat voor stad Den Haag is’. Daar hebben ze wel gelijk in. Ik ga eigenlijk alleen naar andere wijken als ik een reden heb.”

Komt u ook wel eens in de Schilderswijk, bijvoorbeeld?

“Jawel, toen ik net minister was, met de secretaris-generaal.“

Die van Buitenlandse Zaken?

Kaag wisselt een blik met haar politiek assistent. Dan, met haar armen in de lucht: “Die van de Verenigde Naties! Think big!”

Zondag 21 augustus

Ik heb vrienden uit Rotterdam over en dat zijn echte Ibiza-gangers. Ik ken veel Ibiza-gangers en die roepen steeds: Tuur, echt iets voor jou. Moet je heen! Ik was nog nooit op Ibiza en dat wil ik graag zo houden. Het eiland staat niet op mijn bucketlist. 

Driekwart van de Nederlandse toeristen daar reist per Groupon. Type line dance. Een fatsoenlijk man als ik wil daar levend noch dood tussen gevonden worden. Ja, welllicht in de jaren zestig, toen Jan Cremer en Cor Vaandrager daar de boel onveilig maakten met Simon Vinkenoog. Vaandrager, het grote voorbeeld van Jules Deelder, en hoofdzakelijk bekend van het gedicht:  ‘Als de Chinezen / niet zo goed konden kezen / dan zouden er niet zoveel Chinezen wezen’.

Ibiza lijkt me vooral vermoeiend. Elke avond weer naar een feest, al die dope. Elke keer weer die vervelende Dinand Hoestbroek van Kane tegenkomen. Nee, dan mijn Algarve. Het enige wat hier swingt, zijn de incontinentieluiers aan de waslijn van de Nederlandse Club Algarve tijdens de maandelijkse vrijgezellenavond. De Algarve is meer een soort camping Bakkum. Lekker bezadigd. I love it! Ik snak dan ook naar de herfst, als de rust weer enigszins terugkeert.

**Maandag 22 augustus **

Wat een treurigheid: Robbert Dijkgraaf die met een waaier in zijn hand in een tentje op Lowlands vragen beantwoordt van millennials. Wat een deconfiture. De golden boy van de Nederlandse wetenschap die de hoge prestatiedruk bij studenten wil afschaffen. Zoals iemand terecht reageerde: Hoe heeft die Dijkgraaf een positie kunnen krijgen in Princeton, nota bene dezelfde positie die Einstein vroeger had en dan zo slap lullen over verlaging drempels, cum laude bagatelliseren en handdoeken voor huilende studenten aanreiken, omdat godverdomme studeren hard werken is!

Dinsdag 23 augustus

Mijn uitgever Otto Wollring is in Thailand en heeft afgesproken met mijn broertje, die daar al een eeuwigheid woont, hard werkt en keurig getrouwd is en een tweeling heeft. Die zijn zo lang, die twee zoons, dat de gemiddelde lengte van het Thaise volk 3 centimeter gestegen is. Otto plaatste een geestig bedoeld twietje en toen kreeg hij tien berichten van mensen in Thailand die dachten dat ik er ook bij was, bij de boekpresentatie. Project X in Bangkok! Ik heb mijn broer 1 keer bezocht en omdat ik hem in Amsterdam een beetje had ingewijd in alles wat met Sodom & Gomorra te maken had, deed hij dat bij mij in Bangkok. Op een gegeven moment zaten we in een knusse bar vol dames in bikini’s. Pas toen ze op mij kropen en rare dingen in mijn oor blaften, besefte ik dat het ladyboys waren, katoeys. Terwijl ik toch heel wat gewend ben op dat gebied.  Dan was er nog de schoolgirlbar:  allemaal echte meisjes in schooluniformpjes, zonder slipjes onder de rokjes. Dat schijnt ook een fetish te zijn. Ik had jetlag dus de bar met gaten in de toog waarin je de pielemuis kan steken, en een juffrouw of wat daarvoor doorgaat, je vervolgens afzuigt terwijl je aan je fopwhisky slobbert, heb ik niet gehaald. Ik ben toen nog een weekje naar Ko Pha Ngan geweest want de full moon party stond op mijn bucketlist, en toen ik daar tussen 20.000 ladderzatte Vikingen stond, met mijn emmertje met cola en Thaise whisky, dacht ik: ik wil dood.

**Woensdag 24 augustus. **

Nou, de levende kanonskogel is door de kerk. Frenske is lijsttrekker van Verenigd Links. Ik heb naar het spektakel in de Caballero-fabriek in Den Haag gekeken. Halverwege waren er 300 views. 

Caballero: a blast from the past. 

Wie kent dat zwoele, tropische liedje nog van het Leedy Trio? 

‘Ay, ay, ay die Caballero; Dat is pas een sigaret
Ja, ja, ja die Caballero; Echt je dat en je van het!’

Ik heb jarenlang Caballero zonder filter gerookt, van mijn 14de tot mijn 17de. Caballero werd op radio, televisie en in de kranten gepromoot door stijliconen Ramses Shaffy, Jeroen Krabbé en Henk van Ulsen, dus ik kon niet achterblijven. Johan Cruijff werd het boegbeeld van het sigarettenmerk Roxy Dual. Zijn leus was: Rook verstandig, Roxy Dual. 

Ik vond Roxy echter veel te licht. Een wijvensigaret. Als ik dan echt voor lul wilde staan, kon ik net zo goed Belinda menthol gaan roken. 

Op mijn 17de toen ben ik overgestapt op Zware van Nelle want dat paste beter bij mijn imago. In navolging van mijn held Serge Gainsbourg ben ik vervolgens Gitanes zonder filter gaan paffen omdat ik net zo’n doorleefde stem wilde hebben als l'homme à tête de chou. Mijn karakteristieke stem kreeg ik uiteindelijk nadat ik het Spaanse merk Ducados was gaan roken, afgewisseld met Gauloises, Bastos en Belga. 

Niet zo heel gek dus dat ik wel eens steken in de borst heb. 

Frenske dus. Het zag er raar uit, de officiële lancering van de lijsttrekker. Net als de poster van de Linkse Wolk. Precies wat Sander van Dam schreef: door AI gegenereerde fopmensen. Mutanten met zes vingers, alsof hun moeders tijdens de zwangerschap Softenon gebruikten. En kijk eens helemaal links onder in dat hoekje: wat is dat voor gedrocht? 

En er bestaat al 15 jaar een Verenigd Links, opgericht door kritische SP-leden in het noorden van het land. Kan de Linkse Wolk zo maar die naam overnemen? 

Ik vond Frenske ongemakkelijk overkomen en kreeg bijna heimwee naar de geile meetups van Jesse Klaver. Frenske stak de vertrouwde riedel af, alles was voorgekookt. Zijn liefde voor Roda JC, de mijnen, zijn opa de koempel. En dan dat klapvee, puisterige pubers die trillend van de zenuwen een voorgekookte vraag mochten stellen aan de mastodont uit Heerlen. Er was geen enkele chemie in de Caballero-fabriek, en ik weet zeker dat Frenske een totale miscast is. Totaal ongeloofwaardig, met bovendien een valse start over dat wachtgeld. Wacht maar tot hem het vuur aan de schenen wordt gelegd tijdens debatten, dan gaat het mis. En hij heeft niet eens de moeite genomen om ook maar een grammetje af te vallen tijdens zijn vakantie. Dat vind ik nog het ergst.