De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Samen met Dr. Teun Voeten bezocht hij een verkiezingsbijeenkomst van de rechtse presidentskandidaat Éric Zemmour, waar Tuur verslag doet en Teun de kiekjes trekt

Saulieu ligt in het hart van de Bourgogne en staat symbool voor het Frankrijk waar ik ooit van hield. Dat vindt presidentskandidaat Éric Zemmour ook want hij houdt zijn tweede campagnemanifestatie uitgerekend in dit roomblanke, roomse en vooral slaperige dorp. Op de markt verkopen ze oesters, zuurkool, kaasjes, foie gras en geweldige streekwijnen en ik zie zowaar een paar mannetjes met alpinopet en een stokbrood op de schouder. 

Het Relais Bernard Loiseau, naast het bescheiden hotel de la Poste waar ik met Teun Voeten bivakkeer, had lang drie Michelinsterren. In 2003 pleegde chef-eigenaar Bernard Loiseau zelfmoord omdat hij dat doodsbang was dat hij een étoile ging kwijtraken (wat echter niet het geval bleek. Gefopt!). Heel culinair Frankrijk stond op zijn kop en er volgde een felle discussie over de dodelijke macht van Frenske Timmermans’ dieetbijbel. 

Tip van Tuur: de schitterende Michelin-parodie: L’Aile ou la Cuisse, met Louis de Funès en Coluche (dat hun herinnering tot een zegen mag zijn). 

De weduwe Loiseau is nu de baas. Teun en ik staan nog even als paupers bij het menu in de vitrine te kwijlen maar dit kunnen we GeenStijl niet aandoen want onze knabbel had Bart Nijman een slordige 7 meijer gekost, nog even los van de pikketannussies bij de koffie. 

Maar er heerst ook crisis in Saulieu. Veel winkels staan leeg en huizen zijn te koop voor bespottelijke prijzen. Een kast met vijf slaapkamers doet 50.000 euro. Jeugd is er amper, het Franse platteland loopt leeg en vergrijst. 

De gemeentereiniging spuit haastig de graffiti tegen “fascist” Zemmour over. Een aandoenlijk roedeltje communisten en aanverwante antifascisten staat in het centrum te protesteren tegenover een leger zwaarbewapende CRS-rambo’s in gevechtskledij. Daar maak je geen grapjes mee.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Roubaix was rauw genoeg voor een dagje langer. Hier staat deel 1, vandaag deel 2:

De blanke niet-mohammedaanse minderheid van Roubaix danst op een vulkaan, als deze stad dus inderdaad het Kaboel is van Frankrijk (dixit Éric Zemmour). Ik vond het nog wel meevallen maar merkte dat de witte kafirs die ik sprak bijzonder nonchalant en achteloos en nog net niet liefdevol over het groene gevaar spraken. 

Zij zijn de natuurlijke bondgenoten van de pamflettische activist Gert van Langendonck, die godzijdank net is opgestapt bij het NRC, waar hij de Frankrijk-correspondent uithing. Zijn afscheids-essayette is dermate sneu en zielig dat ik die mijn lezers niet wil besparen. Het is typisch het gejank van een roomblanke deugvlaming, die dol is op de islam, Black Lives Matters, Frans Timmermans, Guy Verhofstadt en wat dies meer zij. 

Volgens deze islamo-gauchist (linkse mohammedanenknuffelaar) bestaat woke helemaal niet. 

In zijn zwanenzangpamflet maakt hij de criticasters van woke (woke is een spook) belachelijk door hen gretig te citeren: het wokisme is ‘het nieuwe totalitarisme’, ‘een oorlogsmachine tegen de westerse beschaving’, ‘een vorm van intellectueel terrorisme’ en tegelijk verwant aan het stalinisme, het nazisme en het islamisme. ‘Woke’ of ‘wokisme’ is een slecht gedefinieerde term die als paraplu wordt gebruikt voor anti-racisme, dekolonialisme, transgenderrechten en de kritische rassentheorie, die de maatschappij bekijkt door de bril van het institutioneel racisme. 

Roubaix (de ideale stad voor Gert van Langendonck om oud te worden) lijdt aan exact hetzelfde nafferongemak als Antwerpen, Brussel, Rotterdam en Amsterdam: salafisten, bontkraagjes die met een doods- of moordwens keihard door het centrum van de stad scheuren op scooters en in Audi’s en hun ghetto’s opfleuren met drugshandel, vendetta’s, liquidaties,  (50.000 crimes et délits in 2020) en natuurlijk de vertrouwde poten- en pottenrammerij.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Wie dacht dat Molenbeek getekend werd door tragiek (en tikkende tijdbommen), heeft Roubaix nog nooit bezocht

Ik heb een zwak voor Algerijnen en wellicht daardoor voel ik mij zeer op mijn gemak in hellegat Roubaix, de meest berberse stad van Frankrijk. Noord-Afrikanen worden vaak Arabieren genoemd maar dat is onzin want in Algerije bestaat 95 procent van de bevolking uit etnische, gearabiseerde Imazighen en in Marokko uit driekwart. Een naffer die zichzelf een Arabier noemt, is een domme berber, zo luidt een Noord-Afrikaanse tegelwijsheid.

Ik ben veel in Algerije geweest. Mijn doctoraalscriptie ging over het FIS, het Islamitische Heilsfront, en de moeder van mijn joodse ex komt er vandaan. Mijn eerste literaire poging ooit - tevens mijn laatste - handelt over de noodlottige rootsreis die we maakten naar Tlemcen, op zoek naar haar geschiedenis. Ik won meteen de tweede prijs bij een reisverhalenwedstrijd van de Arbeiderspers. De eerste was ene Arthur Japin waar we nooit meer iets van gehoord hebben.

Mettertijd verdween Algerije naar mijn onderbewustzijn maar hier in Roubaix komt het land als een boemerang terug, net als mijn relatie met de joods-Algerijns-Frans-Nederlandse, die achttien jaar duurde. 

Roubaix stond de afgelopen weken in het nieuws vanwege een televisiedocumentaire over de islamisering van de stad, en met name over de sharia’isering van de rue Lannoy, op een steenworp afstand van de spookachtige McArthurGlen in het hart van de stad. Die outlet is een vlag op een strontschuit, zou ik heel flauw kunnen schrijven. 

Presidentskandidaat Éric Zemmour was er als de kippen na de uitzending van de docu op M6 bij en repte over Afghanistan op twee uur van Parijs. Mijn safari door Roubaix duurde bijna drie etmalen en ik moet concluderen dat Roubaix Kaboel noch Molenbeek is. Ik ben in deze geen advocaat van de duivel: satan kan zichzelf wel verdedigen.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. In deze episode keerde hij terug naar zijn bakermat, Brussel Eurabia, waar hij voorgoed van de bidmat genas.

Na onze wittebroodsweken in Portugal en Spanje volgde de harde landing in Brussel, kunstbroeder Bart. De ellende begon al meteen in Frans Baskenland: eindeloos plankgas zoeven door een zelfmoord opwekkend landschap, opgevrolijkt met windmolens, tolpoortjes, graansilo's en benzinestations. De overnachting in het oude kasteeltje van Martha (wat happens chez Martha, stays in Martha) en onze super haraame zuurkool in die Elzasser vreetschuur was een pleister op de wonde. 

We maakten onderweg naar Brussel een tussenstop bij Poitiers, waar een educatief monument staat op de plek waar de legendarische veldslag begon die volgens Geert Wilders de Reconquista inleidde.  Ik kreeg net een mailtje van onze goede vriend Arie Pos, de biograaf van Gerrit Komrij en een van de grootste denkers die ik ken. 

Tuurtje,
Wilders heeft bij mijn weten nooit iets rechtstreeks over Roncesvalles gezegd – alleen over Karel Martel en Poitiers. *Verder is er deze quote uit zijn Kopenhagen speech: *

"Ladies and gentlemen, make no mistake: Islam has always attempted to conquer Europe. Spain fell in the 8th century, Constantinople fell in the 15th century, even Vienna and Poland were threatened, and now, in the 21st century, Islam is trying again. This time not with armies, but through the application of Al-Hijra, the Islamic doctrine of migration and demography." (zie: Gates of Vienna: The Text of Geert Wilders’ Speech)

Het is allemaal historisch onjuiste onzin, gerecast voor de transatlantische anti-jihad. Spanje bestond nog helemaal niet en er bestond geen islamitische aanval op Europa. Een paar Noord-Marokkaanse legertjes van elkaar al snel bestrijdende moslimleidertjes (geen geestelijke maar militaire leiders) kwamen in ‘Spanje’ eten en eigen Lebensraum zoeken en sloten pacten met ‘Spaanse’ proto-koninkjes, tot vanaf Covadonga de Reconquista begon. De invallen in Frankrijk kwamen van moslimlegertjes die op voet van oorlog leefden met hun vijandige geloofsgenoten in ‘Spanje’ en geen overwicht konden krijgen via pacten met christenen. Ze trokken Frankrijk in op zoek naar eigen ruimte en gebieden die ze konden onderwerpen om belastingen van christen-kafirs af te dwingen. ‘De islam’ die eeuwen later voor Constantinopel en Wenen stond waren ook belligerente facties, die niets te maken hadden met de clubjes uit Marokko. Er was geen plan, er was geen band en er was geen anti-Europa strategie. Tuurtje leg je dat even uit aan Wilders, of aan je goede vriend Martin Bosma?

Je vroeg aan mij of het weerzien met Brussel heftig was. Nou ik had effekes best wel zin om mij te verhangen aan de klokkentoren van de Sint-Katelijnekerk (op een boogscheut van ons hotel) maar het rare is dat ik ook mooie herinneringen koester omdat ik tijdens het schrijven van Brussel Eurabia zwaar verliefd was op Paula (ach, we hadden ons waarschijnlijk ook vermaakt in Pyongyang of in Zoetermeer want verliefd neuken is overal en altijd lekker, zelfs met Bubba in de bajes). 

Maandagavond maakten we daarom een sentimental journey langs de kroegen waar ik altijd met haar kwam, zoals de Roskam en Monk. De Daring Man, waar ik graag een pintje dronk met de geweldige zanger Arno, is helaas dicht op maandag. In die caféś op en nabij de Vlaamsesteenweg houdt de Nederlandstalige gemeenschap zich op. Ik meen dat nog maar vijf procent Nederlands spreekt in de totaal verpauperde hoofdstad van Europa, de rest brabbelt Frans en takkietakkie.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Vandaag in een extra editie: papenvreter Don Arturo’s safari langs de heiligdommen van het Spaanse fascisme: Santiago de Compostella, Covadonga en Roncesvalles

De opa van mijn Spaanse verloofde Paula, waarmee ik zes jaar in Zuid-Amerika woonde en waarover ik al eerder schreef in dit feuilleton, was generaal Alfonso Armada y Comyn, markies van Santa Cruz de Ribadulla. Mijn progressieve ex, desondanks het lievelingetje van haar grootvader, vertelde me altijd dat haar abuelito zelfs de Spaanse koning nog te progressief vond. Ik vertelde Paula dat ik een tochtje ging maken naar de bedevaartsoorden van rechts Spaans - Santiago de Compostella, Covadonga en Roncesvalles - en ze reageerde sipjes: "Dat zijn mijn jeugdtrauma’s, ik moest daar heen met opa en mijn ouders!"

Tijdens de Spaanse Burgeroorlog vocht ijzervreter Armada aan de fronten in Andalusië, Guadalajara en Valencia en daarna in Leningrad met de Spaanse Blauwe Divisie. Na de oorlog was hij de tutor van Juan Carlos de Borbón en leerde hij de toekomstige koning van Spanje schieten op van alles nog wat. En dat deed die mafkees, het liefst vanuit een helicopter op baby-olifantjes. 

Op 23 februari 1981 was El Fonzo het brein achter de staatsgreep, bijgenaamd "Operatie Duque de Ahumada", ter ere van de oprichter van de Guardia Civil. Antonio Tejero, de besnorde clown die begon te schieten in het parlement, was slechts een sokpop want Armada zou de jefe van de nieuwe militaire junta worden. Het Hooggerechtshof veroordeelde de generaal tot de maximumstraf van dertig jaar gevangenis. In december 1988 kreeg hij gratie en trok hij zich terug in Galicië, waar hij zich tot zijn dood op 1 december 2013 toelegde op het kweken van orchideeën. Mijn ex bezocht hem nog regelmatig, en in mijn bibliotheek in Villa Vischlugt in de Algarve staan twee gesigneerde boeken van haar abuelito. Het grote geheim van Armada was of de koning op de hoogte was van de coup, en volgens mijn ex-schoonfamilie was hij dat en ging hij er zelfs mee akkoord. 

Mijn queeste naar het Spaanse fascisme, de gedoodverfde vijand van de mohammedaanse Moren, begon zoals u eerder al las in Santiago de Compostella, in de kathedraal van Santiago Matamoros – de Morendoder en nationale schutspatroon van Spanje. Die wereldberoemde pelgrimskerk aan het einde van al die camiños de Santiago is het oudste anti-islambedevaartsoord van Europa. Santiago himself was ook de beschermheilige van de Spanjaarden en Portugezen die tijdens de Reconquista, de ontdekkingsreizen en waar ter wereld ze later moslims (of Joden, als ze het een beetje meezat) tegenkwamen ‘Santiago!’ (aan)riepen voor ze die te lijf gingen.

Na ons bezoekje aan Santiago de Compostella maakte ik met Bart Nijman de onwaarschijnlijk mooie reis naar Covadonga, in het hart van de Picos de Europa aan de noordkust van Asturië. Covadonga is een dorpje van 70 inwoners tussen twee gletsjermeren op bijna 1.200 meter hoogte en dé bakermat van rooms & royaal Spanje. Koning Pelayo behaalde hier in 722 de voor zover bekend de échte allereerste overwinning op de mohammedaanse Moren.

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Deze zondag leren we dat de annuleersfeer ook de historische roomse moraal aantast

Caramba! Reis ik helemaal naar Santiago de Compostella om het beeld van Japie de Morenmoordenaar te knuffelen - zoals iedere rechtgeaarde en vooral dankbare pelgrim dat hoort te doen als afsluiting van zijn bedevaart - hebben ze de hierboven afgebeelde heilige weggehaald! 

Ik ben dol op roomse poppenkast maar heb gegronde twijfel over het nut er van. Zo kende ik iemand die de pelgrimsweg naar Santiago wilde lopen. Hij had een nare ziekte onder de leden en meer vertrouwen in het opperwezen dan in de medische wetenschap. Het Pieterpad, dat begint in Pieterburen, pikte hij mee als opwarmer. De vrome kloot haalde niet eens de Pietersberg want nabij Sittard werd hij geplet door een Poolse vrachtwagen. 

Verder ken ik de nodige idioten die naar Santiago willen wandelen om van het roken en het drinken af te komen. Dat besluiten ze meestal om twee uur ‘s nachts in de kroeg. En dan is er nog die bedevaart zonder God: het legioen fietsers, hardlopers, nordic walkers en rolstoelers dat de Mont Ventoux wil bedwingen in het kader van Groot verzet tegen Kanker. 

Ik loop een paar rondjes door de kathedraal en vind alleen een kleine uitvoering van Matamoros, hoog boven het altaar en dus niet knuffelbaar. De suppoosten, type boa maar dan dom, kijken mij bête aan. Eentje zegt dat het is weggehaald wegens besmettingsgevaar tijdens het knuffelen. Een andere kobold fluistert dat het beeld gerestaureerd wordt. Maar er zijn ook geen ansichtkaarten van Japie te koop in het winkeltje vol roomse rotzooi bij de ingang van de kathedraal. Wat zullen we nou krijgen!

Ik ben natuurlijk niet helemaal van gisteren en weet dat het beeld in 2004, meteen na de aanslagen in Madrid, werd weggehaald om abonnees van een niet nader te noemen niet-westerse religie niet te kwetsen. Lees: om woede uit de Arabisch-islamitische wereld te voorkomen. 

Dat is dus dezelfde reactie als die van Beatrix na de moord op Van Gogh: die ging de Marokkaanse gemeenschap troosten in plaats van de ouders van Theo. 

Rooms Spanje reageerde woedend en vooraanstaande kerkelijke functionarissen zeiden: "Men moet niet proberen historische meesterwerken te slopen alleen vanwege een ongelukkige gebeurtenis. Stel je voor dat Mekka wordt gesloopt omdat het oord beledigend is voor niet-moslims."

Twee jaar later keerde Japie de Koppensneller terug met een kleine aanpassing: zijn slachtoffers, vertrappeld onder zijn peerd, waren nu kuis bedekt met bloemen.

De Profeet van Molenbeek op op bedevaart voor Safari Eurabia. Vandaag: Een beetje achtergrond bij de Nederportugese kalifaatkip die vrijdag voor het hekje stond

Trendwatcher des vaderlands Adjiedj Bakas had een paar jaar geleden serieuze plannen om met zijn joodse echtgenoot Vinko David in de Algarve te gaan wonen. Bakas voelde zich bijzonder veilig in mijn biotoop en vertelde me: "Hier zijn geen mohammedaanse potenrammers dus ik kan hand in hand met mijn man over straat flaneren. Er is nauwelijks misdaad, hoogstens wat dronken Britten die elkaar en kroegmeubilair slopen in Albufeira. Je kan hier dus gewoon het touwtje van opa Terlouw uit de brievenbus laten hangen. Portugal ligt niet op de route voor mensensmokkelaars en is te arm om horden migranten van uitkeringen te voorzien, zoals in Noord-Europa wel gebeurt. Met circa 0,2% moslims is Portugal praktisch islam-uitgedaagd, en dat vinden veel Noord-Europeanen rustgevend."

Ik ken in de Algarve eigenlijk maar twee mohammedanen. Eentje dealt toevallig hasjiesj in een park in Olhão en de andere verkoopt heerlijke Marokkaanse lekkernijen, zoals zijn huisgemaakte harissa. Er waren een paar Portugese jihadi’s maar die groeiden op in Engeland en bekeerden zich tot de islam. Zoals Nero Saraiva. Tegen zijn Nederlands-Portugese bruidje Angela Barreto uit Soesterberg werd afgelopen vrijdag zes jaar celstraf geëist. Zij is een van de bekendste Nederlandse jihadsnollen (die door de vaderlandse media liever 'Syriëgangers' worden genoemd). Tijdens een eerdere zitting vorig jaar noemde ze zichzelf een dom gansje. 

Nuno Tiago Pinto, de diretor executivo van Sábado (het grootste weekblad van Portugal) denkt heel anders over. Ik ken Pinto omdat hij mij ooit interviewde over Molenbeek en de overwegend Belgisch-Marokkaanse daders van de aanslagen in Brussel en Parijs. Pinto schreef onder andere Herois Contra o Terror, een pakkend boek over Mário Nunes, the Portugese militair die voor de YPG (de Koerdische strijdkrachten) ging vechten tegen ISIS.  Een ander geweldig boek van de Portugese terreurexpert is Os Combatentes Portugueses do Estado Islâmico.

Ik ontmoet Nuno op de redactie van Sábado, op een boogscheut afstand van het Estádio da Luz, de voetbaltempel van Benfica. Voor Os Combatentes Portugueses do Estado Islâmico, de Portugese strijders van Islamitische Staat, interviewde hij Angela over een langere periode via Skype. Pinto: “Dom is ze absoluut niet, al moet ik eerlijk zeggen dat ik geen hoogte van haar kon krijgen. Dan zou ik haar in echt moeten ontmoeten. Ze praatte wel een soort gebroken Portugees, ik hoop dat haar Nederlands beter is. Ze lijkt me eerder sluw.”

Pinto begon aan de research voor zijn boek nadat fotojournalist John Cantlie in de zomer van 2012 na een week gevangenschap terugkeerde naar Groot-Brittannië. Cantlie vertelde dat er onder zijn claque ontvoerders Britten van Portugese afkomst waren. Vanaf dat moment volgde de Portugese én de Britse veiligheidsdiensten de jihadi’s Nero, Celso, Edgar, Fábio, Sandro, hun vrouwen en enkele vrienden, zoals te zien in het smoelenboek hieronder.

De Profeet van Molenbeek op op bedevaart voor Safari Eurabia. De laatste stop in Spanje is de Costa del Sol. Zaterdag las u deel 1, hier het slot. Volgende bestemming: Frankrijk

Afgelopen weekend eindigden we met de Saudische Costa del Sol-gangers, maar niet alleen het koninklijk huis van Saudie-Arabië is vermaard in die Spaanse contreien. In 2017 haalde een andere, nog zo’n fijne Arabische sprookjesprins van Marbella de pers: Rifaat al Assad, een oom van de Syrische president en hierboven links op een foto uit 1984 naast zijn oudere broer (en toenmalig president) Hafez al-Assad. Al zijn bezittingen in Marbella en Puerto Banús werden onteigend en zijn bankrekeningen geblokkeerd. Hij werd ervan verdacht samen met een aantal van zijn zoons aan het hoofd te staan van een criminele organisatie. Rifaad al Assad was verantwoordelijk voor het neerslaan van een opstand van de moslimbroeders in Hama, in 1982. Naar schatting 25.000 mensen werden daar toen genadeloos afgeslacht. Hij kwam naar Marbella na zijn mislukte staatsgreep tegen zijn broer in 1984. 

Hij kwam niet onbemiddeld aan: in zijn koffers zeulde hij 300 miljoen euro mee, die hij uit de staatskas had gesnaaid. Hij zette een paar ondernemingen op samen met zijn landgenoot Monzer al Kassar, een drugs- en wapensmokkelaar die toen een van de meest bekende leden van de jetset in Marbella was. Kort daarop stootte hij deze listig van de troon en nam diens appartementen en nachtclubs in Puerto Banús over. Kassar werd later door twee Amerikaanse DEA-agenten die zich voordeden als wapenhandelaren in de val gelokt. Al Assad beheerde zijn bezittingen vanuit drie in Gibraltar gevestigde ondernemingen: Zen Limited, Stay Limited en Groove Limited. Hij raakte goed bevriend met de door en door corrupte burgemeester Jesús Gil y Gil, een vriendschap die stand hield zolang Al Assad ruimhartig met dollars en diamanten strooide. Assad resideerde in een zwaar bewaakt paleis, waar hij de hele dag door wortelsap uit met diamanten ingelegde zilveren bekers dronk. Als al Assad ergens zijn oog op had laten vallen, weerhield niets of niemand hem ervan om dit in zijn bezit te krijgen. Behalve het exclusieve restaurant ‘El Mirador’ in Puerto Banús. Daar kreeg hij nul op het rekest. Nadat de eigenaresse weigerde om het te verkopen, verschenen er om de haverklap lijfwachten van al Assad om ruzie te zoeken met de gasten en vernielingen aan te richten.

De eigenaresse deed bij de politie aangifte tegen al Assad wegens bedreigingen om haar te verkrachten en te vermoorden. Maar de autoriteiten durfden hem niet aan te pakken. Hij was te machtig en bovendien bevriend met Gil. Tot 2017 dus. In totaal werd beslag gelegd op 503 bezittingen van Al Assad in Marbella en Puerto Banús, waaronder La Máquina, een haciënda die ruim 60 miljoen euro had gekost. De totale waarde van deze geconfisqueerde bezittingen wordt geschat op 691 miljoen euro.

Los van de invasie van stinkend rijke Arabieren, heeft Andalusië te kampen met een andere invasie: die van drugsbaronnen uit Marokko. 

Ik schreef daar met Ivo het huiveringwekkende en op waarheid gebaseerde Costa del Coke over, en we haalden daarmee zelfs het kleuterprogramma Trippers van BNN/VARA! Het filmpje dat mijn goede vriend Vincent Verweij maakte, baas van Crimesite en vaste documentairemaker bij Zembla, is echter stukken leuker én ongecensureerd:

De Profeet van Molenbeek op op bedevaart voor Safari Eurabia. De laatste stop in Spanje is in Malaga en dat bezoek knippen we in twee delen. Vandaag deel 1, woensdag het vervolg

Tristeza não tem fim. Felicidade sim. Malaga is het eindpunt van mijn safari door Andalusië met bloedgabber Ivo Teulings en ik moest bijna wenen toen ik dacht aan die schitterende tekst van Vinícius de Moraes, gezongen door Tom Jobim. Triestheid kent geen einde, geluk wel. Ivo woont in El Palo, de pittoreske visserswijk van Malaga, en na het steenkoude binnenland van Andalusië is het een genot om in het zonnetje nat te lunchen op het strand. 

De chiringuito New Varadero is het best bewaarde culinaire geheim van de Costa del Sol en het is niet voor niets dat Jeroen Pauw hier om de hoek woont.  Chiringuito betekent zoveel als een barretje in de open lucht of een strandtent en de term komt van Cuba, net als Milagros, de vrouw van Ivo. En zo is de cirkel des levens weer rond. 

Na onze natte lunch rijden we even langs het voetbalstadion van Malaga CF, het speeltje van sjeik Abdullah bin Nasser bin Abdullah Al-Ahmed Al-Thani uit Qatar, dat de beste club van Spanje moest worden maar nu een non-descripte middenmoter is in de Segunda División.

Het is een publiek geheim dat ik een bloedhekel heb aan Qatar maar ook aan al die andere islamo-fascistische operettedictaturen in de Golf die alles opkopen, van onze kunst tot onze warenhuizen tot onze voetbalclubs. Het enige dat ze niet kunnen kopen, zijn wetenschappelijk ingestelde hersens, blijkens het slechts handjevol Nobelprijzen dat gewonnen werd door de bijna 2 miljard mohammedanen wereldwijd (en daar zit de Nobelprijs voor de Vrede voor meneer Arafat dan ook nog bij). 

Het laatste wapenfeit van de club uit Malaga, waar onze grootheden Kiki Musampa en Ruud van Nistelrooij nog even speelden, was de kwartfinale van de Champions League tegen Borussia Dortmund in 2013. De Andalusiërs verloren met 3-2, met twee controversiële Duitse doelpunten in de blessuretijd. Wedstrijden kopen lukt ze kennelijk ook niet altijd. Het is altijd wel lachen met Arabieren, qua voetbal. Wie herinnert zich niet de wedstrijd Frankrijk-Koeweit in Spanje? Alain Giresse maakte 4-1 en sjeik Fahad Al-Ahmad Al-Sabah, broer van de emir en voorzitter van de Koeweitse voetbalbond gebaarde woedend dat de spelers het veld moesten verlaten. Die deden natuurlijk want die zagen hun koppen al rollen, eenmaal thuis. Er zijn namelijk mensen om minder onthoofd in die vrolijke regio.

De Profeet van Molenbeek op op bedevaart voor Safari Eurabia. Vierde halte: Granada

Met een kater des doods lig ik languit op een bankje in een van die prachtige mohammedaanse siertuinen van het Alhambra in Granada. Bijna ijlend lispel ik een flard tekst van Darkness, dat opwekkende liedje van Leonard Cohen: 

I've got no future
I know my days are few
The presence, not that pleasant

De afgelopen nacht, tijdens een epische kroegentocht met mijn maat Ivo Teulings, was ik nog een frisse, fruitige adonis en had ik sjans met mannen en vrouwen en zigeunermensen en Afrikaanse meneren die handelden in handgesneden portefeuilles en riemen en prachtige houten beeldjes van giraffen en nijlpaarden en andere eerlijke huisvlijt uit de Derde Wereld. 

Ik vroeg aan zo’n Amadou of hij niets iets lekkers in de aanbieding had en toen stak hij zijn tong uit en daar lagen allemaal bolitas op, als eieren in een nestje. Ik vermoed dat de geheime negotie van de beste man bestond uit een mix van gemalen tl-buis met aspirine, in het beste geval aangevuld met manitol en wat lidocaïne voor de smaak. Zestig euro per gram kostte deze grap mij, met garantie tot aan de voordeur. Niet goed, geld weg. Maar in combinatie met een dozijn bellen Cuarenta Y Tres hielp die fopsos ons toch op de been. 

We waren de dag optimistisch begonnen met een glazen ontbijt, bestaande uit drie copas Sol y Sombrade de man. Dan weet de kenner genoeg. En nu hier in het Alhambra, de Efteling van Andalusië, was ineens de man met de hamer gekomen, of beter gezegd: de kalief met zijn kromzwaard. Ik wist dat dit niet mijn dag zou worden toen ik bij het verlaten van ons appartement in Albaicín, de oude Moorse wijk, het ratelen van een rolkoffer verwarde met flamencogeklap.