Geenstijl

De Profeet van Molenbeek op op bedevaart voor Safari Eurabia. De laatste stop in Spanje is de Costa del Sol. Zaterdag las u deel 1, hier het slot. Volgende bestemming: Frankrijk

Afgelopen weekend eindigden we met de Saudische Costa del Sol-gangers, maar niet alleen het koninklijk huis van Saudie-Arabië is vermaard in die Spaanse contreien. In 2017 haalde een andere, nog zo’n fijne Arabische sprookjesprins van Marbella de pers: Rifaat al Assad, een oom van de Syrische president en hierboven links op een foto uit 1984 naast zijn oudere broer (en toenmalig president) Hafez al-Assad. Al zijn bezittingen in Marbella en Puerto Banús werden onteigend en zijn bankrekeningen geblokkeerd. Hij werd ervan verdacht samen met een aantal van zijn zoons aan het hoofd te staan van een criminele organisatie. Rifaad al Assad was verantwoordelijk voor het neerslaan van een opstand van de moslimbroeders in Hama, in 1982. Naar schatting 25.000 mensen werden daar toen genadeloos afgeslacht. Hij kwam naar Marbella na zijn mislukte staatsgreep tegen zijn broer in 1984. 

Hij kwam niet onbemiddeld aan: in zijn koffers zeulde hij 300 miljoen euro mee, die hij uit de staatskas had gesnaaid. Hij zette een paar ondernemingen op samen met zijn landgenoot Monzer al Kassar, een drugs- en wapensmokkelaar die toen een van de meest bekende leden van de jetset in Marbella was. Kort daarop stootte hij deze listig van de troon en nam diens appartementen en nachtclubs in Puerto Banús over. Kassar werd later door twee Amerikaanse DEA-agenten die zich voordeden als wapenhandelaren in de val gelokt. Al Assad beheerde zijn bezittingen vanuit drie in Gibraltar gevestigde ondernemingen: Zen Limited, Stay Limited en Groove Limited. Hij raakte goed bevriend met de door en door corrupte burgemeester Jesús Gil y Gil, een vriendschap die stand hield zolang Al Assad ruimhartig met dollars en diamanten strooide. Assad resideerde in een zwaar bewaakt paleis, waar hij de hele dag door wortelsap uit met diamanten ingelegde zilveren bekers dronk. Als al Assad ergens zijn oog op had laten vallen, weerhield niets of niemand hem ervan om dit in zijn bezit te krijgen. Behalve het exclusieve restaurant ‘El Mirador’ in Puerto Banús. Daar kreeg hij nul op het rekest. Nadat de eigenaresse weigerde om het te verkopen, verschenen er om de haverklap lijfwachten van al Assad om ruzie te zoeken met de gasten en vernielingen aan te richten.

De eigenaresse deed bij de politie aangifte tegen al Assad wegens bedreigingen om haar te verkrachten en te vermoorden. Maar de autoriteiten durfden hem niet aan te pakken. Hij was te machtig en bovendien bevriend met Gil. Tot 2017 dus. In totaal werd beslag gelegd op 503 bezittingen van Al Assad in Marbella en Puerto Banús, waaronder La Máquina, een haciënda die ruim 60 miljoen euro had gekost. De totale waarde van deze geconfisqueerde bezittingen wordt geschat op 691 miljoen euro.

Los van de invasie van stinkend rijke Arabieren, heeft Andalusië te kampen met een andere invasie: die van drugsbaronnen uit Marokko. 

Ik schreef daar met Ivo het huiveringwekkende en op waarheid gebaseerde Costa del Coke over, en we haalden daarmee zelfs het kleuterprogramma Trippers van BNN/VARA! Het filmpje dat mijn goede vriend Vincent Verweij maakte, baas van Crimesite en vaste documentairemaker bij Zembla, is echter stukken leuker én ongecensureerd:

Het verhaal tout court: de hasjiesj wordt vanuit Marokko aangevoerd aan boord van Rigid Inflatable Boats (RIB), lichtgewicht boten van acht meter met drie tot zes motoren van elk 350 pk, waarmee tonnen hasj naar Spanje worden gebracht. Tot dusver gebeurde dat ‘s nachts, nu zijn de smokkelaars zo brutaal geworden dat ze bij klaarlichte dag het strand opstuiven, zonnebaders of niet, waarna hun lading, blokken hasj van telkens ruim dertig kilo, vliegensvlug vanuit de boten wordt overgeladen in terreinwagens. De hasj wordt opgeslagen in vissershuisjes langsheen de kust, niet bij bandieten maar bij gewone mensen die daarmee een euro bijverdienen. Oma en opa die een pensioentje trekken waarmee ze amper kunnen overleven maar een paar duizend euro krijgen toegeschoven als ze de smokkelaars toelaten hun voorraad daar tijdelijk onder te brengen. 

Aan de Costa del Sol zit iedereen in de handel, rechtstreeks of onrechtstreeks. Ook families van politiemensen, die worden onderbetaald en al gauw in de verleiding komen voor een paar duizend euro de andere kant op te kijken. Nu Madrid, na de brutale moorden van de jongste tijd, eindelijk wil optreden, sturen ze politiemensen van elders uit Spanje, in de hoop dat die minder makkelijk kunnen worden omgekocht of bedreigd. Anderzijds krijgen politiemensen niet alle mogelijkheden om efficiënt op te treden. Ze hebben verouderd materiaal, onder andere boten die te traag zijn om de RIB’s aan te pakken, en de drugsmaffia beschikt over gesofisticeerde spullen, zelfs radarinstallaties waarmee ze de bewegingen van de politie en de kustwacht in de gaten houdt.

De Guardia Civil van Algeciras, die de Campo de Gibraltar bestrijkt, beschikt maar over een derde van het aantal mensen dat het nodig heeft om de toestand enigszins onder controle te krijgen. In veel gevallen zijn de gangsters beter en zwaarder bewapend, tot en met oorlogswapens, zoals bazooka’s. Politiemensen die Marokkaanse of andere gangsters een tik verkopen, riskeren anderzijds disciplinaire maatregelen of zelfs ontslag, terwijl het gros van de gangsters zijn straf ontloopt. De Marokkaanse maffia heeft ook de middelen om de politie voor te blijven. Marokko produceert 40.000 ton hasj per jaar, 80 procent van de wereldproductie, dat grotendeels via Spanje op de Europese markt terechtkomt. En dan hebben we het nog niet over de cocaïne, die via de haven van Algeciras binnenkomt. Of de Aziatische heroïne, die ook steeds meer via Marokko en Spanje Europa binnenkomt. 

In plaats van de politie te voorzien van even krachtige boten, heeft men in enkele plaatsen de RIB’s verboden, maar veel effect heeft dat niet. Dan meren die in Marokko aan en worden ze enkel nog gebruikt voor het overzetten van ladingen, of de bendes verplaatsen hun trafiek naar locaties verderop aan de kust, tot aan Cartagena en nog noordelijker. Daardoor komen ze terecht op het territorium van andere bendes en volgen er gewelddadige confrontaties. Er zijn afrekeningen bij de vleet en samenwerkingen kunnen van vandaag op morgen omslaan in bloedige vetes, ook binnen de nationaliteiten zelf. Dat werkt door tot in Nederland en België, want in Marokko behoort iedereen tot een van de vijf grote familiestammen. Men legt dus over grenzen heen vrij makkelijk contacten. Niet voor het vredevol opzetten van een gezellig couscous-restaurantje, maar voor het activeren van smokkelroutes, dikwijls ook voor wapens en terroristische doeleinden.

Veel van de smokkelroutes - van Marokko via Algeciras en Barcelona naar Parijs, Brussel en Amsterdam - en safehouses worden ook gebruikt door terroristen en wapensmokkelaars. Dat is geen toeval, want veel salafisten in onder meer Molenbeek zijn voormalige junkies. Denk maar aan het geval van Salah Abdeslam, verdacht van betrokkenheid bij de aanslagen in Parijs in november 2015, een schietpartij in Vorst en de aanslagen in Brussel van 22 maart 2016. 

Gezien de bloedbanden kan wat in Marokko en Spanje gebeurt, dus ook van invloed zijn op de Lage Landen, met als uitschieters de narcosteden Amsterdam, Rotterdam en Antwerpen. Ik heb niet zoveel verstand van drugs hoor, als u meer wilt weten over het onderwerp moet u bij dr. Teun Voeten wezen, die zelfs gepromoveerd is in Leiden. Op dope!  Zijn boek Drugs. Antwerpen in de greep van Nederlandse syndicaten is een absolute pageturner. 

In Spanje loopt het steeds meer uit de hand. Drugsbendes waartoe ook Colombianen en Marokkanen behoren, hebben de politie laten weten dat zij, als de overheid niet stopt met hen voor de voeten te lopen, bomaanslagen zullen plegen op toeristische hotspots aan de Costa del Sol. Welke schade het Spaanse toerisme daarmee kan worden toegebracht, maakten soortgelijke bomcampagnes van de Baskische terroristische beweging ETA zoveel jaren geleden al duidelijk. En de drugsmaffia is er toe in staat. Als ermee wordt gedreigd, wordt het vroeg of laat ook uitgevoerd. Nu al werden politiemensen afgeranseld of zelfs vermoord, het is wachten op het vermoorden van een magistraat of een bomaanslag.

Wat nu nog een granaat is, kan morgen een bomauto zijn. Men spreekt van infiltratie van politiek en economie. Dat de drugsmaffia de overheid probeert te infiltreren, zowel de politiek als de administratie en politiediensten, is al duidelijk aangetoond, ook in Marbella. De grote drugsbazen zijn onberispelijk geklede zakenmensen die zich zonder verpinken mengen tussen de beau monde van de politiek en de economie. Het is niet nieuw. Al in de Franco-tijd vestigden zich onder meer in Marbella maar ook elders bijvoorbeeld beruchte Britse criminelen. Maar er is nog een groot verschil. Dat waren traditionele gangsters die banken en geldtransporten beroofden en elkaar overhoop schoten. Beruchte en gevaarlijke jongens, toegegeven, maar in vergelijking met de huidige genadeloze narcos relatief brave boys. Had je een van hen bedrogen, dan riskeerde je je knieschijven of een kogel in het hoofd, loop je de narcos in de weg, dan riskeer je dat je hele familie wordt geliquideerd. Ter afstraffing en als voorbeeld. 

Het is niet uitzonderlijk dat men bij huiszoekingen vaststelt dat zo’n dealer van amper zeventien duizenden euro’s onder de matras bewaart. In Nederland gaat men ver in het kaalplukken. Daar moet zo'n jonge Marokkaan van achttien achter het stuur van een gloednieuwe Audi toch maar mooi uitleggen hoe hij aan het geld komt. Cash betalen wordt steeds moeilijker. Soms rest hen niet anders dan luxegoederen te kopen, vooral dure horloges zijn sterk in zwang. En de rest wordt in dikke pakken cash verborgen onder de kledij van moeder en oma die op vakantie naar Marokko worden gestuurd. Daar wordt druk geïnvesteerd in vastgoed.

De grote jongens zitten nu echter in Dubai, het nieuwe Zwitserland, waar geen vragen worden gesteld, als je maar voldoende geld binnenbrengt. Overigens wordt de hasjhandel in Marokko gecontroleerd door de koninklijke familie, die op elke transactie een stevige percent heeft. Dat dit wordt nageleefd, wordt verzekerd door de politie en het leger. In Marokko zit zowat iedereen in de hasjhandel, ook binnen de overheid, die corrupt is van de hoogste tot de laagste echelons. En bij de hasj is de coke gekomen, die via Kaapverdië en West-Afrika tot in Tanger belandt en daarna Fort Europa binnenkomt. 

Een andere nieuwe en winstgevende trafiek is die in migranten. Geen politieke of economische vluchtelingen, maar migranten die er tot 10.000 euro voor over hebben om vanuit Marokko naar Europa te worden gebracht. Een zeetochtje van nog geen twintig minuten. Het is duidelijk dat er zonder het fiat van de koning, niets gebeurt. Hetzelfde geldt trouwens voor een consequent repressief optreden dat schaarste veroorzaakt. Ooit heeft de Marokkaanse koning onder internationale druk de trafiek stilgelegd. Het gevolg was niet alleen sociale onrust in Marokko, maar ook meer problemen in steden als Marseille, Parijs en  Amsterdam, waar men de klanten niet meer kon bedienen en er gevochten werd voor elke lading die toch nog door de mazen van het net glipte. Uiteindelijk heeft men de koning stilzwijgend toegelaten de ban weer op te heffen. Legalisering is de enige werkbare oplossing. Mensen voorhouden dat ze niet mogen gebruiken, werkt al evenmin als mensen zeggen dat ze niet mogen drinken, roken of junkfood mogen eten. En de drooglegging in de Verenigde Staten heeft ook geen aarde aan de dijk gebracht, daardoor is ook niemand gestopt met drinken, wel integendeel. Het stelde de mafia zelfs in staat uit te groeien tot een enorme georganiseerde macht.

Pero bueno…

Ivo raadde me nog aan naar het Andalusische Almeria te gaan, dat van alle Spaanse het steden het hoogste percentage islamitische inwoners heeft. Ook het binnenlandse toerisme aldaar bestaat hoofdzakelijk uit mohammedanen. Maar het was mooi geweest, want ik had heimwee naar de Algarve.

Ivo bracht mij in zijn bolide naar het treinstation van Magale, waar ik de snelheidstrein naar Sevilla zou pakke, en vanaf daar verder naar Faro, als een pauper met de bus. Ik was benieuwd wat mijn maat nou vond van de islamisering en eurabisering van Andalusië, want daar hadden we het tijdens onze epische kroegentocht door Andalusië nog helemaal niet over gehad. Ivo: 

"Ja, Tuurke daar vraag je me wat. Of ik even kan duiden in hoeverre de islam wortel aan het schieten is in mijn geliefde Spanje. Welnu, ik heb geen flauw idee, en dat is gelijk ook een aanwijzing voor het antwoord op jouw vraag: het thema speelt hier gewoon niet zo. Tenminste, in Málaga, waar ik nu een kleine vijf jaar woon, merk je niets van oprukkende baardmannen, halal-gelal en geloofsfanatici die je met hun gebedskleedjes van de stoep drukken als ze op een drafje naar het vrijdagmiddaggebed rennen.

Als ik op een heldere dag vijf minuten landinwaarts de bergen inrij, zie ik in de verte de contouren van het Marokkaanse Rifgebergte. Daar wonen vrij veel moslims, zoals jij vast ook wel hebt geleerd tijdens jouw studie. Maar hier is de islam is voornamelijk iets van het verleden. In het centrum ligt op de Gibralfaro-berg het Moorse Alcazaba (fort). Veel dorpen in de omgeving hebben Arabische namen en de Andalusische keuken heeft onmiskenbaar Moorse invloeden. Maar dat is een erfenis van pakweg 700 jaar geleden. Stokoude politiek, zou wijlen Pim Fortuyn zeggen.

In Spanje is iedereen welkom. Geen volk is gastvrijer dan het Spaanse. Maar probeer niet om jouw cultuur of godsdienst aan ze op te dringen. Dan leer je een heel andere kant van Pepe en María kennen. Zelf vind ik dit een gezonde houding. Ik denk er ook zo over. Om een voorbeeld te geven: ik heb een bloedhekel aan stierenvechten. In mijn ogen is het pure dierenmishandeling, en als dit in Nederland zou bestaan zou ik op de barricaden gaan staan om het af te schaffen. Maar hier niet. Geen onvertogen woord erover. Het is onderdeel van de Spaanse cultuur. En ik ben hier willens en wetens gaan wonen. Dat hoefde niet. Die keuze heb ik gemaakt. Ik ben hier te gast en daar gedraag ik mij ook naar.

Hier wordt dus van je verwacht dat je je aan de Spaanse mores aanpast. In tegenstelling tot Nederland zie je hier nauwelijks djellaba’s en hoofddoekjes op straat en al helemaal niet achter de kassa van de supermarkt. Er is godsdienstvrijheid in Spanje, maar het is en blijft een Rooms-Katholiek land. Hier loopt men uit voor de vele processies, vooral gedurende de Semana Santa (Paasweek), waarbij ellenlang met loodzware heiligenbeelden door de straten wordt gesjouwd. Maar geen iftars op de kazerne van de Guardia Civil. Geen denken aan. En tijdens kerstmis staat er gewoon een knoert van een kerstboom in het stadhuis. Geen gemekker over “gevoeligheden”. Er is 1 (één) moskee in Málaga, ergens buiten het centrum, en niet op iedere straathoek."

Ivo vervolgt: *"Dat is denk ik de voornaamste reden waarom men hier de islam niet echt als een bedreiging ziet. Nou, oké, ook hier zijn de “Moros”, zoals men Marokkanen hier nog steeds noemt, oververtegenwoordigd in de statistieken wat betreft gewelds-, drugs- en zedenmisdrijven. Maar voor de rest is het leven en laten leven. En waar Wilders zijn “minder, minder” uitspraak deed, zou men hier op het ogenblik bijna het tegenovergestelde zeggen. Nou goed, weliswaar niet uit volle borst brullend, maar dan toch stilletjes zou men kiezen voor “meer, meer”. Want het zijn voornamelijk Marokkaanse seizoenarbeiders die hier de groenten en het fruit plukken. Door onder andere restricties wegens COVID-19 zijn de grenzen min of meer gesloten, met als gevolg dat het groente en fruit hier flink duurder is geworden. Want geen enkele Spanjaard haalt het in zijn hoofd om voor 4 euro per uur aardbeien te gaan plukken. *

Een andere reden voor de sluiting van de grenzen is overigens van een heel andere aard. Begin vorig jaar werd Brahim Ghali, leider van POLISARIO, dat strijdt voor een zelfstandige Westelijke Sahara en in Marokkaanse ogen een terroristenleider, in een Madrileens ziekenhuis opgenomen met een COVID-19 besmetting. De Spaanse regering dacht dat ze dit wel stil konden houden, maar dat bleek dus niet het geval. Toen de Marokkaanse koning Mohamed VI (je weet wel, die man die een miljoen horloges in zijn bezit heeft maar desondanks niet echt bij de tijd is) daar lucht van kreeg waren de rapen gaar. En dreigde Mohamed de grenzen te sluiten en de diplomatieke betrekkingen te verbreken. Welnu, ook daar heeft geen enkele Spanjaard tegen geprotesteerd."

Wijze woorden van mijn geleerde vriend. Don Arturo’s karavaan trekt verder. Ik moet aan het einde van de maand naar Parijs, Roubaix en Brussel, en vanaf daar vlieg ik in gezelschap van mijn mattie Rob Muntz naar Albanië en verder met de bus naar Kosovo en Bosnië. Deze drie kansenparels komen op speciaal verzoek van Brussel bij de EU en dat wordt lachen. In naam zijn deze entiteiten mohammedaans qua etniciteit, maar ik weet uit ervaring dat er daar sprake is van een verlichte islam, dat wil zeggen: veel Wein, Weib und Gesang en weinig minaretgetetter. We gaat het inshallah meemaken, in de volgende afleveringen van Safari Eurabia, begin februari. Houdoe!

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet, een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuurgevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: