Geenstijl

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Na Spanje, België en Frankrijk is zijn trein nu aanbeland op het Keulse Hauptbahnhof

Net toen ik dacht: eigenlijk zijn die Duitsers best tof, gebeurt het. In de trein van Keulen naar Berlijn drink ik in de eerste klas een mok typische laffe Duitse filterkoffie. Ik doe het masker af en onmiddellijk beginnen drie kutmoffen hysterisch te schreeuwen: Masker op, masker op! Hoe kan ik dan koffie drinken, vraag ik verbijsterd, en of ze niet so laut willen schreien! Mijn oren werken prima, danke schön! Bij elk slokje even het masker af, luidt het Befehl. Ze willen de conducteur er bij roepen, en ik begin over de Stasi, wat niet goed valt. De oorlog hou ik er maar buiten vandaag. 

Het doet me denken aan dat weekeinde met mijn toenmalige schoonfamilie in het Zwarte Woud. We hadden een prachtige huis gehuurd en in het lommerrijke laantje stond nog één ander huis. We waren met drie auto's en stonden de bagage uit de auto's te halen, toen het buurvrouwtje uit het raam ging hangen en schreeuwde: BLEIBEN SIE DA NOCH LANGE STEHEN? Moet je voorstellen dat je op zo'n moment een neger, zigeuner of Tamil bent! 

De Duitsers zijn meesters in het corrigeren van anderen: niet door rood lopen, niet naast elkaar fietsen, niet met fiets over zebrapad und so weiter und so weiter. In de treinstations van Keulen en Dusseldorp wemelt het van de Sturmabteilungen die alleen maar in de gaten houden of de passanten hun masker wel goed op hebben. Een soort boa's maar dan echt eng. Ik was net in Frankrijk en Spanje waar ze veel relaxter zijn en sowieso bijna alle regels hebben laten schieten. Duitsland is volgens mij het laatste bastion van coronaparanoïa. 

Het land was lang mijn grote liefde. De ouders van mijn schoolvriendje Bobbie baatten het Protestants Militair Tehuis (PMT) in Ede uit, een pretpark vol flipperkasten, biljarttafels en kaartende militairen. Ik heb daar leren zuipen, vloeken én de soldatentaal geleerd, met schitterende termen zoals achteruit eten (kotsen), rukbunker (slaapzak), nukubu (nutteloze kutburger), neukteugels (bretels), lulijzer (microfoon), loho (lompe hond) en kutsoppen (douchen). 

Een paar keer per jaar ging ik met het hele gezin van Bobbie naar het het PMT in het Duitse Blomberg, waar zijn vader eerder de scepter had gezwaaid. Ik sprak al een aardig mondje Duits, zoals iedereen in het grensgebied. We keken naar de Duitse tv, met Tarzan, die Sendung mit der Maus, Der Kommissar, Tatort en Klimbim (met heel veel tieten). Legerbasis Blomberg stond geheel in het teken van de Koude Oorlog en de Russen konden elk moment binnenvallen.

Ik luisterde naar Heintje, Rex Dildo en het Grote Rukken begon. Met Rob Muntz maakte ik voor de bekroonde serie De Inburgerking een nostalgische en vooral hilarische Duitsland-special, een hommage aan de door onze oosterburen verrijkte jeugd. Jaren later was ik als razende reporter voor de Groene Amsterdammer veel in Duitsland, met een bijzondere aandacht voor extreem-rechts en etnische minderheden. Ik interviewde veel neonazi's en was in Solingen, kort na de aanslag op de Turkse familie. Die aanslag had de meest bespottelijke collectieve verstandsverbijstering van het Nederlandse volk ooit tot gevolg: protestkaartenactie Ik Ben Woedend. 

Weer veel later woonde ik een paar maanden in Berlijn. Ik was in de ban van Egon Erwin Kisch, de razende reporter op wie Kuifje is gebaseerd en deed research naar Kisch, die er correspondent was. Een driedelige zeer scabreuze radioserie in zijn voetsporen, door zeven nieuwe Europese lidstaten, was het gevolg. Sindsdien was ik niet meer in Duitsland. Nu ben ik terug voor Safari Eurabia.

Ik begon in Keulen, waar ik had afgesproken met mijn zeer goede vriendin Hanny Roskamp, die tevens als bodyguard ging functioneren in het ruige door Turken gedomineerde nachtleven van de odeklonjestad. Hanny is kwantumchemica en we kennen elkaar uit de tijd dat we werkten voor het helaas ter ziele gegane cultblad Blvd. Zij was gespecialiseerd in alle mogelijke chemische drugs, ik - meer old school - in reportages over de cultus van heroïne en cocaïne. 

Hanny schreef een paar bestsellers, zoals De Houdbare Vrouw, en is - hoofdzakelijk in de privésfeer - gespecialiseerd in Cubaanse boksers. We googlden naar Cubaanse salsatenten in Keulen en daar wemelt het van. De islamsafari kon nog wel een dagje wachten en we gingen eerst geheel in de tijdgeest een hapje eten in restaurant Sankt Petersburg.

Een gast van het restaurant schreef in een Google-recensie: “Geweldige keuken! Maar vertel uw landgenoten in Rusland alstublieft dat Poetin liegt over de oorlog in Oekraïne”. Het antwoord van eigenaar Andrei Ermolenko: "We denken dat al onze landgenoten met een gezond verstand weten dat de invasie van Oekraïne een misdaad tegen de menselijkheid is. Onze Oekraïense en Russische werknemers blijven bij elkaar en hebben geen verschillende meningen over deze ramp.”

Daar moesten we heen, ook al vond ik een bericht op Facebook-wandje van de Russenhut zéér alarmerend: Herzlich Willkommen im Sankt Petersburg, dem einzigen russischen Restaurant ohne Wodka! Nou ja! 

Het restaurant was lekker oostblokkerig kaal en sober, en een miezerig obertje met een treurige snor moest in zijn eentje alle tafeltjes bedienen: een kruising tussen Manuel in Fawlty Towers, Mister Bean en Abraham Bueno de Mesquita (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn). De ober bleek uit Moldavië te komen en is dus een soort Roemeen en bepaald geen Oekraïner. Oekraïners hebben we die avond überhaupt niet gezien in het "vredesrestaurant", dat de Oekraïense vlag op een groot televisiescherm had gezet. De borsjt was prima, net als de blini's maar daar moet natuurlijk wodka bij: het perfecte huwelijk. En kaviaar was er ook niet. Wel roodoranje visseneitjes, de pauperkaviaar. Gelukkig was er voldoende Georgische wijn en Georgië is nu eenmaal de bakermat van de wijn.

Hoewel mijn islamsafari pas de volgende dag zou beginnen, hadden we besloten om Hanny als lokhoer in te zetten (met een hele korte rok, ondanks de kou) bij de Hauptbahnhof, waar destijds met oud en nieuw honderden naffers vrouwen mishandelden, aanrandden en beroofden. 

Tariq Ramadan-groupie, moslimknuffelaar en islamapologeet Anja Meulenbelt  ging kort na de Noord-Afrikaanse seksoproer op haar Facebook-wandje vol op het orgel tegen columnist Stephan Sanders. Uit haar warrige tekst bleek dat ze de afschuwelijke verhalen van haar roomblanke zusters over verkrachting, aanranden en bepotelen niet geloofde. De strekking was dat getinte mohammedaanse mannen dat niet doen.

Sanders (die ik ken als een ondeugende anarcho-liberaal) had volgens Meulenbelt de homovariant bedacht van het nieuwe rechts-populistische ‘linkse feministen zweren samen met islamisten-verhaal’, een slimme manier om racist te kunnen blijven en tegelijk nog even af te rekenen met de oude vijand: het feminisme. Volgens Meulenbelt spuwde Sanders zijn gal vooral op blanke heteroseksuele linkse mannen die elkaar overtroeven als het gaat om ruimhartigheid bij het asielbeleid want het zijn deze mannen die het minst te stellen zullen krijgen met aanranding en potenrammerij. Meulenbelt eindigt haar tirade met een cryptische, haast Korsakoviaanse conclusie: asielzoekers zijn volgens Sanders vaker potenrammers dan onze eigen Hollandse jongens (wat feitelijk op geen enkele manier is aangetoond), want in Jamaica worden homo’s verbrand en linkse hetero’s kan dat niets schelen (sic). Ik heb die laatste zin een keer of honderd gelezen en snap nog steeds geen biet van deze dialectische diarree. 

Geen Noordafrikaanse roofdieren dus (in ieder geval werkte het lokrokje van Hanny niet) maar er waren wel heel veel junkies en dealers van Turkse en Noord-Afrikaanse snit, die scharrelden rond de Currywurstbude op de Breslauer Platz. Ik raakte in gesprek met de Turk Hakan, die ons wel even zijn Raucherecke wilde laten zien, in een gemütliche portiek. Toen de sympathieke gebruiker zich net keurig had geïnstalleerd had met al zijn kookspulletjes en andere attributen, kwam er een politieauto met zwaalichten aangereden die met piepende remmen stopte voor Hakan's Raucherecke. De buren hadden gebeld! Zo ken ik ze weer! Wegwezen, siste ik naar Hanny, want de politie is mijn beste vriend maar niet de Deutsche Bullen. Ik ben een paar keer anaal gevisiteerd door de moffen bij grensovergangen en dat was geen pretje. Mijn reet is geen amusementspark. 

We kwamen op adem in een Cubaanse tent, die geheel door Turken werd gerund, tot grote teleurstelling van Hanny. Geen Cubaanse boksers vanavond. Van de barkeeper horen we dat alle Cubaanse tenten door Turken worden gerund. We bestelden een Zacapa-rummetje (23 jaar jong) uit Guatemala en dat was dom in deze tourist trap want we kregen iets onvoorstelbaar goors, iets wat leek op Hollandse vieux met een paar extra scheppen suiker. Vuile gore ladenlichters! Amini sikiyim! Ibne! Ananin amina kale kurar sabah aksam mac yaparim! 

Het werd tijd voor een vrolijk afzakkertje in Schwulenbar Die Mumu, waar de eigenaar geen Turk was maar een heuse valse Mantafahrer-nicht, zeg maar Gerard Joling maar dan ordinair. En zo begon mijn mohammedanensafari door Mofrika geheel naar wens. Allahasmaladik.

P.S. Wat deed Henk Spaan in de Stadtbahn van Keulen? Auditie als Fleischbaum-clown in een Duitse krimi? Vragen, vragen, vragen...

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuurgevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: