Geenstijl

Nieuw op GeenStijl: Arthur van Amerongen soept door de hete teeks van deze week in zijn nieuwe rubriek Soep van de Week, vandaag tevens ook Stamcafé. Vanaf nu: iedere week!

De toon moet niet gematigd worden! Hij moet feller! Het debat moet keihard worden. De begrippen hebben andere definities nodig. De oude generalisaties (tolerantie, multiculturele samenleving, lafheid, toon, vrijheid, vrijheid van meningsuiting, et cetera et cetera) hebben zichzelf opgeblazen en dienen opnieuw geformuleerd.

De politieke maden kruipen verder, de strontvliegen zijn teruggekeerd op hun eigen mesthoop; ik heb uit beleefdheid mijn hoed afgezet, maar als ik hem op mijn hoofd plaats, blijkt hij volgekakt te zijn met de diarree van onze opinieleiders: “Het gaat de verkeerde kant op.”

Theodor Holman in de Groene Amsterdammer van 14 januari 2005 (twee maanden na de moord op Theo van Gogh).

Eric Smit en het Heintje Davids-effect

Ik moest aan de tirade van Theodor denken toen ik de larmoyante, pathetische jammerklacht zag van Eric Smit op X. De gewezen CEO van Follow the Money kan de keiharde toon niet meer aan en vertrekt voor de zoveelste keer.

Smit lijkt potverdorie Heintje Davids wel. Dit is zijn zwanenzang:

“Ok, dat is het. De drek die hier voorbij komt was al heel lang niet meer te harden, ik kap er nu definitief mee. Een sociaal medium kan beter niet commercieel te zijn, of moet op zijn minst een maatschappelijke missie hebben. Hup Akwasi.”

Laptopdief, huisjesmelker, volkshitser, geweldoproeper en chanteur Akwasi, afkomstig uit een welgesteld geslacht van slavenhandelaren, zat maar om één reden bij De Slimste Mens: om clickbait binnen te harken voor de NPO. Bij de redactie van het quizje weten ze donders goed dat de man nog meer gehaat wordt dan Kaag, Emine Uğur, de huismoslima van Trouw en de bipolaire obese kamerolifant Asha Ten Broeke bij elkaar, en dat het schaamteloos etaleren van deze pipo tot een stroom van reacties op Twitter zou gaan leiden.

Eric Smit heeft samen met Akwasi, the house person of colour van de NPO en de MSM én KRO-NCRV de oorlog verklaard aan Twitter. RTL Nederland wordt dit jaar overgenomen door DPG Media en de sokpoppen van Unilever Televisie buigen nu al als knipmessen voor de bazen in Vlaanderen. De hoge heren in België krijgen enorme subsidies van Brussel en hier geldt dus het spreekwoord: wiens brood men eet, diens woord men spreekt.

Maar waarom huilt Eric mee met de woke wolven in het bos?

Eric leerde ik kennen tijdens de boekpresentatie van Het Verdriet van Gouda van Margriet Marbus. De happening werd mede door de aanwezigheid van vrouwenmagneet Smit - de groupies stonden in de rij voor het toilet - dusdanig druk bezocht dat Margie Barmus aan Unu, de toenmalige president van de Hells Angels, gevraagd had om de orde te bewaken.

Eric Smit, de Nijmeegse Herman Brood

Eric trad op met zijn band, stevige rock in het genre van Bad Company en The Free, en ik moet zeggen dat hij een prima stem heeft. De Nijmeegse Herman Brood is een aardige, bepaald niet politiek correcte gast die net als zijn grote voorbeeld niet vies van een wijntje, een trijntje en een nakkie is en toentertijd gelijktijdig een voorbeeldig bestaan leidde als family man. Ik vroeg op het toilet of het kenmerkende litteken op zijn gezicht echt was, of dat hij die had laten zetten in het kader van zijn street credibility. De tribal bleek echt.

Jaren later belde hij mij op, met het verzoek of ik voor Follow The Money een diepgravende reportage wilde maken over cocaïnegebruik op de Amsterdamse Zuidas. Ik maakte een rekensommetje en noemde een realistisch bedrag, waarbij inbegrepen zat: een honorarium, een retourticket van Faro naar Amsterdam (business class Transavia), een hotelkamer en uitbundige bacchanalen met de snuivende klerken, om zodoende hun vertrouwen te wekken. In de séjour was ook nog een half onsje Colombiaans marcheerpoeder verwerkt. Participating journalism op zijn best.

Het bleef heel lang stil aan de andere kant van de lijn en dat ging hem dus niet worden. Toen kwam ik met een briljante oplossing, altruïstisch als ik ben: “Smitje, je moet gewoon een mannetje van de rioleringsdienst omkopen en die een paar weken lang de stront en de pis van die bengels van de Zuidas laten testen, dan heb je een prima beeld van de situatie, met exacte cijfers. Zulks doen ze al jaren in Volendam, Urk, de Tweede Kamer en het Europees Parlement.”

Nooit meer iets gehoord van Eric Smit.

Ruim een half jaar geleden maakte Smit bekend dat hij de Twitter-app van zijn telefoon had verwijderd. En afgelopen oktober kondigde hij aan dat hij X voorgoed ging verlaten.

“Who cares,” dacht ik.

De woke financiers van Eric Smit: volg het geld

En nu gaat Smitje met die andere gewezen Quote-krabbelaar, Sander Schimmelpenninck, zielig doen op Mastodon. Orkut, IRC, ICQ, Gab, Parler, Clubhouse, MSN Messenger, Napster, Myspace, Google+, Hyves, Netlog, Habbo, Helloo, CU2, Friendster en Second Life gingen Mastodon voor.

Het enige dat mij stoort aan Eric’s afscheidstwiet, is de strijdkreet “Hup Akwasi”. De reden dat de roomblanke 7 vinkjes-meneer openlijk zijn steun betuigt aan de boef Akwasi, heeft te maken met zijn woke financiers: linkse clubjes en de overheid. Kijk maar even naar dit plaatje. Smitje doet graag deugen voor zijn mecenassen!

Spetteren in het riool

Ik ben het helemaal eens met Theodor Holman, die schreef dat het debat veel feller en keihard moet worden. Laat de stront toch lekker spetteren in dat X-riool. Tiepjes als Smitjes willen kennelijk terug naar vroeger, toen het leven nog overzichtelijk was: men kakelde al naargelang van zijn of haar verzuildheid de commentatoren van Tros Aktua, Achter het Nieuws, Brandpunt of Hier en Nu na.

G.B.J. Hiltermann kwam op zondag met een keurige analyse over het Rode Gevaar en daarna gingen de gewone mensen gerustgesteld verder met het savoureren van spruiten en slavinken.

Maar ook vroeger werd er heerlijk gescholden, al gebeurde dat hoofdzakelijk in kranten en weekbladen en moest de lezer vaak lang wachten op een reactie op een polemiek.

In Nieuw Holland, Van Deyssels beroemde letterkundig manifest dat in het schitterende De scheldkritieken staat (hier gratis te lezen), wijdt de schrijver uit over ‘polemizeeren’:

“(…) maar de hoogste trap is weer het schelden, met geestig, nieuw, levend-geheelde scheldwoorden, het schelden zóo, dat de scheldbladzijde tot de zwiepende geeseling der satyre, of tot een massief stuk verontwaardiging-, toornproza wordt. Men moet zóo schelden, dat de daarmee volschreven bladzijde zelf het ‘uitmuntend werk’ is, dat ons tot streng-zijn bevoegd maakt.”

Verrotte Vis & Schrijvende Apen

Twistschrijvers als Lodewijk van Deyssel, Multatuli, Gerard Reve, W. F. Hermans, Martin van Amerongen, Jeroen Brouwers, Hugo Brandt Corstius, Renate Rubinstein, Rudy Kousbroek en Gerrit Komrij waren meesters op degen, floret, sabel of alle wapens. Het was gewoon een eer als je door deze polemisten voor verrotte vis werd uitgemaakt. In het nabije verleden was er een fijne fittie tussen Joost Zwagerman en Anil Ramdas over de PVV, maar die kijven nu verder in het nirwana.

Tegenwoordig tikt het gros van de columnisten zich gelijk schrijvende apen het eelt op de klauwen tegen Wilders. Zonder enig resultaat, want volgens de peilingen zouden bij de volgende verkiezingen 3 miljoen mensen op de PVV stemmen.

In het rijtje twistschrijvers horen uiteraard ook Pamela Hemelrijk en Theo van Gogh. Van Gogh’s grote voorbeeld was Mandarijnen op zwavelzuur van Willem Frederik Hermans. Hermans schreef op 22 februari 1955 aan Gerard Reve: ‘_Ik ben al tevreden als ik een boek kan achterlaten, waarin mijn volledige afschuw van wat er in de Nederlandse letteren voorvalt, is opgetekend. Dat is de enige bedoeling van Mandarijnen op Zwavelzuur. Niet dat het helpt. Niemand. Mij zelf niet eens._’

De bolle Gogh

De langverwachte biografie van Theo van Gogh - mijn uitgebreide recensie staat aanstaande zaterdagavond op GeenStijl - heb ik net uit en de pageturner dendert door als een rollercoaster, bijna zevenhonderd pagina’s lang. Jaap Cohen heeft de biografie vol begrip en empathie geschreven, een hemelsbreed verschil met de biografie van Ischa Meijer die een behoorlijk zuurgraad kent, hetgeen volgens Connie Palmen te maken heeft met uiterlijk en de seksuele geaardheid van de schrijfster van de biografie: In de podcast ‘Met Groenteman in de kast’, legt Palmen uit waarom zij Annet Mooij ongeschikt acht als biograaf van Ischa: Mooij is lesbisch en onaantrekkelijk bovendien.

De Bolle Gogh schetst een perfect tijdsbeeld van vooral de jaren ‘80 en ‘90 - Cohen is historicus - en vooral voor generatiegenoten van Van Gogh is het een sentimental journey, zij het dus in een achtbaan. Mensen als Theo worden niet meer gemaakt. Ik mis die bolle op zijn fietsje, net zoals ik Herman Brood op zijn step mis. En mijn god, wat kon Theo iedereen op stang jagen en het bloed onder de nagels vandaan halen. In vergelijking met Theo ben ik klein bier, maar ik ga het toch elke week proberen, in mijn Soep van de Week. Smakelijke voortzetting!

p.s. Als uitsmijter nog een relevant verhaal uit de oude doos, over Theo en de vrijheid van meningsuiting.