Geenstijl

De Profeet van Molenbeek is weer op reis! De oorlog tussen Englishness, islam, wokeness en politieke correctheid

Reizen kan mij niet treurig genoeg zijn. Ik zit op de luchthaven van Faro te wachten op mijn Ryanair-vlucht naar Manchester en de zalige tristeza is al losgebarsten. Wat een feest: stokoude kreeftrode Britse kerels - uitpuilende bierbuiken onder t-shirts met het logo van hun favoriete voetbalclub of de kop en naam van David Beckham, genietend van hun glazen ontbijt terwijl hun vrouwen - tattoos, doodblond, uitgedroogde reptielenkop, spataderen, geil hemdje met tijgermotief, legging, Crocs - slappe thee met melk slobberen en duidelijke ontwenningsverschijnselen vertonen omdat ze al een kwartier niet hebben gerookt. 

De komende veertien dagen bezoek ik in het kader van Safari Eurabia zelfmoord-opwekkende oorden als Blackburn, Bradbury, Burnley, Bradford, Leeds, Dewsbury, Huddersfield, Rotherham, Southampton en Didsbury. Het zijn allemaal vervallen industriesteden met aanzienlijke moslimpopulaties. In Bradbury zijn de mohammedanen zelfs in de meerderheid. 

Blackpool is nog niet geïslamiseerd maar daar ga ik puur voor de gezelligheid heen. Ik overwinterde wel eens in de bergen in Benidorm en niets maakt mij blijer dan C-artiesten uit Blackpool (buiksprekers, goochelaars, stand up comedians, crooners die Tom Jones en Shakin’ Steven nadoen en natuurlijk de onvergetelijke Sticky Vicky, inmiddels opgevolgd door haar dochter) die in de herfst neerstrijken aan de Spaanse costa’s.  

In mijn rugzakje heb ik een boek van Ed Husain: Among the Mosques. A Journey Across Muslim Brittain. Het kwam vorig jaar uit en is bijzonder alarmerend. Ed Husain, ex-salafist en wereldwijd gerenommeerd academicus, beschrijft een Engeland dat precies past in het plaatje van Eurabia: no-go area’s voor blanken (nir vir moslems), kindertjes die worden aangevallen omdat ze blank zijn, hele wijken waar Talibanoïden een waar schrikbewind voeren en vrouwen die de deur niet uit mogen en nog net geen zweepslagen krijgen van de shariapolitie als ze dat wel doen. 

Kortom: de ware islam volgens de Arabische en Pakistaanse baardmannen in hun schattige non-binaire jurkjes, haar en baard met henna geverfd op de manier van de Profeet.

En dan is er nog de plaag van geweld door de al dan niet belijdende leden van de Religie der Liefde: de intersectionele drugsbendes (een gouden huwelijk tussen personen van kleur en mohammedanen van diverse pluimage) én last but not least: de groomers van Rotherham. Deze kroemers (zou Kordon zeggen, bulderend van het lachen) waren alle van Pakistaanse afkomst en werden jarenlang beschermd door de Labour-partij van de antisemiet en kastsalafist Jeremy Corbyn omdat de openbaring van het schandaal een slechte uitstraling op het mohammedaans stemvee zou hebben. 

Ik las het boek van Ed Husain in één ruk uit (pun not intended) en met mijn cynische Veluwse boerenverstand dacht ik: eerst zien, dan geloven. Ik heb dat ook met Rosengård, de wijk van Malmö waar ik eind deze maand met professor Teun Voeten heenreis voor GeenStijl. Rosengård moet nog gevaarlijker zijn dan de sloppenwijken van Johannesburg, Lagos en Cali bij elkaar. Nou, dat wil ik dan wel eens meemaken. 

Een ding is zeker: het gaat intens mistroostig worden en ik hoop dan ook vurig dat het de hele tijd regent. Een flinke voedselvergiftiging na een bedorven halal curry of halal kebab (de Wraak van de Profeet) zou de spanningsboog van mijn travelogue zeer ten goede komen, Nogmaals: reizen kan mij niet treurig genoeg zijn.

Zo spoorde ik ergens in de jaren zeventig, hartje zomer, naar Griekenland. Halverwege de Balkan waren de plees dermate vol gescheten dat het hygiënischer was om naast de pot te bouten dan op de grote hoop, die zwart zag van de feestende vliegen. Het matglazen raampje kon niet open, anders had ik, netjes opgevoed, mijn poepertje wel naar buiten gehangen. Beleefdheidshalve ging ik toch maar boven die strontvulkaan bungelen. En jawel: de trein moest plotseling remmen en ik flikkerde met mijn witte kleren (toentertijd heel modieus) pontificaal in de mestvaalt. Uiteraard was het water in de trein op. Thessaloniki was verder weg dan ooit. 

Mijn literaire held qua intens deprimerende reisverhalen is de schrijver Bob den Uyl. In Een zwervend bestaan moet de claustrofobische schrijver, op vakantie in Portugal, noodgedwongen in een bomvolle trein reizen. Zijn andere optie was een nacht op het perron van Pampilhosa, een hotelloos gat met als enige bezienswaardigheid de hoogste palmboom die Den Uyl ooit had gezien. De misantropische Rotterdammer staat zodoende de hele reis tussen kijvende Portugezen en manden met kakelende kippen en hij beschrijft de bloedhete trein als een soort inferno van Dante. Ik was verzot op Den Uyl’s verdrietige hoofd, dat me doet denken aan James "Jimmy" Morgan McGill alias Saul Goodman, de malafide advocaat uit de serie Better Call Saul (de eerste drie delen van seizoen 6 zijn van een buitenaards hoog niveau).

Den Uyl, Rotterdammer in hart en nieren, droeg altijd verfomfaaide kostuums en potloodventersregenjassen, zoop als een ketellapper en was een onverbeterlijke rokkenjager. Verder was hij volkomen neurotisch en werd hij geteisterd door fobieën. Bob verzon de Wet van Den Uyl: je vindt niet wat je zoekt, maar alleen dat wat je niet zoekt. Dat heet in deftig Nederlands serendipiteit. 

Ik spel tot afgrijzen van mijn Oxbridge-vriendjes elke dag de Daily Mail, en als ik die krant mag geloven heeft Engeland de oorlog met politieke correctheid, wokeness en de islam allang verloren. Ik smul van de berichten over waarschuwingen die heruitzendingen van Fawlty Towers, Little Brittain en Monty Python nu begeleiden. Kwetsend! 

Of berichten over keurige, onverdachte Engelse artsen die eisen dat we niet langer zwangere vrouwen mogen zeggen maar zwangere mensen. Zwangere mensen zijn in de regel natuurlijk gewoon vrouwmensen zonder piemel en tieten maar met een dun, welhaast Chinees vlasbaardje en een paar tokkietattoos en steevast een non-binaire overduidelijk potteuze levenspartner. Waarom doet een vrouw die man wordt het nooit met echte kerels? Is hun homofoob? 

Mijn hamvraag tijdens mijn Magical Misery Tour is: in hoeverre wordt Englishness met uitsterven bedreigd door de islam, politieke correctheid en wokeness?  

Bestaat mijn Engeland nog, het Engeland waar ik voor het eerst kwam als punk; het door vakbonden, mijnstakingen, Thatcher, smerige koffie en goor voer geteisterde Engeland? 

Toen ik laatst voor Safari Eurabia in Frankrijk was, bestond mijn Frankrijk gelukkig nog: het Frankrijk van de boeren en de vissers en de arbeiders, van Asterix en Obelix,van Louis de Funès, van de chansons, van Paul Bocuse (fusion? confusion!) en Auguste Escoffier, maar ook het Frankrijk van Albert Camus, Louis-Ferdinand Céline, André Gide, Jean Genet en André Malraux 

Ik hou van het Frankrijk waarmee Marine Le Pen en Eric Zemmour leurden tijdens hun verkiezingscampagne, het stille, ongehoorde Frankrijk dat walgt van de woke bourgeois-bohemiens en de technocraten in Parijs, het zielloze Frankrijk van Macron.  

Mijn Engeland is dat van ontbijten in de greasy spoon tentjes, die bijna verdwenen zijn, van de Marquee Club, de Roxy en de Vortex,  van voetbal en rugby (ik verheug me op mijn bezoek aan Huddersfield, de bakermat van rugby). Ik was nog nooit in de reeds genoemde steden en ken ze alleen van hun voetbalclubs en van de Huddersfield Giants. 

Ik huil niet zo vaak meer maar als ik echt wil grienen als een kind  - inderdaad met een slokkie op - draai ik Land of Hope and Glory, uitgevoerd in de Royal Albert Hall tijdens de Night of the Proms. Een bastion van Englishness, een zaal vol uitzinnige roomblanke Britten met gekke hoedjes, sjaaltjes en vlaggetjes. Dan hou ik het niet meer, vrienden, want die samenzang gaat door merg en been. Da’s andere koek dan met je lauwe biertje in een Amsterdamse gracht staat te pissen omdat Koning Pils jarig is. 

Bijna twintig jaar geleden was ik voor het laatst in Engeland en ik heb geen idee wat ik ga aantreffen tijdens mijn safari. Eerst maar eens naar Manchester: de Joodse gemeenschap (22.000) bezoeken om te checken of de kanaries de kolenmijn al aan het verlaten zijn, zoals in Frankrijk, België en Amsterdam. En ik pak natuurlijk een iftartje mee bij de mannenbroeders, en een vrolijk Offerfeest. Waar is die feessie? Bij de baardmannen in Blackburn! Fair & balanced als ik ben, ga ik natuurlijk ook langs bij Britain First. Het zal mij benieuwd of die nog rechtser zijn dan Sir Alfred Mosley en Enoch Powell, de laatst bekend van zijn rivers of blood.

Rule Britannia! Allahakkenbar!

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: