Geenstijl

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Ook in het Duitse Dusseldorp is het postmoderne eindtijd wat de klok slaat. Hoeren&soara's, en lekker veel kiekjes

Zo zit je in een Duitse trein lekker te genieten van een mok slappe Jacobs Bohnenkaffee en de Bild-Zeitung, zo word je aan reepjes gereten door een Syrische baardmans die allahoe akbar roept. Dat overkwam vier reizigers vorig jaar november in de ICE tussen Regensburg en Nürnberg. Verwarde man, verwarde man, riepen alle media braaf. Der Tagesschau wist al vijf minuten na de aanslag dat de beste man overduidelijk aan schizofrenie leed en dat dit akkefietje niets maar dan ook niets met de islam te maken had. 

In 2016 deed Der Tagesschau de gruwelijke moord op een 17-jarige studente in Freiburg - door een Afghaan die eerder in Griekenland al wegens moord veroordeeld was - af als fait divers en daarom hoogstens interessant voor een regionaal krantje. Omwille van de Willkommenskultur worden islamitische terreuraanslagen door de Duitse staatsmedia het liefst meteen in de doofpot gestopt maar dankzij internet is dat onmogelijk.  

De Duitse media zijn net zo politiek correct en laf als de Belgische. Zo werd de dodelijke aanslag op het Joods Museum in Brussel, op 24 mei 2014, door de landelijke media in eerste instantie afgedaan als een incident, de gebruikelijke reflex in Belgikistan als het om overduidelijk islamitisch geïnspireerd geweld gaat. Een moslima schreef op de website van een van de dagbladen: "Moslims doen zoiets walgelijks en lafs niet, dit moet daarom wel het werk van de Mossad zijn of van neonazi’s."

De aanslag vond op zaterdag plaats, een dag voor de Belgische verkiezingen. Tot de stembussen dicht gingen op zondag, bleven de autoriteiten verkondigen dat het niet zeker was dat het om een aanslag ging. Stel je toch eens voor dat de dader wellicht een mohammedaan is, dan speel je rechts in de kaart!

Wellicht was het wel een interne afrekening in het Joods milieu, werd her en der gesuggereerd. En mocht het stomtoevallig toch om een aanslag gaan, dan was nog lang niet bewezen dat die aanslag een antisemitisch karakter had, misschien was het een vergisaanslag en was het eigenlijke doelwit een homofiele antiquair, even verderop in de Minimenstraat. Mohammedaanse websites waren er van overtuigd dat het om een aanslag van de Mossad ging, bedoeld om de islam in een kwaad daglicht te zetten. Diezelfde websites waren en zijn er ook van overtuigd dat de Islamitische Staat een duivelse uitvinding van het zionisme en de Mossad was en dat de kalief een jood was. 

Pas een etmaal na de aanslag, op exact het moment dat de stemlokalen sloten, kwam de federale politie met waardeloze beelden van de bewakingscamera’s. Uiteindelijk bleek de dader een Frans/Noord-Afrikaanse crimineel te zijn, Mehdi Nemmouche uit Roubaix, die in de gevangenis vroom was geworden en in Syrië een spoedopleiding koppensnellen had gevolgd: het bekende verhaal. De arme schat kreeg levenslang.

Ik ben benieuwd hoe lang ICE-slasher Abdelrahman A. moet gaan schoffelen in Duitse plantsoenen. Na een grondig, maandenlang durend onderzoek door een team gewichtige psychiaters blijkt nu dat de knul warempel tóch een ordinaire islamitische moslimterrorist is, iets wat iedereen die op Twitter zit natuurlijk al vanaf dag 1 wist. Abdalrahman’s hele woonst was tot de nok gevuld met IS-propaganda maar kennelijk vonden de deskundigen dat in eerste instantie geen aanwijzing.

Het blijft onbegrijpelijk waarom het merendeel der Duitse (en Europese media) de excessen blijven negeren of goedpraten. De gevolgen van de Willkommenskultur zijn overal zichtbaar maar nooit wordt er een verband gelegd tussen misdaad en islamitische cultuurdragers uit Noord-Afrika, Afghanistan, und so weiter. Altijd zijn het verwarmde eenzame wolven, die bij elkaar echter een grensoverschrijdend megaroedel vormen. 

Van alle mogelijke kanten werd mij nadrukkelijk gevraagd waarom ik in de eerste twintig feuilletons van Safari Eurabia nauwelijks tot geen aandacht heb besteed aan het vermoedelijke verband tussen mohammedanen en drugshandel in Spanje, Frankrijk, België en Duitsland. Was ik radicaal gestopt met het recreatief gebruik van narcotica, of bedekte ik een en ander met de mantel der liefde omdat de islam in Europa toch al zo erg gestigmatiseerd wordt? 

Het antwoord is simpel: ik bewaar de sappige verhalen voor later, of zoals mama zaliger zou zeggen: wat in het vat zit, verzuurt niet.

Zo ga ik met professor Teun Voeten twee weken bivakkeren in moslimghetto Rosengård, een levensgevaarlijke buitenwijk van Malmö, en de komende vier maanden moet ik ook nog het Verenigd Koninkrijk, Wenen, Albanië, Bosnie, Kosovo, Milaan, Wenen, Sicilië, Pantelleria en Lampedusa (twee van de “poorten  van Europa”) en andere rafelranden van de EU bezoeken, en dan komen die vervelende rotdrugs ongetwijfeld aan de orde. 

Maar goed, ik ben ook niet de beroerdste en er deed zich een uitstekende gelegenheid voor om het junkieparadijs in de wijk Oberbilk rond het station van Dusseldorp te bezoeken. Het toeval wil dat dat er een enorme staking was op de luchthaven van Dusseldorp en mijn vlucht naar Faro een halve dag was vertraagd: een goed moment om dus eens een kijkje te nemen in het Maghreb Viertel, alias Klein Marokko. Ik had daar al veel over gelezen de afgelopen jaren en sinds Merkel de Willkommenskultur officieel lanceerde,  werd Obenbirk overspoeld door Noordafrikaanse Heuschrecken (sprinkhanen, zoals ze genoemd worden door de bewoners). Het zijn dezelfde tiepjes die op oudejaarsavond in Keulen massaal Duitse meisjes en vrouwen molesteerden, beroofden, aanrandden en zelfs verkrachtten en precies dezelfde gasten die de Nederlandse AZC’s en de wijde omgeving terroriseren. Leo Lucassen zal deze jongeren ongetwijfeld moderne nomaden noemen, maar sprinkhanen lijkt mij toch beter op zijn plaats. 

Was me dat een tegenvaller! Ik heb twee uur lang door de buurt gewandeld en er is zelfs al sprake van gentrificatie, met van die enge bakfietstiepjes die quinoakoffie met havermelk uit een avocado slobberen. Er is een salafistische boekhandel, Al-Tauhid, en die verkopen alle mogelijke kristallen en stenen tegen kanker en vermoedelijk ook knoflook en kruizen tegen Joden: het schitterende huwelijk tussen de islam en judeofobe New Age-griezels.

Het gaat me te ver om het Maghreb Viertal hip te noemen, maar gevaarlijk is het allang niet meer. De enige verwijzing naar drugs stond op her raam van een duister advocatenkantoor. Besser rufen Sie Mo an!  

Verder zijn er veel shishaclubs, gokhallen  en wemelt het er van de oriëntaalse kappers, met Arabische modellen die zo mogelijk nog gayer zijn dan Geer & Goor, Meiland, Ed Nijpels en Kamiel Eurling bij elkaar. Qua hoeren een paar clubs voor een fijne lapdance, er zijn een paar ranzige seksshops voor de digibete gastarbeider maar dat is het dan wel. Zelfs de spuitende en meth en crack rokende zombies die voor de ingang van hotel Hey Friends bivakkeren, hadden een dagje vrij genomen. Just my luck. 

En dan is er ook nog het stinkend rijke Dusseldorp, waar het geld tegen de plinten klotst: de Königsallee alias de Kö. Een grotere contrast is niet denkbaar. Ik drink een drupje wijn aan de Rijn, tussen de Schickeria en de plaatselijke notabelen, en er vindt net een demonstratie tegen Poetin plaats, althans zo lijkt het. In werkelijkheid is het een ordinaire verkoopstunt om amoebegas te verkopen. 

Frau Antje die met een brede glimlach een cilinder gas verkoopt: altijd lachen met de Duitsers. De sprinkhanen zijn gewaarschuwd!

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: