Geenstijl

De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Vandaag flaneert hij over de beruchte boulevard van Nice. In de regen

Het regent nooit in Nice, zeggen ze. Behalve als ik er ben. De zondvloed is uitgebroken en verzuipt het carnaval, dat in één adem wordt genoemd met dat van Rio de Janeiro, Venetië en Mardi Gras in New Orleans. Overal door de stad staan metershoge doorweekte poppen. Het reuzenrad bij de tribunes waar de optocht voorbij komt, is buiten werking. 

Mijn hotelletje ligt aan de Promenade des Anglais, waar de Tunesische islamterrorist Mohamed Salmene Lahouaiej-Bouhlel op 14 juli 2016 in naam van Allah, diens Profeet en in naam van Islamitische Staat met een vrachtwagen dood en verderf zaaide. Op 14 juli dit jaar wordt het beeld ter nagedachtenis aan de slachtoffers na lang geharrewar, eindeloze discussies en bureaucratische rompslomp eindelijk onthuld, tegenover Le Palais de la Méditerranée. Het proces tegen de handlangers van meneer Bouhlel staat gepland van 5 september tot 15 november 2022. Nu al. 

Eind jaren zeventig kwam ik voor het eerst in Nice. Het was hartje augustus en toen regende het niet. Ik vond de stad vunzig, woest en exotisch, met zijn couscous, merguez, uitgewoonde hoeren en het permanente pastisgeslobber in gore kroegjes vol Pépé le Moko-achtigen en Noordafrikaanse boeventronies. De kiem voor mijn Oriëntalisme was gelegd en kort daarna reisde ik naar Marokko. Een beetje Nice vond ik later terug in Beiroet en Rio de Janeiro.

De Gitanes die ik destijds kettingrookte gelijk mijn idool Serge Gainsbourg, kosten tegenwoordig een godsvermogen.

De ooit zo prachtige verpakking van Gitanes is nu, net als alle andere merken, egaal zwart met een opwekkend kiekje van longtumoren, tongkanker of iets dat lijkt op een geplette en geroosterde kat. 

De clochards zijn er nog steeds; relatief nieuw zijn de stinkende crusties en witte rasta's met hun schurftige honden, bedelend bij de ingang van supermarkten. En overal wemelt het van de junkies én mohammedanen in alle maten en soorten. Aan de ene kant is er nog steeds het keigezellige Nice voor Viva-lezeressen, aan de andere kant is Nice 's lands tweede stad qua islamterreur. 

Wellicht is het daarom leuk voor de zweefteefjes en hun dinnies om op vrijdag te gaan sjoppen in het sterk geïslamiseerde quartier des Abattoirs of in Roquebillière, waar de imam van de Al Fath-moskee regelmatig de openbare orde schendt door via de luidsprekers keihard op te roepen tot het gebed. 

Volgens rechtse politici is dat een demonstratie van islamitisch separatisme, en laat dat nou net een van de hoofdthema's zijn van de campagne van Éric Zemmour. De presidentskandidaat hamert er voortdurend op dat de mohammedanen een eigen kalifaat en een nieuw Kaboel willen oprichten binnen Frankrijk. Maar provocateur Zemmour, die ik graag een Joodse Goebbels noem, riep een paar jaar geleden nog dat hij de islam bloedserieus neemt en moslims helemaal niet veracht: "Jihadisten zijn geen domoren of halve gekken. En ik respecteer mensen die bereid zijn om te sterven voor iets waar ze in geloven, iets waar wij zelf niet meer toe in staat zijn."

Aan jihadisten geen gebrek in Nice. De beruchtste (nog levende) is Omar Diaby, alias Omar Omsen, de felste haatprediker van Nice en wellicht van Frankrijk en tevens de belangrijkste recruteur van jihadisten. Hij werd gevangen gehouden door de Syrisch terreurbeweging Hayat Tahrir al-Sham en begin deze maand bevrijd door Al-Qaïda. Lood om oud ijzer en één pot nat, zou men denken, maar ach: hoeveel soorten protestanten kent Nederland niet? Als Omar Ohsen een Nederlander zou zijn, zou hij onmiddellijk worden teruggevlogen door reisbureau Bolkestein & Yeşilgöz en dezelfde avond nog eregast zijn bij Dit is M, de woke babbelshow van Margriet van der Linden. In Frankrijk zie ik zoiets niet zo snel gebeuren. 

Nog even wat naakte feitjes: op 3 februari 2015 verwondde de islamistische terrorist Moussa Coulibaly met een mes drie rambo's van Opération Sentinelle (de anti-islamterreur brigade) die een Joods gemeenschapscentrum in hartje Nice bewaakten. Coulibaly kreeg dertig jaar gevangenisstraf. Het kan dus wel, zwaar straffen. 

De drie slachtoffers van de islamitische aanslag op de basilique Notre-Dame-de-l'Assomption de Nice (daarover meer in de volgende aflevering van Safari Eurabia) waren het 261e, 262e en 263e slachtoffer van islamterreur in Frankrijk.  

En eind vorig jaar was het weer raak, vlakbij Nice. Op 8 november viel de 37-jarige Algerijn Lakhdar Benrabah uit het niets agenten voor het politiebureau van Cannes aan. In Frankrijk schiet de politie tenminste nog met scherp en de jihadist raakte ernstig gewond. In de kranten stond het bekende verhaal: Benrabah vertoonde geen enkel teken van radicalisering, was volslagen onbekend bij de geheime diensten en deed altijd heel aardig tegen de buren. Wel typisch dat hij "Allahoe akbar" riep tijdens zijn aanval op de flikken en toen hij bloedend op de grond lag, nog even fluisterde dat hij een en ander voor zijn Profeet deed. 

De verdachte was als "vluchteling" via Italië Frankrijk binnengekomen, madame Sargentini.

Bij de aanslag van Bouhlel op de Promenade des Anglais (officieus omgedoopt tot Promenade des Anges) waren acht handlangers betrokken. De drie hoofdbeklaagden, Chokri Chafroud, Ramzi Arefa en Mohamed Ghraieb, zullen vanaf 5 september worden berecht voor het lidmaatschap van een criminele terroristische vereniging. Familie van de slachtoffers eisen dat ze berecht worden voor medeplichtigheid, waardoor ze levenslange gevangenisstraf kunnen krijgen. Maar de drie mannen beweren onschuldig te zijn want ze wisten uiteraard helemaal niets van de terreuraanslag. 

Minstens 865 mensen of verenigingen zoals Mémorial des Anges, Promenade des Anges, Life for Nice en Fenvac hebben zich als burgerlijke partijen aangesloten bij het proces. Zes jaar na de aanslag zullen de gemoederen ongetwijfeld weer hoog oplopen. 

De nachtportier van mijn hotel loog toen hij zei dat hij van Italiaanse afkomst is want door zijn Frans heen hoorde ik zijn Arabische tongval. Het zware en schattige accent van de Egyptisch-Italiaans-Franse zangeres Dalida dus. Hishaam is een hoogopgeleide Irakees en hij wil niet men hem als Arabische moslim ziet. Kort na de aanslag op de Promenade des Anglais kwam hij nog amper onder de mensen.

Vlak naast het beroemde hotel Negresco aan de Promenade des Anglais, met een vrolijk beeld van Miles Davis aan de voorkant, is in het park van Museum Villa Masséna een hartverscheurend monument voor de slachtoffers van de aanslag opgericht. Allemaal kinderen, peuters, tieners. Foto's, kaarsjes bloemen. In al zijn eenvoud raakt dit plekje, in de hoek van het park weggemoffeld en nodeloos bewaakt door een sukkelige soldaat, mij nog het meest.

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: