De Profeet van Molenbeek is op bedevaart voor Safari Eurabia. Vandaag flaneert hij over de beruchte boulevard van Nice. In de regen

Het regent nooit in Nice, zeggen ze. Behalve als ik er ben. De zondvloed is uitgebroken en verzuipt het carnaval, dat in één adem wordt genoemd met dat van Rio de Janeiro, Venetië en Mardi Gras in New Orleans. Overal door de stad staan metershoge doorweekte poppen. Het reuzenrad bij de tribunes waar de optocht voorbij komt, is buiten werking. 

Mijn hotelletje ligt aan de Promenade des Anglais, waar de Tunesische islamterrorist Mohamed Salmene Lahouaiej-Bouhlel op 14 juli 2016 in naam van Allah, diens Profeet en in naam van Islamitische Staat met een vrachtwagen dood en verderf zaaide. Op 14 juli dit jaar wordt het beeld ter nagedachtenis aan de slachtoffers na lang geharrewar, eindeloze discussies en bureaucratische rompslomp eindelijk onthuld, tegenover Le Palais de la Méditerranée. Het proces tegen de handlangers van meneer Bouhlel staat gepland van 5 september tot 15 november 2022. Nu al. 

Eind jaren zeventig kwam ik voor het eerst in Nice. Het was hartje augustus en toen regende het niet. Ik vond de stad vunzig, woest en exotisch, met zijn couscous, merguez, uitgewoonde hoeren en het permanente pastisgeslobber in gore kroegjes vol Pépé le Moko-achtigen en Noordafrikaanse boeventronies. De kiem voor mijn Oriëntalisme was gelegd en kort daarna reisde ik naar Marokko. Een beetje Nice vond ik later terug in Beiroet en Rio de Janeiro.

De Gitanes die ik destijds kettingrookte gelijk mijn idool Serge Gainsbourg, kosten tegenwoordig een godsvermogen.