Abraham speelt een grote rol in de islamitische propaganda die op christenen gericht is. Die propaganda is effectief gebleken. Er zijn christenen die zich hebben laten overtuigen dat 'islam, christendom en jodendom samen de drie abrahamitische religies vormen'. Beroepschristenen krijgen een verzaligde blik in de ogen wanneer ze vrome teksten murmelen over 'de God van onze vader Abraham die wij samen met onze moslimse broeders aanbidden'. Hoe vromer iets klinkt, hoe zekerder u er van kunt zijn dat het onzin is. Abraham als gemeenschappelijke proto-heilige voor moslims, christenen en joden is propagandeuze flauwekul. Wie was Abraham? Hij komt voor in verhalen in het eerste bijbelboek, Genesis. Die verhalen zijn prima, maar ze lijden aan een klein gebrek: er zit geen enkele aanwijzing in naar het antwoord op de vraag: 'In welke tijd speelde dat allemaal?'. Geen enkele naam van een koning of vorst waarvan uitgezocht zou kunnen worden wanneer hij geregeerd heeft. Geen hoofdsteden van wereldrijken die sindsdien verdwenen zijn. Geen materiële cultuur met dateerbare voorwerpen. Het is allemaal tijdloos, of eigenlijk staat de tijd stil, net als bij Donald Duck en Roodkapje.

Mensen die zich pas tot de islam hebben bekeerd, plegen relatief vaak daden van terreur. De volkswijsheid luidt hier dat bekeerlingen nu eenmaal Roomser zijn dan de Paus. De Amerikaanse jihad-watcher Robert Spencer rapporteert regelmatig over de gewelddaden van zulke verse mohammedanen, en schrijft dan snaaks dat ‘er al weer iemand de islam verkeerd begrepen heeft’, another misunderstander of Islam. Dat bekeerlingen vaak kiezen voor terreur en jihadisme, heeft een goede reden die samenhangt met de aard van bekeringsprocessen. Meestal bekeren mensen zich omdat ze gewaardeerd en gerespecteerd willen worden door hun nieuwe geloofsgenoten, niet uit de behoefte antwoord te krijgen op moeilijke vragen zoals ‘Is er leven na de dood?’ of ‘Bestaat God?’. Ook de westerse gijzelaars van de Islamitische Staat bekeren zich nu en dan tot de Islam (maar worden dan desondanks door de beulen van de ISIS/ISIL gekeeld). Ook die bekeringen tot de islam kloppen met de theorie. Een krijgsgevangene, of misschien beter: het slachtoffer van een kidnapping, is er veel aan gelegen in het gevlei te komen bij zijn meesters want dan laten ze hem misschien leven als er geen goede prijs voor hem gemaakt kan worden.

De chimpansee heeft twee zielen in zijn borst. In een dierentuin zien we de mooie kant: een groep chimps zit rustig in het zonnetje, de jonkjes worden gevoed, de chimpokleuters spelen, het is vrede op aarde, er wordt landerig op een bladplant gekauwd. Van zulke idyllische vegetarische apenscènes kunnen mensen niet anders dan het idee krijgen dat ook chimpansees familie- en naastenliefde kennen. In het oerwoud daarentegen ziet het er anders uit. Niet alleen idylles in zacht zonlicht, maar ook jonge viriele apen, die in groepjes luidruchtig langs de grenzen van het domein van hun stam trekken, en die proberen de jonge mannen van aangrenzende stammen dood te slaan, net zo lang tot die buren zo ver zijn verzwakt dat de agressors hun territoir en de bijbehorende wijfjes kunnen overnemen. Altruïsme en jihad, om het eens menselijk te zeggen. Altruïsme alleen binnen de eigen stam, jihad nooit tegen de eigen stam maar alleen tegen de buitenstaanders waarmee ze concurreren in de strijd om territoir en wijfjes. Sinds Darwin en de Darwinisten weten we dat, o wonder, mensen en chimpansees kinderen van één vader zijn.

Beroepsvoetballer is een zwaar beroep, maar Nederlandse beroepspolitici hebben het zwaarder. Beiden moeten goed aan hun eigen belang denken, zo van ‘waar wil ik over vijf jaar zijn’, maar daar zit de zwaarte niet, dat moet iedereen die op een carrière uit is. Het probleem is dat politici, anders dan voetballers, niet meer weten wat de regels van het spel zijn, of zelfs voor welk team ze spelen. Spelen ze voor Nederland, voor hun kiesvereniging, ook wel ‘politieke partij’ genoemd, voor de Europese Unie, meestal ‘Europa’ genoemd, of toch alleen maar voor zichzelf? Traditioneel werd dat probleem opgelost doordat er binnen een maatschappij algemeen overeengekomen gedragsregels golden: we gaan niet liegen, we steken onze vingers niet in de kas, en we dienen het algemene belang. Maar wie legt zulke regels op? Wie dwingt ze af? Hier komt het nut van godsdienst voorzichtig om de hoek kijken. In de vele millennia die de evolutie van de mens geduurd heeft, is het steeds de vraag geweest hoe je de leden van een maatschappij zo ver kon krijgen dat ze het belang van hun groep boven dat van zichzelf zouden stellen.

De eerste keer dat de islam in het na-oorlogse Nederland zijn tanden heeft laten zien, was in 1989. Op 3 en 4 maart van dat jaar wordt er in Den Haag door moslims een betoging gehouden tegen de schrijver Salman Rushdie, naar aanleiding van diens roman De Duivelsverzen, waartegen Khomeini op 14 februari van dat jaar een fatwa had uitgevaardigd die inhield dat het geschreven hebben van deze roman een halsmisdaad opleverde. Rushdie werd in deze fatwa door Khomeini ter dood veroordeeld, uiteraard zonder dat er ooit een proces was gevoerd. Nog lang daarna zijn veel Europeanen en Amerikanen blijven denken dat het Arabische woord fatwa 'doodvonnis' betekende, terwijl het woord eigenlijk alleen 'advies' betekent. Maar goed, het advies van een dictator om iemand te vermoorden is de facto wel degelijk als een doodvonnis te beschouwen. Overigens is het ontnuchterend te bedenken dat nagenoeg alle moslims in het Nederland van 1989 het oordeel van de moordzuchtige hoogbejaarde fundamentalistische dictator Khomeini als gewichtig en van groot belang hebben beschouwd. De mythe van het bestaan van een gematigde islam was eigenlijk op 3 maart 1989 al doorgeprikt.

Godsdiensten zijn verre van hetzelfde, want u kunt een pastoor niet als imam te werk stellen, of een dominee als rabbijn. Godsdiensten lijken even veel op elkaar als politieke partijen of, beter nog, als de verschillende takken van sport. Het uiteindelijke doel is wel hetzelfde: meer of minder belasting dan wel een spannende wedstrijd, maar je krijgt ongelukken als je een liberale partij door een socialist laat leiden, of een socialistische partij door een milieuterrorist, of als je voor een voetbalwedstrijd een scheidsrechter leent van handbal. Voetbal is geen handbal, liberalisme is geen socialisme, en christendom is geen islam. Maatregelen nemen tegen handbal vanwege het gedrag van voetbalhooligans is zinloos. Maatregelen treffen tegen het christendom vanwege de wreedheden van de jihadisten evenzo. Het is zelfs oneerlijk: waarom handbalspelers straffen voor het gedrag van voetbalfans? Waarom het christendom een douw geven vanwege wat moslims doen? Toch wordt dat laatste dagelijks bepleit, met het argument dat alle godsdiensten kwaadaardig zijn en dat in de afgelopen eeuwen er altijd wel ergens in Europa een groep christenen zich heeft misdragen op een manier die wel wat doet denken aan wat IS/ISIL/ISIS op het ogenblik in Syrië en Irak uithaalt.

Het Arabische woord ‘kalief’, خليفة , betekent ‘plaatsvervanger’, ‘stadhouder’. Denk bij ‘stadhouder’ niet aan steden of staten maar aan het Engelse instead dat ‘in plaats van’ betekent. In plaats van wie kwam de eerste kalief? De islam leert dat de eerste kalief in de plaats kwam van Mohammed, de Gezant van God. De eerste kalief, Aboe Bakr, regeerde vanuit Medina van 632-634. Zijn titel zou ‘plaatsvervanger van de Gezant van God’ hebben geluid. De tweede kalief, Omar, vond ‘de plaatsvervanger van de plaatsvervanger van de Gezant van God’ als titel niet geweldig. Omar zou de titel voor zijn opvolgers en zichzelf versimpeld hebben tot ‘plaatsvervanger van de Gezant van God’, kortweg kalief. Het is een mooi verhaal, maar het klopt niet met wat er te vinden is op munten uit die tijd. Daar staat eenvoudigweg ‘plaatsvervanger van God’, خليفة الله . Het gezag van iemand die God komt vervangen, strekt zich ver uit en is moeilijk te begrenzen. Ook wordt Mohammed niet genoemd in de formule ‘plaatsvervanger van God’. Het is moeilijk daar een verklaring voor te vinden die niet ketters is.

Wat hebben Ebola en Jihad gemeen? Wie er aan lijdt, besmet zijn omgeving en richt rampen aan. Onder normale omstandigheden, in een op redelijkheid gegrondveste democratie, zou de overheid de maatschappij tegen dit olijke duo beschermen. Maar de ijdele aandachtshongerige Obama en de anonieme boosaardige eurotirannocraten hebben hoofd en hart zo vol van ideologie en politieke correctheid dat ze er niet toe komen dat te doen. Het is immers niet humaan de grenzen te sluiten en mensen de toegang te weigeren, menen deze wereldleiders. Is het wél humaan een bevolking bloot te stellen aan de extreme risico’s van Jihad en Ebola? Mensen gaan er vanuit dat hun overheid hen wil beschermen tegen extreem en ongewoon gevaar. Dus, in geval van Jihad of Ebola, de grenzen dicht. Maar, zal een goedmens tegenwerpen, niet iedereen die aanklopt aan de poorten van Europa en Amerika is gevaarlijk, en heeft Ebola of wil Jihad gaan voeren: het zou zielig zijn om, voor alle zekerheid, maar even niemand meer binnen te laten. Maar wat zouden de nog niet geïnfecteerden zelf doen indien ze het zelf voor het zeggen hadden, en niet onderworpen waren aan Brussel of een Obama?

Het islamitische slachtfeest dat vandaag gevierd wordt, gaat terug op het gruwelverhaal over Abraham die zijn zoon gaat offeren. Het zal allemaal wel echt gebeurd zijn, of misschien ook wel niet, maar in de vorm waarin het verhaal in de bijbel staat, is het een preek-in-verhaalvorm. Die preek gaat over loyaliteit. Abraham is zo loyaal aan zijn Heer, dat hij – huiver huiver – zelfs zijn zoon in Diens opdracht wel wil offeren. De opzet van de verteller is dat de toehoorder denkt: ‘Wel allemachtig. Hoe loyaal ben ik vergeleken bij die Abraham? Wat wordt er nou helemaal van mij gevraagd, en zelfs dat beetje (niet fietsen op zondag, niet te veel liegen en echtbreken) kan ik niet opbrengen! Laat ik een voorbeeld nemen aan Abraham, fijn trouwens dat het goed afliep, zo zie je maar, loyaliteit aan de Heer wordt beloond. Nee, ik zal ophouden met fietsen op zondag, liegen en echtbreken, en blijf een vroom man’. De christelijke kerkvaders zagen nog meer in het verhaal: God heeft geen mensenoffers nodig, Hij stelt, in de plaats van het offer dat een mens wil brengen, het Lam Gods dat Hij Zelf aanbiedt, of preciezer eigenlijk, Zelf is.

‘Christenen zeggen dat Christus de Zoon van God is – moge God hen beoorlogen.’ Het Arabische werkwoord qaatala قاتل , dat vertaald moet worden als ‘beoorlogen’, betekent: ‘doden of tot krijgsgevangene en slaaf maken’. Krijgsgevangenen werden in antieke tijden tot slaaf gemaakt en verhandeld, maar konden geluk hebben en aan hun familie worden terugverkocht. Slaven zijn er in soorten: plantageslaven, huisslaven, seksslaven en belastingsslaven. Een belastingsslaaf kon gedood worden of in een andere categorie van slaven worden ondergebracht wanneer hij naar het oordeel van zijn meesters niet voldoende opbracht. Het is niet te verwachten dat een boek dat christenen vervloekt en hen een antieke ‘beoorloging’ toewenst (zie begin en eind van Koran 9:30), veel welwillende passages over Kerstmis zal bevatten. In de vorm waarin moslims de koran lezen, zijn zulke passages er dan ook niet. Maar het Arabische alfabet waarin de koran tegenwoordig geschreven is, had in de tijd van Mohammed (570-632) nog geen puntjes op de letters. Die zijn later bedacht, en nog weer later aan de koran toegevoegd. Als je die puntjes weglaat, kan je de tekst op verschillende manieren begrijpen. Het bekendste voorbeeld komt uit koran 44:54 en 52:20: worden de doden in het hiernamaals uitgehuwelijkt of krijgen ze rust?