Geenstijl

De kern van waarom jihad van de islam moet en mooi is, kan goed worden uitgelegd zonder er details uit de koran bij te halen. Ook moslims die de koran niet of nauwelijks kennen, kunnen daarom overgehaald worden tot deelname aan een jihad-oorlog. De redenering die tot meedoen met jihad leidt, telt een beperkt aantal stappen. De eerste: mensen moeten leven naar Gods wil. Iemand die, hoe vaag ook, in God gelooft, kan daar weinig tegen inbrengen, behalve dan dat hij niet weet hoe de wil van God luidt. De tweede stap, voor moslims vanzelfsprekend, luidt dat Gods wil de mens bekend is. Gods wil ten aanzien van het menselijk gedrag is namelijk vastgelegd in de sharia. De sharia is een moeilijk rechtssysteem, waarvoor je om het te begrijpen, net als bij het Nederlands recht, een deskundig jurist moet raadplegen. Een leek kan immers nooit op eigen houtje verzinnen wat het Nederlands dan wel het islamitisch recht nu precies wel en niet voorschrijft. Wie vagelijk moslim is, maar niet precies weet wat het islamitisch recht voorschrijft, heeft geen keuze behalve de instructies van de deskundige beroepsmoslims te volgen. Voor iemand die alleen nog maar moslim-in-naam is, zijn de beroepsmoslims die de sharia door en door kennen essentieel, net zo goed als voor wie ziek is een arts essentieel is. Een zieke gaat ook niet op eigen houtje interpreteren wat hij van de gezondheidsleer weet. Die doet wat de dokter zegt. Hoe minder de achterkleinkinderen van een migrant zich van de islam herinneren, hoe eerder ze geneigd zullen zijn blind te varen op de aanwijzingen van de imam. Ze hebben een imam nodig zoals iemand die kiespijn heeft, een tandarts nodig heeft.

Mag je van de islam mensen levend verbranden zoals de Islamitische Staat de Jordaanse piloot levend verbrand heeft? Dat hangt er vanaf. Koran 2:194 zegt, midden in het vers, zo letterlijk mogelijk vertaald: ‘Wie agressie tegen jullie [=de moslims] bedrijft – bedrijf agressie tegen hem – met het gelijke van hetgeen waarmee hij agressie tegen jullie heeft bedreven’. Uiteraard kunnen die woorden betekenen dat, wanneer de Jordaanse piloot de Islamitische Staat gebombardeerd heeft, waardoor er mensen van de IS levend verbrand zijn, dat dan van de islamitische wet de piloot zelf ook levend mag worden verbrand. Vandaar dat de film over de executie eerst uitgebreid laat zien wat de Jordaanse piloot heeft aangericht, en pas daarna de kundig gefilmde terechtstelling. Het is zorgelijk dat de Nederlandse islamologen, door de media te hulp geroepen, hierover zulke rare dingen gezegd hebben. De Azaanbode maakt het helemaal bont: ‘IS tracht de verbranding van de Jordaanse piloot te rechtvaardigen vanuit de islam. Maar islamitische geestelijken noemen het strijdig met de islam’, en dat dan als kop boven een artikel waarin de islamologen Richard van Leeuwen en Maurits Berger hun licht laten schijnen op deze strafvoltrekking door verbranding. Er is hier een vijfde colonne aan het werk om ons te misleiden, en die wordt niet bemand door ‘Nederlanders met een islamitische achtergrond’, maar door academische leipo’s die zich tot suf wordens toe geïdentificeerd hebben met wat zij denken dat de islam is, en die menen dat God hen geroepen heeft om alles goed te praten of te verdedigen wat met de islam in verband gebracht wordt, of gebracht zou kunnen worden.

Er zijn dingen die je zelfs als staatsomroep niet moet willen doen. Een van die dingen is het in één itempje opvoeren van drie Nederlandse ambassadeurs, aan alle drie ongeveer dezelfde vragen stellen, en dat dan aan elkaar en door elkaar heen monteren. Toch heeft de Nederlandse staats-tv dat de afgelopen week aangedurfd, maar de bij de tv werkzame ambtenaren (om historische redenen soms ‘journalist’ genoemd) zijn zo in de ban van de ideologie van hun broodheren dat ze zelf niet meer konden zien hoe komisch, en vreeswekkend tegelijk, het resultaat van hun vlijt en ijver heeft uitgepakt. We kregen hier drie beschaafde diplomaten te zien, met alle drie goede contactuele eigenschappen, die alle drie dezelfde media-training hadden ondergaan, en alle drie naar hetzelfde ideologische zomerkamp van de Linkse Kerk geweest waren, waar ze hadden ingehaald wat ze mogelijk in hun opleidingentraject aan linkse catechisatie toch nog gemist hadden. Het drietal was gestationeerd in landen waar de islam het mooiste laat zien van wat ze te bieden heeft, te weten een verbeten strijd voor een betere wereld – waarbij ‘beter’ niet de vergrotende trap van ‘goed’ is, maar van ‘islamitisch’. Moordlanden, zogezegd. Over de islam durfde, mocht of wilde het drietal niet veel zeggen. Roept de islam op tot geweld? Of de koran wel of niet oproept tot moord, en door moslims ook zo begrepen wordt, en in hoeverre moslims vervolgens toch bereid zijn die oproep, afkomstig van Allah zelf, naast zich neer te leggen, die vragen moesten, jammerjammer, onderbelicht blijven, terwijl het iets is dat nagezocht kan worden in de koran, de commentaren van beroepsmoslims op de koran, en in de inhoud van preken en opinieartikelen die door leidende gezaghebbende beroepsmoslims worden geproduceerd.

Revoluties breken niet uit omdat achtergestelden het ellendig hebben en het steeds ellendiger krijgen. Revoluties breken uit wanneer het beter gaat dan tevoren, en er uitzicht bestaat op verdere verbeteringen. Dr Karl Marx daarentegen zag dat anders. Hij profeteerde dat revoluties noodzakelijkerwijze moesten losbarsten vanwege de steeds verder gaande Verelendung van de achtergestelden. Dat is gedegen onderzocht wat de Franse Revolutie van 1789 aangaat. Op de basisschool leerde ik nog dat die revolutie door de honger veroorzaakt was, op de middelbare school was die revolutie juist het gevolg van de kleine verbeteringen in de toestand van wie vroeger honger had geleden en die nu op nog meer verbetering hoopte. Maar ter zake: over naar de recente revolutionaire terreuracties tegen Charlie Hebdo. Daar speelt een dergelijk mechanisme. Het geweld daar was van professionele revolutionaire allure. Dat hangt samen met de versterking die zich in de afgelopen twintig jaar heeft voorgedaan in de positie van de sharia en de islam in Europa. Het zijn vooral de vele kleine tastbare successen van de islamisering die maken dat ongeduldige moslims zijn gaan denken dat nu de tijd rijp is voor het grote werk.

‘Welk geloof keurt zulke misdaden goed?’ is de vraag waarmee onze postmoderne goedmenslandgenoten worstelen als ze horen over de moorden bij Charlie Hebdo. Maar dat is niet de juiste vraag. De juiste vraag is of een godsdienst zulke daden kan voorschrijven. Nu, de officiële islamitische gedragsleer wordt door beroepsmoslims vastgelegd in de sharia. Die sharia eist dat moslims een straf uitdelen aan mensen die de profeet van de islam beschimpen. De juiste straf daarvoor, leert de sharia, is de dood. Misschien kunt u zich niet voorstellen dat er mensen zijn die zulke dingen voorstaan, maar het is te controleren in de handboeken van de sharia die overal te vinden zijn. De islamitische kwestie die over Europa hangt, zal nooit opgelost worden als de oplossers het verschil niet kunnen zien of horen tussen ‘geloof’ en ‘godsdienst’, want dat onderscheid hebben we nodig om er qua begrip uit te komen. Het onderscheid geloof/godsdienst is geen elitair woordspel. Het is een praktische kwestie. Je kunt in het Nederlands heel goed zeggen ‘godsdienstige liederen’. Daar kunt u zich iets bij voorstellen: psalmen, gezangen en kerstliedjes.

De aanslag in Parijs van woensdag is de zoveelste moordpartij in de jihad-oorlog die al eeuwen woedt. Politici zoals Rutte die zelfs nu nog weten te vermijden het woord ‘islam’ in de mond te nemen, tonen daarmee een soort dapperheid dat niet genoeg bewonderd kan worden. In de nasleep van het bloedbad bij Charlie Hebdo tonen ook tv-presentatoren en burgemeesters een soort heldhaftigheid waar we alleen maar stil van ontzag naar kunnen kijken. Het is zo langzamerhand immers zo goed als algemeen bekend dat het voeren van een jihad-oorlog een van de opdrachten is die de koran en de islam aan moslims geven. De overgeleverde uitspraken van Mohammed (570-632?) laten daar geen enkele twijfel over bestaan. De inhoud van de wekelijkse prediking in de moskee en de handboeken van de sharia herhalen het alinea na alinea. Mohammed heeft, volgens de verhalen die de beroepsmoslims zelf over hem vertellen, altijd prioriteit gegeven aan de jihad en aan het inperken en opheffen van de vrijheid van meningsuiting, vanaf het eerste begin van zijn carrière als machthebber. En Mohammed is het voorbeeld voor alle beroepsmoslims. Zijn voorbeeld is hun wet.

Hoe oefent een godsdienst invloed uit? Door een manier van leven als vanzelfsprekend te presenteren. Het christendom is een gezinsgodsdienst, die het monogame duurzame gezin presenteert als iets dat vanzelfsprekend is. God is als een vader, er is ook een moeder, de geboorte van een Zoon staat centraal en wordt gevierd. Echtscheiding hoort er niet bij, abortus is taboe. Zo’n monogaam en duurzaam gezin is prettig voor de kinderen maar lastig voor de ouders wanneer de midlife-crisis zich aandient. Wanneer de vader afwezig of machteloos is, spreekt het beeld van God als goede vader niet langer aan. De wervende kracht van het christendom ondervindt daarvan schade. In een post-christelijke maatschappij wordt het gezin niet meer als zaligmakend of vanzelfsprekend beschouwd, want zowel de vader als de moeder zijn onderweg zoek geraakt, en de kracht zichzelf voort te planten of zelfs in stand te houden is daarmee verdwenen. De islam daarentegen biedt een script voor een vruchtbaar en stoer soldatenleven. Soldaten hebben recht op hun soldij. De overheid betaalt die, en schudt de onderdanen uit die geen soldaat zijn, om de soldij te kunnen uitkeren. Anders komt er gedonder.

Mensen denken dat andere mensen net zo denken als zij zelf. Dat is niet zo. Maar zo lang je niet weet wat andere mensen denken, ben je afhankelijk van je fantasie als je antwoorden wilt gaan zoeken op de vraag: ‘wat denkt-ie nou eigenlijk?’. De beroemde Weense zenuwarts Sigmund F. noemde dat ‘projectie’. Sommige portretten, die zijn bedoeld als een portret van iets in de buitenwereld, zijn, onbedoeld, uitgevallen als pijnlijk goed getroffen zelfportretten. De oorzaak daarvan is de projectie. Zo vertellen socialisten elkaar graag grijnzend dat de pastoor, onder het genot van een sigaar en een glas wijn, vroeger tegen de fabrikant zei: ‘Hou jij ze arm, dan hou ik ze dom’. Omdat pastoor en fabrikant vroeger nog wel eens broers waren, klonk dat best geloofwaardig. Maar ‘arm en dom houden’, daar had de fabrikant, denk aan autofabrikant Ford, geen belang bij: hij wilde juist dat zijn arbeiders zijn eigen auto’s konden betalen. Ook de kerken hebben hun aanhang altijd graag zo hoog mogelijk opgeleid willen zien, ondanks de marginale bezwaren die dat opleverde, zoals incidentele ongezeggelijkheid.

Wie de gevangenis in draait, heeft daar snel nieuwe vrienden nodig. Er zijn talloze manieren om nieuwe vrienden te maken: lid worden van een koor of een politieke partij, in de avonduren als barkeeper aan de slag gaan, dansles, naar het café gaan en daar vreemden aanspreken – maar hoe lang je de lijst ook maakt, er staat maar één ding op dat ook achter de tralies, althans in Nederland, uitvoerbaar is: deelnemen aan de binnenmuurse gebeds- en kerkdiensten. Zulk vroom gedrag kan er toe leiden dat gevangenen zich bij de godsdienstige groep van hun niet helemaal vrije keuze aansluiten. De gevangenis is niet de enige situatie die tot een verhoogde kans op aansluiting bij een religie leidt. Ook net verhuisd zijn, voor studie of een baan, of wegens een echtscheiding, kan iemand die vindt dat hij eenzaam is, op pad sturen om nieuwe vrienden te vinden die mogelijk de toetreding van een nieuweling tot hun godsdienstige beweging op prijs stellen. Bij grote mobiliteit op de arbeidsmarkt zoals in de Verenigde Staten wel voorkomt, is het na een verhuizing normaal om in de nieuwe vestigingsplaats via het kerkgenootschap een nieuwe vriendenkring op te bouwen.

Het Sinterklaasfeest is een kleuterversie van het christendom. Het Sinterklaasfeest is dan ook een mini-godsdienst. De Leiders van de mega-godsdiensten van onze dagen, de Linkse Kerk en de islam, haten deze vitale en kinderlijke concurrent intens. Christelijke kerkgenootschappen daarentegen bekijken het Sinterklaasfeest welwillend, en vermoeden, vaak ten onrechte, dat iemand die leuk Sinterklaas kan vieren, er met het christendom ook wel uitkomt. Sinterklaas vraagt nergens om, hij geeft uit de volheid van zijn genade cadeautjes. Hij zegt wel eens iets over behoorlijk gedrag maar vergeeft fouten ook weer snel. Hij dreigt nu en dan met afgrijselijke straffen, maar niemand heeft nog ooit iemand gesproken die in de zak naar Spanje is afgevoerd. Hij geeft rustig verstandige vermaningen: ‘staakt uw geraas’, ‘kom naar mij toe’, ‘laat mij binnen’, en hij ligt er niet van wakker als je te stom bent om die vermaningen op te volgen. Hij verlaat ons, maar komt altijd weer bij ons terug. Hij is ook buiten de aanlooptijd naar 5 december aanwezig in onze gedachten. Hij heeft een liedboek dat gelovigen en ongelovigen uit het hoofd kennen.