De elite van de Europese Unie vindt de bevolking van de EU ongeschikt voor de EU. Die bevolking heeft maar koue kak en luistert naar Bach, de Beatles en Beethoven, terwijl Conchita Wurst de ware top van de EU-cultuur belichaamt. Wurst wordt dan ook uitgenodigd om officiële EU-feestelijkheden met zang en dans op te luisteren. Het gevoel dat de huidige Europeanen niet deugen en maar beter vervangen kunnen worden, is onder de mannen en vrouwen van de bestuurselite van de EU alledaags en onomstreden. De EU-bovenbazen gaan ervan uit dat de dobbernegers, of eigenlijk migranten in het algemeen, kunnen helpen bij dat vervangen. Het idee van een volk ‘vervangen’ zit ook in de koran. Koran 47:38 stelt dat een volk dat zich niet gedraagt naar de wensen van God, vervangen zal worden. Nu, Europa leeft niet volgens de door God gegeven geboden. Europa is ontuchtig en aan de drank. Europa en Amerika, menen de beroepsmoslims, ‘voeren koloniale oorlogen tegen de islam, al sinds de kruistochten’. Er wordt in het Westen soms openlijk kritiek geleverd op Mohammed, de koran en de sharia. Er zijn in het Westen zelfs mensen die waarschuwen voor de sharia. Wel heb je ooit. Verdelging van volkeren die zulke dingen toelaten, zou een goede, islamitisch-koranische straf zijn. Eigenlijk is er geen straf erg genoeg voor wie zich verzet tegen de wil van God. Zouden de asieleisers die uit de islamitische landen aan komen dobberen dit soort redeneringen, die in de preken in de moskee steeds weer terugkomen, nooit gehoord hebben?

Taghoet of Taroet, met het accent op de laatste lettergreep – kent u die uitdrukking, dames en heren? De uitdrukking maakt deel uit van de Nederlandse straattaal, en betekent daar meestal ‘politie’. In het kader van de islamisering is het aanbevolen dit woord toe te voegen aan uw islamitische woordenlijst, naast jihaad, taqiyya, boerka enzovoort. Taghoet wordt ook gebruikt voor andere soorten gezagsdragers dan de politie, zoals treinconducteurs die zo brutaal zijn naar uw vervoersbewijs te vragen, ambulancemedewerkers die willen dat u een stapje opzij doet zodat ze hun werk kunnen doen, of een brandweerman die wil dat u doet wat hij zegt om te voorkomen dat er mensen ontijdig zullen ingaan tot het Eeuwige Vuur. Ook de grensrechters in het jeugdvoetbal zullen wel bij de taghoet horen. In de islamitische wereld zelf wordt het woord vooral door de godvrezenden gebruikt om de seculiere regeringen aan te duiden die aarzelen de sharia in te voeren. Die aarzeling bewijst immers dat die regeerders geen echte moslims zijn, maar afvalligen, anders hadden ze de sharia wel al ingevoerd. In die laatste betekenis, ‘seculiere regering van een in meerderheid islamitisch land’, is het woord te vinden in de officiële uiteenzettingen over de wegen dezer wereld waarmee de sharia-fundamentalisten de islamitische theologische literatuur verrijkt hebben.

Er zijn gedragingen die bij de islam horen zoals de Elfstedentocht bij Friesland, maar wanneer je in beschaafd gezelschap die gedragingen benoemt, komen er twee soorten reacties. De vrienden en vriendinnen van de islam worden verontwaardigd. Ze wijzen de ‘islamcriticus’ scherp terecht. Hoe dúrft iemand zulke onbeschaamde onzin te verkopen over een zo hoogstaande godsdienst, waar miljoenen gelovigen hun zelfrespect aan ontlenen. Zulke verontwaardiging gaat meestal samen met onwetendheid, maar in macabere gevallen gaat het toch om goedmensen die hun verontwaardiging alleen maar aan het spelen zijn, en ondertussen vrij aardig weten hoe de vork in de steel zit. De tweede soort reacties komt van moslims en crypto-moslims die goed op de hoogte zijn van de letterlijke juistheid van de islamofobe beweringen. Zij beginnen te lachen, wijzen relaxed en luchtig alles van de hand, hoe kan iemand zoiets denken, je ziet toch wat een nette mensen er hier bij elkaar zitten. ‘Moslims zijn toch geen automaten die als robots het een of andere koranvers naspelen’. Graag wijzen ze erop dat de islamofoob van dienst de koran net even verkeerd citeert of vertaalt, dat hij het verkeerde sharia-handboek heeft gebruikt, of dat de antieke islamitische Mohammed-biografie waaraan hij ontleent dat Mohammed ook al bedenkelijke dingen deed, onder moslims een bedenkelijke reputatie heeft. Misschien baten zulke argumenten niet, maar schaden doen ze zeker niet, en wie weet, misschien valt de een of andere onnozele hals ervoor.

Jammer eigenlijk dat in de praktijk het geschiedenisonderwijs is afgeschaft, en ook het Latijn. Als die vakken nog zouden bestaan, zouden we nog weten dat Caesar, toen hij oorlog voerde in Gallië, beschikte over ‘hulptroepen’, die hij geleverd kreeg door de volkeren die hij eerder had onderworpen en ingelijfd. Maar goed, kennis vergaat. Desondanks weten we dankzij Asterix waarschijnlijk nog wel dat de Romeinen Egypte hebben veroverd, en ergens zal de kreet nog wel zijn blijven hangen dat Egypte de ‘korenschuur’ van Rome geweest is. Het door het Romeinse Rijk ingelijfde Egypte verleende dus voedselhulp aan zijn eigen overheersers. Hulp geven en hulp ontvangen zijn ingewikkelde, dubbelzinnige kwesties. Er zitten, zogezegd, twee kanten aan. Wie is er eigenlijk de baas, de gever of de ontvanger van de hulp? Westerse bazen geloven over zichzelf dat zij, van boven naar beneden, hulp geven aan zielige Afrikanen en Arabieren. Maar ziet het Westen dat niet verkeerd? In de eeuwen die achter ons liggen, was het zo dat wie zwak was, de sterken moest subsidiëren. Voedselhulp en militaire hulp werden geleverd door de onderliggende, onderworpen partij. Zou het tegenwoordig anders zijn? De Arabische wereld kan zichzelf niet voeden, ook niet in vredestijd, en krijgt ‘dus’ voedselhulp van Amerika, de hedendaagse korenschuur. Daarom is het Westen superieur, denken wij zelf. De ontvangers van zulke hulp bekijken het andersom. Maar nog afgezien van voedselhulp, de burgeroorlogen die in de islamitische wereld worden uitgevochten – waarom levert het Westen ‘hulptroepen’ en militair materieel aan de strijdende partijen? Zijn wij soms schatplichtig aan een van die strijdende partijen? Het is objectief bekeken misdadig om vrijwillig een tribuut te betalen aan de Soennieten of de Sji’ieten, die andersdenkenden, en elkaar, overal ter wereld dood willen zien.

Een dominee of pastoor die zich tegen zijn klanten vriendelijk gedraagt, af en toe een aardige toespraak houdt, regelmatig een plezierige kerkdienst organiseert en desgevraagd wel eens goede adviezen geeft over de wegen dezer wereld, krijgt het elke dag drukker. Zijn klanten willen dat hij hun kinderen doopt, hun huwelijken sluit, hun doden begraaft, luistert als er een familieruzie is, kortom, geen vriend maar wel vriendelijk, op enige afstand maar wel dichtbij. Wanneer daarentegen elke bijeenkomst die hij leidt saai en vervelend is, vol zit met onbegrijpelijk en maar half verstaanbaar gezeur dat bovendien te lang duurt, wanneer hij een bruidspaar als honden behandelt, te laat komt voor een begrafenis, op het kritieke moment niet meer weet hoe de dode heet en in zijn toga een papiertje moet gaan staan opzoeken waar dat op staat, wanneer hij zich hufterig en korzelig opstelt tegen doopouders, dan krijgt hij het elke dag minder druk. De meeste mensen verkiezen ‘elke dag minder druk’ boven ‘elke dag drukker’, zeker wanneer hun inkomensstroom onaangetast blijft. Er zit dus weinig anders op dan om dominees en pastoors op aarde een toereikende beloning in het vooruitzicht te stellen wanneer ze hun werk goed doen. Wanneer een kerk staatskerk wordt, betaalt de staat de dominee een maandelijkse ambtenarensalaris. Het maakt dan niets meer uit of hij klanten heeft of niet. Dat leidt, gezien de manier waarop de menselijke natuur in elkaar steekt, tot ontkerking. Amerika is minder ontkerkt dan Europa, omdat dominees daar geen ambtenarensalaris ontvangen maar op de vrije markt hun eigen broek moeten ophouden.

In de dagen dat Nasser, Sadat en Moebarak farao van Egypte waren (1952-2011), werd het getolereerd wanneer beroepsmoslims, media-types en stukjesschrijvers hardop droomden van een islamitische staat. Ook op de staatstelevisie stonden bevlogen verhalen over de zegeningen van zo’n staat dagelijks op het menu. Af en toe werd de opwinding te groot, dan greep de regering in, en verdween een populaire opwekkingsprediker van de ene op de andere dag van het scherm. Het probleem van het messiaanse verlangen naar een islamitische staat werd daarmee niet opgelost, kon waarschijnlijk ook niet opgelost worden – maar het werd gemanaged. Zo nu en dan werd er een voorbeeld gesteld, en werd er een fundamentalistische leider opgepakt, beschuldigd van het een of ander, en geëxecuteerd door ophanging. Soms waren dat niet eens de echte leiders van de fundamentalistische actiegroepen, maar net iets te populaire predikanten waar de regering eigenlijk überhaupt wel van af wilde. Dictatoriale regimes hebben nu eenmaal graag het monopolie op populariteit. Het straatbeeld werd door dit kat-en-muis-spel beïnvloed: na bijvoorbeeld de arrestatie van een zekere Shukri Mustafa in 1977 verdwenen als bij toverklap de baarden uit het straatbeeld. De regering had de leden van de groep van Shukri gearresteerd en berecht, vooral om de echte fundo’s een realistische indruk te geven van wat hen boven het hoofd hing wanneer de regering daar zin in zou krijgen, niet zo zeer omdat de leden van die groep nu zelf zo gevaarlijk geweest waren. De echte haatbaarden telden vervolgens hun knopen, kochten een scheermes en keken in de spiegel.

In de islamitische wereld wordt macht als ondeelbaar beschouwd. Macht is daar het persoonlijk eigendom van de houder van die macht. De machthebber deelt zijn macht niet met anderen, net zo min als hij zijn vrouw met anderen deelt. Dat de macht gedeeld wordt, komt desalniettemin in de praktijk ook in het Midden-Oosten misschien wel eens een keer voor, maar in het Midden-Oosten wordt het algemeen als vanzelfsprekend beschouwd dat macht nu eenmaal ondeelbaar is. De opvatting dat macht ondeelbaar is heeft in het Midden-Oosten de absolute geldigheid van een axioma. Het is misschien niet zo dat wie in de islamitische wereld de lakens wil uitdelen, niet bereid zou zijn de macht te delen. Het is eerder zo dat het bij de betrokkenen eenvoudigweg niet opkomt dat dit mogelijk zou zijn. Macht is ondeelbaar, daarover zijn onderdaan, heerser en oppositie het eens. Macht betekent in de dagelijkse praktijk van het Midden-Oosten altijd alleenheerschappij en oppermacht. Daarom wint in de moderne tijd de oppermachthouder de verkiezingen met percentages die tegen de honderd lopen, als er tenminste verkiezingen gehouden worden. Die mooie percentages worden bevorderd door de charmante gewoonte vooraanstaande opposanten die mogelijk een verkeerd soort stem zouden kunnen uitbrengen, daags voor de verkiezingen met enig vertoon uit te nodigen op een politiebureau om daar langdurig thee te komen drinken – tot de stembureaus weer gesloten zijn. Een kiezer die weet wat goed voor hem is, zeker ten platten lande, begrijpt zodoende beter wat hij stemmen moet. Er zijn trouwens ook genoeg gewelddadiger methoden van stembusbeïnvloeding in gebruik. Het is verleidelijk hier een samenhang te vermoeden met hoe de islam in de 7de eeuw van onze jaartelling is opgekomen. De islam leert dat Mohammed (570?-632?) als krijgsheer en profeet in Arabië alle macht in de schoot geworpen kreeg, dat zijn macht daarom ongedeeld en onbegrensd is geweest, en dat zijn opvolgers vanuit dezelfde visie op macht op dezelfde manier hun imperium gerund hebben. De eerste christelijke vorsten en vorstjes hadden het moeilijker. Die werden vanaf dag 1 voor de voeten gelopen door abten die een klooster regeerden en bisschoppen die een diocees achter de hand hadden. Een bisschop of een abt werden nog al eens vergezeld door met knuppels bewapende monniken, en dat moet een vorst af en toe te denken hebben gegeven over de aard en de grenzen van zijn macht.

Een kleine, vastberaden groep gewelddadige moslims die de sharia in alle details serieus neemt, en toegepast wil zien, pleegt zo nu en dan terreurdaden, want de koran en de sharia roepen daartoe op; misschien niet in alle interpretaties maar wel in die van de beroepsmoslims. De rest van de bevolking wordt hier angstig door, en zal geneigd zijn de overlast van die terreur af te kopen door de vechtbooslims 'een beetje' hun zin te geven. Dan maar geen tekeningen en cartoons over Mohammed in de krant, en weg met de islamkritische boeken die in de universiteitsbibliotheken bewaard worden. Is het echt zo erg als boekhandels geen islamkritische drukwerkjes in hun etalages achter het glas leggen? Wanneer een gewelddadige halfbezeten minderheid (die misschien niet eens de echte islam vertegenwoordigt, want 'islam is vrede', zei die professor laatst nog op de tv) – wanneer die vrome minderheid verwijdering van zulk drukwerk eist, wat maakt dat dan eigenlijk helemaal uit? Als kleine kinderen geen eten hebben, dat is pas erg. Maar de terreur van zo’n vastberaden minderheid zal op den duur steeds meer last veroorzaken, en aanvankelijk als ongewenst en vervolgens als ondragelijk worden beschouwd: het zal op den duur haast elk offer waard zijn om van booslimse kwaadaardigheden verschoond te blijven. Ook moslims zullen zich mogelijk ergeren aan sharia-fundamentalisten, maar zullen zich niet openlijk tegen de invoering en toepassing van de sharia willen keren. Niet alleen omdat verzet gevaarlijk is, maar ook omdat onder moslims de vage overtuiging heerst dat de sharia heilzaam is, mogelijk zonder altijd precies te weten waarom dat zo zou zijn.

De eerste helft van de islamitische geloofsbelijdenis luidt: ‘Ik getuig dat er geen god is dan Allah’. Voor een geloofsbelijdenis is dat een bevreemdend stukje tekst. De christelijke geloofsbelijdenis begint met ‘Ik geloof in Eén God, de almachtige Vader’, en zo voort. Ook raar natuurlijk, maar het gaat tenminste alleen over wat een christelijke gelovige zelf gelooft, het gaat alleen over zijn eigen zaken. De islamitische geloofsbelijdenis gaat daarentegen over wat andere gelovigen geloven, en deelt ongevraagd mee dat die andere gelovigen er naast zitten. De eerste woorden van de islamitische geloofsbelijdenis gaan over andere godsdiensten dan de islam, en spreken een negatief oordeel uit over die andere godsdiensten. Dat is in de ogen van gelovigen die geen moslim zijn blasfemie, ‘smaadspraak [over God en godsdiensten]’. Gelovigen die geen moslim zijn, worden daarmee toch wel hardvochtig ‘weggezet’ om eens een term te ontlenen aan het Nederlandse debat over ‘bepaalde groepen in de samenleving’. Bestaan er nog meer godsdiensten die hun geloofsbelijdenis beginnen met een hard en negatief oordeel over de concurrentie? Maar er is nog iets vreemds aan de hand met het begin van de islamitische geloofsbelijdenis. Daar staat niet ‘ik geloof’, maar ‘ik getuig’. Gaat het om een getuige als bij een rechtbank? In dat geval zouden we toch graag zeker willen weten dat het gaat om een getuigenis op grond van eigen waarneming. Maar het moet haast wel om hearsay gaan. Moslims getuigen dat er geen god is dan Allah omdat ze dat van elkaar gehoord hebben, niet omdat ze dat zelf gezien hebben. Maar je kunt toch geen getuige zijn als je iets alleen maar van horen-zeggen hebt? Zouden rechters in een sharia-rechtbank dezelfde opvatting zijn toegedaan over wat ‘getuigen’ is? Is de islamitische geloofsbelijdenis eigenlijk wel een geloofsbelijdenis? Is het niet eerder een getuigenis? En dan nog wel een getuigenis op grond van horen-zeggen, dat negatief is over alle andere godsdiensten?

‘Welke stad wordt als eerste veroverd, Constantinopel of Rome?’. Daarop antwoordde de Gezant Gods, Gods heil en vrede zij over hem: ‘De stad van Heraclius’. Is dit dialoogje nieuw voor u? Dan bent u bijna zeker geen moslim. De vraag en het antwoord zijn de kern van een langere zogeheten hadiith, dat is ‘een stuk tekst over een aan Mohammed toegeschreven uitspraak’. De Heraclius die hier wordt genoemd, was keizer van Constantinopel van 610 tot 641, wat ruwweg samenvalt met de periode dat Mohammed als profeet en krijgsheer werkzaam was in Mekka en Medina, 612-632. De dynastie van Heraclius heeft het, als heersers over het Oost-Romeinse rijk, ongeveer een eeuw uitgehouden. In de ogen van de eerste moslims was Constantinopel dan ook ‘de stad van Heraclius’. Het rijk van Heraclius strekte zich ook uit over Groot-Syrië, Palestina en Egypte. Daarom was het een van de eerste prooien waarop de islamitische jihad zich gericht heeft. Kort voor 670 hebben de moslims zelfs, weliswaar vanuit de zee, de stad Constantinopel voor het eerst aangevallen. Dat is vroeg. Waarmee zou zo vroeg al Constantinopel de agressie van de moslims hebben weten op te roepen? Er waren aan de vooravond van de opkomst van de islam vier christelijke metropolen: Rome, Constantinopel, Alexandrië en Antiochië. De islamitische krijgsheren begeerden die alle vier te veroveren. De twee laatstgenoemde steden hadden ze al voor 645 ingenomen. Constantinopel daarentegen valt pas 800 jaar later in handen van de moslims, in 1453, door toedoen van een Turkse sultan. Diens dynastie, de Ottomanen, zou het kalifaat gaan bekleden. Pas Atatürk maakt een einde aan dit ‘Ottomaanse’ kalifaat, in 1924. Misschien heeft Mohammed inderdaad zoals de islam overlevert, voorspeld dat Constantinopel als eerste zou vallen. Maar het is ook mogelijk dat vrome moslims de troepen die rond 670 in gammele bootjes naar Constantinopel overstaken, moed hebben willen inspreken door aan te komen zetten met deze uitspraak van Mohammed, die wordt overgeleverd door de vrome kanonieke overleveraars Ahmad ibn Hanbal en Al-Darimi. Jihad-fundamentalisten citeren deze hadiith veel en graag. Ook de moordenaars van Sadat, jaren tachtig vorige eeuw, zagen het als een gewichtige uitspraak. De eerste aanvallen op de vierde christelijke metropool, Rome, volgen vanaf 800. Ze richtten veel schade aan.