Hans Jansen - Mensenrechten
Er zijn dingen die je zelfs als staatsomroep niet moet willen doen. Een van die dingen is het in één itempje opvoeren van drie Nederlandse ambassadeurs, aan alle drie ongeveer dezelfde vragen stellen, en dat dan aan elkaar en door elkaar heen monteren. Toch heeft de Nederlandse staats-tv dat de afgelopen week aangedurfd, maar de bij de tv werkzame ambtenaren (om historische redenen soms journalist genoemd) zijn zo in de ban van de ideologie van hun broodheren dat ze zelf niet meer konden zien hoe komisch, en vreeswekkend tegelijk, het resultaat van hun vlijt en ijver heeft uitgepakt. We kregen hier drie beschaafde diplomaten te zien, met alle drie goede contactuele eigenschappen, die alle drie dezelfde media-training hadden ondergaan, en alle drie naar hetzelfde ideologische zomerkamp van de Linkse Kerk geweest waren, waar ze hadden ingehaald wat ze mogelijk in hun opleidingentraject aan linkse catechisatie toch nog gemist hadden. Het drietal was gestationeerd in landen waar de islam het mooiste laat zien van wat ze te bieden heeft, te weten een verbeten strijd voor een betere wereld waarbij beter niet de vergrotende trap van goed is, maar van islamitisch. Moordlanden, zogezegd. Over de islam durfde, mocht of wilde het drietal niet veel zeggen. Roept de islam op tot geweld? Of de koran wel of niet oproept tot moord, en door moslims ook zo begrepen wordt, en in hoeverre moslims vervolgens toch bereid zijn die oproep, afkomstig van Allah zelf, naast zich neer te leggen, die vragen moesten, jammerjammer, onderbelicht blijven, terwijl het iets is dat nagezocht kan worden in de koran, de commentaren van beroepsmoslims op de koran, en in de inhoud van preken en opinieartikelen die door leidende gezaghebbende beroepsmoslims worden geproduceerd. Ook de antwoorden die moslims geven op de vraag wat eist de koran volgens u van een moslim en bent u daartoe ook bereid? zijn met enige moeite terug te vinden in redelijke betrouwbare enquêtes.
Hoewel al sinds de moord op Sadat, de aanval op Amerika van nine-eleven, de moord op Theo van Gogh, de huidige burgeroorlogen in de islamitische wereld en het recente bloedbad bij Charlie Hebdo, de invloed van de islam op moslims van existentieel belang is voor wie geen moslim is, kwam er hierover geen duidelijkheid, wat misschien meer aan de programmamakers te wijten was dan aan de ambassadeurs. Dezen waren daarentegen wel eenstemmig van mening dat het van het allergrootste belang is de mensenrechten te respecteren.
Mensenrechten. Respecteren. Maar let even op: de Linkse Kerk en de islam leren dat negatief oordelen over een godsdienst als de islam net zo goed de schending van een mensenrecht is, te weten het universele mensenrecht om niet gekwetst te worden in de eigen religieuze gevoelens.
Moslimterroristen schenden rechten door andersdenkenden zoals christenen en Yazidis te vermoorden, of door in Parijs aanslagen te plegen waarbij dodelijke slachtoffers vallen. Dat is niet goed, maar tegelijkertijd worden ook de mensenrechten van moslims schaamteloos geschonden: dan wel niet door moord, maar door kritiek te uiten op de opvattingen die de islam voorstaat, door islamofobie te bedrijven, en door toch voor alle zekerheid nu en dan rekening te houden met de door de beroepsmoslims uitgevonden en in onze wereld geïntroduceerde taqiyya.
Het vermoorden en het beledigen van andersdenkenden zijn eigenlijk overtredingen van een en hetzelfde mensenrechtenwetsartikel. Wij zijn dus even slecht als zij. Wat de een met kogels en bijlen doet, doet de ander met woorden en het toetsenbord. Zouden ambassadeurs van het koninkrijk der Nederlanden zoiets kunnen bedoelen? Het valt niet te hopen.
Mensenrechten klinkt mooi. Het lijkt iets waar niemand tegen kan zijn. Maar wie aan een overheid vraagt om te zorgen dat hij niet wordt beledigd want niet beledigd worden is een mensenrecht, die vraagt aan die overheid om dwang en geweld te gebruiken tegen derden. Nu, dat doen overheden graag. Wie een totaaldictatuur wil stichten zoals de mensheid tot op heden nog niet gekend heeft, kan zich het beste gaan beroepen op het mensenrecht om niet beledigd of tegengesproken te worden. Tegenspraak is in de ogen van degene die wordt tegengesproken, zeker als het over zijn godsdienst gaat, immers kwetsend en beledigend.
Arme ambassadeurs. We kunnen ze alleen maar benijden, niet om hun secundaire arbeidsvoorwaarden of om het antieke prestige van hun titel (die nog stamt uit de vervlogen tijd van trotse vrije zelfstandige natiestaten) maar om hun geloof in de mensenrechtenideologie.
Wie dagelijks beroepsmatig oog in oog staat met het mooiste wat de islam te bieden heeft, en dan terloops laat weten dat hij zijn geloof in de Linkse Kerk en de ideologie van de mensenrechten niet verloren heeft, houdt zichzelf of zijn toehoorders voor de gek, of hij is een onnozel kind.