Dit is een intermezzo van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Voor de tweede maal een korte onderbreking van dit feuilleton, nu vanwege de dwarsverbanden met de actualiteit bij de Belastingdienst.

Het Toeslagendrama beleeft deze weken een (laatste?) dieptepunt. De politiek onderzoekt de politiek en de hogere ambtenarij en hoopt er iets van te leren. Lezers van dit feuilleton zijn de Belastingdienst – zowel die van de belastinginning als die van de toeslagen – veelvuldig tegengekomen. Veel van wat ik van de zijlijn heb gezien is, denk ik, nuttig om te delen. In dit intermezzo stip ik enkele zaken kort aan, in de hoop dat er iets van landt bij de politiek.

1. De Bulgarenfraude als aanleiding is dubieus

De aanleiding voor de uit de hand gelopen jacht op frauderende ouders en gastouderbureaus is volgens iedereen de spectaculaire Bulgarenfraude. Politiek is dat vast waar, maar inhoudelijk is het bullshit. De Bulgarenfraudeurs waren vreemdelingen, armoedzaaiers die in een bus naar Nederland werden gestopt, zich inschreven in het bevolkingsregister, huur- en zorgsubsidie scoorden en weer foetsie waren. De kinderopvang-"fraudeurs" zijn mensen die hier wonen, wit werken (anders geen kinderopvangtoeslag), belasting betalen en veelal op social media te vinden zijn. De fraude-Bulgaren hadden niets in en met Nederland en daarom niets te verliezen. Ze waren ook meteen herkenbaar: hoeveel huishoudens komen rond van alleen toeslagen? De "fraudeouders" zijn daarentegen volledig opgenomen in het fijnmazige administratieve net waarmee onze overheid ons uitmelkt en bedient. De Belastingdienst weet alles van ze (net als van u) en ze hebben anders dan een pauper uit Plovdiv alles te verliezen (QED). 

Als het Bulgaren-narratief onweersproken blijft dan maakt de politiek dezelfde fout als in 2013. Natuurlijk zijn oorzaken belangrijker dan aanleidingen, maar aanleidingen zijn doorgaans evident. Zo niet hier dus.

Dit is deel 58 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2015 – 20??

Het parlementair onderzoek naar falende automatiseringsprojecten bij de overheid is uitgelopen op een deceptie. Als automatisering bij de overheid een patiënt met hoge koorts is, dan is Elias' remedie om hem in een bad ijswater te kieperen. Dat is het niveau. Het enige ingrijpende advies, een tijdelijke [!] toezichthouder op automatiseringsprojecten, is een gênante schaamlap.

De braller Elias laat naderhand door een bevriende journalist optekenen dat Kamerlid Elias de belastingbetaler 980 miljoen euro heeft bespaard. Hij noemt daarbij automatiseringsprojecten bij Defensie en bij het ministerie van VWS. Het zijn twee aperte onwaarheden. Bij Defensie gaat het om het beruchte project SPEER waarin een miljard aan belastinggeld is verdwenen en dat daarna "afgerond" is verklaard, waarna de overige kosten "beheerkosten" zijn. Net als werk.nl bij het UWV en het toeslagensysteem bij de Belastingdienst wordt SPEER toegevoegd aan de groeiende verzameling geldverslindende zombiesystemen van onze overheid: geen project, geen toezicht. En het rampproject voor de persoonsgebonden budgetten (PGB) is zelfs nooit gestopt. 

Ondertussen komt er vanaf 2015 een toezichthouder, het Bureau ICT Toetsing. Als econoom heb ik geleerd dat toezicht een zwaktebod is. Toezichthouders belanden steevast in bed met degenen op wie zij toezicht houden. (Tip: kijk The Big Short of tenminste deze scene 1 en scene 2.) En dat gebeurt ook met het BIT. Elias' rapport heeft twee nog lopende projecten onderzocht en er keihard over geoordeeld. Maar het is slechts geblaf. Het UWV mag gewoon doormodderen met werk.nl. Met het andere horrorproject in Elias' rapport toont de politiek haar lelijkste gezicht.

De modernisering van de bevolkingsadministratie (mGBA) is volgens Elias ernstig ontspoord. In 2013 was het budget op, zonder dat er iets werkte. PvdA-minister Plasterk besluit dan om tientallen miljoenen in het project te pompen en de leiding te geven aan een zware programmamanager... ex-ketenmanager Cor Franke. Finale ontsporing is nu zeker. Maar ik ken de weg in Den Haag en via een VVD-Kamerlid weet ik de toezegging aan Plasterk te ontlokken dat de programmatuur mag worden bekeken door bezorgde, eigenwijze deskundigen. In 2015 gaat de deur op een kier en zie ik software die nooit zal werken. De Kamer wordt nerveus en Plasterk schakelt het BIT in.

Dit is deel 57 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2013 - 2015

Bij Kamerlid Ton Elias, de voorzitter van de onderzoekscommissie die zes mislukte overheidsprojecten doorlicht, staat het onderwerp 'corruptie' op de agenda. Al bij de eerste vergadering in januari 2013 kaart hij het aan. Één lid van de klankbordgroep van experts geeft tegengas. Dat lid ben ik.

Natuurlijk is er corruptie en ik weet uit mijn UWV-ervaringen dat het geen randverschijnsel is. Maar ik vrees voor oppervlakkigheid. Ik zie corruptie als schuim op de golven van permanent falen. Corruptie is geen oorzaak maar een gevolg van wantoestanden bij de overheid: ontbrekende transparantie, krankzinnige Europese aanbestedingsregels, harde data waarop wetten ingaan die de Capgemini's en IBM's in staat stellen om de overheid te gijzelen. Misschien wel de grootste faalfactor is de constructie waarbij Den Haag geld voor een project uitdeelt aan overheidsorganisaties en wanneer het misgaat nog meer geld. Bijna alle faalprojecten die de commissie doorlicht zijn  dergelijke 'suikeroomprojecten'. Gratis Haags geld is de grootste voorspeller voor falen van een automatiseringsproject. Dít soort zaken moet worden gerapporteerd en aangepakt. Corruptie en zelfverrijking worden dan en passant tegengegaan.

Het laatste conceptrapport dat krijg is geen analytisch hoogstandje, maar zeker niet het gênante oppervlakkige werkstuk waarvoor ik vooraf was gewaarschuwd. Ik constateer tevreden dat ik mijn input voldoende terugzie. Voordat Elias en co. met hun eindrapport komen, staat er nog één ding op de agenda: hoorzittingen. Die hoorzittingen zijn inhoudelijk nauwelijks van belang, maar ze genereren publiciteit en bieden de collega-Kamerleden van Ton Elias de enige kans om te shinen.

Dit is een goed moment om alsnog de corruptiegevallen die ik ken in beeld te brengen. Op 13 september 2013 schrijf ik Elias persoonlijk een memorandum waarin ik mijn waarnemingen en ervaringen met hem deel. Elias belt, zegt dat hij de informatie zeer serieus neemt en vraagt om discretie.

Dit is deel 56 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2012 - 2013

Het besluit van de Kamer om onderzoek te doen naar mislukte automatiseringsprojecten is een enorme opsteker. Dat ik daaraan als expert mag bijdragen is een eer. Ik merk dat ik voor de pers talking head nummer 1 ben geworden, ook over andere faaldossiers dan die van het UWV. De door mij gewaardeerde faalexpert professor Verhoef is tot mijn verbazing opeens nergens meer te bekennen. Juist nu er eindelijk belangstelling is voor massale geldverspilling hoop ik op meer mensen die zich uitspreken. Dat gebeurt niet.

De 'tijdelijke commissie ICT' krijgt als voorzitter VVD-kamerlid Ton Elias en bestaat verder uit backbenchers van CDA, PvdA, D66, SP en PVV. In de voorbereiding heb ik op verzoek een 'zienswijze' opgesteld. Ik schrijf een uitgebreide analyse en vat het slagveld samen in een rampenmatrix. Het is belangrijk dat de commissie een representatieve set faalprojecten selecteert.

In de aanloop naar de aftrap van het commissiewerk in januari 2013 krijg ik diverse demotiverende boodschappen. De eerste komt van een bevriende topambtenaar van Algemene Zaken ('Ruttes ministerie'). Tijdens een lunch hoor ik dat het niveau van parlementaire onderzoeksrapporten doorgaans beroerd is. De implicatie is dat ik mijn tijd verspil en dat het komende onderzoek geen verschil gaat maken. De tweede domper komt van Kamerlid Pieter Omtzigt, die ik ken van mijn succesvolle lobbywerk. Als ik hem in de Kamer tegenkom zegt hij bijna in het voorbijgaan dat met een voorzitter als Ton Elias het komende onderzoek weinig zal gaan opleveren.

Ik spreek ook een topman van de Belastingdienst. Hans Blokpoel kan haarfijn en uit eigen waarneming uitleggen hoe, zoals hij dat uitdrukt, de overheid en de grote softwarebedrijven elkaar gijzelen. Het is precies wat ik bij het UWV en elders zie: de grote softwarebedrijven schudden de overheid uit, maar de meeste (IBM is een uitzondering) houden er onderaan de streep weinig aan over. Iedereen verliest. Als er maar één ambtenaar bereid is om dit uit te leggen! Helaas is die bereidheid er niet en ik begrijp wat niet wordt gezegd: discretie is onderdeel van die wederzijdse gijzeling. Het is even begrijpelijk als triest, maar ik besluit om de Kamercommissie extra goed te informeren, desnoods in mijn eentje. Ik ben niet gegijzeld, financieel onafhankelijk, niet chantabel en voldoende insider.

Dit is deel 55 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2011 - 2013

Al voordat wij eind 2011 de strijdbijl met het UWV begraven, ben ik een nieuwe weg ingeslagen. Mijn aandacht verschuift van het UWV naar de epidemie van automatiseringsdrama's bij de hele overheid. Die zijn niet te missen, maar er wordt nauwelijks over geschreven. Het UWV mag groot en meeslepend zijn, maar staat niet op zichzelf.

Wat sterk bijdraagt, is wat ik in 2010 aantref bij een ander groot overheidsproject: de modernisering van de bevolkingsadministratie. Ik zie daar veertig automatiseerders in een jaar lang vrijwel niets produceren, zelfs geen ontwerpen. Het project is nog geen 40 miljoen groot (het zal 105 miljoen worden) maar falen is nagenoeg gegarandeerd. En waar het UWV nog een nieuw systeem bouwde wordt er hier een oud, bestaand systeem herbouwd. Zelfs dat kan onze overheid niet meer. Het is deprimerend.

Er is tot 2012 maar één gezaghebbende stem die misstanden aan de kaak stelt in de pers. Professor Chris Verhoef heeft in de journalistieke diversiteitsklappers rolodexen het rijk alleen; zijn elektronische ego wall getuigt ervan. Verhoef zorgt ervoor dat overheidsfalen zowel een gezicht krijgt als een schadebedrag. Dat bedrag zit ergens tussen de vier en vijf miljard euro per jaar. Zelfs voor mij is dat een ongeloofwaardig hoge schatting, maar Verhoef heeft het alleen over projecten. Neem je ook zombiesystemen als werk.nl, die het officieel doen maar nauwelijks in de lucht te houden zijn, dan is vijf miljard per jaar een heel bescheiden schatting. Neem je de helft van die vijf miljard als vermijdbaar (automatisering is moeilijk, ook buiten de overheid) dan tikken we als Nederlanders jaarlijks pakweg 150 euro af aan verspild belastinggeld.

Ik ga Verhoefs miljarden niet tegenspreken, maar mijn activiteiten zijn ook grotendeels (niet helemaal) 'ondergronds' geweest. Ondertussen spreek ik geregeld met journalisten. Met een ervan, Jan Tromp, heb ik een uitgebreid achtergrondgesprek. Hij vraagt of hij er een interview van mag brouwen. Ik ga akkoord. Op zaterdag 15 oktober 2011 staat het in de Volkskrant. 'Bij de overheid zitten ict-kneuzen' is de kop. Het leidt tot bescheiden ophef en tot een tweede naam in de rolodexen.

Dit is deel 54 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2012

We zijn na tweeënhalf jaar weer aan het werk voor het UWV, in dezelfde gebouwen, maar in een totaal andere wereld. Het rode UWV WERKbedrijf is ruim drie jaar na te zijn opgeslokt door het blauwe uitkeringen-UWV nog steeds een losstaande club. Behalve kantoorgebouwen delen de twee UWV's een Raad van Bestuur, anderhalf duizend niet-programmerende automatiseerders in de automatiseringsdivisie en het bekende clubje belastinggeld vretende leveranciers: Capgemini, CGI en IBM.

Collega Marjan en ik zijn binnengehaald omdat werk.nl, het kernsysteem van UWV WERKbedrijf, werkzoekenden niet koppelt aan passende vacatures. Wij weten van tien jaar terug hoe werk.nl in elkaar zit en waarom het koppelen van mensen aan werk toen al niet werkte. Veel van wat er vanouds misging – en niemand boeide – had te maken met verkeerde stuurdata. Zo was werk.nl niet bestand tegen postbusadressen. Als de gemeente Amsterdam een vacature op werk.nl plaatste met adres 'Postbus 202, 1000 AE AMSTERDAM', dan kreeg zelfs de werkzoekende om de hoek deze niet te zien. Werk.nl bleek geen woon-werk afstand te kunnen bepalen wanneer er een postbus in het spel was. Alleen het oplossen van dit postbussenprobleem leverde de voorganger van UWV WERKbedrijf al enkele miljoenen euro's per jaar op. Werk.nl-baas Solke Munneke hoopt nu dat wij dergelijke kunstjes gaan herhalen en zodoende werk.nl uit de pers te krijgen. 

Wat ons helaas is ontgaan is dat werk.nl na de overname door het UWV compleet is herbouwd door UWV-huisleverancier CGI (bekend van). Gek is dat niet voor een systeem dat dateert van eind jaren '90. Maar nu wordt het twijfelachtig of we nog iets hebben aan onze kennis van destijds. We horen ook dat het UWV af wil van het klassieke matchen van werk.nl. Het motto van het nieuwe werk.nl is 'Zoeken en Vinden'. Werk.nl 2.0 moet werkzoekenden en werkgevers activeren om naar elkaar op zoek te gaan. Natuurlijk is het een methode om van het niet werkende geautomatiseerde matchen af te komen, maar voor het openstellen van de data is natuurlijk ook veel te zeggen. "We willen het Google van de Nederlandse arbeidsmarkt worden", zo horen wij.

Hoe het "Wij Worden Google" uitpakt horen we al snel. De nieuwe bestuursvoorzitter Bruins wenst een demo van het nieuwe werk.nl. Bruins vertelt graag dat hij in zijn studietijd heeft bijverdiend als ober en zoekt nu naar een vacatures voor obers in de buurt van Den Haag. Werk.nl biedt hem stapels vacatures aan, maar er zit er geen bij die ook maar lijkt op een baan als ober. Onderzoek wijst uit dat de software ervan is uitgegaan dat Bruins een typefout heeft gemaakt en niet 'ober' maar 'over' heeft bedoeld. Wat werk.nl de UWV-bestuursvoorzitter voorschotelt zijn alle vacatures waarin het woord 'over' in de vacaturetekst voorkomt. Iedereen die wel eens met Google iets heeft opgezocht, weet dat Google een zoekopdracht niet aanpast zonder dat te melden, maar dit is de overheid.

Dit is deel 53 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

April - mei 2012

Tijdens de wedstrijd armpje drukken met de nu vertrokken UWV-top was ons voornaamste wapen journalist Siebe Sietsma van RTL Nieuws. Alle publieke bedrijfsgeheimen over niet werkende systemen en corrupte personen hebben we met RTL gedeeld. En die strategie heeft boven verwachting gewerkt. Maar nu we twee van onze drie tegenstanders de deur hebben uitgewerkt, nummer drie in huilmodus hebben gekregen en een vertrouwensbasis hebben met twee divisiedirecteuren en met UWV-eindbaas Bruno Bruins, moeten we bewijzen dat we het vertrouwen van het UWV waard zijn. We hebben ook een zakelijk belang: drie van ons zijn aandeelhouder in Corduroy BV, het door ons opgezette bedrijf dat de polisadministratie beheert.

Wat we vooral hebben gedaan is de UWV-top wijzen op de risico's die kleven aan het systeem werk.nl. Werk.nl is het paradepaardje van de divisie UWV WERKbedrijf, die verantwoordelijk is voor het aan werk helpen van uitkeringstrekkers mensen. Onze waarschuwing is simpel: "werk.nl werkt niet, heeft ook nooit gewerkt en gaat binnenkort gedonder geven". We kunnen niet vertellen dat we deze boodschap ook aan journalist Sietsma hebben meegegeven. We hebben er niets meer over gehoord, maar dat zegt niets. Dat werk.nl niet werkt, is door RTL zelf eenvoudig vast te stellen en bij veel werkzoekenden en insiders ook gewoon bekend. Tot nu toe boeit het niemand, maar dat gaat veranderen, zo leggen wij de UWV-top uit.

De reden dat bijna niemand wakker ligt van een niet-werkend matchingsysteem voor werkzoekenden is eenvoudig: de dienstverlening van het WERKbedrijf is geheel vrijblijvend. Wie een WW-uitkering krijgt hoeft zich bijvoorbeeld niet aan te melden bij werk.nl. Wie dat toch doet en door werk.nl idiote vacatures krijgt voorgeschoteld, schudt het hoofd en gaat langs een uitzendbureau of zoekt zelf een baan. Natuurlijk weten ze dat in Den Haag ook en dat maakt UWV WERKbedrijf tot een favoriet doelwit van bezuinigingen. Bezuinigen op het uitkerings-UWV raakt doorgaans systemen. Als daarbij iets fout gaat, kan dat de uitkeringen raken. Bezuinigen op WERKbedrijf is daarentegen risicoloos. Zo eenvoudig is het.

Dit is deel 52 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Januari – maart 2012

Ik ben de UWV-directeuren Melanie Maatman en Frans Haverkamp erkentelijk voor hun verzoeningspogingen. Ik ben bijna twee jaar weg bij het UWV, maar de polisadministratie domineert mijn gedachten nog steeds. Ik steek teveel energie – negatieve energie – in dit rotbedrijf. Het doet mij allemaal niet goed en ik weet het. Misschien ben ik zo cynisch geworden dat ik niet eens meer geloof dat de twee hoogste bij de polisadministratie betrokken UWV'ers nog verschil kunnen maken. Ik leg het initiatief in handen van Melanie en Frans. Ik sta "in de meewerkstand", zoals ze dat bij het UWV zeggen.

Het eerste dat Frans en Melanie voorstellen is een gesprek met Diantha C. Ik heb geen idee wat ze daarmee willen bereiken, maar ik ga akkoord. Frans en Melanie willen eerst van Diantha en mij horen waar het mis is gegaan. We komen niet ver. Ik voel een soort ijzige rust over mij heenkomen en begin kalm te vertellen over Diantha's kwaadaardige machinaties om ons de deur uit te werken. Diantha sputtert niet eens tegen. In plaats daarvan begint ze te huilen. De twee UWV-directeuren zien het verbijsterd aan, terwijl ik in een stemming ben waarin niets mij raakt. Terwijl Melanie een tissue produceert, rond ik af met de opmerking dat ik Diantha heb leren kennen als een volleerde Schreibtischmörder. Of het door de emotie is of door ontbrekende ontwikkeling weet ik niet, maar het komt duidelijk niet aan. Het gesprek levert verder niets meer op.

Terug op kantoor begin ik te beseffen dat Diantha's huilbui uiterst effectief is geweest. Ze heeft het gesprek naar haar hand gezet. De dialoog die haar meerderen wilden heeft ze ontregeld en zodoende in de kiem gesmoord. Meteen al na het gesprek hoor ik via de UWV-tamtam dat het gesprek wat Diantha betreft uitstekend is verlopen en René Veldwijk geen poot aan de grond heeft gekregen. De huilbui laat ze natuurlijk weg, maar ze heeft wel gelijk. Haverkamp, Maatman en ikzelf zijn slachtoffers van een klassieke UWV-truc: "speel op de persoon zodra het inhoudelijk moeilijk wordt". Het enige wat ongebruikelijk is, is het huilen, maar ook dat toont weer aan wat een formidabele tegenspeler Diantha is. Ze is de meesteres van de surplace.

Dit is deel 51 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

November 2011 – januari 2012

Het is een hele worsteling geweest, maar uiteindelijk komt er een gesprek tussen de UWV-subtop en mij. Ik heb voldoende zelfkennis om te weten dat dit geen koele, zakelijke sessie gaat worden. Ik ga dit gesprek sowieso doen met mijn zakelijke partner en significant other in privé; Marjan is de enige van ons zonder UWV-ervaringen en een scherpe waarnemer.

Een afspraak met twee UWV-hotemetoten, Chief Information Officer annex divisiedirecteur Frans Haverkamp en directeur UWV-Gegevensdiensten Melanie Maatman, moet vanzelfsprekend plaatsvinden op het hoofdkantoor van het UWV. Haverkamp en Maatman vinden een gaatje in hun agenda's, wij gaan akkoord en de afspraak staat.

Maar dan belt de assistent van CIO Haverkamp. Datum en tijd van de afspraak zijn oké, maar de locatie wordt Grand Café Hermes, op kruipafstand van het UWV-hoofdkantoor. Mijn collega's vinden het hilarisch. Hermes is de laatste plek waar je moet afspreken, zo vol zit het daar altijd met UWV'ers. Ik ga echter over de rooie: no f***ing way dat ik als een soort melaatse met het UWV om de tafel ga. Ik laat de assistent van Haverkamp ondubbelzinnig weten dat ze de boom in kunnen. Het is een dwaze, door emotie gedreven actie die echter goed uitpakt. Mohammed komt naar de berg. De twee UWV-directeuren komen naar ons kantoor in Vianen. Het is een belangrijk signaal: het UWV wil de lijnen weer open hebben.

De kennismaking op ons kantoor duurt bijna drie uur en is totaal bizar. Er wordt vrijwel geen woord gewijd aan de polisadministratie en alle gedoe er omheen met Cees B., Capgemini, IBM, Diantha C., Cor Franke en David Jongen. Het onderwerp van gesprek is vooral het korte en heftige verleden van Haverkamp en mij bij ons beider voormalige werkgever RAET. De door Haverkamp en mij opgelopen trauma's worden ter plekke verwerkt. Collega Marjan en UWV-directeur Melanie Maatman kijken zowel geamuseerd als verbijsterd toe. Melanie beëindigt het gesprek uiteindelijk omdat ze een dringende vervolgafspraak heeft, maar ze baalt er zichtbaar van. Uiteindelijk kunnen we maar één ding doen: een vervolgafspraak maken.

Dit is deel 50 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

November 2011

Het ongeveer gelijktijdige vertrek van ketenmanager Cor Franke en UWV-topman David Jongen is natuurlijk een enorme opluchting. Dat ik de eerste bijna eigenhandig heb uitgeschakeld en de tweede het finale zetje heb gegeven, geeft een grimmig gevoel van tevredenheid. Het zijn echter gevoelens waar ik niets mee kan. Ik werk niet meer voor het UWV en met het 'UWV-goedvolk' heb ik weinig contact. De directeuren van Corduroy doen hun best om het UWV zo goed mogelijk te bedienen en geloven oprecht dat ze daarvoor erkenning gaan krijgen van directeur Diantha. Mijn acties richting Franke en Jongen hebben hun goede relatie met het UWV alleen maar beschadigd, vinden ze.

De meeste van mijn collega's lijkt het ook niet veel te boeien. Ook zij werken nauwelijks nog (via Corduroy) voor het UWV. Collega Marjan, behalve collega ook mijn significant other, heeft een enorme hekel aan conflicten. Als ze ziet hoe ik David Jongen in het mes heb laten lopen, is ze woedend over wat zij ziet als een achterbakse truc – wat het natuurlijk ook was. 

Ik merk pas nu dat het armpje drukken met de UWV-machthebbers mij niet in de koude kleren is gaan zitten. Deels is dat mijn eigen schuld. Ik heb mijn kaarten tegen de borst gehouden, ook voor mijn collega's. Als de UWV-wantoestanden tijdens een overleg ter sprake komen komt collega Paul van Zon onverwacht uit de hoek: "Het is goed dat het corrupte UWV-gajes niet overal mee weg komt". Drie jaar lang heb ik niet geweten hoezeer een van mijn collega's achter mij staat. Ik voel mij opgelucht en beroerd tegelijk.

Natuurlijk heb ik ook bij het UWV een paar echte vrienden en supporters, maar die zitten onder de knoet van directeur Diantha. Bovendien is er de ongeschreven maar bij de betrokkenen bekende oekaze dat contacten van UWV'ers met René Veldwijk moeten worden gerapporteerd aan David Jongen persoonlijk. Maar ook hier heb ik fouten gemaakt. UWV-manager Hans Tromp vindt dat ik contact moet opnemen met de opvolger van divisiedirecteur Dirix. Ik heb er weinig zin in. Die nieuwe directeur, Melanie Maatman, komt uit het Haagse netwerk van David Jongen en lijkt op papier net zo'n figurehead als haar voorganger Dirix. En Dirix had tenminste nog verstand van automatisering. Deze mevrouw is volgens LinkedIn zelfs vergeleken met Diantha C. een digibeet.