Geenstijl

Dit is deel 51 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

November 2011 – januari 2012

Het is een hele worsteling geweest, maar uiteindelijk komt er een gesprek tussen de UWV-subtop en mij. Ik heb voldoende zelfkennis om te weten dat dit geen koele, zakelijke sessie gaat worden. Ik ga dit gesprek sowieso doen met mijn zakelijke partner en significant other in privé; Marjan is de enige van ons zonder UWV-ervaringen en een scherpe waarnemer.

Een afspraak met twee UWV-hotemetoten, Chief Information Officer annex divisiedirecteur Frans Haverkamp en directeur UWV-Gegevensdiensten Melanie Maatman, moet vanzelfsprekend plaatsvinden op het hoofdkantoor van het UWV. Haverkamp en Maatman vinden een gaatje in hun agenda's, wij gaan akkoord en de afspraak staat.

Maar dan belt de assistent van CIO Haverkamp. Datum en tijd van de afspraak zijn oké, maar de locatie wordt Grand Café Hermes, op kruipafstand van het UWV-hoofdkantoor. Mijn collega's vinden het hilarisch. Hermes is de laatste plek waar je moet afspreken, zo vol zit het daar altijd met UWV'ers. Ik ga echter over de rooie: no f***ing way dat ik als een soort melaatse met het UWV om de tafel ga. Ik laat de assistent van Haverkamp ondubbelzinnig weten dat ze de boom in kunnen. Het is een dwaze, door emotie gedreven actie die echter goed uitpakt. Mohammed komt naar de berg. De twee UWV-directeuren komen naar ons kantoor in Vianen. Het is een belangrijk signaal: het UWV wil de lijnen weer open hebben.

De kennismaking op ons kantoor duurt bijna drie uur en is totaal bizar. Er wordt vrijwel geen woord gewijd aan de polisadministratie en alle gedoe er omheen met Cees B., Capgemini, IBM, Diantha C., Cor Franke en David Jongen. Het onderwerp van gesprek is vooral het korte en heftige verleden van Haverkamp en mij bij ons beider voormalige werkgever RAET. De door Haverkamp en mij opgelopen trauma's worden ter plekke verwerkt. Collega Marjan en UWV-directeur Melanie Maatman kijken zowel geamuseerd als verbijsterd toe. Melanie beëindigt het gesprek uiteindelijk omdat ze een dringende vervolgafspraak heeft, maar ze baalt er zichtbaar van. Uiteindelijk kunnen we maar één ding doen: een vervolgafspraak maken.

Ondanks het gekke gesprek dat Haverkamp en ik ervan hebben gemaakt, heb ik wel degelijk een indruk van Directeur Melanie gekregen. Mevrouw Maatman is in bijna alles het tegengestelde van de echte machthebber in haar divisie, Diantha C. Ze is spontaan en onbevangen waar het kan en professioneel-beheerst waar dat niet kan. Ze is beslist intelligent, maar niet sluw-achterbaks als Diantha of berekenend-listig zoals ikzelf ben geworden. Het verhaal van Hans Tromp dat Melanie Maatman en Diantha C. elkaar wel kunnen schieten, geloof ik meteen. 

Wat ik niet geloof, is dat UWV-newbie Melanie op kan tegen Diantha, de UWV-koninginnenspin. Diantha mag dan in het UWV-organogram onder Melanie vallen, maar voor alles dat met de operatie te maken heeft mag Diantha zich 'Directeur' noemen. Net als haar voorganger Paul Dirix mag ze fungeren als uithangbord voor de divisie. De intelligente Melanie is gaan teamen met de automatiseringstopman Frans, maar als outsiders Diantha bevechten betekent een gevecht met het hele 'deep UWV' inclusief een deel van de werkvloer. Eigenlijk kan ik maar één ding voor Haverkamp en Maatman betekenen: ze meenemen langs alle overbodige en peperdure voorzieningen en onwerkbare procedures waaraan de werkgelegenheid bij het UWV is opgehangen.

Er volgen nog twee gesprekken. Niet bij het UWV, niet op ons kantoor, maar aan tafel bij mij thuis. Het is praktisch omdat we allemaal in de regio Den Haag wonen, maar het is ook een setting die het groeiende vertrouwen onderstreept. Dan vraagt Haverkamp om een gesprek op zijn kantoor, zonder Melanie Maatman maar met een topman van de UWV-divisie WERKbedrijf. In onze gesprekken heb ik alles wat ik weet over risico's in de systemen van het UWV met Haverkamp gedeeld. Haverkamp slaat vooral aan op wat ik hem vertel over werk.nl, het kernsysteem van het WERKbedrijf. Ik heb een nogal gênante reden om al mijn kennis te delen: in mijn worstelwedstrijd met UWV-topman David Jongen heb ik mijn kennis ook gedeeld met RTL-journalist Sietsma. Ik kan dat niet terugdraaien. Ik kan er wel voor zorgen dat het UWV het ook weet, natuurlijk zonder Sietsma te noemen.

Voor het gesprek over werk.nl kom ik voor het eerst in anderhalf jaar weer op het UWV-hoofdkantoor, weer samen met Marjan. Ik ben gespannen als ik de parkeergarage inrijd en naar de directie-toren loop. Ik mis de helft van wat er gebeurt, maar Marjan ervaart een soort golf van opwinding om ons heen. Veel meer UWV'ers dan ik mij kan voorstellen herkennen mij en de tamtam lijkt wel sneller te gaan dan wij kunnen lopen. Uit een kamer waar wij langslopen gilt een vrouw: "Echt waar! Is dat hem?"

Als we wegrijden vertelt Marjan dat ze ondersteboven is van wat ze heeft meegemaakt. Ik geniet ervan. Wie wil niet dat zijn vriendin getuige is van zo’n schouwspel? Maar de sobere conclusie is dat Haverkamp en Maatman mij met reden buiten de deur wilden houden. Ik wist dat ik voor David Jongen vijand nummer 1 was. Ik kon raden dat Diantha C., net als eerder bij haar baas Paul Dirix, alle registers had opengetrokken. Maar dit was iets groters.

De verklaring is dat ik met mijn acties te succesvol ben geweest. Ik had er bij de grote rellen zoals die van de spookburgers of de corrupte constructie rond Ambtenaar K. steeds voor gezorgd dat mijn betrokkenheid kon worden vermoed. Wat ik niet had bedacht, is dat bij gedoe rond het UWV (en er is vaak gedoe) waar ik niets van afwist, ook mijn betrokkenheid werd vermoed. Voor het UWV was ik een soort Scarlet Pimpernel geworden. Geen wonder dat David Jongen over the edge was gegaan met zijn oproep tot moord.

Bij alle naweeën is de communicatielijn met het UWV nu toch weer open. En de catharsis heeft nog iets nuttigs opgeleverd. Ik besluit dat de situatie rond de polisadministratie zo verziekt is dat ik niet meer voor het UWV wil werken. Dat de twee meest betrokken divisies nu worden geleid door mensen die deugen en misschien zelfs iets willen bereiken is fijn. Ik zal ze helpen waar ik kan, maar ik geloof geen moment dat één of twee individuen het verschil kunnen maken.

Ondertussen willen Frans Haverkamp en Melanie Maatman verdere stappen zetten. Ze stellen een gesprek voor met Diantha C. Ik kan niet anders dan instemmen. En Frans Haverkamp heeft nog een verzoek. Hij vraagt mij om mijn waarschuwingen over werk.nl persoonlijk te delen met de net aangetreden nieuw topman, Bruno Bruins. Het is wéér een teken van vertrouwen en een reden tot vreugde. Hoger ga ik bij het UWV nooit komen.