Als mensen met een tafelkleed om hun hoofd een of andere oude bosneuqert willen aanroepen in een stenen gebouw, prima. Als mensen met hun reedt naar het westen en geit binnen handbereik Amerika willen eren, prima. Leven en laten leven. Behalve Jehovah´s. Daar hebben wij een broertje dood aan, gelovigen die voor zeven uur 's ochtends keihard werkende GeenStijlers uit bed bellen. Staan er weer een vrouw met een snor en een intens bleke gnoom tegen je aan te lullen over het einde der tijden. Daarom een oproep. Het is paybacktime. Tijdens een mega bijeenkomst in Thialf gaan we ze keihard met eigen middelen bestrijden. Doe je schoenen met ijzeren neuzen aan, zet je twee rode hoornen op je kop en reis vandaag af naar Friesland om daar luid en duidelijk te laten horen waar wij in geloven: vrouwen, vakantieboeken gefilmde ongelukken en leipe shit ouwe. Wachten tot er een lezing begint en dan met achtduizend GeenStijlers aanbellen. De hele dag door. Wachten tot er iemand naar de deuropening is gestommeld en dan met zijn allen ´Leipe Shit Ouwe´ schreeuwen. Toegang is gratis dus neem je megafoon mee.

Bløf, dat is voor mij toch met een pan vol mosselen op tafel praten over je relatie, daarna samen naar het strand lopen en dan even helemaal niets zeggen. Het gewoon laten gebeuren. In deze nieuwe Bløf tijd sta je met zijn tweetjes aan de waterkant met 300 op bamboestokken rammende Japanners achter je, die de oer-Hollandse muziek van Blof net dat stukje internationale allure meegeven. Bløf, dat is met je blote poten in het zand staan, naar de horizon kijken en er achter komen dat er verder helemaal niets is, dat je een kutvrouw hebt en dat je die negen kinderen misschien beter niet bij elkaar had kunnen neuken. Bløf, dat is je netten binnenhalen, de rottigste haring er uit halen en die verkopen aan de nummers 50 t/m 100 in de AD Haringtest.

Bewaking vanavond bij het beeld van André Hazes, niet omdat Rachel nog steeds vermoedt dat Dré, levend en wel met vier vrienden ergens midden in het brons onbeperkt worstjes zit te vreten, nee, omdat alleen de bronzen buik van Hazes een willekeurige dakloze 45 kratten halve liters oplevert. Hoe? Netjes die pens er afzagen en verkopen aan je vaste bronsmannetje, die er dan weer kudtbeelden van smelt voor op marktplaats. In Salvador, Brazilië heeft een zwerver de armen van Pele er afgezaagd. Een held! Dat zijn nog eens acties. Laat vanavond een ouderwetse beeldenstorm door Nederland razen. Eerst de Dokwerker uit de grond jassen, omsmelten en er een enorme paraplu van bakken. Anne Frank van haar sokkel beuken, even kort de kook er overheen en omkneden naar een standbeeld van Louske. Simon Carmiggelt zijn gok er afzagen en bij een willekeurig schijtgezellig Bruin Cafe naar binnen mieteren. De zojuist geplaatste buste van Rudi Carell omsmelten in een enorme Hitlersnor en deze voor grof geld aanbieden aan de Duitse ambassade. De mogelijkheden zijn onbeperkt. Twee benen van Wim Kan er afzagen en bij Rob Scholte er weer aan sleutelen. Rembrandt omsmelten, er een natte klit van zeven meter hoogte van boetseren en tegen de gevel van het Viva Hoofdkantoor aantimmeren. Dus, de straat op voor een nieuwe revolutie. Weg achter die computer. Zaag de hele geschiedenis van Nederland naar de tiefus en zet er foto´s van in dumpert. Een leuk t-shirt naar keuze voor de eerste die ons het hoofd van Hazes brengt. (redactie zegt: let op, dijkshoornpost, dat t-shirt betaalt ie zelf)

Suïcidale kudtpubers hoeven niet meer eerst hun platen achterwaarts af te spelen om via Judas Priest in contact te treden met Satan zelf. Hij komt gratis en voor niets als een bal van vuur je hoofd binnendenderen als je maar de goede ontvangstapparatuur hebt. Het ene moment loop je nog in een open veld keihard Highway to Hell te zingen en verheug je je op het brommert kieken en helemaol kapot zuupen en neuken festival in Darmensweert met topbands als Rotten Incorporated, Damien Rocks en The Nosferatus en het andere moment lig je als een zak houtskool met koptelefoon langs de weg. Bliksem in je iPod. Ja, Satan houdt van een appeltje op zijn tijd. Helaas mogen de voetballers van Jong Oranje hem niet meer dragen van Foppe, want dat zou lekker opruimen, flits, boem en van keeper Boy Waterman wordt alleen nog een stuk hand met een Surinaamse vlag gevonden, terwijl zijn Ipod roodgloeiend onverstoorbaar het Surninaamse volkslied afspeelt. Ik zeg, alle reaguurders, leger van Satan, doe het. Pak je iPod, spring op je ijzeren fiets en luister met je vuist omhoog onder een boom naar Metallica. Omhels hem, Hij die zijn handlangers haalt met de Grote Au Pod. (red: ja, dit is een echte Dijkshoorn post)

Milieu, ik heb er geen reet mee. Je hoeft alleen maar naar die spierwitte koppen van de milieumaffia te loeren en je weet genoeg. Als je die vastgeketend op de spoorlijn ziet liggen denk je toch: nu, een TGV vol met dronken Fransen er overheen. Zoveel mogelijk troep om je heen verzamelen en die planeet helemaal kapot consumeren, dat is mijn advies. Aan mensen als Giel Beelen kun je zien dat deze planeet op is. Een mutant met een microfoon voor zijn kop. Veel mensen denken dat hij die Yoko Ono pet draagt als een gimmick maar er zit een enorme kale, roze woekerende bal van vlees onder zijn pet, bijeengehouden door een stuk elastiek. Heb ik zelf gezien toen hij zich een keer vlak naast mij om ging kleden. Giel lult graag naakt met je. Hij stelt zich voor en dan staat hij die broek al van zijn reet te trekken. Hing die pulserende glimmende vleesbal vol uitwassen vrolijk op zijn rug mee te wiegen. Of ik er even aan wilde voelen. Heb ik gedaan. Alsof Bart de Graaff gratis en voor niets uit Giels rug groeit. Twee ogen er in, twee voetjes aan monteren en BNN heeft weer een kleine voorzitter. Komt omdat Giel zijn chemisch afval altijd onder zijn pet draagt. Dan krijg je dat. Batterijvocht vermengd met wat botten, meer is het eigenlijk niet.

Ik had twee weken geleden opeens een heel sterk voorgevoel en net als Robbert van de Broeke ben ik meteen met een doos viltstiften aan tafel gaan zitten en heb mijn voorgevoel gewoon maar laten gaan en dat was best indrukwekkend want mijn hand ging als een razende over het papier heen, net alsof hij van een ander was, wat je ook wel hebt als je je met je linkerhand aftrekt, maar dat is weer een ander verhaal. Maar ik heb dus zeker drie uur naar mijn eigen hand zitten kijken. Dat was bijna niet bij te houden. Lijntjes, hele zinnen, woorden die ik helemaal niet herkende en dat ging maar door. Urenlang. Ik ben gaan slapen, ik word wakker en ik zie mijn hand ´einde´ opschrijven. Ik pak die stapel papier, bleek ik de nieuwe roman van Adriaan van Dis te hebben geschreven, over een homo in Parijs die vanuit zijn appartement naar negers kijkt en dan soms roept `he, zwarte, koop jij eens een pak rietsuiker voor me, neger` Nou ja, het bekende Adriaan van Dis thema. Ik heb het aan hem verkocht en het komt volgend jaar uit als De Hondenneger.

Een van Frank Boeijens grootste hits is natuurlijk Kronenburg Park. Helaas is het tevens een van zijn onverstaanbaarste songs. Helaas zeg ik, omdat Frank tekstueel nooit dieper is gegaan dan in deze uiterst persoonlijke schreeuw om liefde. Frank laat zich, mompelend en steunend, dat wel, recht in zijn hart kijken en wat een mooi, denkend mens treffen wij daar aan, stel je verstaat hem. Ik neem weer even stap voor stap de tekst met jullie door. Als je het belletje hoort kan je de bladzijde omslaan.

Over ingewikkelde verbindingen. Swiffers. Comedy-achtige twists. 9-jarige kinderen. Lenskapjes. De nieuwe CD van Frank Boeijen. Eensgezinwoningen. Noord-Nederland. Interviewen. Bodystalking. Het er uitgebreid over hebben. Zussen. Naakt spelen. DoKa's. Babypaprika's plukken en bonsaiboompjes snoeien. Annie M.G. Schmidt. Er wel klaar mee zijn. Strekkende bewegingen. Leven. Tegendraads schilderen. Opvoedweken. Peter Wekking. Betonblokken en roest. Vroom & Dreesman. Blauw haar. Porno borduren op canvas. Paspoorten. Huidziektes. Bakfietsen in Amsterdam. Sorry zeggen. Bedtijd. Marokkaanse oersandalen en schuine negerschoenen. De lelijkste mensen van Nederland. Kudtmuziek en nog veel meer! AUDIOCOLUMN!

Enkele weken geleden las ik een interview met een van de grootste tekstdichters van Nederland, Frank Boeijen. Frank koppelt een heel Nederlandse kijk op de dingen aan juist weer een heel Franse manier van denken, maar helaas ontgaat dat de meeste luisteraars omdat Frank nauwelijks is te verstaan. Frank kan daar niet aan doen. Als kind is hij met zijn vader mee geweest naar Indonesië en op Bali is hem door een uitheemse water en vuurvrouw een Sabelo Loehoe gegeven, een vlezige vrucht die zich langzaam door je stembanden heen vreet. Net zoals duizenden Indonesische vrouwtjes en mannetjes die ergens in het oerwoud driftig aan hun blote reet staan te krabben en van alles willen zeggen, is Frank tot niet meer in staat dan het uitstoten van wat keelklanken, veelbetekenend met de ogen rollen en dan maar hopen dat de mensen er iets van begrijpen.

Als je zegt leesbril van een kilo of zes en bijna blind dan denk je automatisch aan Annie M.G. Schmidt, dat heerlijke, lekker gekke wijf die ons een heel leven lang heeft verblijd met werkjes als Dikkertje Dap, Beertje Pippeloentje, De Spin Sebastiaan en nog 1634 van die andere schijtrijmpjes voor infantielen. Is een beetje een probleem in Nederland, die rare eerbied voor het eindrijm. Ga ergens op een willekeurige verjaardag een levensloop-alfabet voor staan lezen en ze vinden je meteen de nieuwe Vondel. "K is van Karel, die bezweek aan de kanker, L is van lul, ja, daaraan had je sjanker." Annie M.G. Schmidt werd tot nu toe ingedeeld bij de groep Gematigde Eindrijmdichters. Spin Sebastiaan laten rijmen op 'het is niet goed met hem gegaan.' Iedereen kan het. Gaan we.