Vorige week maakte ik me al even vrolijk over het eindrijmcollectief voor zwakbegaafden, Opgezwolle. Dat leverde me flink wat mailtjes op van allerlei jongens met zonder schaamhaar, die mij in alle toonaarden bezworen dat ik hier te maken had met een verzameling geniale dichters. Opgezwolle was juist wel enorm politiek bewust, spitten de dingen in hun mike zoals ze zijn enzo en verder was het allemaal ontzettend lachen op een bepaalde manier. Tevens kreeg ik weer het bekende verhaal doorgemaild dat ik waarschijnlijk vroeger veel was gepest en dat ik nu op een zolder zat te werken, met vrouw en kinderen een verdieping lager. Een ding kan in ieder geval worden vastgesteld: de creativiteit zit niet bij de achterban.

Soms kan je wel cynisch blijven, maar wat heeft het voor zin? Er is zoveel moois om ons heen, zoveel liefde, warmte en overvloed. Met name overvloed aan comments waardoor ik het een half jaartje wat rustiger aan kan doen. Waarvoor mijn dank. Maar dank is niet genoeg. Ik wil meer doen. Jullie hart verwarmen en hoe kan ik dat beter doen dan mijn versie op te nemen van de door Lee Towers afgekeurde songfestival-inzending van volgend jaar, de zielballad “ Iedereen doet zijn eigen dingetje”. Aan het begin van de audio leg ik het allemaal nog even rustig uit, zodat ook newbabies het kunnen volgens en daarna volgt alleen de zang van het lied. Mensen die verder niets te doen hebben, jullie dus, mogen er naar hartelust muziek onder zetten en de man of vrouw die de beste backingtrack verzorgt wordt volgende week door mij gebeld voor het belspelletje “ raad de vogel”. Succes! Reminder: Nico is er ook nog altijd in de podcast.

Hiphop in Nederland, dat is naar de bakker gaan, er achter komen dat ze geen vloerkadetjes meer hebben en daar een keihard nummer over schrijven. Makkelijk, want brood rijmt op dood, kloot, jood, bloot en nood. DIE HET HOOGST IS. JAAAAAAA. DIE HET HOOGST IS HOOOOOO. DE NOOD, DIE HET HOOGST IS!!! Ok Bovenkarpspel en nu wil ik dat alle bitches op dit plein hun moederneukende ASS schudden als ik zeg VLOERKADET. Mixmaster Dopie Dope drop die beat. VLOERKADET, VLOERKADET!

(...) Goedenavond. Huilen, mag dat? Ik vraag het hier vlak voor Suis J’Arrive Poulidour, een kasteel in een knotsgek dorp en als ik zeg knotsgek bedoel ik dan ook knotsgek, ja dan bedoel ik ook knotsgek. Maar wij zitten hier en de inwoners zitten thuis en daarom de vraag. Mag je huilen? Mag je als grote kerel met, mag ik u even spreken, het snot uit je iris janken als je het verkeerde blad schakelt op die grote puist midden in Frankrijk, die monsterberg waar Piet Verdoeven ooit een sneeuwvos aanreed. Wie zegt u? Piet Verdoeven. Ja. Dé Piet Verdoeven. De ijzermaler uit de Kaag. Hij is hier vanavond en Piet is nog steeds, een meneer. Mag ik dat zeggen? Ja hij knikt. Dat mag ik zeggen. Piet, en u hoort er straks alles over, die zei, een corrigeer me maar als ik er naast zit, die zei: berg ik rijd tegen jou op, ik ben niet bang voor je en, want deze man is gek, helemaal gek, maar mooi gek, reed een sneeuwvos aan. Hij heeft hem vanavond meegenomen, opgezet en wel en we gaan er zo over praten. Maar eerst beelden. Jongens, laat maar zien. (...)

Vanavond werd ik door mijn buurvrouw geroepen. Ik was op de televisie. Het bekende gehol, gerommel met afstandsbedieningen, mijn moeder bellen etc. Op SBS Shownieuws. Daar zag ik een aangeslagen Lee Towers. Mijn column, ‘De Waarheid over Lee Towers’, had hem ernstig van zijn stuk gebracht. De sympathieke reus uit Rotterdam probeerde mij te begrijpen. Lukte hem niet. Ik moest ziek zijn en GeenStijl moest mij een schop onder mijn reet geven. In een reactie liet GeenStijl echter weten dat zij mijn stukken ‘taalkundig vernieuwend vonden’. Geef ze eens ongelijk.

Jullie schijnen hier op GeenStijl nogal dol te zijn op Leen Huijzer, de altijd in een te strak pak geperste zingende aardappel-eter die onder de artiestennaam Lee Towers onder andere het zogenaamd legendarische soul-album Whities Only, Niggers not allowed uitbracht. Het wordt tijd voor de waarheid. De keiharde waarheid over winterschilder Leen Huijzer, die in zijn jeugd al bij bejaarden aanbelde en net zo lang die loeiende neusfluit sound van hem door de gang liet rollen tot ze hem geld betaalden.

Het moet op Texel zijn geweest dat ik ze voor het eerst hoorde. Ik at lekker in mijn blote reet een stuk rauwe zalm terwijl een Texelse hoer mij langzaam afzoog, zeg maar het bekende Wolkers ontbijtje, toen ik opeens uit een oude Duffelse schuur elektriek versterkte muziek van jonge mensen hoorde. Wat een zeggingskracht. Dit was nog beter dan Bløf en godzijdank in het Engels. Ik heb drie uur met mijn oor tegen het schuurtje staan luisteren en wist het zeker: deze jongens gingen groot worden.

Exclusieve voorpublicatie van het dagboek van publicist L. de Winter. 24 februari 09.00 uur Opgestaan en twee kilo koude ossenhaas van gisteren gegeten. Kranten nagekeken op anti-joodse koppen. Daarna een ingezonden brief naar Trouw geschreven die met hun kop “Snijden, snijden en nog eens snijden” boven een artikel over Noord-Hollandse kaasboertjes suggereren dat besneden Joden geen kaas lusten. 11.00 uur Drie liter frituurvet gedronken en braadpan leeg gelikt van eergisteren, toen mijn goede vriend Frits Barend hier was om een avondje Joods Halma te spelen. Allebei gewonnen. Frits zat zoals gewoonlijk weer vol verhalen. Hij was dolenthousiast over zijn zender ‘Het Gesprek’ waar nu twee keer zoveel mensen naar kijken als in januari. Vier in plaats van twee. Frits is blijven slapen.

De Dikke Dijkshoorn weken, ik heb er zin in. Lekker een paar weken geld verdienen over jullie hoofden heen. Vanuit mijn schitterend gemeubileerde woonkamer schrijven voor schreeuwende kantoorhelden, werkeloze genieën die de komende 25 jaar even op hun nest liggen, verveelde FOK lezers en wat verdwaalde ontslagen intellectuelen. Laten we meteen maar duidelijk zijn. Het interesseert me geen ene reet wat jullie van mijn stukken vinden. Het is werk. Ik ben ingehuurd om iedere dag een tekst te schrijven. Jullie mogen van alles vinden, graag zelfs, want dat levert mij een bonus op, maar lezen ga ik het niet. Het gaat om mijn tekst. Jullie mogen daar van alles van vinden, maar tegelijk kunnen jullie allemaal ongezien de tiefus krijgen.

De natuur, die wordt nog al eens overschat. Net zoals Nico Dijkshoorn, de zelfverklaarde King of Podcast, die ondertussen nog steeds audiocolumns met een gespiegeld stereospectrum op de redactie aflevert. Deze week is meneer ergens met een plofkap om zijn MP3 recordertje op de Veluwe gaan staan, maar veel maakt het niet uit. Dijkshoorn blijft ook midden in een bos over de grote stad staan lullen, minacht vrouwen en haat christenen. Net zoals u. Tussen alle observaties door komt Dijkshoorn wel met een revolutionaire nieuwe GS Bezoekersservice, de verbale samenvatting van de leukste filmpjes in dumpert. Dijkshoorn is thuis al lang weer nieuwe vogels aan het opzetten. U mag nu gaan luisteren en over zestien jaar zeggen, ik was er bij!