Dijkshoorn door het stof
Vanavond werd ik door mijn buurvrouw geroepen. Ik was op de televisie. Het bekende gehol, gerommel met afstandsbedieningen, mijn moeder bellen etc. Op SBS Shownieuws. Daar zag ik een aangeslagen Lee Towers. Mijn column, De Waarheid over Lee Towers, had hem ernstig van zijn stuk gebracht. De sympathieke reus uit Rotterdam probeerde mij te begrijpen. Lukte hem niet. Ik moest ziek zijn en GeenStijl moest mij een schop onder mijn reet geven. In een reactie liet GeenStijl echter weten dat zij mijn stukken taalkundig vernieuwend vonden. Geef ze eens ongelijk.Toch knaagde het. Ik heb een oude LP van Lee uit de kast getrokken en samen met dat beeld van zijn smartelijke kop zorgde dat voor veel emotie. Natuurlijk ben ik te ver gegaan. Wat heeft me bezield. We hebben het hier over Leen. The Man. Alle commenters hadden gelijk. Leen is een uniek talent. Iemand die als eerste het orkest uitvond. De man die zingend mensen geneest, alleen maar door zijn positieve vibes. Zijn stem raakte me opeens. Juist dat randje, en hoe hij zijn lagen noten camoufleert, dat kunnen alleen de hele groten. Niemand loopt ook mooier over een strand dan Lee. Dat zie ik nu ook in.
Ja, ik ben ziek. En ja, ik heb spijt. Sorry Leen voor mijn schandalige tekst. Ik vind je een groot zanger. Een prachtmens. Succes volgend jaar op het Eurovisie songfestival, desnoods zonder mijn liedje Iedereen zijn eigen dingetje. Mijn excuses voor deze misstap.