Geenstijl

Jullie schijnen hier op GeenStijl nogal dol te zijn op Leen Huijzer, de altijd in een te strak pak geperste zingende aardappel-eter die onder de artiestennaam Lee Towers onder andere het zogenaamd legendarische soul-album Whities Only, Niggers not allowed uitbracht. Het wordt tijd voor de waarheid. De keiharde waarheid over winterschilder Leen Huijzer, die in zijn jeugd al bij bejaarden aanbelde en net zo lang die loeiende neusfluit sound van hem door de gang liet rollen tot ze hem geld betaalden.

Godverdomme, het moet maar een keer out in the open, het verhaal over Leen en hoe hij Rinus Verstegen, een verdienstelijke zanger die net iets meer bereik had dan Leen zelf, van een bouwkraan afduwde. Invalide voor het leven. Tot zijn nek verlamd. Er is toen geld voor Rinus ingezameld en verdomd als het niet waar is, Leen wilde ook iets voor hem doen. Kwam meneer met het nummert You’ll Never Walk Alone aankakken. Nee, daar had Rinus wat aan. Een hoofd met slappe armen, meer was het niet. En dan tien minuten moeten luisteren naar iemand die zegt dat je lekker door moet lopen. Dat is Leen ten voeten uit. Hij zou door Willem Duys zijn ontdekt. We kennen de verhalen. Lee Towers, de zingende kraandrijver. Niets van waar. Leen was de lulhannes in de haven die ze brood lieten halen. Als de rest naar de hoeren ging stond hij op de uitkijk, met die rare bril op zijn giechel. Of ze stuurden hem er op uit voor een pizza. Hoorden ze hem gelukkig even niet. Schijtziek werden ze van hem. Iedereen. Lee Towers is natuurlijk ook precies de zanger die Nederlanders verdienen. En die jullie verdienen. Daar schijnen ze hier dol op te zijn, iemand die gewoon werkt en daarnaast wat zingt. Handjes uit de mouwen, overdag wat koelkasten demonteren en dan in het weekend lekker zingen. Frank Sinatra heeft nooit gewerkt. Die liet zich zuigen tijdens het zingen door een Italiaanse stoot. Frank had stijl. Frank kon zingen. Lee niet. Het geluid een achterlijk knaagdier dat met een microfoon in de bek door Leens slokdarm wordt gejaagd, anders kan ik zijn geluid niet omschrijven. Het is ademhalen met een door kanker aangevreten stro-kartonnen strottenhoofd. Janken op rijm. Ik ben er bij geweest toen GeenStijl met Leen onderhandelde over een eventuele samenwerking. Dat kon, maar dan moesten we allemaal een t-shirt aan met een LEE op de voorkant en een afbeelding van een gouden microfoon op de achterkant. Pritt moest eerst een week meelopen met zijn show en kabels sjouwen anders begon Leen er niet eens aan. Hoxha heeft hem drie weken lang van Amsterdam naar Rotterdam gereden en moest urenlang lulverhalen aanhoren over Leens hobby, het verzamelen van oude schommelstoelen. Rutger heeft twee dagen net gedaan of hij hem filmde, anders wilde Leen niet samenwerken. Deed Rutgers cameraman een rood lampje naast zijn camera aan en dan begon Leen weer te lullen hoe hij ooit negentig mensen uit een brandend huis redde. Een charlatan, een omhooggevallen proleet, een half-achterlijke zingende stofzuigerslang. Dus net iets voor jullie.