Geenstijl

Ik had twee weken geleden opeens een heel sterk voorgevoel en net als Robbert van de Broeke ben ik meteen met een doos viltstiften aan tafel gaan zitten en heb mijn voorgevoel gewoon maar laten gaan en dat was best indrukwekkend want mijn hand ging als een razende over het papier heen, net alsof hij van een ander was, wat je ook wel hebt als je je met je linkerhand aftrekt, maar dat is weer een ander verhaal. Maar ik heb dus zeker drie uur naar mijn eigen hand zitten kijken. Dat was bijna niet bij te houden. Lijntjes, hele zinnen, woorden die ik helemaal niet herkende en dat ging maar door. Urenlang. Ik ben gaan slapen, ik word wakker en ik zie mijn hand ´einde´ opschrijven. Ik pak die stapel papier, bleek ik de nieuwe roman van Adriaan van Dis te hebben geschreven, over een homo in Parijs die vanuit zijn appartement naar negers kijkt en dan soms roept `he, zwarte, koop jij eens een pak rietsuiker voor me, neger` Nou ja, het bekende Adriaan van Dis thema. Ik heb het aan hem verkocht en het komt volgend jaar uit als De Hondenneger.

Maar goed, ik zag het allemaal, ook net als Robbert, wel als een voorteken en wat al heel vreemd was, is dat ik toen mijn kleding heb aangedaan en mijn moeder heb opgebeld, zeg maar het omgekeerde van wat de vader van Karl Noten altijd deed. Ik zeg tegen mijn moeder: Moeder, niet schrikken, ik bel je met mijn kleding aan. Toen wist zij al dat er iets aan de hand was. Daar had ze een voorgevoel van. Ik zeg, Moeder, ik heb een soort voorgevoel dat we in een vrachtwagen met oplegger en een zak vol cocaïne naar de provincie moeten rijden. Zij zegt, ja prima maar waar halen we een oplegger vandaan? Nou ja dat was zo geregeld. Ik heb met Dries Roelvink gebeld, mijn vriend, en die had er toevallig nog eentje achter zijn huis staan, helemaal vol met ruwe stookolie die hij er in de Noordzee uit wilde gaan pompen bij wijze van milieu, dus dat was snel geregeld. Ik met mijn moeder en de zus van haar vriendin naar de provincie en ik heb een oude versie van TomTom er op zitten dus dat ding zegt over 200 meter linksaf en ik cruise zo een graanveld in. Nou ja, ik een beetje accelereren, keihard zingen, af en toe een rode lichtkogel uit mijn raam schieten en soms even stoppen omdat mijn moeder al zes ons coke door de auto had geslingerd door die hobbelige kudtweg. Ik zit met mijn moeder net coke te snuiven en ik wil een stuk graan in brand steken om te zien wat we doen, komt opeens die vogel van een Robbert van den Broeke aanwandelen, met zijn moeder en een vriend van zijn zus of zo. Ik zeg, hé pik, wat kom jij doen. Zoek je een genverbrander? Daar ging hij, rechtdoor en dan steeds doorlopen tot je hem aan je rechterhand ziet.` Hij een beetje zenuwachtig aan zijn reet voelen en hij zegt: ´ik had een voorgevoel dat de doden hier met ons kwamen communiceren via graancirkels.` Een heel verhaal had ie. Ik dacht, laat maar lullen, die jongen heeft het ook moeilijk. Ik een beetje knikken en brommen, dat is vaak het beste met psychoten. Gelijk geven. `Tuurlijk, jij bent de hond van Hitler, gereïncarneerd in het lichaam van een psychopaat.´ Tegen Robbert zei ik: ´nou dat is ook sterk zeg, ik kreeg vannacht een boodschap uit het zesde kwadrant door dat ze lineair de boel hier op aarde door wilden gaan lussen en ik word net als jij als medium gebruikt. Dat is heel kudt want dan lig ik naakt in bed en dan moet ik opeens voor zo´n kudtdode een boodschap in het graan gaan rijden. Nooit eens overdag. Die fuckers willen altijd ´s nachts. Eerst wilden ze teksten. Ik heb voor Rudi Carell nog een heel weiland platgereden want die wilde aan zijn ex-vrouw zeggen dat ze ongezien de tiefus kon krijgen, maar daar ben ik mee gestopt. Ik heb gezegd tegen die doden, alles goed en wel, toen jullie leefden kon je ook geen zes woorden achter elkaar lullen, we gaan alleen nog cirkels doen in het graan.´ Hij, die Robbert aan mij vragen of hij monsters mocht nemen van het witte poeder. Ik zeg, ja dat is van Bart de Graaff, die heeft er daar boven ook nog gratis en voor niets een schilferziekte bij gekregen en die schudt af en toe zijn kop leeg boven een korenveld. Typisch Bartje. Hij die cocaïne heel voorzichtig in een zakje gedaan en op dit moment staat er dus ergens iemand van TNO keiharde shit uit Colombia te ontleden, maar dat horen we dan nog wel. Ik kreeg toen aan het eind van de avond opeens heel erg het gevoel dat ik twee keer met mijn vrachtwagen over die Robbert heen moest rijden en die klerelijer was me steeds te snel af dus ik heb een nogal wild patroon in dat graan gereden. Ik krijg nu net heel sterk het voorgevoel dat ik volgende week donderdagnacht naar Aalsmeer moet. Dat zien jullie nog. Neem ik Twan van Rutger mee om het te filmen.