Nu in Engeland de discussie over Kuifje in Afrika weer is opgelaaid, waarin het er vooral om gaat waarom Hergé de Afrikanen als woeste, voor driekwart uit lippen bestaande achterlijken neerzette, ligt ook ander werk van grote blanke kunstenaars onder vuur. En terecht. Er zit veel verborgen racisme in de meest onschuldige teksten. K3, verborgen handlangers van het nazistisch grootkapitaal. Bennie Neijman, een handlanger van Satan. Maar er spant er een de kroon. Negerhater Dennie Christian, die in zijn monsterhit `wij zijn twee vrienden` schaamteloos de zwarte medemens wegzet als een halve wilde, die vooral blij mag zijn met onze witte liefdadigheid.

Pas enkele dagen geleden zag ik een opname van het NCRV-programma 'Het Hoogste Woord', met daarin de pathetische beroeps-narcist Leon de Winter. En ja hoor. Binnen een seconde haatte je hem. Dat getormenteerde hoofd in de camera. `En toen, toen mijn vader zijn auto verkocht, die auto waar hij zo zielsveel van hield, die mooie, luxe auto, onze auto, die schitterende auto die zo veel voor hem en ons betekende, toen, en dat voelde ik eigenlijk op dat moment al, jongetje als ik was, toen al nam hij afscheid van het leven. Met het verkopen van zijn auto ging hij eigenlijk een beetje, ja, zo zou je het kunnen zeggen, een klein beetje dood.`

De Heuvel, hét audio-tijdschrift voor vrouwen, maakt een droomstart door. Overweldigend waren de reacties op het eerste nummer. En ja, ook nummer 2, die je nu voor je oren houdt, is weer een knalgezellig nummer vol vrouwendingetjes geworden. Het artikel `Worst, hoe maak je dat nou eigenlijk op een vrouwvriendelijke manier´ is afgevallen omdat het geluid niet goed genoeg was. Wel natuurlijk de andere bekende rubrieken. `Lichaamsverzorging, zo belangrijk`, `Hij slaat me, kan ik daar iets mee` en natuurlijk `koken met dingetjes die je in huis hebt.` Intense medewerking werd verleend door piquant en strakke anus en we voelden ons gesterkt door de vibes van Jane Doe. De Heuvel, daar kom je in thuis.

Godverdomme, zet je net een nieuw vrouwentijdschrift in de markt, komt De Bril weer al het gras voor je voeten wegmaaien met 'Catherine'. Maar, eerlijk is eerlijk, wat ziet het er heerlijk uit. Vers uit het schap en meteen het uiterlijk van een blad dat zes jaar door geile vrouwen in een kapsalon stuk is gelezen. En die onderwerpen! Daar kan Audiomagazine De Heuvel een puntje aan zuigen. Een artikel over een willekeurige GS commenter onder de kop: '7 jaar de deur niet uit'. Verder een ontroerend verhaal over een man die na een jarenlang huwelijk opeens verliefd wordt op zijn vrouw, de keiharde waarheid over rimpels (ze zijn in!) en een artikel dat ik zelf had willen schrijven: 'Je hebt vast de verkeerde bh-maat'. In de rubriek 'Wat niemand mag weten' vertelt Catherine indringend over haar vader, zijn opengewerkte ondergoed en de lange gesprekken. In het volgende nummer: de waarheid over neuzen (ze zijn uit!)

Er ging een emotionele redactievergadering aan vooraf over mijn functioneren, mijn gewoonte om mannen aan te raken als ik met ze praat en ook wel over mijn stukken op GeenStijl. Er is gelachen, gehuild en geschreeuwd. Geslagen zelfs. Maar het is het allemaal waard geweest. Omdat er iets moois is geboren, uit al die haat, die macho over mijn lijk mentaliteit. Het is ergens voor goed geweest. Uiteindelijk moet je het toch in jezelf zoeken, net zoals vrouwen dat doen. Daarom vanavond het eerste audio-tijdschrift voor vrouwen. Ja. Waarom niet. `Voor vrouwen, niet door vrouwen.` Girls, tune in en voel gewoon een stuk met me mee.

Van Dik Hout komt uit Den Helder. Dan weet je het wel. Aan de kade staan met het zaad van een matroos tussen je billen en denken: er moet toch meer zijn. Ik kom er wel eens, als ik op Texel zestig kilo stront in de tuin van Jan Wolkers ga mieteren. Vindt die oude bronchitisneusfluit prachtig. Komen de tijden van Turks Fruit weer helemaal terug. Baggert hij dagen lang in zijn blote reet door de kak en dan steeds maar roepen: OLGA, IK LIK DE STRONT VAN JE REEEDTTT!!!

Hello, i´m gonna do an imitation of the Mart Smeets. Thank you very much. (…) en dan staat daar die grote sterke kerel, die reus van een vent en die zegt gewoon: ´na jou, jij eerst´en dan worden we in Nederland, met onze poeha en met onze praatjes, dan worden we met zijn allen even allemaal een heel klein beetje kleiner en, ik moet nu bijna janken nu ik het zeg, dat is verliezen met een grote Z en daarop nemen wij diep, maar dan ook diep ons petje af. Chapeau! (…) (…)Deze gek naast me, deze rare, lieve gek van een sportman naast me, ja, ik heb het over jou, deze heerlijke rare gek zegt net tegen me, tijdens de reclame, mag ik het zeggen? Mag ik het zeggen wat je tijdens de reclame tegen me zei? Hij zegt, deze heerlijke, rare, dolleman, mag ik het zo zeggen, ja hij lacht, deze mafkees, ja, deze hele grote kleine gek zegt net tegen me: `Bergaf is ook een soort van doodgaan`…. Bergaf is ook een soort van doodgaan. Jij bent gek hè. Wat een heerlijke, warme en vriendelijke gek heb ik hier naast me zitten. Heerlijk! (…) (…)En daar zegt Rasmussen patat, dankuwel pak maar in met een strik er om, was getekend Rasmussen. Goedendag zeg, ja, nee, kijk eens even naar die bus waar Boogerd inzit. Dat is gewoon keihard het galvocht achter je glazen zuipen en doorplempen. Alsjeblieft zeg, moeder mag ik buitenspelen… Wat gaat die kaaskapot. Kaaskapot en ja hoor, kijk eens, die is gek, die zwaait daar gewoon naar iemand langs de kant. Even wuiven en doorschrobben. Die is gek hoor (…) Thank you very much.

Robert Burås, de gitarist van de Noorse band Madrugada, is dood. Gevonden in zijn appartement. Jammer. Robert was een van de leukste Noren die ik heb gekend. Altijd in de weer met die typische Noorse humor. Ik zie hem nog zo rond zeulen met zes emmers rendierenbloed en dat vergiet op zijn hoofd. Robert was een verhalenverteller. Helemaal vanuit die Noorse traditie vermengde hij Angelsaksische volksverhalen met eigen observaties, Zat je te luisteren en dan stond hij opeens op, verliet de kamer en dan kwam hij een kwartier later met een spartelende dwerg onder zijn arm het appartement binnen. Zo was hij gewoon. Robert ten voeten uit. Hij stond ontzettend openen voor kleinere mensen. Hij was ook dol op Skopfilen. Dat was zijn lust en zijn leven. Lekker met een ingevette plank de bergen in en dan zo hard mogelijk door arbeiderswoninkjes heen glijden. Robert genoot daar van.

North Sea Jazz bezoeken, dat is vooral met stukken beenham in je baard en met je veel te stramme wijf een weekend lekker naar Gekke Toeternegers kijken. Het hele jaar administratief werk doen in een middelgrote gemeente met doorgroeimogelijkheden naar de Randstad en dan tijdens North Sea Jazz opeens met je handen in de lucht gaan staan wapperen bij een gospel voor debielen uitvoering. De Negers vinden het allang goed. Sterker nog, die geven het voor 80 % uit pluisbaarden bestaande publiek waar voor hun geld. Ze dragen nog net geen bot door hun neus, maar verder gaan alle registers open. Ze geven het publiek precies de neger die ze willen zien. Heerlijke vraag en antwoordspelletjes met de zaal, rare kostuums aan, liggend op de rug, met het kruis naar het plafond stotend op een saxofoon piepen en blazen en vrouwen met een enorme drol van hoofddoeken boven op het hoof, want ja, dat is Echte Negerjazz. (Feauteau:Rare blanke en muzieknegerin maken gevoelige muziek waar van gaat snelpoepen)

Crossfade broodrooster en juice-experience vanochtend, alles natuurlijk om mijn vitamine-shield vandaag niet te embaressen met het op handen zijnde doopste festival in front of my teeth. Moeilijk sneakerkeuzemoment, want clothes makes it floats en toch maar gekozen voor de 1973 adidas limited edition kansas specials in combinatie met double sized breast wear for boys van modehuis La Tocha en dan op weg met mijn vriendin Kobe Dalucious die gekozen heeft voor een pumps and go clothing benadering afgemixt met nipplecursed vestje van ontwerpercollectief Down and Syndrome. Onderweg naar Dance Valley nog drie uur in de file op de A9 door een paar downsized accidentdrivers maar dat zijn we al snel vergeten bij de main entrance waar we hebben afgesproken met Miss Kissalot en Dennis Aurevoir.