Geenstijl

Robert Burås, de gitarist van de Noorse band Madrugada, is dood. Gevonden in zijn appartement. Jammer. Robert was een van de leukste Noren die ik heb gekend. Altijd in de weer met die typische Noorse humor. Ik zie hem nog zo rond zeulen met zes emmers rendierenbloed en dat vergiet op zijn hoofd. Robert was een verhalenverteller. Helemaal vanuit die Noorse traditie vermengde hij Angelsaksische volksverhalen met eigen observaties, Zat je te luisteren en dan stond hij opeens op, verliet de kamer en dan kwam hij een kwartier later met een spartelende dwerg onder zijn arm het appartement binnen. Zo was hij gewoon. Robert ten voeten uit. Hij stond ontzettend openen voor kleinere mensen. Hij was ook dol op Skopfilen. Dat was zijn lust en zijn leven. Lekker met een ingevette plank de bergen in en dan zo hard mogelijk door arbeiderswoninkjes heen glijden. Robert genoot daar van.

Robert had ook een heel donkere kant. Ik weet nog dat hij in London een kleedkamer in brand stak omdat hij het koud had. We hebben hem een keer met zijn allen van de zanger af moeten trekken omdat die tijdens een optreden met zijn linkervoet het ritme mee zou hebben getikt. Want ook dat was Robert. Er had er zogenaamd maar eentje verstand van muziek en dat was hij. Als je hem dan uitlegde dat we ons in de rest van de wereld de tiefus lachten om Noorse rockmuzikanten, dan werd hij kwaad. Legde ik hem wel eens uit. ´Luister Robert, allemaal harstikke leuk, muziek, maar het blijft natuurlijk wel Noorse muziek. Net als die Bjork, die komt ook uit het noorden. Dat is toch meer een soort couleur locale of zo. Een beetje in een jurkje van Yakamoto het geluid van een geiser uit je rendierenstrot persen. Meer is het niet. Het is natuurlijk wel leuk, maar muziek, nee. Jullie kunnen weer heel lekker rendierenvlees klaar maken en natuurprogramma´s over de grijze boomklever maken. Geeft niks.´ En dat begreep hij dan wel. Wart er in zijn appartement is gebeurd weten we niet. Hij was nog met veel projecten bezig, Robert. Een videocompilatie van Noorse snelwegen en hun afslagen, een conceptalbum over banketbakkers en de steeds dreigender werkomstandigheden en natuurlijk lekker klootzakken met zijn beroemde verzameling Noorse pijpen. We verliezen met Robert vooral een mens.