Geenstijl

North Sea Jazz bezoeken, dat is vooral met stukken beenham in je baard en met je veel te stramme wijf een weekend lekker naar Gekke Toeternegers kijken. Het hele jaar administratief werk doen in een middelgrote gemeente met doorgroeimogelijkheden naar de Randstad en dan tijdens North Sea Jazz opeens met je handen in de lucht gaan staan wapperen bij een gospel voor debielen uitvoering. De Negers vinden het allang goed. Sterker nog, die geven het voor 80 % uit pluisbaarden bestaande publiek waar voor hun geld. Ze dragen nog net geen bot door hun neus, maar verder gaan alle registers open. Ze geven het publiek precies de neger die ze willen zien. Heerlijke vraag en antwoordspelletjes met de zaal, rare kostuums aan, liggend op de rug, met het kruis naar het plafond stotend op een saxofoon piepen en blazen en vrouwen met een enorme drol van hoofddoeken boven op het hoof, want ja, dat is Echte Negerjazz. (Feauteau:Rare blanke en muzieknegerin maken gevoelige muziek waar van gaat snelpoepen)

Ik heb er vandaag rondgelopen en ga zo naar Sly and The Family Stone. Sly, die waarschijnlijk gewoon met zijn luie taas ergens in New York zijn hanenkam laat bijknippen. Wat zag ik wel vandaag? Ronald Snijders op zijn dwarsfluit. Altijd leuk, een Surinamer die je eens aankijkt. Snijders speelt al een leven lang achtergrondmuziek bij nooit gemaakte blacksploitation c-films. Zodra hij begint te spelen zie je Desi Bouterse in een spinnende auto een sloppenwijk binnen komen denderen. Leuk als je van dwarsfluit en wijd open ogen houdt. Ook hier in de zaal veel mannen met lamswollen truien en vrouwen met page haar. Corrie van Binsbergen bevalt dit keer beter dan de vorige keer dat ik haar zag, als begeleidster van dichter/schrijver Toon Tellegen, in alweer het zoveelste hopeloze crossover experiment, waarin literatuur en muziek "een gesprek met elkaar proberen aan te gaan". Het gebruikelijke gedoe was dat. Piepen, blazen, met stokken over bekkens wrijven, plotselinge geluidserupties, minutenlang naar elkaar loeren tot er iemand zes keer op een triangel sloeg en daar tussendoor de schrijver die met donkere stem nu eens een keer een verhaal voorlas waar geen twee geile egels of een Heel Slim Vogeltje in voorkwamen. Niet te harden. Van Binsbergen zette een redelijke set neer. Leuk gedaan, voor een vrouw. Deelder Draait viel tegen. We weten het nu wel, Deelder met zijn nachtburgemeester imago. Die al zestien jaar lang vertelt dat Amsterdammers een goed hart hebben, maar dat ze het wel gekookt op hun rug moeten dragen. De treurigheid van een afgestompte cabaretier. Moest in een jaar tijd negen DVD's uitbrengen, tegen zijn zin in weer optreden en als een gek gaan DJ'en om een gigantische belastingschuld af te betalen. Nog niet half het leed dat zijn grote held Charlie Parker voor de kiezen kreeg. Deelder draait een redelijk voorspelbare doorsnede van 240 jaar Jazz. Heel eenvoudig om Jules blij te maken. Hem vastklampen en vragen: 'waar heb je die plaat vandaan man?' Kan hij wéér zestien jaar vooruit. Daarna eigenlijk alleen maar staan fotograferen voor mijn koffietafelboek 'Mannen en Beenham.' Nergens wordt er zoveel van gevreten als op North Sea Jazz. Niet aan te slepen die handel. In een weekend gaat er alleen al 4000 liter honing-mosterdsaus doorheen. Rijen dik staan ze te wachten op die doorgekookte plakken ham, want ja, dat is Jazz. Het fotoboek komt volgend voorjaar uit. Interviews en foto's met beenham vretende mensen. Ik ben pas weer de zaal ingewandeld tijdens de grote Candy Dulfer Ik ben Eigenlijk Heel Underground Maar Zing Met Dikke Tieten En Getuite Lipjes over Saxuality Show. Provincialer wordt het niet in Nederland. Jazz in Holland, dat is de familie Dulfer. Die oudbakken zeikverhalen van pappa en dat geschmier van Candy zelf. Ze viel op Thom Hoffman, dan weet je het wel. Ook nu weer een hele zaal vol oude zakken die op hun sandalen met grijze sokken er in Sax A Go Go staan te zingen. De Nederlandse Jazzscene blijft een verjaardagsfeestje bij Ome Hans en Tante Candy. Kleine muziek, nooit oprecht, nooit doorleefd en altijd met een schuin oog naar de bankrekening. Hans vindt het nog steeds een verdienste dat hij 's nachts wel eens in Jazzcafé Alto speelt. Doet hij een saxofoon op zijn kin als er Japanse toeristen in het café zitten. Voortaan overslaan. Ik ga nu naar Sly die waarschijnlijk niet komt. Komt hij wel dan lezen jullie het morgen wel in de oude media. Daarin gaan honderden mannetjes uitleggen dat Sly de grondlegger is geweest. The Man. Ik zeg, je bent pas een echte man als je gewoon 25 jaar lang doorspeelt en niet, zoals Sly, een beetje met je onderlip gaat zitten spelen. (meer beelden)