De Bolle Gogh is een rollercoaster. De biografie dendert bijna 700 pagina’s onvermoeibaar door, net als het leven van Theo. Ik ben van dezelfde generatie als Theo en het boek is een feest der herkenning voor iedereen die met name de jaren tachtig in het - toen nog - zo lekker gore Amsterdam heeft meegemaakt.

Ik heb de vuistdikke pil in twee dagen uitgelezen, was bekaf en ik kan me voorstellen hoe biograaf Jaap Cohen zich voelde toen zijn manuscript fit to print was.

Ik interviewde hem deze week voor HP/De Tijd en Cohen zei: “De moeilijkheid van de biografie is dat Theo op zoveel verschillende terreinen actief was: films, interviews, tv-shows, columns, boeken en dan nog vijftien brieven per dag schrijven en dan óók nog eens de hele dag bellen. En al die relaties tussendoor: Die honderden vriendinnen, dat was ook een dagtaak. Hij sliep maar vier, vijf uur per nacht. Hij is maar zevenenveertig geworden, maar had drie levens achter de rug. Toen hij werd vermoord, was hij eigenlijk ruim honderdtwintig.”

In de jaren tachtig was Theo net zo alom aanwezig in Amsterdam als Herman Brood. Ik moest voortdurend aan Brood denken tijdens het lezen van De Bolle Gogh. Van die mensen die je altijd en overal zag in de stad. Net als Mulisch en Carmiggelt, die hoorden gewoon bij het interieur van Mokum.

Nieuw op GeenStijl: Arthur van Amerongen soept door de hete teeks van deze week in zijn nieuwe rubriek Soep van de Week, vandaag tevens ook Stamcafé. Vanaf nu: iedere week!

De toon moet niet gematigd worden! Hij moet feller! Het debat moet keihard worden. De begrippen hebben andere definities nodig. De oude generalisaties (tolerantie, multiculturele samenleving, lafheid, toon, vrijheid, vrijheid van meningsuiting, et cetera et cetera) hebben zichzelf opgeblazen en dienen opnieuw geformuleerd.

De politieke maden kruipen verder, de strontvliegen zijn teruggekeerd op hun eigen mesthoop; ik heb uit beleefdheid mijn hoed afgezet, maar als ik hem op mijn hoofd plaats, blijkt hij volgekakt te zijn met de diarree van onze opinieleiders: “Het gaat de verkeerde kant op.”

Theodor Holman in de Groene Amsterdammer van 14 januari 2005 (twee maanden na de moord op Theo van Gogh).

Door Arthur van Amerongen

(Tevens StamCafé)

Geert D. Dales (Doetinchem, 5 maart 1952) was voor de VVD wethouder en locoburgemeester in Amsterdam en burgemeester van Leeuwarden. Van 2018 tot 2020 was Dales landelijk voorzitter van de partij 50PLUS. Onder de verzameltitel ‘Rechtse privileges voor een linkse burgemeester’ schreef hij in 2022 en 2023 een reeks artikelen over de opmerkelijke handel en wandel van burgemeester Femke Halsema van Amsterdam.

Dales: “Zonder het me op dat moment te realiseren bleek het de opmaat naar een boek dat gaat over gedrag van mensen die op enig moment op het pluche belanden en met macht worden behangen. Toen die rode draad zichtbaar werd besloot ik de research te verbreden en te verdiepen, en een poging te doen antwoord te geven op de vraag: klopt het dat macht corrumpeert? Denk daarbij niet alleen aan grote corruptie of geweldsmisbruik, maar ook aan buitenissig gedrag, het verdraaien van de waarheid of ronduit liegen, het toeëigenen van voordelen of misbruik van faciliteiten. Daarbij dient de burgemeester van Amsterdam als case-study.” Dales’ spraakmakende bevindingen verschijnen in mei 2024 in het boek Het pluchevirus; wat burgemeester Halsema ons leert over de mores van de macht.

“Meneer van Amerongen: steek uw Annus Horribilis maar in een geheime opening waar de zon nooit schijnt!” (tevens Stamcafé)

Donderdag 28 december

Antisemitisme is het allerhoogste stadium van wokisme

Mooi interview met de Franse filosoof Alain Finkielkraut in de Neue Zürcher Zeitung van vandaag. Ik vat de kern even in eigen woorden samen: wokisme is het volledig in twijfel trekken van de westerse cultuur. Het is een achterdochtige en zelfs beschuldigende blik op ons gehele erfgoed. Het favoriete tijdverdrijf van het wokisme is het oordelen, in de vorm van een tribunaal, over een verleden dat racistisch, seksistisch, homofoob, enzovoort was. Er heerst een totale overgevoeligheid voor alles bij de woken, die alle mogelijke vormen van veronderstelde stigmatisering willen bestrijden.

De communistische ideologie werd op een bepaald moment met de werkelijkheid geconfronteerd in de vorm van de Sovjet-Unie en het maoïstische regime in China. Voor de woken bestaat zo'n realiteitscheck niet. Bovendien gaat het wokisme hand in hand met een demografische verandering in onze samenleving. Het wokisme associeert zich met het islamisme. Om deze reden kan het nog moeilijker worden deze ideologie van zich af te schudden. Na het bloedbad van 7 oktober lijkt het erop dat antisemitisme het hoogste stadium van wokisme is. Het wokisme reduceert genadeloos de complexiteit van menselijke constellaties tot de confrontatie van heersers en geregeerden, onderdrukkers en onderdrukten. Deze ideologie plaatst Israël in het kamp van de onderdrukkers. Dit gaat zo ver dat de staat volledig wordt gedelegitimeerd. Amerikaanse studentencollectieven omschrijven Israël vanaf het begin tot op de dag van vandaag als een koloniale onderneming. Het recht van Joden op dit land wordt betwist. Er wordt gehandeld alsof ze zich daar, in Palestina, hadden gevestigd, zoals de Duitsers in Namibië of de Fransen in Algerije. Vandaar de opkomst van de slogan ‘Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn’.

Metje Blaak (Almelo, 1949) zat in het volle leven, was woordvoerster van belangenorganisatie De Rode Draad en van Vakwerk, de vakbond voor prostituees, schrijft boeken en fotografeert.

Fatsoensrakker Halsema

Blaak: “Ik vind het afschuwelijk dat burgemeester Halsema een Eroscentrum bij de Zuidas wil laten verrijzen. Daar wil je niet dood gevonden worden, en ook niet levend. Wat een aggenebbisj afwerkplek, het is net zo erg als de Keileweg in Rotterdam, destijds. Die vrouwen moeten dan ‘s avonds na het werk naar huis en een stukje door dat niemandsland, dat spookgebied lopen. Levensgevaarlijk… Ik snap ook niet dat Halsema de boel maar niet op orde kan krijgen op de Wallen, met al die toeristen. De toeristen krijgen de schuld maar Halsema wil gewoon de Wallen kwijt. Het is pure fatsoensrakkerij.

Charles

De ellende begon al toen de gemeente al die panden opkocht van Charles Geerts. Die ken ik vrij goed, heb het er vaak met hem over gehad. Die heeft veel onroerend goed verkocht aan Lodewijk Asscher. Asscher was wethouder van Financiën en lanceerde met burgemeester Cohen en voorzitter Els Iping van stadsdeel Centrum het ‘Coalitieproject 1012’. Volgens dat plan moest een groot deel van het centrum gesaneerd worden. Bekende prostitutielocaties gingen verdwijnen en het Damrak en het Rokin moesten weer een sjieke rode loper van de stad worden, met hoogwaardige horeca. De Wallen werden ‘teruggeven’ aan de Amsterdammer, volgens de Stopera.

Nou, zei ik altijd: De Wallen zijn van de Amsterdammers. Wat nou teruggeven! De gemeente moet van de Wallen afblijven. Als alle prostitutie daar verdwijnt, of als er nog maar één straatje overblijft, komt er geen hond meer. Daar gaan ze enorm veel spijt van krijgen. In mijn tijd waren er wel achthonderd ramen en peeskamers. Misschien dat er nu nog iets van driehonderd zijn. Op de Geldersekade zit helemaal niks meer. Aan de grachten zit nog wat, en in de zijstraatjes, de Bloedstraat enzo. Op het Singel zijn ook nog wat ramen, maar dat is meer voor de lokale bevolking, daar is het ook een stukje rustiger.

Wethouder van Prostitutie

Ik zou dolgraag Wethouder van Prostitutie zijn in Amsterdam. Mijn eerste daad: poortjes maken op de Wallen en mensen vijf euro entree laten betalen. Als de bezoekers van de Wallen eventueel echt prostituees bezoeken, krijgen ze die vijf euro terug. Al die loerders moeten gewoon betalen en dat geld gaat naar een broodfonds voor de meiden. Die vrouwen máken Amsterdam, zitten de hele dag mooi te zijn voor het raam. In Düsseldorf hebben ze die poortjes geïntroduceerd en dat werkt prima. Ach, de gemeente Amsterdam heeft de meest vreemde streken uitgehaald met de sekswerkers. Eerst werden ze gepest, daarna moesten voor de hygiëne alle slipjes op 80 graden worden gewassen. Dat was natuurlijk gewoon treiteren. Vervolgens moesten de peeskamers om 4 uur sluiten, een heel gevaarlijk tijdstip voor de meiden. Toen moest alles rond het Oudekerksplein dicht.

Het einde nadert

Donderdag 21 december

Hoerneuken in een ambulance in Maastricht

Wat lees ik nou op de GeenStijl: leden van de raad van bestuur van het Academisch Ziekenhuis in Maastricht hebben in anderhalf jaar tijd tonnen gedeclareerd. 100.000 euro aan privéchauffeurs, meer dan 150.000 euro voor tripjes naar het buitenland, autoritjes voor 1.647,89 euro en lekker in San Diego een dagje naar een of ander congres en dan een paar dagen betaald op het strand hangen.

Ik hoefde maar even naar de bakkes van bestuurslid Helen Mertens te kijken en toen snapte ik het meteen. Het is de kwaadaardige schickeria van Limburg ten voeten uit. Alleen in Limburg kwakken de kakmadammen hun tronie zo dramatisch dicht met plamuur, en nergens in Nederland wordt zoveel hairspray gebruikt als in Maastricht. Men vindt dat daar deftig, er bij lopen als een kommersjele sekswerkster in Caïro tijdens het bewind van koning Farouk, net zoals de mannen in Maastricht het deftig vinden om knickerbockers en Oostenrijkse jagershoedjes met veertjes te dragen (Pieter Menten droeg ze ook graag).

De PVV heeft gelukkig Kamervragen gesteld over deze schandalige uitvreterij en oplichterij door de Bende van Drie van Maastricht.

De zelfverklaarde nattevingersjamaan, juichneger & choco-adoptiefje blikt vooruit

Bakas: “Hoe iemand trendwatcher wordt? Er hangt veel kennis in de lucht. Natuurkundigen bedachten de leer van kwantumfysica of kwantummechanica. Daaruit blijkt dat je kunt intunen op al die kennis. Sommigen zijn daar beter in dan anderen. Die werden vroeger sjamanen genoemd. Nu noem ik mezelf trendwatcher, omdat dat wat minder zweverig klinkt. Al ben ik best zweverig hoor. De kosmos haalt rare fratsen uit met ons. Mijn buitenlandse klanten noemen mij hun sjamaan of goeroe.

In mijn familie zijn veel mensen paranormaal begaafd. Ik ook. Geërfd van mijn moeder en oma. Mijn overgrootmoeder die vanuit een klein dorpje in India naar Suriname verhuisde, visualiseerde thuis al hoe dat verre Suriname er uit zag. Ze wist exact wat voor land met wat voor mensen ze daar zou aantreffen en bereidde zich goed voor. Ze nam Indiase plantenzaden mee en kon zo in Suriname in haar tuintje een mini-India creëren. Door deze gave kan ik beter dan anderen intunen op kennis die in de lucht hangt.

In mijn vijfendertigjarige loopbaan heb ik een enorm internationaal netwerk opgebouwd. Ik heb daardoor mijn bronnen op de gekste plekken. Klokkenluiders delen hun kennis ook graag met mij. Ook pensionado’s hebben veel interessants te vertellen over wat er in het recente verleden is gebeurd. En ik praat met alles wat geluid maakt, van CEO tot taxichauffeur, van premiers tot schoonmakers. Al die info wordt voor mij geordend door mijn researchers in India. Daar maak ik mijn eigen hutspotje van. Verder heb ik enkele waarzegsters om mij heen, die ook projectontwikkelaars en andere grote ondernemers adviseren, daar praat ik ook mee. Zo destilleer ik mijn megatrends. Volgens RTL komt 87% van mijn trendvoorspellingen uit. Mensen spreken mij geregeld aan op dingen die ik decennia geleden in lezingen, boeken en media-optredens heb voorspeld en die uitkwamen, vaak dingen die ik al lang weer vergeten was. Een topambtenaar op een van onze ministeries zei ooit tegen mij dat ik volgens hem een lijntje naar boven heb. Dat klopt. Maar sinds mijn dubbele hersenbloeding in 2017 heb ik veel meer lijntjes naar boven dan ervoor, zeggen mijn artsen. De hersenschade heeft ook een luikje geopend dat hiervoor afgesloten was. Daardoor ben ik nog beter in mijn werk geworden. En heb ik mensen en hun (machts-)spelletjes veel eerder door.

Tevens StamCafé

Donderdag 14 december

Sticky Vicky. 15 april 1943 - 29 november 2023.

Dat haar herinnering tot een zegen mag zijn.

Goochelen met het vagijn

Ik heb een paar keer overwinterd in Benidorm en genoot dan vrijwel iedere avond van het leger buiksprekers, goochelaars, Engelse stand up comedians en crooners maar vooral ook van Victoria María Aragüés Gadea alias Sticky Vicky, die tot mijn grote verdriet zeer recentelijk is overleden. Vicky, die later officieel Vicky Leyton heette, kwam altijd op met oriëntaalse muziek en stond dan een half uur poedelnaakt voor de Britse, Duitse en Nederlandse bejaarden te goochelen. Fred Kaps maar dan anders. In een half uur tijd toverde ze uit al haar magische doos brandende gloeilampen, pingpongballen, worsten, machetes, scheermesjes, vlaggen, bloemen en kaarsen tevoorschijn, verbouwereerd aangestaard door het publiek, dat dacht dat het vagijn vooral bedoeld was om mee te plassen en om kinderen mee te baren. Het hoogtepunt van de voorstelling was het openen van een fles bier met haar vagijn en hup: daar ging ons aller Vicky weer naar de volgende tent om op te treden in haar blote gat. We kijken even naar de beelden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen stijffie kreeg van Vick want zo’n zieke geest heb ik nou ook weer niet. Het ging mij meer om de cultstatus van de Spaanse illusionist. Door IJslandse studenten bijvoorbeeld werd ze als een levende legende gezien. Op haar webpagina schreef ze: "Ik had nooit gedacht dat ik op deze hoogtijd leeftijd op een podium zou kunnen staan, en dat is allemaal te danken aan het Engelse en Finse publiek". Vicky stal de show in de eerste en zesde aflevering van de derde serie van de Britse tv-sitcom Benidorm.

Nou hoor ik de reaguurder al mopperen: je bent maar een smerig kereltje, van Amerongen, en bovendien kan mijn vriendin ook een fles Schultenbräu opentrekken met haar doos, dus waarom moet de dood van dit vieze omaatje mij aangrijpen? Wat maakt haar zo bijzonder?

Nou, het gaat bij deze artieste net als bij Hamas om de context. Vicky studeerde vijftien jaar klassiek ballet en werkte later als danseres. Met haar zus, een gediplomeerd slangenmens, trad ze op in een muzikale dansshow. Na de dood van Francisco Franco en de versoepeling van de seksuele censuur wilde het publiek meer seksueel expliciete shows, en werkgevers begonnen buitenlanders in te huren die bereid waren naakt op te treden. Een goochelaar stelde aan Vicky voor dat ze met haar doos moest gaan toveren. Na te hebben geoefend met zakdoeken, ging de Spaanse Tommy Cooper over op zwaarder geschut. Vicky typeerde zichzelf of de show niet als pornografisch: "Om te doen wat ik doe, moet je over veel fijngevoeligheid beschikken. Het is noodzakelijk om er een vleugje elegantie aan te geven". Vicky verscheen over het algemeen zes keer per nacht, zes avonden per week. Haar laatste show gaf ze in het najaar van 2015, enkele dagen voor een heupoperatie. In februari 2016 werd bij haar baarmoederkanker vastgesteld en op 72-jarige leeftijd kondigde ze haar pensionering aan. Ze was nooit getrouwd en had een zoon, Eduardo Romero Aragüés, en een dochter, María Gadea Aragüés. En gelukkig kan ik afsluiten met goed nieuws want deze dochter van deze cultlegende is de nieuwe Sticky Vicky!

Saturday Late Night Interview

Nederland, Amsterdam, 31 oktober 2003,
'Extreem links deskundige' Peter Siebelt meldt zich bij de Raad voor de Journalistiek voor een zaak met betrekking tot het HP/DeTijd artikel 'De Groen Links-connectie' die door GroenLinks is aangespannen. Foto: Thomas Schlijper/HH (ANP Beeldbank)

Peter Siebelt (Amsterdam, 1 januari 1946) is publicist, activist en beveiligingsexpert, en gespecialiseerd in links-radicalen in Nederland. In zijn boek Eco Nostra beschrijft Siebelt het netwerk achter Volkert van der Graaf, de moordenaar van Pim Fortuyn. Een groot aantal milieu-actiegroepen onderhield nauwe banden met universiteiten en de hoogste regionen van de politiek. Siebelt ziet het door hem onderzochte netwerk als een 'spekkoek', waar elke laag een bepaalde groep vertegenwoordigt. De bovenste laag is de bestuurlijke elite, bestaande uit politieke partijen zoals GroenLinks en de SP. Daaronder bevinden zich NGO's en milieuorganisaties zoals onder andere Oxfam Novib, Greenpeace, Natuur en Milieu en Milieudefensie. De onderste laag wordt gevormd door ondergrondse cellen, zoals RaRa en het Dierenbevrijdingsfront. Siebelt heeft ook onderzoek gedaan naar de BDS-beweging, die oproept tot boycot, desinvesteringen en sancties tegen Israël. Siebelt stelt dat deze organisatie in Nederland steun krijgt van verschillende maatschappelijke organisaties, zoals Oxfam Novib, Pax Christi Nederland, het ICCO, Cordaid en de Postcode Loterij.

Leve Reve

Donderdag 7 december

Wees wijs en vlucht tijdens de feestdagen naar een warm land.

De donkere, duistere dagen voor kerst: kent u die uitdrukking? In de Algarve valt het reuze mee, want de zon straalt hier in december gemiddeld 9 uur per dag. De afgelopen dagen steeg het kwik tot boven de 20 graden en kon je gewoon in een T-shirt op een terras aan zee of op het strand bier drinken.

Ik heb dan ook nog eens de luxe dat ik vanuit mijn werkplek, die uitkijkt op de Atlantische Oceaan en het eiland Armona, de zon ‘s ochtends op zie komen en ‘s avonds weer onder zie gaan. Vandaar die fraaie openingskiek met Matcha. Het kost me dan ook veel moeite om een cynische aflevering van Annus Horribilis te schrijven, maar ik ga mijn best doen. Noblesse oblige.

Op de social media wemelt het zoals gewoonlijk rond deze tijd van de jammerklachten. Vrouwen die niet weten wat ze moeten koken met Kerstmis en wat ze moeten aantrekken, en mannen die geen zin hebben in de schoonouders en in de schoonbroer, waarvan ze na vijfentwintig jaar nog steeds niet precies weten wat die voor werk doet (“je deed toch iets in de IT, Evert?”).

Het ergste is natuurlijk als je ouders gescheiden zijn en nieuwe partners hebben. Bij wie ga je dan op Eerste Kerstdag eten? Ik heb echt de meest vreselijke ruzies gezien bij stelletjes. Het is algemeen bekend dat wanneer mensen lang bij elkaar zijn, ze de ouders van de partners gaan afzeiken. In de eerste jaren van een relatie ontzie je de schoonouders nog, maar op een gegeven moment begin je dan toch met het afkraken en het slopen van bompa en bomma, en daarmee raak je meestal een gevoelig punt bij je lief. Eigenlijk is dat hetzelfde mechanisme als scheten laten in bed en met de lakens wapperen. Dat doe je ook niet in de kennismakingsfase, althans niet tijdens de wittebroodsweken.

Ik had achttien jaar een relatie met een schone Joodse wier moeder ultra-orthodox was en die vierde dus geen Kerstfeest. Ik kan het dus iedereen aanraden om een partner te kiezen van de Hebräische of de mohammedaanse persuasie, want dat scheelt een boel gezeik rond deze tijd. Met enige pech vast Aisha de hele maand ramadan, maar dan ga je gewoon stiekem bij de FEBO een vette bek halen.

En verder kan ik iedereen aanraden om gewoon twee weken weg naar een warm land te gaan, van vrijdag 22 december tot maandag 8 januari. Man man, wat scheelt dat een boel ellende en een boel centen. Gewoon lekker met je luie reet op een zonovergoten strand van een van de Kaapverdische eilanden liggen bakken, om maar wat te noemen. Eilat kan natuurlijk ook, maar dat is reteduur en daar word je gek van de sirenes. De feestdagen ontvluchten deed dat vroeger al, toen ik nog in 020 woonde, en de laatste decennia woonde ik in warme landen als Libanon, Israël, Paraguay, Brazilië en nu dan bijna twaalf jaar in de Algarve.

In Amsterdam in de jaren tachtig was ook nog eens alle horeca potdicht en kon je alleen terecht bij het Leger en in de diverse leertenten in de binnenstad. Ik vond alles beter dan Kerstmis vieren in het ouderlijk huis. Ik wist trouwens niet dat er talloze fobieën zijn met betrekking tot het vieren van Kerstmis: christougenniatikophobia, selaphobia, syngenesophobia (ook wel familiaphobia genoemd), ghabhphobia, phagophobia en ecclesiophobia.