Geenstijl

Tevens ook Stamcafé

Dikke mensen zijn vies en walgelijk en moeten dood. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen, want ik weeg op het moment van schrijven 96 kilo terwijl mijn streefgewicht 82 kilo is. En ik heb een doodswens. Al jaren. Dus dan mag ik andere vetklompen ook doodwensen.

Ik woog tot mijn veertigste altijd 69 kilo. Wat is er toch allemaal misgegaan in mijn leven? Was het wel zo verstandig om met mijn coke- en crackdieet te stoppen?

Net als Frans Timmermans kan ik mijn veters niet meer strikken en mijn poepertje niet meer zelfstandig schoonvegen na het kakken.

De talloze pijnen die mijn lichaam teisteren, zijn grotendeels verwant aan morbide obesitas. In Annus Horribilis heb ik al die fysieke (en geestelijke) kwellingen tot in den treure uitgemolken dus daar zal ik de reaguurder niet meer mede lastig vallen.

Toch een kleine update: ik heb mijn poep, plas en bloed laten controleren en de uitslag van al die testen was verontrustend positief. Mijn geneesheer Remco zei dat ik een jonge God was. “Ja maar, dottore,” sputterde ik tegen, “en die chronische pijnen dan?” Hij wees smalend naar mijn barriguinha en zei: “Je pens is minstens 12 kilo te zwaar. Dat is de bron van alle ellende. Doe daar wat aan, jonge vriend!” Ik nam een dapper besluit: voor het eerst in 35 jaar ga ik weer naar de sportschool. De gang naar Canossa. De veertien staties van de kruisweg.

Was ik maar een Lizzo, of desnoods een Asha

Als dikzak ben ik dubbel gedupeerd, want ik ben ook nog eens een roomblanke stokoude cisgenderhetero boomer.

Was ik Lizzo maar, dan vond iedereen mij heerlijk en geil. Of was ik Asha "elk pondje gaat door het mondje” Ten Broeke maar, dan vonden woke Nederland, Hamas en de Houthi’s mij een lekker en fapwaardig ding.

Asha schreef zelfs een hele lofzang op haar moddervette ongezonde lijf, getiteld: dik zijn is heerlijk en ik kan het iedereen aanraden.

Ik citeer ons kamerolifantje:

De vraag over dik zijn promoten is mij vaak gesteld, want zo gaat dat nu eenmaal: zodra je als dikkerd laat merken dat je niet van plan bent om met haastige spoed te vermageren, of enige tevredenheid met je lijf vertoont, beginnen mensen zich met je te bemoeien.

Bemoeimensen maken zich graag semi-bezorgd over gezondheidsgevaren: jouw lichaamsblijdschap klinkt als reclame voor overgewicht, maar weet je wel wat de risico's zijn? Heb je gedacht aan de gevolgen? Het is je toch bekend dat zwaarlijvigheid megasuperslecht is voor hart, bloedvaten, gewrichten, vliegmaatschappijen, de mensheid, het regenwoud en de toestand van verweesde babyzeehondjes in het Noordpoolgebied? Ik word daar een tikje dwars van. Natúúrlijk promoot ik dik zijn, wil ik roepen. Weet je niet hoe prachtig ik ben, en hoe lekker zacht? Hoe fijn het is om met mij en al mijn rolletjes, flupjes en kussentjes te knuffelen? Hoe sterk ik ben dankzij de kilo's die ik draag? Diverse experts kunnen dit bevestigen. Dik zijn is heerlijk, het is grandioos, het is krachtig, en ik kan het iedereen aanraden. Wacht geen moment, doe het vandaag nog!

Als Frans Timmermans - de meester van de ironie en de subtiele kwinkslag - dit zou schrijven, riep iedereen: wat een geweldige humor heeft onze buutreedner toch! Wat een zelfspot! Maar Asha is nog nooit betrapt op een grapje, dus ze meent wat ze schrijft.

Zeekoeien en kamerolifanten

Overigens zijn vrouwen onderling verschrikkelijk als het over vetschamen gaat. Socialite Olcay Gulsen, die als twee druppels water lijkt op Katrien Duck met anorexia, heeft eens iets gemeens gesnaterd over dikke vrouwen en fitness en kreeg een leger kamerolifanten over zich heen gestampt. Gratenpakhuis Halina Reijn noemde in een column vette tokkies zeekoeien en ook toen waren de rapen gaar.

Met obesitas is net net als met kanker: als je er op gaat letten is het overal, en iedereen heeft het. De kranten staan er bol van. Voor de blaadjes van mediatycoon Van Thillo zijn kanker en morbide obesitas gewoon handel.

Afvallen met de Halsemabode: ‘De supermarkt is een valkuil.’

Er was in Het Parool de afgelopen week zoals altijd weer veel te doen over dikke mensen. De volslanke sterreporter Hans van de Beek beschreef afgelopen maandag in het Parool in geuren en kleuren zijn spoedcursus GLI (gecombineerde leefstijlinterventie). Het tweejarige programma helpt mensen met overgewicht of obesitas hun leefstijl te veranderen, stapje voor stapje.

Van de Beek: In het programma komen thema’s voorbij als gezonde voeding, het belang van een goede nachtrust en ontspanningsoefeningen en natuurlijk hoe om te gaan met een terugval en de vele verleidingen. Landelijk maakt 50 procent van de deelnemers het traject af, en 15 procent weet het gewichtsverlies ook te behouden. Het is tenslotte geen gemakkelijke doelgroep, die vaak al een leven lang van pogingen tot diëten achter de rug heeft. De Wit: “Als coach heb ik best veel werk om ze binnenboord te houden. De motivatie vasthouden is echt een uitdaging bij deze doelgroep. Maar ik zeg altijd maar gewoon: ‘Je komt met een probleem, en we gaan dat samen oplossen. En we gaan niet opgeven, want dit is de kans om het nu te doorbreken. Het is wel hard werken en volhouden.’ En bij het merendeel van de mensen valt dat kwartje wel.”

Black, fat and proud

Als zwarte mensen moddervet zijn, roept iedereen: “wat een gezellig type! Die kan vast goed gospel zingen in een kerkkoor.”

Ik maakte eens een tussenlanding op de luchthaven van Houston en wat mij opviel was dat al het personeel van kleur moddervet was. Alsof ze waren aangenomen op morbide obesitas. Ik heb het hier over schommelende kamerolifanten die op de een of andere manier in hun uniform waren gehesen. Of beter gezegd: gewurgd. Echt wanstaltig en smerig.

De marxist in mij zegt dat dit komt omdat door Verelendung, al denk ik bij Lumpenproletariat eerder aan Ciske de Rat dan een moddervette persoon van kleur uit een hood in de projects.

Professor Sabina Strings denkt daar heel anders over: zij schreef Fearing the Black Body. The Racial Origins of Fat Phobia: “_Vetfobie en gewichtsstigma zijn verraderlijke krachten in onze samenleving. Ze zijn verantwoordelijk voor veel schadelijke gevolgen voor degenen die in grotere lichamen leven, vooral zwarte mensen, die onevenredig zwaar worden gediscrimineerd. De westerse geneeskunde wil je laten geloven dat gewicht een nauwkeurige voorspeller is van de gezondheid. Maar dit is een stigmatiserende mythe: vetfobie en racisme zijn nauw met elkaar verbonden. De waarheid is dat systemisch racisme en gewichtsdiscriminatie tot veel meer gezondheidsrisico’s kunnen leiden dan gewicht, en zelfs de body mass index (BMI), die zijn eigen problematische en racistische oorsprong heeft._”

Rechtse vetzakken mag je wel vetschamen

Zodra je Asha ten Broeke, Lizzo of Frans Timmermans vetschaamt, ben je een fascist. Maar als een “links” iemand een obees “rechts” persoon vetschaamt, dan wordt hij door woke de hemel in geprezen. Neem Nancy Pelosi, de Bonny St. Claire van Washington. Het icoon van Michiel Vos en alle andere Nederlandse feministes zei ooit letterlijk: Donald Trump is ‘morbidly obese’. Daardoor liep de president van de Verenigde Staten volgens Pelosi een grotere kans om corona op te lopen (dus ik snapte niet waar het mens zich druk over maakte).

Als ik deze nuchtere cijfers over de vermeende adipositas van Trump zo bekijk, valt het wel mee.

“According to the results of his medical exam released last year, Trump, 73, had a listed height of 6 feet, 3 inches and a weight of 243 pounds. That would put his body mass index at 30.4, which narrowly qualifies him in the “obese” category of 30 or greater.”

Goede prijsvraag voor GeenStijl overigens: raadt het BMI van Frenske!

Bourgondiërs Frenske en Huubke

Frans Timmermans scoort immers veel hoger qua Body Mass Index dan Trump, maar als ik een grapje maak over zijn BMI, ben ik extreem-rechts. Nou vind ik het prima als iemand zich dood wil eten, zoals Michel Piccoli in La Grande Bouffe, maar Frenske is natuurlijk niet de aangewezen persoon om het electoraat te dwingen gezonder te eten en meer te gaan bewegen. Dat zijn buddy Bruls ook nogal corpulent is, zal mij aan mijn reet roesten. Hij is net als Frenske een Limburger en geniet met volle teugen van het Rijke Roomsche Leven onder de rivieren. Wie wil dat niet? Ik ben echter best ouderwets en vind dat een burgemeester een voorbeeldfunctie heeft. Daarom vind ik ronduit lachwekkend en schandalig dat zeekoe Maggie de Block Minister van Volksgezondheid was in België.

Goed, ik moest dus naar de sportschool. Eigenlijk op dwingend en niet vrijblijvend doktersadvies. In de jaren tachtig maakte ik een hedonistische periode door en kwam ik dagelijks bij de Splash in Amsterdam. Het was een notoire high society fitnessclub, waar ik samen met Huub Stapel en Adele Bloemendaal aan aerobics deed. Huubke was aan het gewichtheffen voor zijn rol als Johnnie Flodder, Adele moest mooi zijn voor naaktfoto’s in de Playboy. Ik en Huubke waren de enige heterofielen in het nichtenbolwerk. Das war einmal. Nu dus back to the gym. Holymoly. Ecce homo.

Gymtimidation

Maar wat las ik afgelopen weekeinde in Het Parool, de krant die nog liever over obesitas en ongezond volk schrijft dan over kanker en de climapocalyps:

De sportschool kan een intimiderende plek zijn. Zeker beginners kan een onzeker gevoel bekruipen wanneer zij zich onder spierbundels en fitgirls begeven. Sportscholen nemen maatregelen tegen ‘gymtimidation’. ‘‘

Gymtimidation’ is de term voor het onzekere gevoel dat sportschoolbezoekers overvalt als ze een ruimte betreden vol gymbro’s in tanktop en slanke vrouwen in een legging van Lulinjemond. Collega Mosterd schreef er een fijn stukkie over.

Met lood in de schoenen begaf ik me dus naar de sportschool in Olhão. De klanten van de sportschool gymtimeerden mij gelukkig niet: veel dikke vrouwen met snorren en spataderen, boertige jonge nichten in rare hansopjes en veel kereltjes die nog uit de kast moesten huppelen.

Ik besloot dat ik mijn lijdensweg ging vastleggen op Substack. Een dagboekje van de mensch Tuur, zonder rechtse borrelpraat en oeverloos gelul over ditjes & datjes.

En mocht ik floppen in de sportschool, dan ga ik gewoon weer het Mediterrane crashdieet volgen. Met het dieta mediterrânica mag je alles: rood vlees, kilo’s mierzoet gebak, sloten olijfolie, liters port, crack, snuifcoke, twee pakjes sigaretten per dag en altijd een neutje bij de koffie, bij voorkeur vroeg in de ochtend. Saúde!